วันนี้เป็นเช้าวันที่ 3 ของปีการศึกษาใหม่ สายลมของฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านร่างกายผมไป ทำให้ผมรู้สึกดีเล็กน้อย ปีนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิปีที่ 2 ของผมในรั้วม.ปลาย ชื่อของผมคือ มัตสึบาระ มาซาโตะ  สังกัดชมรมการแสดง หน้าพอไปวัดไปวา ไว้ผมบังตาเล็กน้อย 

               วันนี้เป็นเช้าวันใหม่ที่รู้สึกดีกว่าเมื่อวานมากเลยล่ะ

              ( เพราะเมื่อวานโดนผู้หญิงเย็นชาใส่ล่ะนะ… )

              ใช่แล้วล่ะ! เพราะฉะนั้นมาทำวันนี้ให้เป็นวันที่ดีที่สุดอีกวันกันเถอะ!
 

              จากนั้นผมก็มุ่งหน้าออกจากอพาร์ทเม้นท์ของตัวเองไปโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ เนื่องจากผมมักจะถูกพ่อแม่โอ๋และบอกให้ทำตามที่บอกอยู่ตลอด ผมจึงขอทางบ้านย้ายออกมาอยู่คนเดียว นานพอสมควรเลยกว่าจะเกลี้ยกล่อมพวกเขาได้น่ะ ผมแลกด้วยการต้องกลับไปที่บ้านปีละ 3 ครั้ง หรือให้พวกเขามาหา
 

              จากนั้นผมก็เดินมาจนถึง ‘โรงเรียนมัธยมปลายฮารุคาเซะ’ โรงเรียนมัธยมทั่วไปของรัฐที่ไม่มีอะไรพิเศษ พอเข้าตัวโรงเรียนจนไปถึงชั้นวางรองเท้า ผมถอดรองเท้าของผมใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของตัวเองและเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับเดินข้างในตึกออกมาเปลี่ยน จากนั้นจึงเดินต่อไปที่ห้องเรียนของตัวเอง

               ( ห้อง 2-D สินะ )

              ( ดูเหมือนผมจะไม่ค่อยชินกับห้องเรียนใหม่เท่าไหร่แฮะ )

              หลังจากเข้าไปในห้องและวางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะแล้ว ก็มีผู้ชายคนนีงเดินเข้ามาคุยกับผม

              “ ไง มาซาโตะ วันนี้มาช้าจังนะ ”

              “ อืม ก็แค่ตื่นสายนิดหน่อยน่ะ มาซาโอะ ”

              เจ้าหมอนี่ที่เข้ามาคุยกับผมชื่อ อากิมาโนมิ มาซาโอะ อยู่ชมรมการแสดงเหมือนกับผมและเป็นเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนของผม ผมกับเจ้านี่มักจะโดนพูดชื่อผิดเพราะชื่อออกเสียงคล้ายๆ กันบ่อยๆ เลยล่ะนะ

              “ ว่าแต่รู้ข่าวรึยัง ที่ว่ามีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ที่ห้อง 2-A เมื่อตอนเปิดเทอมน่ะ ”

              “ ยังเลย ฉันก็พึ่งได้ยินนี่แหละ ”

              “ นั่นสินะ ก็นายไม่มีเพื่อนนี่นา ”

              “ เฮ้ย อย่าพูดแบบนั้นสิ ”

              ผมมองด้วยสายตาเย็นชา 0 องศาสัมบูรณ์ไปที่มาซาโอะ

              “ น่าๆ ก็นายไม่มีเพื่อนจริงๆนี่นา และก็หยุดมองฉันด้วยสายเย็นชาได้แล้วน่า เพราะงี้ไงนายเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขา ”

              “ ฉันจะมีเพื่อนเยอะหรือน้อยมันก็เรื่องของฉันนิ… ว่าแต่นักเรียนใหม่ที่นายพูดถึงนี่เป็นยังไงหรอ? ”

              “ อ่าา… เรื่องนั้นน่ะเหรอ คือ เธอก็หน้าตาดีอยู่แหละแต่เย็นชาไปหน่อยน่ะ แบบว่า… บรรยากาศรอบตัวมันแบบ เข้าถึงยากอะไรงี้? ”

              “ เหรอ? ไม่น่าเชื่อว่าไอ้หน้าหล่อแบบนายจะโดนกีดกันนะเนี่ย ”

              “ เฮ้ยๆ ฉันว่าหน้าตานายก็ดูดีเหมือนกันนะถ้าไปตัดผมที่บังตานายออกน่ะ ”

              “ แล้ว นักเรียนย้ายใหม่อะไรนั่นน่ะชื่ออะไรหรอ? ”

