ผมตื่นขึ้นมาต้อนรับเช้าวันใหม่ วันนี้เป็นวันประกาศผลการสอบเก็บคะแนนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เมื่อผมล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนเสร็จ ผมก็เช็คของข้างในห้องของตัวเองแล้วล็อคประตู
 

               เมื่อผมล็อคประตูเสร็จ สักพักผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังมาจากห้องข้างๆของตัวเอง

 

               “ อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง”

 

               “อืม อรุณสวัสดิ์”

 

               อุเอโนะฮาระซังเดินออกมาจากห้องและล็อคประตูก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าผม

 

               “…วันนี้เขาจะเอาใบคะแนนมาติดที่หน้าอาคารสินะครับ”

 

               “หวังว่าจะทำคะแนนได้ดีนะ”

 

               ผมยิ้มเจื่อนๆออกไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป

 

               “คุณเองก็เช่นกันครับ…”

 

               จากนั้นพวกผมก็เดินไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนเดิม ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ได้แล้วที่ผมเริ่มไปโรงเรียนด้วยกันกับอุเอโนะฮาระซังและคนอื่นๆรอบๆตัวผมก็ไม่คิดอะไรมากกับเรื่องนี้แล้ว

 

               “คนเยอะมากเลยนะเนี่ย…”

 

               “นั่นสินะ”

 

               เมื่อผมเดินมาถึงใต้อาคารที่แปะคะแนนสอบไว้ก็พบกับคนจำนวนมากกำลังแย่งกันเข้าไปใกล้ๆเพื่อดูคะแนนสอบอยู่ โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมัธยมที่มีแค่ม.4 ถึงม.6 เท่านั้นและเวลาสอบก็จะสอบพร้อมกันประกาศคะแนนพร้อมกัน ผลเลยออกมาเป็นอย่างที่เห็นอยู่ตรงนี้

 

               “ผมว่าพวกเราค่อยมาดูทีหลังดีกว่านะครับ”

 

               “ฉันก็ว่าอย่างนััน”

 

               จากนั้นผมก็แยกกับอุเอโนะฮาระซัง เปลี่ยนรองเท้าที่ล็อคเกอร์แล้วไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เมื่อเข้าไปในห้องแล้วผมก็สังเกตว่ามาซาโอะที่น่าจะมาโรงเรียนก่อนผมไม่อยู่ในห้อง ผมก็เลยนั่งรอนิ่งๆอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง
 

               ไม่นานมากนักผมก็มองเห็นมาซาโอะเดินเข้ามาจากประตูห้องเรียนด้วยสภาพที่ดูท่าจะเหนื่อยนิดหน่อย

 

               “สวัสดีตอนเช้า มาซาโอะ จากสภาพแล้วนายน่าจะไปดูคะแนนสอบมาสินะ”

 

               “อืม… คนเยอะมากเลยล่ะ”

 

               “นั่นสินะ ก็ทางโรงเรียนเขาเล่นแปะคะแนนของทุกสายชั้นต่อกันเลยนี่นะคนก็เลยไปมุงดูเยอะแบบนั้น แล้ว คะแนนสอบเป็นไงบ้าง?”

 

               “ปาฏิหาริย์ล่ะ! ฉันผ่านเกินครึ่งทุกวิชา!”

 

               มาซาโอะร้องตะโกนขึ้นมาหน้าห้องเรียนทำให้คนอื่นๆในห้องต่างพากันหันมามองทางนี้สักพัก จากนั้นก็หันกลับไปเหมือนเดิม ผมบอกให้มาซาโอะเบาเสียงลงแล้วไปวางกระเป๋าของตัวเองก่อน

 

               “เอาล่ะๆ เข้าใจแล้ว ยินดีด้วย เพราะฉะนั้นเบาเสียงลงหน่อยมันจะรบกวนคนอื่นนะ แล้วก็ไปวางกระเป๋าก่อน”

 

               “ได้เลย”

 

               จากนั้นพวกผมก็คุยกันต่ออีกนิดหน่อยแล้วคุณครูก็เข้ามาสอนตามปกติ
 

               ต่อมาเมื่อถึงเวลาพักกลางวันผมกับมาซาโอะก็ไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารกันและแน่นอนว่าต้องเป็นโต๊ะตัวเดิมที่พวกผมนั่งกินข้าวด้วยกัน หลังกินข้าวเสร็จผมกับอุเอโนะฮาระซังก็ไปดูคะแนนสอบที่หน้าอาคารกัน ส่วนมาซาโอะกับฮายาชิซังก็กลับไปที่ห้องเรียนด้วยกัน

 

               “มัตสึบาระ… มัตสึบาระ… อะ! นี่ไง เจอแล้ว!”

 

               ผมกวาดตาแบบผ่านๆเพื่อมองหาชื่อของผม

 

               “ไหนดูซิอันดับที่… 13!”

 

               ดูเหมือนว่าผมจะได้อันดับที่ 13 ล่ะ!
 

