บทที่ 29 เผ่าต้องแข็งแกร่งขึ้น

หลี่หู และคนอื่นๆนำแกะป่ากลับมามากกว่า 10 ตัวแต่ละคนล้วนมีความสุข

แต่หลังจากที่เห็นกรงไก่ขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง มู่เฟิง ความ ความสุขก็แต่เปลี่ยนเป็นตกตะลึง “โอ้สวรรค์ พวกเจ้าจับมังกรขนดอกได้มากมายขนาดนี้จริงหรือ?”

“อื้ม” มู่เฟิง พยักหน้า

“ครั้งนี้พวกเราจับได้ไม่น้อย ข้าไม่นึกเลยว่าในป่าแห่งนี้จะมีไก่อยู่มากมายเพียงนี้!”

เขามองไปที่ด้านหลังของหลี่หูและหัวเราะ “ดูเหมือนว่าพวกเจ้าเองก็จับมาได้เหมือนกัน!”

“อุกะอุกะ ครั้งนี้จับมาได้ 11 ตัว!” หลี่หูตื่นเต้น

“ข้าเห็นว่ากับดักยังคงใช้ได้จึงจับแกะขึ้นมาแล้วปูหญ้าทับอีกครั้งน่าเสียดายที่เกลือในเผ่าไม่เพียงพอมิฉะนั้นจะโรยน้ำเกลือเข้าไปอีกหน่อยก็น่าจะจับได้มากกว่านี้!”

มู่เฟิง พยักหน้า “ได้แต่ต้องรอให้เผ่าได้เกลือเพียงพอก่อน จริงสิก่อนหน้านี้เผ่าของเราเอาเกลือมาจากที่ใด?”

สีหน้าของหลี่หูเปลี่ยนเป็นอับอายขึ้นมาทันที

“ข้าไปแลกเปลี่ยนกับเผ่ามังกรเหมิง ก่อนหน้านี้พวกเขาขโมยไฟจากเผ่าของเรา และผู้อาวุโสก็ได้รับบาดเจ็บเพราะคนของพวกเขา!”

“หืม? แล้วพวกเขาไปเอาเกลือมาจากไหน?” มู่เฟิง ถามด้วยความแปลกใจ

“ในเมื่อเผาทั้งสองแลกเปลี่ยนสิ่งของกันมาตลอดทำไมพวกเขาถึงมาขโมยไฟในเผ่าของเราล่ะ!”

“ฮึ่ม!” หลี่หูกล่าวด้วยความเครียดแค้น

“ก่อนหน้านี้เราให้ขนสัตว์พวกเขามาตลอดและพวกเขาก็ให้เกลือเป็นการแลกเปลี่ยนแต่ครั้งล่าสุดที่พวกเราเตรียมขนสัตว์เพื่อไปแลกเปลี่ยนกับคนของเขา พวกเขากลับบอกว่าเกลือหายไปและกล่าวหาว่าพวกเราเป็นคนเอาไป”

“แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็กลับมาแล้วปล้นเผาของเราขโมยขนสัตว์และขโมยเพลิงศักดิ์สิทธิ์ไปทำให้เผ่าต้าเจียงของเราเกือบจะสูญพันธุ์!” หลี่หูขบกำแน่น

“พวกเราต้องแก้แค้นให้ได้!”

“ใช่!” มู่เฟิง พยักหน้าเห็นด้วย

“ความแค้นในครั้งนี้ต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้คนเผ่าต้าเจียงของเรานั้นมีจำนวนน้อยและเผ่ายังไม่แข็งแกร่งพอ การแก้แค้นย่อมทำให้คนในเผ่าได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องรอก่อนเข้าใจหรือไม่?”

“อุกะอุกะ!” หลี่หูก้มหน้าลงเล็กน้อย

“เอาล่ะท่านเอาแกะไปใส่ไว้ในคอกก่อนเถอะ!” มู่เฟิง กล่าว

“ข้าจะคิดหาวิธีเรื่องเผ่าเองพวกเราจะช่วยกันให้เราแข็งแกร่งขึ้น!”

“อุกะอุกะ!”หลี่หูพยักหน้าอย่างแรง

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน!”

หลังจากที่หลี่หูจากไป มู่เฟิง ก็ขมวดคิ้วคุณคิด วันนี้การจับไก่มาได้มากกว่าร้อยตัวนั้นถือเป็นเรื่องน่ายินดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ มู่เฟิง รู้สึกกังวลนั่นก็คือ…. ความอ่อนแอของเผ่าต้าเจียง

“ข้าจะต้องเปลี่ยนแปลงเผ่าใต้เตียงให้ได้!” มู่เฟิงตัดสินใจ

ในเวลาเดียวกันเขาก็สื่อสารกับระบบอีกครั้ง

“ระบบส่งภารกิจ!” คราวนี้เขาได้มอบหมายภารกิจการเลี้ยงสัตว์ 2 ภารกิจนั่นก็คือ ไก่ดึกดำบรรพ์และอีกตัวก็คือมังกรดินก่อนหน้านี้

แจ้งเตือนจากระบบ:

“เลี้ยงไก่สำเร็จ ได้รับคะแนน 300 คะแนน!”

