บทที่ 20 เตรียมตัวล่าสัตว์

 

มู่เฟิง ขี่มังกรดินลงมาจากภูเขาผู้คนในเผ่าต่างได้เห็นเด็กหนุ่มขี่มังกรราวกับเทพสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์ พวกเขาต่างอิจฉาเมื่อเห็นว่า ไปหยา ได้นั่งอยู่ด้านหลังของมังกรดิน

 

เมื่อพวกเขามาถึงกําแพงต้นหนาม มู่เฟิง ตบคอมังกรดินเบาๆเป็นสัญญาณให้มันหมอบตัวลงจากนั้น เขาก็ออกคําสั่งอีกเล็กน้อย มันมองซ้ายมองขวาและนอนหมอบอยู่ที่ข้างกําแพงไม้หนามไม่เดินไปไหน

 

“พี่ มู่เฟิง” ความตื่นเต้นบนใบหน้าของ ไปหยา ยังคงไม่จางหาย

 

“ทําไมมันถึงหมอบลงที่นี่!”

 

มู่เฟิง ยิ้มและพูดว่า

 

“มังกรดินตัวนี้มีผลทําให้สัตว์ป่าในปาหวาดกลัว ถ้ามันอยู่ที่นี่เผ่าของเราจะปลอดภัยจากสัตว์อสูรตัวอื่นๆ!”

 

“แบบนี้นี่เอง!” ไปหยา เรียงคอครุ่นคิด ดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

“แต่ถ้ามันอยู่ตรงนี้มันจะกินอะไร!”

 

“เป็นเรื่องง่ายมาก มันกินหญ้าไม่ใช่หรอ?ถ้าอย่างนั้นก็ให้คนส่งหญ้าและใบไม้มาให้กับมันโดยเฉพาะ!” หลังจากนั้น มู่เฟิง ก็หยุดคิดชั่วครู่และกล่าวว่า

 

“จริงสิเราควรจะสร้างเพิ่งหญ้าให้กับมัน!”

 

“พิงหญ้าคืออะไร?” ไปหยา ไม่เข้าใจ

 

“เอ่อ มันคือบ้านของมังกรดิน!” มู่เฟิง อธิบาย

 

จากนั้นเขาก็เรียกหลีหูและ หมิงกวง มาทันที เขาให้คน 10 กว่าคนมาตัดต้นไม้และตัดหญ้าภายใต้การบัญชาการของ มู่เฟิง ภายในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมง เพิ่งหญ้าที่เหมาะสมสําหรับมังกรดินก็ถูกสร้างขึ้น

 

ในเพิงหญ้ามีหญ้าแห้งอยู่

 

คนในเผ่าที่อยู่ด้านข้างต่ําอุทานออกมา “ทุกคนมาดูนี่เร็วเข้ามังกรดินตัวนี้อาศัยอยู่ในบ้านหญ้าด้วยล่ะ!”

 

ไปหยา เบิกตากว้าง และพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น “พี่ มู่เฟิง พี่ให้มันอยู่ในบ้านหญ้าอย่างนี้นั้นหรอ?”

 

มู่เฟิง สายหัว “นี่ไม่ใช่บ้านแต่เป็นเพิง มันมีไว้สําหรับมังกรดินโดยเฉพาะ มันแตกต่างจากกระท่อมมุงจากของผู้อาวุโส”

 

“แต่ทําไมข้ารู้สึกว่ามันดูดีกว่ากระท่อมของผู้อาวุโสล่ะ!”สาวน้อยกะพริบตาและถามอย่างซุกซน

 

มู่เพิ่งรู้วันนี้คือคําพูดที่ไร้เจตนา แต่เขากลับหันหน้าไปมองปฏิกิริยาของคนอื่นๆและ เข้าใจในทันทีเขายิ้มและกล่าวว่า

 

“วางใจเถอะพวกเราจะมีที่พักอาศัยดีกว่ามันแน่นอน เรามาสร้างบ้านหลังใหญ่กันเถอะ!”

 

“จริงหรอ?” ดวงตาของ ไปหยา เป็นประกาย สายตาที่มองไปยัง มู่เฟิง เต็มไปด้วยความชื่นชม

 

“แน่นอน! ในอนาคตทุกคนในเผ่าของเราจะมีบ้านเหมือนผู้อาวุโสและมันจะดีกว่ามาก!”

 

“โอ้ว อุกะอุกะ อุกะอุกะ!” คนรอบข้างโห่ร้อง

 

มู่เฟิง กล่าวต่อไป “ตอนนี้พวกเราเพียงสร้างเพิงหญ้าให้กับมังกรดินเท่านั้น เราจะมีเพิ่งหญ้าแบบนี้เพิ่มอีกมากมายและยังมีสัตว์ป่าเพิ่มอีก!”

 

“หา?” ไปหยามองไปที่ มู่เฟิง ด้วยดวงตาเหลือเชื่อ

 

“ตอนนี้อาหารของพวกเรายังไม่พอ แล้วทําไมจะต้องเลี้ยงพวกมันอีก?”