              “ เฮ้อออ… ถึงบอกนายไปเดี๋ยวนายก็ลืมนี่นาก็เลยไม่บอก ”

              “ หาาาา… พูดว่าไงนะ แค่ชื่อคนเองฉันจำได้อยู่แล้วน่า ”

              “ แต่นายลืมชื่อฉันตอนเราเจอกันครั้งแรกนะ แถมลืมตั้ง 2 ครั้งเลยด้วย ”

              จะว่าไปผมก็ดันไปลืมชื่อไอ้หมอนี่ตอนเราพึ่งรู้จักกันใหม่ๆเหมือนกันนี่หว่า ช่วยไม่ได้นิก็ชื่อคนมันจำยากนิ แถมยิ่งพวกชื่อยาวๆยิ่งแล้วใหญ่เลยด้วย

              “ ฉันบอกก็ได้ นักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่น่ะนะ เธอชื่อ อุเอโนะฮาระ อายาโนะ ”

              “ หะ เดี๋ยวนะ อุเอโนะฮาระ อายาโนะหรอ!? ”

              “ หืม? นี่นายรู้จักเธอด้วยงั้นหรอ? ”

              “ บังเอิญเจอเธอเข้าเมื่อวานตอนกลับบ้านน่ะ ”

              “ เหรอ? แปลกเหมือนกันนะที่นายจำชื่อเธอได้น่ะ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างล่ะ ได้ลองคุยอะไรกับเธอบ้างไหม? ”

              “ ก็ไม่อะไรมากหรอกแค่ช่วยอะไรเธอไปเล็กน้อย พร้อมกับโดยสายตาเย็นชาใส่น่ะ ”

              “ อะไรกัน นายก็โดนเหมือนกันสินะ คนอื่นๆที่พยายามคุยกับเธอก็เป็นแบบนี้หมดเลย สงสัยเจ้าหล่อนคงจะไม่อยากมีเพื่อนล่ะมั้ง? ”

              “ ครูจะมาแล้วนะนายกลับที่นั่งตัวเองไปเหอะ ”

              “ อืม ไว้คุยกันอีกทีที่ชมรมนะ ”

              และผมก็จบบทสนทนากันไว้แค่นั้นก่อนที่ครูจะเข้ามา แล้วภาพก็ตัดไปที่เวลาหลังเลิกเรียนผมกับมาซาโอะก็ซ้อมการแสดงกันปกติ โดยที่มีรุ่นพี่ชิอินะคอยแอบดูการแสดงของพวกผมอยู่

              ( วันนี้รุ่นพี่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยน้าา~ )
 

****************************************************************************

               บนทางกลับบ้านที่พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า ผมก็ดันไปบังเอิญเจอกับเข้ากับอุเอโนะฮาระซังที่กำลังซื้อของอยู่พอดี
 

               สำหรับนักเรียนมัธยมปลายแบบผมที่ทำอาหารไม่เป็นแล้วต้องมาอยู่คนเดียวน่ะ การเข้าร้านอาหารหรือการเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อข้าวน่ะถือเป็นเรื่องปกติเลยล่ะ แต่ดูเหมือนอุเอโนะฮาระซังจะไม่ได้มาซื้อข้าวกินแต่เป็นมาซื้อของไว้ทำกับข้าวกินเองสินะ

               ( สุดยอดเลย เหมือนว่าจะทำอาหารเป็นด้วย )

               ระหว่างที่ผมเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าเพื่อหาร้านสำหรับกินอาหารเย็นอยู่นั้นผมก็มองไปที่เธอสักพัก และเหมือนเธอจะรู้ตัวก็เลยหันมามองทางผมด้วย

               “ อะไร? นายมีธุระอะไรถึงมองมาที่ฉันแบบนั้น? ”

               “ ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอกแค่คิดว่าเธอทำอาหารเป็นด้วยสินะ? น่ะ ”

               “ เหรอ งั้นก็หยุดมองฉันได้แล้ว มัตสึบาระซัง ”

               “ จำชื่อผมได้ด้วยสินะ… ”

               “ แน่นอนสิ เพราะฉันเป็นพวกความจำดีน่ะ ”

               “ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ ไหนๆเราก็อาศัยอยู่ข้างๆกันนี่เอง ”

               “ ไม่ล่ะไม่เป็นไร นายจะมาหาข้าวเย็นกินไม่ใช่หรอ? ไปซะสิ ”

               จากนั้นเธอก็ไล่ผมออกมา และผมก็ไปที่ร้านอาหารเพื่อกินข้าวเย็น หลังกินข้าวเย็นเสร็จผมก็เดินกลับอพาร์ทเม้นท์โดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้นเลย

              ( เห้อออ… ผมคงโดนเธอเกลียดเข้าให้แล้วล่ะมั้ง? )

****************************************************************************

ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