“ ฉันอยากจะให้นายช่วยมาเป็นแฟนของฉันให้หน่อยน่ะ ”

 

               “ เอ๊ะ!? ”

 

                ผมตกใจกับคำตอบที่ไม่คาดคิด

 

               “เดี๋ยวก่อนสิครับ หมายความว่ายังไงน่ะ! ”

 

               “ นายเนี่ยเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ? ก็หมายความว่าแบบนั้นแหละ ”

 

               “ ผมก็รู้อยู่หรอกครับ แต่ผมหมายถึงว่าจะให้ผมไปเป็นแฟนของอุเอโนะฮาระซังหรอครับ? ”

 

               “ ใช่ ”

 

               ผมไม่เข้าเลยว่าทำไมอุเอโนะฮาระซังถึงต้องมาขอให้ผมเป็นแฟนแบบนั้นด้วย

 

               “ ทำไมล่ะครับ ขอเหตุผลให้ผมหน่อยได้ไหมครับ? ”

 

               “ ฉันก็แค่อยากจะทำให้เรื่องมันจบเร็วๆน่ะ ”

 

               “ เรื่องเมื่อเช้างั้นหรอครับ? ”

 

               “ อือ มันยุ่งยากน่ะ ”

 

               “ ยุ่งยากหรอครับ? ”

 

               “ ก็ดันมีแต่คนเข้ามาถามฉันว่ามีความสัมพันธ์ยังไงกับนาย ไม่ก็มองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น มันน่ารำคาญน่ะ ”

 

               “ น่ารำคาญ? ”

 

               “ ก็เอาแต่ถามอยู่นั่นแหละว่า ‘เป็นแฟนกับมัตสึบาระซังหรอ!?’ ไม่ก็ ‘คบกันได้ยังไงหรอ!?’ มันโคตรจะน่ารำคาญเลยล่ะ ”

 

               อุเอโนะฮาระซังบ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูรำคาญและเอามือเกาผมของตัวเอง

 

               “ แล้ว นายจะเอายังไง? จะคบกันแค่ในนามให้มันจบๆไปก็ได้นะ ”

 

               ผมจะทำยังไงดีในสถานการณ์แบบนี้? ผมควรตอบว่าอะไรดี? แล้วทำไมเธอถึงเสนอเรื่องแบบนี้ขึ้นมาด้วย?

 

               “ ทำไมเธอถึงบอกให้ฉันไปเป็นแฟนเธอล่ะ เธอก็ไม่ได้ชอบอะไรฉันไม่ใช่รึไง? ”

 

               “ ฉันก็ไม่ได้ชอบอะไรใครอยู่แล้ว ไม่เคยรักใครเลยด้วยซ้ำ ”

 

               “ แล้วทำไมถึงอยากให้ฉันคบกับเธอด้วยล่ะ ”

 

               “ ก็แค่คิดว่าเราน่าจะเข้ากันได้น่ะ ”

 

               “ เข้ากันได้? ”

 

               “ เพราะนายกับฉันเป็นประเภทเดียวกันน่ะ ”

 

               “ ประเภทเดียวกัน? ”

 

               หมายถึงอะไร? ทำไมผมไม่เข้าใจเลยล่ะว่าอุเอโนะฮาระหมายถึงอะไร?

 

               “ นี่นาย ถ้าจะโง่ก็โง่ให้มันพอประมาณหน่อยนะ ”

 

               “ ก็ผมไม่เข้าใจจริงๆนินา ”

 

               “ งั้นก็ไปคิดเอาเองแล้วกัน ”

 

               “ ครับ… ”

 

               ผมจะคิดออกไหมนะว่าที่อุเอโนะฮาระพูดมันหมายถึงเรื่องอะไร?

