ผมตื่นข้นมาในตอนเช้า เวลาประมาณหกโมงเช้า ทำกิจวัตรประวันต่างๆของตัวเองให้เสร็จ เช็คของในห้องเหมือนอย่างเคยแล้วล็อคประตู วันนี้เป็นวันศุกร์ของสัปดาห์ที่สองหลังจากเปิดเทอมมา พอจบวันนี้เสร็จพรุ่งนี้ก็จะได้นอนสบายๆอยู่บ้านแล้ว

 

               “ในที่สุดก็จะได้พักสักที~”

 

               ผมยืดแขนออกเพื่อยืดเส้นยืดสายและก็ได้ยินเสียงล็อคประตูดังมาจากข้างๆ

 

               “อรุณสวัสดิ์ครับ อุเอโนะฮาระซัง”

 

               “อรุณสวัสดิ์ มัตสึบาระซัง”

 

               พวกผมทักทายกันตอนเช้ากันปกติ

 

               “อาหารเมื่อวานเป็นอย่างไงบ้างล่ะ?”

 

               “อร่อยมากเลยล่ะ!”

 

               “ขอบคุณ ไว้วันนี้ฉันจะทำให้กินอีกนะ”

 

               “อืม งั้นเดี๋ยวผมจะจ่ายค่าวัตถุดิบให้แล้วกัน”

 

               “เข้าใจแล้ว”

 

               อุเอโนะฮาระซังพูดขึ้นมาและยิ้มเล็กๆอย่างมีนัยสำคัญ ผมทำเป็นพยายามไม่สนใจรอยยิ้มน้อยๆนั่นและพูดต่อ

 

               “ นี่ก็จะสายแล้วด้วยพวกเราไปโรงเรียนกันเถอะ ”

 

               “นั่นสินะ”

 

               “งั้นแยกกันไปนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปก่อน”

 

               เมื่อตกลงกันเสร็จผมก็เดินออกมาจากอพาร์ทเม้นท์และมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่
 

               เมื่อเข้าไปในโรงเรียนแล้วผมก็สังเกตเห็นว่าสายตารอบข้างที่มองมาที่ผมน้อยลงไปอย่างมาก

 

               (คงเป็นเพราะมันไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยล่ะนะ)

 

               คงไม่มีใครคิดถึงเรื่องของคนอื่นตลอดหรอก เว้นเสียแต่จะเป็นคนสำคัญของตัวเองไม่ก็คนที่ชอบ ผมกับอุเอโนะฮาระซังก็เป็นแค่เพื่อนกันปกติแค่นั้นเอง ที่อยู่ๆเป็นข่าวลือกระทันหันก็น่าจะเป็นเพราะอุเอโนะฮาระซังพึ่งจะย้ายมาใหม่และก็ผมที่มีประเด็นจากปีที่แล้ว

 

               (พูดถึงคนที่ชอบ… ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอรุ่นพี่ชิอินะเลยแหะ)

 

               ส่วนนึงคงเป็นเพราะรุ่นพี่ติดซ้อมเคนโด้เพื่อไปแข่งด้วยแล้วก็เรื่องเรียนด้วย เพราะอีกไม่นานรุ่นพี่ก็จะเรียนจบแล้วนี่นะ
 

               ผมเข้าไปในอาคารเปลี่ยนรองเท้าและเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเอง เมื่อมาถึงผมก็นั่งลงที่ของตัวเองตามปกติ

 

               “ไง มาซาโตะเมื่อวานเป็นไงบ้างล่ะ”

 

               “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”

 

               “อาหารฝีมืออุเอโนฮาระซังอร่อยไหม?”

 

               “ก็อร่อยอยู่…”

 

               “เห~ งั้นหรอๆ” 

 

               “อะไรกันเหล่า ทำไมถึงทำหน้าตาแบบนั้น?”

 

               “ก็เปล่าหรอก แค่คิดว่าสนิทกันดีนะ”

 

               “เหรอ?”

 

               “ทำเอาฉันคิดว่าพวกนายรู้จักกันมานานแล้วเลยล่ะ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นานแท้ๆ”

 

               “นั่นสินะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

 

               ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้คุยกับคนอื่นได้สบายๆแบบนี้ เพราะเมื่อก่อนผมไม่ได้พูดได้คล่องแบบนี้

 

               “ตอนนายเข้าเรียนโรงเรียนนี้ครั้งแรกนายยังพูดตะกุกตะกักอยู่เลยนะ”

 

               “ก็จริง”

 

               ตอนผมพึ่งเข้ามาเรียนม.ปลายที่นี่ใหม่ๆผมยังไม่คุ้นชินกับการอยู่คนเดียวนักและก็ไม่คุ้นเคยกับการได้เจอคนอื่นๆที่ไม่รู้จักเข้ามาคุยด้วย นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมค่อนข้างที่จะมีเพื่อนที่คุยด้วยได้อยู่น้อยคน
 

               เพราะผมโดนที่บ้านเลี้ยงดูมาดีเกินไปล่ะนะที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้

 

               (ผลจากการโดนโอ๋มากเกินไปทำให้จบด้วยการที่ตอนอยู่ม.ต้นผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน…)

 

