บทที่ 42 เผ่า มังกรเหมิง กลับมาอีกครั้ง

มู่เฟิง พาคนออกมาจากกําแพงเพื่อทดสอบอีกครั้ง จากนั้นก็ขว้างออกไปเห็นได้ชัดว่าคนในยุคดึกดําบรรพ์นี้ยังคงใช้หินและไม่ในการล่าสัตว์แม้ว่าไม้นั้นจะไม่ใช่หอกแต่พวกเขาก็เกิดมาเพื่อขว้างปาของ

หลังจากการทดสอบของ มู่เฟิง เสร็จสิ้นเขาก็จมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความคิด

“ตอนนี้สิ่งที่ต้องแก้ไขก็คือปัญหาสายตา และอีกหนึ่งก็คือหากอีกฝ่ายหลบ”

สิ่งแรกที่เขาคิดในตอนนี้ก็คือ เขาได้วางสถานที่ต่อสู้ไว้นอกกําแพงด้วยวิธีนี้คนของเผ่าต้าเจียงจะไม่มีการสูญเสียมู่เฟิงไม่อยากเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น คนของเผ่าต้าเจียงมีน้อยมากไม่สามารถลดจํานวนคนได้ลงไปกว่านี้อีกแล้ว

เขาคิดอยู่ จู่ๆก็คิดถึงวิธีดีๆออก นั่นคือการทําแท่นสูงภายในกําแพง ซึ่งสูงพอๆกับกําแพงและกว้างพอให้คนในเผ่ายืนอยู่บนนั้นเพื่อขว้างหอก มู่เฟิง หันไปพูดกับหลีหู

“ตอนนี้ทุกคนไปช่วยกันยกหินมาสร้างแท่นสูงหลังกําแพง!”

มู่เฟิง พูดพลางหยิบท่อนไม่ขึ้นมาวาดแบบบนพื้นดิน เขาวาดทั้งหมด 4 ตําแหน่ง แต่ละแท่นหินสามารถยืนเคียงข้างกันได้ 15-20 คน

หลี่หรับทําตาม จัดการให้คนในเผ่าขนหินและดินหญ้าสุดท้ายก็สร้างแท่นสูงขึ้นมา พวกเขามีพละก่าลังที่มากจึงใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการก่อแท่นหินมู่เฟิงได้ทดลองอีกครั้งและสั่งให้ทุกคนยืนอยู่บนแท่นหินครั้งนี้อัตราการถูกเป้านั้นเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ปัญหาการมองเห็นได้รับการแก้ไขแล้วสิ่งต่อไปที่ต้องแก้ไขก็คือหากอีกฝ่ายหลบ

มู่เฟิงเริ่มทดลองอีกครั้งโดยมีคน 30 คนยืนเรียงรายอยู่ตรงประตูท่าแพงภายใต้การสั่งของมู่เฟิงทุกคนที่อยู่บนแท่นหินรวมใจกันขว้างหอกไปยังบริเวณเดียวกัน สิ่งที่เกิดขึ้นท่าให้ทุกคนประหลาดใจ

หุ่นฟาง 100 ตัวถูกแทงถึง 30 ตัวในพริบตา ถ้าอีก 30 คนโยนหินออกมาการจู่โจมก็จะมากขึ้น ปัญหาทั้งสองได้รับการแก้ไขแล้ว หลังจากการจัดวางและทดลองมามากมายทุกคนเริ่มเข้าใจแผนการของมู่เฟิงทําให้ความกังวลเดิมจากหายไปอย่างรวดเร็วแผนที่ด้วยแววตาเด็ดเดี่ยวและท่าทางกระตือรือร้น

หลีหู หมิงกวง และคนอื่นๆไม่สงสัยอีกต่อไปพวกเขามองไปทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆ พวกเขามีกําแพงป้องกันและอาวุธที่เตรียมพร้อม ตอนนี้พวกเขาแค่รอคอยการมาถึงของเผ่ามังกรเหมิงเท่านั้น

และแล้วเผ่า มังกรเหมิง ก็ไม่ได้ทําให้พวกเขาผิดหวังในเช้าวันรุ่งขึ้นก่อนที่หน่วยล่าสัตว์จะออกจากเผ่าคนของหน่วยล่าสัตวรีบกลับมารายงานว่ามีศัตรูกําลังเข้ามาใกล้เผ่า

คนในเผ่าต่างมองไปที่ มู่เฟิงเห็นได้ชัดว่าแม้แต่หลีหูและคนอื่นๆจะบอกว่าพวกเขาสามารถต่อสู้กับคนของเผ่ามังกรเหมิงได้แต่พวกเขาก็ยังไม่มั่นใจมู่เฟิงรู้ว่าคนในเผ่าดึกดําบรรพ์มักเป็นเช่นนี้หากเห็นจํานวนคนที่ได้เปรียบไม่ว่าใครก็มีความหวาดกลัวในใจแต่ไม่ใช่กับมู่เฟิง