 

               “ แล้วนายจะตอบว่าอะไรล่ะ? ”

 

               “ ผมคบกับอุเอโนะฮาระซังไม่ได้หรอกนะ ”

 

               “ หรอ… โดนหักอกครั้งแรกเลยนะเนี่ย… ”

 

               เมื่อผมบอกปฏิเสธออกไปแต่ไม่รู้ว่าทำไมผมเห็นว่าอุเอโนะฮาระซังลดตาลงและทำหน้าตาเศร้านิดๆ ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ มันทำเอาผมรู้สึกผิดเลยนะ

 

               “ ยะ อย่างทำหน้าตาเศร้าๆแบบนั้นสิครับแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดนะ… ”

 

               “ ฉันพึ่งเคยโดนปฏิเสธครั้งแรกน่ะ ”

 

               “ งั้นเมื่อก่อนก็คือไม่เคยไม่เคยโดนใครบอกปฏิเสธเลยสักครั้งสินะครับ? ”

 

               “ ใช่ เพราะฉันเป็นฝ่ายบอกปฏิเสธไปเองน่ะ ”

 

               “ งั้นหรอครับ… ”

 

               “ ฉันเข้าใจความรู้สึกของการโดนปฏิเสธแล้วล่ะนะ ”

 

               อุเอโนะฮาระซังยิ้มออกมาเล็กน้อยจากบทสนทนาเมื่อครู่ อืมๆ คนสวยก็ยังคงเป็นคนสวยอยู่ดีสินะ

 

               “ แล้วจะทำยังไงต่อดีล่ะ? ในเมื่อนายปฏิเสธฉันไปแล้ว แล้วนายจะทำยังไงกับเรื่องนั้นล่ะ? ”

 

               “ แค่รอไปเรื่อยโดยไม่เกิดอะไรขึ้นก็พอแล้ว น่าจะสักหลังโกลเด้นวีคล่ะมั้ง? เดี๋ยวมันก็หายไปเอง ”

 

Note : ช่วงโกลเด้นวีคจะอยู่ประมาณวันที่ 29 เมษายน ถึงวันที่ 5 พฤษภาคม(วันเสาร์ถึงวันศุกร์)ในเรื่องนี้

 

               “ อีกตั้งสองสัปดาห์เลยหรอเนี่ย ”

 

               “ อืม ถ้าอยู่เฉยๆเดี๋ยวเรื่องมันก็หายไปเองแหละ ”

 

               “ นายแน่ใจนะ ”

 

                “ แน่ใจสิ เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนสักหน่อย ”

 

               “ นายเคยโดนเอาไปพูดถึงแบบนี้ด้วยหรอ? ”

 

               “ เรื่องเมื่อปีที่แล้วน่ะ เธอรู้ใช่ไหมว่าผมอยู่ชมรมการแสดง ”

 

               “ อืม ฉันรู้ เป็นเพราะนายได้ไปแสดงละครเวทีหรอเลยมีคนพูดถึงน่ะ? ”

 

                “ ถ้าแค่นั้นมันคงไม่เป็นเรื่องขึ้นมาหรอกครับ… ”

 

               มันเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดในชีวิตของผมเลยล่ะนะ

 

               “ งั้นนายทำอะไรลงไปล่ะ? ”

 

               “ เป็นประวัติศาสตร์อันดำมืดที่สุดในชีวิตของผมเลยล่ะ ”

 

               “ งั้นไม่ต้องพูดก็ได้นะ ”

 

               “  ไม่เป็นไรให้ผมพูดเถอะ เพราะยังไงเขาก็รู้กันไปทั่วทั้งโรงเรียนอยู่แล้ว ”

 

               “ แล้วแต่นายก็แล้วกัน ”

 

               “ ผมโดนบังคับให้แต่งหญิงไปแสดงละครเวทีน่ะ ” 

 

               ใช่แล้วล่ะ ประวัติศาสตร์อันดำมืดของผมก็คือเรื่องนี้นี่แหละ

 

               บอกไว้ก่อนนะว่าที่ผมแต่งหญิงไม่ใช่เพราะผมอยากจะทำหรอกแต่เพราะไอ้บ้ามาซาโอะต่างหาก เรื่องมันก็มีอยู่ว่า…

 

***************************

 