               หลังจากนั้นผมก็ขอคนในครอบครัวให้ผมสามารถออกมาอยู่คนเดียว แต่กว่าจะออกมาได้ก็ลำบากมากเลยล่ะ

 

               “เมื่อปีที่แล้วนี่ลำบากจริงๆเลยนะ…”

 

               “นั่นสินะ…”

 

               “ เอาล่ะ ฉันกลับที่ของตัวเองก่อนละกันไว้คุยกันตอนพักเที่ยงอีกทีนะ”

 

               “โอเค”

 

               หลังจากเจ้ามาซาโอะกลับไปที่ตัวเองการเรียนคาบเช้าก็เริ่มต้นขึ้น คาบเรียนตอนเช้าก็ไม่มีอะไรมากเพราะส่วนใหญ่ผมก็ทบทวนบทเรียนไม่ก็อ่านมาล่วงหน้าบ้างแล้ว

 

               (มีการบ้านให้ทำตอนเสาร์อาทิตย์นี้ด้วยแหะ ไม่กะจะให้นอนสบายๆเลยรึไง…)

 

               สงสัยกลับไปถึงบ้านผมคงต้องรีบทำให้เสร็จแล้วจะได้พักผ่อนเต็มที่สักที
 

               จากนั้นผมกับมาซาโอะก็ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน

 

               “ไม่อยู่แหะ เสียดาย…”

 

               “เสียดายอะไร?”

 

               “ก็ว่าที่แฟนในอนาคตของนายไม่อยู่ไง”

 

               “เธอไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย!”

 

               “แต่เดี๋ยวก็เป็นน่า”

 

               “เอาล่ะๆ เราไปกินข้าวให้เสร็จแล้วขึ้นห้องเรียนกันดีกว่า!”

 

               ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเป็นเรื่องอื่นจะได้เลี่ยงไอ้หัวข้อนี้ได้ ผมไม่เข้าใจทำไมคนอื่นต้องคิดแบบนี้ด้วยนะ ทำไมถึงชอบคิดกันไปเองแบบนี้…

 

               “เอาล่ะ รีบกินกันเถอะ”

 

               “ไม่เห็นจะต้องรีบก็ได้น่า”

 

               หลังกินเสร็จผมก็รีบกลับห้องเรียนของตัวเองและฆ่าเวลาด้วยการอ่านหนังสือจนกระทั่งเริ่มเรียนคาบบ่าย
 

               พอเรียนคาบบ่ายเสร็จผมก็ไปซ้อมที่ชมรมตามปกติ

 

               “อ้าว? สวัสดีตอนเย็นจ๊ะมาซาโตะคุง อากิมาโนมิคุง กำลังไปซ้อมการแสดงกันหรอ? ขยันจังเลยนะ”

 

               “สวัสดีตอนเย็นครับรุ่นพี่ชิอินะ”

 

               “สวัสดีครับรุ่นพี่”

 

               ผมบังเอิญไปเจอกับรุ่นพี่ชิอินะระหว่างที่กำลังเดินไปห้องชมรม

 

               “ฉันก็จะไปซ้อมแล้วเหมือนกัน งั้นไว้เจอกันนะ”

 

               และเมื่อพูดเสร็จรุ่นพี่ชิอินะก็เดินจากไปพร้อมโบกมือให้เล็กน้อย

 

               “พวกเราก็รีบไปเถอะ”

 

               “อา”

 

               ผมกับมาซาโอะรีบเดินไปห้องชมรมการแสดงและเริ่มซ้อมกันเหมือนปกติ
 

               พอถึงเวลากลับบ้าน ผมก็กำลังเดินกลับบ้านตามเส้นทางเดิมเหมือนทุกที แต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกไป

 

               (อ้อ! คงจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้เราเจออุเอโนะฮาระซังตอนกลับบ้านบ่อยเกินไปล่ะมั้ง?)

 

               ช่วงไม่กี่วันมานี้ผมเจอเธอบ่อยแปลกๆ แถมยังเดินกลับด้วยกันอีก คงจะเป็นเพราะแบบนั้นล่ะมั้ง?
 

               คิดได้เช่นนั้นผมก็รีบตรงกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง และเมื่อมาถึงหน้าห้องก็พบอุเอโนะฮาระซังกำลังยืนรออยู่

 

               “ช้าไป 15 นาทีจากเวลาเดิม ทำไมนายถึงกลับบ้านช้าแบบนี้ล่ะ? หืม?”

 

               อยู่ดีๆผมก็โดนเทศน์ที่หน้าบ้านของตัวเองซะอย่างนั้น…

 

***************************

เมื่อตอนบ่ายผมโดนครูสอนคณิตฯร่ายเวทหลับไหลใส่ครับ 
 

ตอนนี้ผมเริ่มกลับมาวาดรูปเพิ่มเติมแล้วนะครับ ส่วนตอนต่อไปจะมาวันอาทิตย์เวลาประมาณเที่ยงครับ(ขึ้นอยู่กับว่าผมจะตื่นไหม)
 

ฝากเพจด้วยนะครับ : Facebook

สามารถสนับสนุนพวกผมได้ที่ 

: ธนาคารกสิกรไทย : 169-1-56504-8

: ทรูมันนี่วอลเล็ท : 085-564-7921