ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ป่าเถื่อน หยาบคายและเลวทราม อาริสะมีความคิดแบบนั้น… แน่นอนว่าไอนะที่เป็นน้องสาวเองก็มีความคิดไม่ต่างกัน

แน่นอนว่าพวกเธอไม่ได้มีความคิดแบบนั้นตั้งแต่แรก แต่ชีวิตที่ต้องพบเจอมันทำให้เริ่มคิดแบบนั้น

[ไอนะจังมาตรงนี้สิ ครูมีเรื่องจะคุยด้วย]

ตอนที่พวกเธอยังเป็นเด็ก และยังคงไม่รู้อะไร ถึงอย่างนั้นพวกเธอกลับเกิดมามีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น และดึงดูดสายตาของคนรอบข้าง แม้ว่าเธอจะยังเรียนอยู่ชั้นประถม แต่เธอก็มีเสน่ห์แบบเด็กๆ… และนั่นเองเป็นเหตุให้ครูประจำชั้นคลั่งไคล้พวกเธอ และเริ่มถูกปฏิบัติแตกต่างออกไป

พวกเธอถูกครูประจำชั้นลวนลาม ใช้มือลูบไล้และสัมผัสไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย พวกเธอไม่รู้ว่ามันมีหมายความว่ายังไง แต่สายตาของครูประจำชั้นที่แสดงออกถึงความหื่นกามมันดูน่าขยะแขยง ไอนะรู้สึกแย่จึงหนีออกมาจากที่นั่น ถึงอย่างนั้น…เธอก็ยังถูกครูประจำชั้นเรียกไปหาอีกอยู่ดี

แน่นอนว่ามันคืออาชญากรรม ไอนะรู้สึกไม่สบายใจจึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับแม่ สุดท้ายแล้วความจริงก็ถูกเปิดออก จากประสบการณ์ในครั้งนั้นทำให้ไอนะรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งเมื่อเธอถูกเพศตรงข้ามจ้องมอง และเมื่อเธอโตขึ้นเธอก็ได้รู้ว่าการกระทำที่เธอต้องพบเจอมานั้นมันเป็นสิ่งที่หยาบคาย และน่ารังเกียจขนาดไหน

[…ขยะแขยง …ขยะแขยงที่สุด!]

ความรู้สึกขยะแขยงคือความรู้สึกเพียงอย่างเดียวที่เข้าครอบงำจิตใจของไอนะ

แน่นอนว่าอาริสะ ผู้เป็นพี่สาวก็มีความรู้สึกแบบเดียวกัน พวกเธอทั้งคู่มักจะถูกผู้ชายจ้องมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไคร่ สภาพแวดล้อมที่ต้องพบเจออยู่ทุกวันนี้มันทำให้ไอนะไม่สามารถเปิดใจให้กับผู้ชายคนไหนได้ ยกเว้นพ่อของเธอที่เสียไปตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก

[ยินดีที่ได้รู้จักชินโจซัง ผมชื่อ XXXX ขอฝากตัวด้วยนะ]

ยินดีที่ได้รู้จัก… ไอนะไม่เคยจับมือใครที่ยื่นออกมาหลังจากที่พูดแบบนั้นเลยสักคน และด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่สามารถจำชื่อของอีกฝ่ายได้ แม้ว่าเขาพึ่งจะบอกชื่อกับเธอก็ตาม นั่นเป็นเพราะหัวใจของไอนะสร้างกำแพง และพยายามที่จะกีดกันการมีอยู่ของผู้ชายคนนั้นออกไป

[ชั้นชอบเธอชินโจซัง!]