               “ อะไรนะ! นักแสดงหญิงเกิดอุบัติเหตุทำให้มาไม่ได้งั้นหรอ! ”

 

               “ แย่แล้วสิทำไงดีล่ะ! ”

 

               ผมได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกตอนที่ผมอยู่ในห้องแต่งตัว ผมกำลังจะได้ขึ้นแสดงละครเวทีครั้งแรกในชีวิต ถึงแม้ว่าผมจะเล่นเป็นแค่ตัวประกอบในฉากก็ตาม ส่วนเพื่อนของผม เจ้ามาซาโอะมันได้เล่นเป็นขุนนางในเรื่อง

 

               “ เกิดอะไรขึ้นข้างนอกงั้นหรอ? ”

 

               ผมถามมาซาโอะที่เดินเข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น

 

               “ นักแสดงหญิงคนนึงประสบอุบัติเหตุจนมาไม่ได้น่ะสิ ”

 

               “ งั้นก็แย่แล้วน่ะสิถ้าขาดตัวหลักไปก็จะเริ่มการแสดงไม่ได้น่ะสิ ”

 

               “ เพราะงั้นข้างนอกก็เลยกำลังหาคนมาแทนอยู่นี่ไง ”

 

               “ ลำบากแย่เลยนะเนี่ย ”

 

               “ ก็คนที่จำบทได้มีไม่มากน่ะ แต่ก็มีนายหนึ่งคนล่ะนะที่จำได้ ”

 

               มาซาโอะมองมาที่ผมและเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะเสยผมที่ปิดตาข้างนึงของผมออก

 

               “ จะว่าไปหน้าตานายมันก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย ”

 

               “ เฮ้ย ไหงนายถึงพูดแบบนั้นล่ะ ฉันรู้สึกแปลกๆนะเนี่ย ”

 

               “ เปล่าหรอกไม่มีอะไร ”

 

               และมาซาโอะก็เดินไปคุยกับประธานชมรมที่กำลังเดินหาคนมาแทนอยู่และเดินกลับมาหาผม

 

               “ นี่มาซาโตะ ”

 

               “ ว่าไง? ”

 

               “ นายลองทำให้เสียงตัวเองแหลมขึ้นได้ไหม? ”

 

               “ ‘แบบนี้หรอ?’ ”

 

               ทำไมถึงให้ทำอะไรแบบนี้กันนะ

 

               “ อืมมม น่าจะได้อยู่นะ ”

 

               มาซาโอะพึมพำอะไรสักอย่างออกมาก่อนจะเดินกลับไปคุยกับประธานชมรมการแสดง

 

               จากนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับประธานชมรม

 

               “ มาซาโตะ นายจำบทของนักแสดงได้ใช่ไหม ”

 

               “ อืม ทำไมหรอ? ”

 

               “ นายพอจะแสดงบทนักแสดงได้สินะ ” 

 

               “ ฉันก็ถามอยู่นะว่าทำไม แต่ฉันก็แสดงบทนักแสดงได้อยู่ ”

 

               เมื่อผมพูดเสร็จมาซาโอะก็หันไปยิ้มให้กับคุณประธานชมรมแล้วก็หันกลับมาอีกครั้ง

 

               “ ยินดีด้วย! มาซาโตะนายได้แสดงแทนนักแสดงหญิงที่ประสบอุบัติเหตุแล้วล่ะ! ”

 

               เอ๊ะ? อะไรนะ? ผมตามไม่ทัน เกิดอะไรขึ้น?

 

               “ เชิญมัตสึบาระ มาซาโตะซังไปที่ห้องแต่งตัวของนักแสดงได้เลย~ ”

 

               “ เอ๊ะ? ”

 

               แล้วผมก็ถูกคนประธานชมรมลากไปที่ห้องแต่งตัว

 

               “ เอออออออออออออ๋~! ”

 

***************************

 

ตอนต่อไปจะมาวันพฤหัสนะครับ ช่วงนี้ติดเรียนนิดหน่อย
 

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921