เขาเดินตาม หลีหู และคนอื่นๆมาทางทิศตะวันตกผ่านกําแพงของต้นหนามแล้วคนของเผ่ามังกรเหมิงก็มีสีหน้าดุร้ายพวกเขาสวมเสื้อผ้าหนังสัตว์ผมเผ้ามัดเป็นระเบียบ ใบหน้ามีสีสันคล้ายๆกับชุดของเคอฉางหนึ่งซึ่งตรงกันข้ามกับคนเผ่าต้าเจียงกลับมีรูปลักษณ์ที่ “ธรรมดา”มาก

“ดูเหมือนว่าหลังจากชนะสงครามในครั้งนี้จะต้องปรับปรุงสภาพจิตใจของเผ่าให้ดีขึ้น!” มู่เฟิงคิดในใจ

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เห็นอาวุธของคนเผ่ามังกรเหมิงที่ถืออยู่เขาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

อาวุธส่วนใหญ่ของพวกเขาเป็นไม้ ขวานหินมีดกระดูกและหินขนาดใหญ่ 2 ก้อนในมือของพวกเขาท่าทางของพวกเขาเหมือนนักเลงในหนังที่เคยได้ดู

“การต่อสู้ในครั้งนี้ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว!” มู่เฟิงยิ้ม

คนจากเผ่า มังกรเหมิง มาถึงต้นหนามแหลมประมาณ 5-6 เมตรพวกเขาก็พบว่ามีกําแพงหนามตั้งตระหง่านขึ้นมาพวกเขาต่างมองกันไปมาเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร คนที่มีใบหน้าสีสันมากกว่าคนรอบข้างเดินเข้ามาแล้วตะโกนว่า

“คนจะเผ่าต้าเจียง จงส่งผู้หญิงออกมาให้หมดไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมดเสีย!”

“หัวหน้าเผ่า! เขาคือหัวหน้าเผ่ามังกรเหมิงต้าหยา!”

มู่เฟิง พยักหน้าและยิ้มให้กับหัวหน้าเผ่า มังกรเหมิง

“เจ้าขโมยขนสัตว์ของพวกเราไปตอนนี้ยังต้องการมาแย่งผู้หญิงไปอีกย่อมเป็นไปไม่ได้”

ตอนแรก มู่เฟิง คิดที่จะเลียนแบบหนังโดยการตะโกนว่า

“การฆ่าคุณก็เหมือนการพยายามหาอะไรบางอย่าง” แต่คาดว่าอีกฝ่ายคงไม่เข้าใจมุกของเขาจึงเงียบปากไว้ ดีกว่า

“ไม่อย่างนั้นหรอกําเช่นนั้นก็ฆ่ามันให้หมด!”เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าเผ่ามังกรเหมิงเองก็เป็นคนอารมณ์ร้อนเขาเพิ่งเข้ามาพร้อมกับดาบกระดูก

นี่ถือเป็นการเริ่มต้นสงครามแล้ว

คนของเผ่า มังกรเหมิง คํารามอย่างเกรี้ยวกราดแล้วพุ่งเข้ามาที่กําแพงหนามพื้นดินถูกเหยียบย่าจนเกิดเสียงกึกก้อง

“หัวหน้าเผ่า!”หลีหูตะโกนเสียงดัง

“เตรียมตัวให้พร้อม!” มู่เฟิง ก้าวไปข้างหน้า1ก้วแล้วรอให้เผ่าของ มังกรเหมิงพุ่งมาหยุดอยู่ที่จุดต้นหนามเขายกมือขึ้นแล้วโบกมือ

“ขว้างหอก!”

คนกว่า 90 คนขว้างหอกไปพร้อมกัน ส่วนอีก 30 คนหยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วเขวี่ยงออกไป

คนของเผ่า มังกรเหมิง เพิ่งมาถึงกําแพงหนาม แต่ละคนขมวดคิ้วและบ่นพึมพําดูออกว่าพวกเขาเคยเห็นต้นหนามนี้มาแล้วแต่พวกเขาไม่เคยคิดว่ามันสามารถเอามาปิดกั้นเส้นทางของพวกเขาได้

ขณะที่พวกเขากําลังมองไปที่กําแพงก็มีหอกไม้มากกว่า 90 ล่ตกลงมาจากฟากฟ้า

“นั่นอะไรน่ะ!”หัวหน้าเผ่า มังกรเหมิง เงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทันตั้งตัวคนรอบข้างก็ร้องโอดครวญออกมาก่อนจะล้มลงกับพื้น

คลื่นลูกแรกสามารถฆ่าและทําให้บาดเจ็บได้มากกว่า 30 คน!

“อ้ากกก”

“โอ้วอุกะอุกะ” ขวัญและกําลังใจของเผ่าต้าเจียงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

“หัวหน้าเผ่าจงเจริญ!” ใบหน้าของหลีหูแดงก่ําและตะโกนด้วยความตื่นเต้น มู่เฟิง เองก็ตื่นเต้นเช่นกันผลเป็นไปตามที่เขาคิด

คนของเผ่า มังกรเหมิงไม่เคยเห็น“การป้องกันแบบนี้มาก่อนพวกเขาถูกต้นหนามขวางทางนอกจากนี้พวกเขายังเป็นเผ่าดึกดําบรรพ์พวกเขาไม่เคยเห็นการใช้หอกแบบทีมไม่มีรูปแบบไม่เคยวางตําแหน่งซึ่งเทียบเท่ากับเป็นเป้านิ่ง