“ภารกิจฝึกมังกรดินสำเร็จได้รับคะแนน 300 คะแนน!”

เมื่อรวมกับคะแนนก่อนหน้านี้ 350 คะแนนทำให้ มู่เฟิง มีคะแนนถึง 950 คะแนน คะแนน 950 คะแนนนี้สามารถแลกเปลี่ยนได้มากมายแต่ครั้งนี้ มู่เฟิง ตัดสินใจว่ายังไม่ใช้มัน เขาจะเก็บคะแนนสะสมเพื่อแลกเปลี่ยนกับทักษะรักษาธาตุไม้ (รักษาขั้นสูง)

เขาต้องการที่จะได้รับทักษะที่แข็งแกร่งพอที่จะนำเผ่าพันธุ์ให้แข็งแกร่งขึ้น!

“คะแนนความสำเร็จ คะแนนความสำเร็จ!” มู่เฟิง นั่งครุ่นคิดอยู่ด้านข้างคนในเผ่าเห็น มู่เฟิง เงียบไปพวกเขาจึงเดินจากไปจากที่นี่ ไป๋หยา มีสีหน้ากังวลพยายามหันมามอง มู่เฟิง แต่ มู่เฟิง กำลังเหม่อลอย และคิดหาวิธีที่จะได้รับคะแนน

“การหาเครื่องเทศได้รับคะแนน 100 คะแนนจะรวบรวมคะแนนให้ถึง 2,000 คะแนน สงสัยต้องหาเครื่องเทศอย่างน้อย 11 ชนิด!” มู่เฟิง สายหัว

“แค่หาเครื่องเทศจะมีประโยชน์อะไรก็แค่การปรุงรสเท่านั้นเอง!”

“ สิ่งที่ข้าต้องทำก็คือเปลี่ยนแปลงเผ่าให้ได้!”

เขาสื่อสารกับระบบอีกครั้ง: “ถ้าช่วยให้ชนเผ่าหาอาหารอื่นๆจะได้รับคะแนนหรือไม่!”

ระบบ: “ ใช่ถ้าทุกคนได้รับอาหารมากขึ้นความเป็นอยู่ของเผ่าดีขึ้นจะได้รับ 200 คะแนน!”

“ไม่ว่าอาหารจะเป็นอะไร ขอแค่กินได้ก็โอเคใช่ไหม?” มู่เฟิง ยืนยันอีกครั้ง

“ใช่!”ระบบตอบอย่างมั่นใจ

“งั้นก็ดี!” มู่เฟิงคลายคิ้วที่ขมวดอยู่

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันจะเข้าไปในภูเขาเพื่อหาอาหารและเครื่องเทศ!”

หลังจากตัดสินใจ มู่เฟิง ก็ไปหาผู้อาวุโสเพื่อหวังว่าจะถามข้อมูลบางอย่างในหัวของเขาหลายวันมานี้เขาพยายามที่จะสัมผัสกับความทรงจำในสมองแต่ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ดูเหมือนมันจะไกลออกไป ความทรงจำก้อนนั้นน่าจะเป็นของที่ชายชรามอบให้กับเขาแต่เขาจะใช้ได้อย่างไร

เมื่อถามระบบระบบก็ให้คำแนะนำโดยการแลกเปลี่ยนกุญแจความทรงจำด้วยคะแนน 5000 คะแนนเพื่อช่วยให้เขาเปิดความทรงจำ

เมื่อได้ยินว่าต้องใช้คะแนนถึง 5000 คะแนน มู่เฟิง รู้สึกราวกับโดนปล้นเขารีบยกเลิกคำสั่งอย่างกระสับกระส่ายและหันไปหวังพึ่งชายชราที่ถ่ายทอดความทรงจำให้กับตัวเอง

น่าเสียดายที่ชายชราถูกเขาช่วยชีวิตไว้ได้แต่สมองของเขาด้วยรับการกระทบกระเทือนทำให้เขาหลงลืมความคิดความทรงจำส่วนใหญ่และดื่มด่ำไปกับโลกแห่งจินตนาการ

มู่เฟิง ไปที่กระท่อมมุงจากและถามชายชราอีกครั้ง แต่ชายชรายังคงพูดกับตัวเองและ มู่เฟิง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปและคิดหาวิธีด้วยตนเอง