[โทษทีนะ? พอดีชั้นไม่สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ]

ความงามที่ได้รับสืบทอดมาจากแม่ของเธอ ทำให้ไอนะและอาริสะเป็นที่นิยมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเธอจะรู้สึกรำคาญกับคำสารภาพต่างๆ นานา ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็เข้าใจดีว่า เพราะรูปร่างและหน้าตาที่ดีเยี่ยมของพวกเธอ มันมีพลังพอที่จะดึงดูดตัณหาของผู้ชายได้

อย่างไรก็ตาม… ร่างกายนี้เป็นสิ่งที่พ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดบอกกับเธอว่าน่ารัก เพราะงั้นเธอจึงรู้สึกภูมิใจไปกับมัน เธอจึงไม่เคยบ่น หรือรู้สึกสงสัยเลยสักครั้ง ว่าทำไมถึงเธอต้องการมามีรูปร่างหน้าตาแบบนี้

วันเวลาผ่านไป ความงามไร้ที่ติของทั้งคู่ก็ยังคงเปร่งประกาย แต่แล้ว…เธอก็ได้ยินบทสนทนาเช่นนี้

[พวกชินโจซังโครตสวยเลยว่ามั้ย!?]

[เออ นั่นดิ อยากจะลองมีเซ็กส์กับพวกเธอสักครั้งจังเลย]

[นมอย่างใหญ่ ชั้นจะคลึงแล้วขยำมันด้วยมือคู่นี้]

มันเป็นบทสนทนาที่ฟังแล้วน่าสะอิดสะเอียน

พวกเขาเป็นเด็กผู้ชายที่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน แน่นอนว่าเธอรู้จักนามสกุลของพวกเขา แต่กลับไม่รู้จักชื่อของพวกเขาเลยสักคน ไอนะรู้สึกคลื่นไส้ จึงค่อยๆ เดินออกจากตรงนั้นอย่างเงียบๆ

[…กะแล้วเชียว ผู้ชายมันก็เป็นแค่ขยะ ไม่ว่าหน้าไหนก็สนใจแต่ร่างกายภายนอกกันทั้งนั้น]

ไม่ใช่ว่าเธอไม่สนใจความรักที่ปรากฏอยู่ในการ์ตูนโชโจ แต่ไม่ว่าเธอจะไปไกลสักแค่ไหน พวกเขาก็จะพูดถึงแต่เรื่องรูปกายภายนอกของเธอเท่านั้น การมีเซ็กส์คือการแสดงความรักต่อกัน และแน่นอนว่ามันต่อเนื่องไปถึงการมีบุตร แต่…แค่คิดถึงมันไอนะก็รู้สึกคลื่นไส้อย่างแรง

ความรู้สึกรังเกียจผู้ชายที่เพิ่มขึ้นในทุกๆ วัน ท่ามกลางวันคืนแบบนั้นเธอก็ต้องพบเจอกับเหตุการณ์ดังกล่าว มีโจรคนหนึ่งบุกเข้ามาปล้นบ้าน และจับแม่สุดที่รักของเธอเป็นตัวประกัน หลังจากใช้มือลูบไล้หน้าอกของแม่เสร็จ มันก็สั่งให้เธอกับอาริสะถอดเสื้อผ้า

[….ไอบ้าเอ้ย …ไอบ้าเอ้ยย!!]

ท้ายที่สุด ไม่ว่าจะไปไกลสักแค่ไหนพวกเธอก็ต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายอยู่ดี

ต้องขอบคุณแม่ของเธอที่เป็นเจ้าของแบรนด์ชุดชั้นในชื่อดัง จึงไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเรื่องเงิน นอกจากนี้ทั้งแม่และพี่สาวต่างก็คอบมอบความรักอันยิ่งใหญ่ให้ ถึงครอบครัวจะเสียศูนย์บ้างช่วงที่พึ่งเสียพ่อไป แต่โดยรวยแล้วก็ถือว่าเป็นชีวิตที่ค่อนข้างดี

[เอาสิ รีบๆ ถอด ถ้าไม่อยากให้แม่ของพวกแกตายก็รีบถอดได้แล้ว]

[…!!]