               ผมมองไปด้านข้างและเห็นอุเอโนะฮาระที่กำลังยิ้มอยู่ ใช่ เธอยิ้ม ภาพหายากนี้ทำให้ผมกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว สาเหตุอาจจะเป็นเพราะว่าเธอทำคะแนนออกมาดีก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเวลาที่เธอยิ้มมันก็เป็นอะไรที่มีเสน่ห์มากเลยล่ะ

 

               “เอ่อ… อุเอโนะฮาระซังครับ คุณได้อันดับที่เท่าไหร่หรอครับ?”

 

               “หืม? อ๋อ ฉันได้ที่ 4 น่ะ รู้สึกว่าข้อสอบนี่มันยากมากเลยนะ ถ้าไม่เตรียมตัวมาดีๆล่ะก็อาจจะสอบตกได้เลย”

 

               เธอหันกลับมามองที่ผมด้วยสีหน้ายามปกติของเธอ (เปลี่ยนสีหน้าเร็วชะมัด!) ก่อนที่จะบอกอันดับคะแนนจากทั้งสายชั้นของตัวเอง อันดับที่ 4 งั้นหรอ… เอ๊ะ! อันดับที่ 4! นั่นมันสูงมากเลยนะเมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยน่ะ! นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังจะหัวดีอีกหรอเนี่ย ขนาดผมที่อ่านทบทวนแทบจะทุกวันแบบนี้ยังได้แค่ที่ 13 เองนะ…

 

               “นายได้ที่เท่าไหร่หรอ?”

 

               “อันดับที่ 14 น่ะ…”

 

               “โห้ว ก็สูงพอตัวเลยนี่นาจากนักเรียนที่มากกว่าร้อยคนแบบนี้น่ะ”

 

               คนที่ได้อันดับที่ 4 ยังมีหน้ามาพูดได้อีกหรอครับ… ว่าแต่รุ่นพี่ชิอินะได้อันดับที่เท่าไหร่นะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอรุ่นพี่เลยด้วยสิ…
 

               ผมกวาดตามองไปที่กระดาษคะแนนของฝั่งม.6 และไม่ต้องหาให้ยากผมก็เห็นชื่อของรุ่นพี่ขึ้นอยู่ด้านบนเกือบจะที่สุด ตั้งอันดับที่ 3 แน่ะ รุ่นพี่เองก็สุดยอดเหมือนกันนะเนี่ย…

 

               “มองดูอะไรอยู่หรอ?”

 

               อยู่ๆอุเอโนะฮาระซังก็มาสะกิดผมจากข้างหลัง

 

               “ดูคะแนนของคนรู้จักน่ะครับ”

 

               “งี้นี่เอง”

 

               แล้วอยู่ๆอุเอโนะฮาระซังก็ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันหลังให้ผมก่อนจะเดินจากไป

 

               “ฉันกลับห้องก่อนล่ะ ไว้เจอกันตอนกลับถึงบ้านนะ”

 

               “เข้าใจแล้วครับ…”

 

               อะไรกันน่ะ ทำไมอยู่ๆก็เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีซะงั้น ไว้ค่อยถามทีหลังก็แล้วกันหวังว่าเธอจะไม่โกรธที่ผมถามเรื่องส่วนตัวล่ะนะ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆความคิดของพวกผู้หญิงเนี่ย…
 

               จากนั้นผมก็เดินกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเองและบอกผลคะแนนของผมให้มาซาโอะฟัง

 

               “อะไรนะ! ได้ที่ 13 งั้นหรอ!? นี่นายเป็นเพื่อนกับฉันได้ยังไงเนี่ย! ฉันจำได้ว่าครั้งล่าสุดนายยังอยู่แค่ท็อป 30 อยู่เลยไม่ใช่เรอะ!”

 

               ผมก็คิดไว้แล้วล่ะนะว่าไอ้เจ้ามาซาโอะมันต้องบ่นผมแน่ๆ แต่ก็ยังดีที่ผมไม่ได้บอกอันดับคะแนนจากทั้งสายชั้นของอุเอโนะฮาระซังไปล่ะนะ ขืนบอกไปว่าเธอได้ที่ 4 มีหวังไอ้หมอนี่ได้บ้าแน่นอน ในส่วนของรุ่นพี่ชิอินะนั้นดูเหมือนมาซาโอะมันจะรู้อยู่แล้วผมก็เลยไม่ได้บอกไป ก็นะ รุ่นพี่เขาก็ได้ระดับท็อปแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนี่เนอะ
 

               จากนั้นผมก็คุยกับมาซาโอะต่ออีกนิดหน่อยจนคุณครูเข้ามาในห้องแล้วผมก็นั่งเรียนคาบบ่ายต่อแล้วก็ไปซ้อมการแสดงต่อแล้วก็กลับบ้านตามปกติ

 

***************************

ตอนนี้ผมกำลังติดเพลง คงคา (Endless Echo) งอมแงมเลยแหละครับ เพลงเพราะม๊ากกกกกก คุณเอวาก็ร้องเพลงออกมาได้ดีสุดๆ! หวังว่าสัปดาห์นี้เพลงนี้จะมียอดวิวแตะหลักล้านนะ เพราะผมเปิดฟังทั้งวันเลย

อ่ะนี่ลิ้งเพลง ไปฟังกันได้นะครับ! : 【Original Song】 คงคา (Endless Echo) – เอวารินทร์ – 

ฝากเพจน้อยๆของผมด้วยนะครับ : Facebook

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921