วันนี้เป็นวันเสาร์ วันหยุดแรกหลังจากเปิดเทอมมาหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดผมก็ได้นอนสบายๆ อยู่ที่บ้านสักที

 

              “ ไม่มีอะไรให้ทำเลยนินา ”

 

              หลังจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสักพักก็ปรากฏว่าผมว่างเกินไปจนไม่มีอะไรทำ ส่วนนึงก็เพราะมันไม่มีการบ้านตอนวันหยุดเพราะมันพึ่งจะเปิดเทอมด้วยล่ะนะ

 

              “ ออกไปข้างนอกสักหน่อยล่ะกัน ”

 

              ผมตรวจดูข้างในบ้านให้แน่ใจก่อนที่จะล็อคประตู และเดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ไปทางตัวเมือง
 

              ผมเดินไปแถวย่านการค้าในตัวเมืองและเข้าไปในร้านขายเค้กกับของหวานที่เคยบอกทางให้อุเอโนะฮาระซังไปเมื่อวันก่อน

 

              “ อะ ”

 

              “ หวา… ”

 

              แล้วผมก็ดันไปเจอเข้ากับอุเอโนะฮาระซังเข้าอีกแล้ว

 

              “ นายอีกแล้วหรอ? ”

 

              “ ก็ร้านนี้มันเป็นร้านที่ผมมาบ่อยๆ นี่นาช่วยไม่ได้หรอกครับ มันอาจจะมีเหตุการณ์บังเอิญแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ก็ได้ ”

 

              “ ฉันขอโทรแจ้งตำรวจได้ม่ะ? นี่มันรอบที่ 3 แล้วนะที่นายมาเจอฉันโดยบังเอิญแบบนี้น่ะ ”

 

              “ อย่าโทรแจ้งตำรวจเลยนะครับ! ถือว่าผมขอล่ะ แล้วนี่ก็คงจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆ นะครับ ”

 

              “ นายคงไม่ได้แอบสตอล์กเกอร์ฉันมาหรอกนะ ”

 

              “ ก็บอกว่าไม่ใช่ไงครับ! พวกเราแค่อาจจะมีความคิดคล้ายกันเฉยๆ ก็ได้นี่ครับ! ”

 

              “ งั้นเหรอ? ว่าแต่นายจะยืนคุยกับฉันไปจนถึงเมื่อไหร่ คุณพนักงานเขารออยู่นะ ”

 

              เมื่อได้ยินที่อุเอโนะฮาระซังพูด ผมก็หันไปข้างหลังและเจอเข้ากับพนักงานของร้านที่กำลังทำหน้าลำบากใจว่าจะเข้ามาคุยกับผมยังไงดี กับลูกค้าคนอื่นๆ ในร้านที่กำลังมองมาที่พวกผมอยู่

 

              “ ขะ ขอโทษนะครับที่ทำให้วุ่นวาย… ”

 

              “ มะ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วจะรับอะไรดีคะ? ”

 

              “ ขอเป็นเค้กสตอเบอรี่กับแพนเค้กแล้วกันนะครับ ”

 

              “ รับทราบค่ะ ว่าแต่คุณลูกค้าทั้งสองท่านรู้จักกันงั้นหรอคะ? ”

 

              “ ครับ/ค่ะ ”
 

              ผมกับอุเอโนะฮาระซังตอบขึ้นมาพร้อมกัน

 

              “ งั้นคุณลูกค้าทั้งสองท่านสามารถนั่งโต๊ะเดียวกันได้ไหมคะ? เพื่อเป็นการประหยัดพื้นที่สำหรับลูกค้าท่านอื่นน่ะค่ะ ”

 

              “ ได้ค่ะไม่เป็นไร ”

 

              “ รับทราบค่ะ รอสักครู่นะคะคุณลูกค้า ”

 

              จากนั้นผมก็จบที่นั่งกินเค้กกับแพนเค้กที่สั่งมาพร้อมกับอุเอโนะฮาระซัง

 

              “ นายนี่ชอบเค้กมากเลยสินะ ”

 

              “ อืม! ผมชอบเค้กที่สุดเลยล่ะ! ”

 

              ผมตอบอุเอโนะฮาระซังด้วยเสียงที่ฟังดูสดใสและดังกว่าปกติเล็กน้อย ทำให้คนในร้านบางส่วนหันมามองที่ผม

 

              “ นายนี่เสียงดังอย่างนี้ตลอดเลยรึไงเนี่ย ”

 

              “ ส่วนนึงอาจจะเป็นเพราะผมอยู่ชมรมการแสดงด้วยก็ได้นะครับ ”

 

              “ ชมรมการแสดงหรอ? นายอยู่ชมรมการแสดงสินะ มิน่าล่ะถึงแสดงได้เก่งขนาดนี้ ”

 

              หลังจากที่อุเอโนะฮาระซังพูดคำนั้นออกมาบรรยากาศภายในร้านก็ดูหนักอึ้งขึ้นมาทันที

 

              “ หมายความว่าอย่างไงหรอครับ? ที่บอกว่าผมแสดงเก่งน่ะ ”

 

              ผมเลือบตามองคุณพนักงานที่กำลังมองดูพวกผมอยู่ข้างหลังพร้อมกับคิดในใจว่า

 