…ความบริษุทธิ์ที่เธอคอยปกป้องมันมาตลอดจะต้องมาเสียเพราะเหตุนี้อย่างงั้นหรอ? แต่ถ้าหากมันสามารถช่วยแม่และพี่สาวเธอได้สักเล็กน้อยละก็ มันก็คงจะไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดใช่มั้ย!? ในตอนที่เธอยอมรับความจริง และรู้สึกยอมแพ้ ในตอนที่รู้สึกสิ้นหวังอยู่นั้นเอง เขา… ผู้ช่วยชีวิตที่สวมหมวกฟักทองก็ปรากฏตัวขึ้น

แค่เพียงชั่วพริบตาที่เขาปรากฏตัวออกมา เขาก็เปลี่ยนสิ่งที่เรียกว่าความสิ้นหวังให้กลายเป็นความหวัง เขาจับตัวชายร่างใหญ่เอาไว้ และช่วยเหลือไอนะกับครอบครัวของเธอได้สำเร็จ

[ไม่เป็นไรแล้วนะ]

ไม่เป็นไรแล้วนะ… คงไม่มีใครรู้ว่าคำๆ นี้มันช่วยเธอเอาไว้ขนาดไหน

ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ซึ่งสามารถมองเห็นได้ผ่านรูกลวงรอบๆ ดวงตา และดวงตาที่จ้องมองมาจากตรงนั้นก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนโยนอย่างเหลือล้น ไอนะที่ได้เห็นแสงสว่างมาจากคำพูดคำนั้น ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นระรัว

ความรู้สึกที่ต้องการได้รับการช่วยเหลือ คำพูดแค่คำสั้นๆ ของเขา มันช่วยปลอบประโลมและเยียวยาหัวใจ ในตอนนั้นเองที่หัวใจของไอนะและคนอื่นๆ ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์

[อยู่ไหน?… คุณอยู่ที่ไหน?]

ในวันนั้น… เขาจากไปโดยไม่บอกแม้แต่ชื่อ

แต่แล้ว… เธอกลับได้พบเจอกับเขาอีกครั้งเร็วกว่าที่คาดคิด

ตอนที่ไอนะ กับพี่สาว และเพื่อนๆ ของพวกเธอไปที่โรงอาหาร เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเด็กผู้ชายที่จ้องมองมาที่เธอ

[…เอ๊ะ!?]

ดวงตาของเขา มันให้ความรู้สึกแบบเดียวกันกับดวงตาที่มองออกมาจากหมวกฟักทองในคืนนั้น ด้วยความตกใจเธอจึงรีบหลบสายตาของเขาในทันที หัวใจของไอนะเต้นแรงอีกครั้ง และใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที

ชื่อของเด็กชายที่สบตากับเธอคือโดโมโตะ ฮายาโตะ เขาเป็นเด็กผู้ชายที่อาศัยอยู่ในละแวกบ้าน และมีความสัมพันธ์กันในระดับที่เขาจะพยักหน้าให้หากว่าเราบังเอิญพบเจอกัน

[…อ่าาา♪]

ถึงจะยังไม่ได้รับการยืนยัน แต่หัวใจของไอนะมันเอาแต่กรีดร้อง และบอกว่าเขาคือคนๆ เดียวกันกับผู้ชายที่ใส่หมวกฟักทอง และในตอนนั้นเองพวกเขาก็ลุกออกจากที่นั่งไป

ไอนะทำทีเป็นลุกไปเข้าห้องน้ำ และแอบเดินตามพวกเขาไป…ดูเหมือนพวกเขากำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับวันฮาโลวีน ตอนนั้นเองเธอก็ได้ยินว่าฮายาโตะซื้อหมวกฟักทองกับไลท์เซเบอร์มา ไม่ผิดแน่ๆ… ผู้ชายสวมหมวกฟักทองจะต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน ไอนะเริ่มเกิดความคิดแบบนั้น

สิ่งที่ทำให้ไอนะมั่นใจเลยก็คือการได้พูดคุยกับเขาอีกครั้ง ตอนที่พี่สาวกำลังถูกสารภาพรักบนชั้นดาดฟ้า

มันเป็นครั้งแรกที่ไอนะมีความสุขเวลาที่ได้พูดคุยกับผู้ชาย และคิดว่าหากเวลานี้คงอยู่ตลอดไปมันคงจะดีไม่น้อย ความสูงเมื่อเธอเผชิญหน้ากับเขา น้ำเสียง และแววตา ทุกๆอย่างทำให้เธอมั่นใจเลยว่าฮายาโตะจะต้องเป็นเขาในตอนนั้นอย่างแน่นอน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาในหัวของไอนะก็มีแต่เรื่องของเขา

ฮายาโตะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ถูกเธอถอดออกจากสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชาย ที่เธอเกลียดมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่เธอเข้าสู่ส่วนลึกของตัวเองอย่างสมบูรณ์ และเริ่มจินตนาการ…

เธอจินตนาการว่าฮายาโตะเป็นผู้ชายที่อยู่ในบทสนทนาที่ขยะแขยง และน่าสะอิดสะเอียนของเด็กผู้ชายที่อยากจะมีเซ็กส์กับเธอ

[… อ่าา.. ฮายาโตะคุง ฮายาโตะคยุ๊งงงงง…]

เธอจินตนาการว่าถูกเขาสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง และถูกมอบความรักให้ตั้งแต่ต้นจนจบ เพียงเท่านั้นร่างกายของไอนะก็สั่นสะท้านด้วยความปิติยินดี อะไรบางอย่างแล่นผ่านทำให้สมองของเธอมึนงง มันเป็นช่วงเวลาที่สัญชาตญาณของผู้หญิงที่กำลังหลับไหลอยู่จะได้เบ่งบาน

การมีเซ็กส์คือการพัฒนาไปสู่การมีลูก หากการมีเซ็กส์คือการแสดงออกถึงความรักละก็ การมีลูกก็คือการแสดงออกถึงความรักที่มากกว่า

อยากจะท้อง เธออยากจะอุ้มท้องลูกของเขาด้วยในร่างกายนี้ สิ่งนั้นมันช่างฟังดูวิเศษเหลือเกิน จินตนาการที่เธอเคยเกลียด มันกลับเปลี่ยนแปลงไปในทันทีเมื่ออีกฝ่ายคือฮายาโตะ

[อ่าาา ทนไม่ไหวแล้ว ชั้นอยากได้… อยากได้ฮายาโตะคุง]

กลับไม่ได้ กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว

ไอนะรู้สึกได้ ถึงอย่างนั้น…เธอก็ไม่สนใจ เธอยังคงยิ้มต่อไปด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยตัณหา

ตอนนี้…พี่สาวยังไม่รู้สึกตัวเกี่ยวกับเขา ดังนั้นจนกว่าจะถึงตอนนั้น… เธอมีความปรารถนาที่จะผูกขาดฮายาโตะ และลิ้มรสมันก่อนแค่เพียงคนเดียว เธอเข้าใจดีว่าร่างกายของเธอน่าดึงดูดเพียงไหน และเธอยังสังเกตุเห็นว่าดวงตาของฮายาโตะหันไปมองหน้าอกและหว่างขาของเธอบ้างเป็นบางที

[อยากท้อง…อยากท้องจังเลยนะ]

อยากให้เรารักกัน ยิ่งไปกว่านั้นอยากจะตั้งท้องลูกของเขา… ไอนะโอบกอดความรู้สึกมากมายที่กำลังล้นทะลักออกมา

[ไม่เป็นไรนะฮายาโตะคุง ไม่มีอะไรต้องกังวล ไม่ใช่แค่ชั้น… แม้แต่พี่สาวและแม่ของชั้นก็ด้วย …คุณแม่คิดยังไงงั้นหรอ? ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ชั้นมั่นใจว่าเขาจะให้ความรักกับเธอจนถึงที่สุดอย่างแน่นอน♪]

ในตอนนั้น ฮายาโตะในจินตราการของไอนะก็เปิดปาก

[ไอนะ คลอดลูกให้ชั้นที]

[…อ่าาาาาาาา~~~~~~ ♪]

ไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วร่างกาย ตอนนี้ร่างกายของไอนะอยู่ในสภาพอ่อนแรง เธอลุกขึ้นยืนแต่ก็ยืนไม่ได้ เธอจึงนั่งลงตรงที่เดิม

ไม่นานนักไอนะก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตประจำวันของเธอได้ตามปกติ ราวกลับว่าเธอสามารถข่มร่างกายที่กำลังสั่นเทาราวกับลูกกวางพึ่งเกิดใหม่ของเธอได้