 

“ตอนนี้ยังมีอาหารไม่พอแต่ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่เพียงพอสักหน่อย! วางใจเถอะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเราจะไปจับสัตว์ป่าเพิ่ม และจะได้รับอาหารเพิ่มมากขึ้น!”

 

เมื่อพูดเช่นนี้ในใจของเขาพลันเต้นระทํา รีบเรียกหลี่หูและ หมิงกวง ทันที

 

“พวกท่านทั้งสองมากันแล้วคนอื่นๆแยกย้ายกันไป!”

 

ดังนั้นคนในเผ่าจึงจากไปเหลือเพียง หลี่หูและ หมิงกวง

 

“ ไปหยา เจ้าไปช่วยท่านแม่ของเจ้าทํางาน!” หลี่หูสั่ง

 

“เข้าใจแล้ว!” ไปหยา มองไปที่ มู่เฟิง อย่างอาลัยอาวรณ์จากนั้นหันหลังเดินจากไป

 

“ มู่เฟิง!” หลี่หูและ หมิงกวง มองเขาด้วยความเคารพ

 

พวกเขารู้สึกเคารพ มู่เฟิง เป็นอย่างมาก เนื่องจากมังกรดินที่ทั้งสองคนไม่สามารถจัดการได้กลับถูก มู่เฟิง ออกคําสั่งได้อย่างง่ายดายตอนนี้ภาพลักษณ์ของ มู่เฟิง ในความคิดของพวกเขาเพิ่มขึ้นอีก

 

“พรุ่งนี้เป็นวันที่หน่วยล่าสัตว์จะออกไปล่าสัตว์ใช่หรือไม่?”

 

“ใช่แล้ว อุกะอุกะ!” หมิงกวง ตอบอย่างสุภาพ

 

“จะไปที่ใด?และเตรียมจับอะไร?” มู่เฟิง ถาม

 

“พวกเรายังไม่ได้คิด…” หมิงกวง ตอบตามตรง

 

“ หากไม่มีแผน พวกเราก็จะจับเหยื่อได้ยากขึ้น!” มู่เฟิงส่ายหัว

 

“แผน?” ใบหน้าของ หมิงกวง เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

 

“ หมายถึงเตรียมการ!” มู่เฟิง ถอนหายใจ

 

“ในเมื่อพวกท่านต้องการที่จะล่าสัตว์ พวกท่านจะต้องรู้ว่าที่ใดมีเหยื่อ และเหยื่อเป็นตัวอะไรและจะจับมันอย่างไร!”

 

หมิงกวง ตกตะลึงเขาไม่เคยคิดเรื่องที่ มู่เฟิง พูดมาก่อน เมื่อเห็น หมิงกวง เป็นเช่นนี้ มู่เฟิงก็ไม่สะดวกที่จะสืบสาวราวเรื่องอีกต่อไปเขาพยักหน้าและกล่าวว่า

 

“คราวนี้ไม่ต้องไปไกลใกล้เผ่าเรามีเหยื่อพร้อมแล้ว!”

 

“แถวนี้งั้นหรอ?” หมิงกวง ตกตะลึงก่อนที่จะสายหน้า

 

“ มู่เฟิง หลินหยาง (แกะ)ในปาด้านข้างของเผ่าเรานั้นเจ้าเล่ห์เกินไปเราไม่เคยจับพวกมันได้เลย!”

 

“จับไม่ได้งั้นหรอ?” มู่เฟิง ส่ายหัว

 

“นั่นเป็นเพราะวิธีก่อนหน้านี้ไร้ประโยชน์!”

 

“วิธี?” หมิงกวง ตกตะลึง หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วดวงตาก็เป็นประกาย

 

“ท่านจะบอกว่าท่านมีวิธีจับมันอย่างนั้นหรอ?”

 

“อื้ม!” มู่เฟิง พยักหน้าและยิ้ม

 

“ ในเมื่อพวกเราไม่สามารถไล่ตามแกะปาได้เช่นนั้นก็ทําให้พวกมันเดินมาหาเราเอง!”

 

“ให้เดินมาหาพวกเราเอง?” หมิงกวง รู้สึกประหลาดใจ

 

“จะเป็นไปได้ยังไง?”

 

“ทําไมจะไม่ได้ล่ะ ครั้งนี้ข้าจะเป็นคนพาพวกท่านทํากับดักแล้วค่อยจับแกะ การล่าจะง่ายยิ่งขึ้น!”

 

“กับดัก?” หลี่หูและ หมิงกวง มองหน้ากันใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “มันคืออะไร?”

 

มู่เฟิง ยิ้มอย่างมีเลศนัย “พวกท่านจะรู้เองเมื่อถึงพรุ่งนี้!”

 

“ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเราต้องเตรียมของบางอย่างก่อน!”

 

“เตรียมอะไร!”

 

“น้ําเกลือ!”