              ( ขอโทษนะครับคุณพนักงาน! ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้บรรยากาศในร้านดีๆ แบบนี้เสีย! )

 

              และผมก็หันกลับมามองอุเอโนะฮาระซังที่นั่งจิบชาอยู่ข้างหน้าผม จะว่ายังไงดีล่ะ มันจะเป็นภาพที่ดูมีเสน่ห์มากเลยล่ะถ้าบรรยากาศมันไม่เป็นแบบนี้น่ะ

 

              “ ก็หมายความตามนั้นแหละ ”

 

              “ ผมไม่ได้แสดงเก่งสักหน่อย ส่วนใหญ่ที่ผมทำก็แค่บทตัวประกอบในฉากเท่านั้นเอง ”

 

              “ นี่นายแกล้งโง่หรือนายโง่จริงๆ เนี่ย ”

 

              “ ผมก็ไม่ได้เป็นคนฉลาดอะไรอยู่แล้วนะครับ ถ้าไม่บอกความหมายให้ชัดเจนผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ ”

 

              “ งั้นช่วยบอกเป้าหมายของนายที่พยายามจะเข้ามายุ่มย่ามกับฉันหน่อยได้ไหม? ”

 

              “ เป้าหมายหรอ?… ผมไม่มีเป้าหมายอะไรทั้งนั้นแหละครับ… ”

 

              “ นาย… เหรอ ไม่มีเป้าหมายสินะ งั้นไว้เจอกันอีกก็แล้วกัน ”

 

              หลังพูดจบอุเอโนะฮาระซังก็ลุกออกไปจากโต๊ะ จ่ายเงินที่กับพนักงานและออกจากร้านไป

 

              ( ทำไมท่าทางเธอเมื่อกี้มันดูแปลกๆ กันนะ เหมือนกับกำลังจะพูดอะไรสักเลย ”

 

              จากนั้นผมก็กินเค้กกับแพนเค้กจนหมด จ่ายเงินกับพนักงานและรีบออกจากร้านไป โดยมีคุณพนักงานมองตามอยู่ข้างหลัง บางทีเขาอาจจะคิดว่าคู่รักทะเลาะกันก็ได้มั่ง?
 

              ผมเดินกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง เปิดประตูห้องและล้มตัวลงบนที่เตียงของตัวเอง สักพักก็ลุกขึ้นมาจากเตียงเดินไปเดินมาอยู่รอบห้องอยู่สักพักนึง

 

              ( ทำไมกันนะ ทำไมเราถึงกระวนกระวายขนาดนี้กัน ทำไมเธอถึงทำหน้าอย่างนั้นกันนะ )
 

****************************************************************************

 

            -มุมมองของ อุเอโนะฮาระ อายาโนะ-

 

            หลังจากเขาพูดแบบนั้น พร้อมกับสีหน้าอย่างนั้น ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาเหมือนกับตัวเองกันนะ

 

              “ นาย… เหรอ ไม่มีเป้าหมายสินะ งั้นไว้เจอกันอีกก็แล้วกัน ”

 

ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อก็เลยรีบหนีออกมาจากตรงนั้นและมุ่งหน้ากลับห้องของตัวเองทันที เมื่อกลับมาถึงห้องฉันก็ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าและล้มตัวบนเตียง

 

            “ ไม่มีเป้าหมายงั้นหรอ… ฉันก็เหมือนกันล่ะนา ”

 

            ฉันเป็นคนประเภทที่สามารถทำได้ทุกอย่าง แต่ฉันกลับไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย นั่นทำให้ฉันมีปัญหากับการใช้ชีวิตของตัวเอง ฉันจึงขอทางบ้านเพื่อออกมาอาศัยอยู่คนเดียว สำหรับฉันการอยู่คนเดียวมันไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่หรอก ที่น่าเป็นห่วงก็คือจิตใจของฉันต่างหาก

 

            “ ไม่มีอะไรให้ทำเลย เสียอารมณ์ชะมัด เป็นเพราะตานั่นแท้ๆ ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ”

           

              สักพักฉันก็รู้สึกตัวว่าตัวเองคิดเรื่องของเขามากเกินไป

 

              “ ทำไมฉันถึงได้เอาแต่คิดเรื่องของเขากันนะ ทั้งๆ ที่เราพึ่งจะเจอกันได้แค่สัปดาห์เดียวเอง ”

 

              เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจของฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่าจะเข้ากับเขาได้เพราะเราเป็นคนประเภทเดียวกัน มันไม่มีทางเป็นความรักได้หรอก ฉันไม่สามารถตกหลุมรักคนแบบนั้นได้หรอกนะ คนที่ชอบเสแสร้งทำตัวเป็นคนมีอัทยาศัยดีแบบนั้นน่ะฉันไม่มีทางชอบเขาได้หรอก

 

****************************************************************************

ปล.นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมเขียนครับ เป็นนิยายไว้ใช้ประกอบเนื้อหาของเกมที่กำลังจะสร้างครับ จะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับประมาณ 3 ตอน/สัปดาห์

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ถ้ามีอะไรหรือตรงไหนที่อ่านแล้วติดขัดสามารถคอมเม้นท์ไว้ได้เลยนะครับ ผมจะปรับปรุงอยู่เรื่อยๆครับ