131 ระงับกบฏ

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ชั้นจะไม่ฆ่านาย ถ้านายทิ้งอาวุธซะ และหยุดต่อต้าน」

「น่ะ นายโกหก……ไม่มีทางที่นายจะยกโทษให้กบฏ!」

「ชั้นมั่นใจว่ายังงนายก็จะฆ่าพวกเราทั้งหมด!」

อย่างนั้นเหรือ แย่นะ ด้วยการเหวี่ยงใหญ่ของมือของผม ลูกธนูตกลงมาเป็นห่าฝนจากด้านบนกองทัพกบฏ ที่เรียงรายกันเพื่อปกป้องหมูบ้าน เพราะพวกเขาไม่ได้ถือโล่ พวกเขาล้มกันอย่างน่าขัน

บริเวณรอบนอกเนินเขา ถูกยึดพื้นที่ไว้แล้วและทหารม้าธนูและพลธนู ถูกวางกำลังไว้บนยอดเนินเขา ไม่มีการตั้งแคมป์ป้องกันอีกแล้ว และหมูบ้านของพวกเขา นั้นก็อยู่ในระยะของพลธนูตลอด ดังนั้น มันง่ายต่อกานเผาให้สิ้นด้วยลูกธนูเพลิง ที่ตอนใดก็ได้ แม้แต่ผมนั้นก็บอกได้ ว่าพวกเขาคิดแผนใดๆมาเพื่อหยุดเราไม่ได้อีกแล้ว

ชายสองคนเข้ามาใส่ผม พร้อมหน้าตาที่สิ้นหวังบนใบหน้า ผมตอบโต้ไปโดยการฟันแยกชายคนแรกเป็นสองซีก จากแนวตั้งจากเหนือหัวลงสู่หว่างขา จากนั้นถีบท้องชายคนที่สองไป ผ่าหัวของเขาให้แยกกันเมื่อเขาล้ม มันไร้ดอกไร้ผล ที่จะไปทั่วและฆ่าพลเมืองในศึก ที่มันได้สงบลงไปแล้ว แต่ถ้าพวกเขายังต่อต้านต่อไป พวกเขาไม่ใช่พลเมืองของผม — พวกเขาแค่กบฏ

「โอร่าา!」 「แก-!」

ผมยองลงเพื่อหลบหอกสองเล่ม ที่มาหาผมจากทั้งสองทาง และกวาดพวกเขาด้วยหอก ระหว่างที่ยังคงอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำ

「อุว้าาาาา!」 「ขาชั้นขาดแล้วววว!」

โดยการเสียขาสองข้างไป สองชายดิ้นไปทั่วบนพื้นในความเจ็บปวด หน่วยคุ้มกันดำเนินการจบชีวิตเขาซะด้วยดาบของพวกเขา แต่นั่นมันต้องดูเหมือนการปลดปล่อยให้เขา

「ฮฮฮฮิ้……」

เห็นชายสี่คนใกล้โดนสังหารหมู คนที่เหลือคนสุดท้ายดูเหมือนจะหมดใจที่จะสู้แล้ว เมื่อดูใกล้ๆ จริงๆแล้วมันเป็นสาวน้อย อย่าพาผู้หญิงมาที่สนามรบสิ พสวกเธอนั้นรับมือยุ่งยากนะ

ด้วยการดีดหอกที่รวดเร็ว ผมตีอุปกรณ์ทำนาที่เธอถือในมือ กระเด็นไป

「ชั้นไม่อยากตาย……ช่วยชั้นด้วย……」

「ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะยกโทษเธอด้วยนี่」

ผมขโมยริมฝีปากเธอ แทงลิ้นเข้าไปในปาก และแทงนิ้วเข้าไปใต้เสื้อผ้า เพื่อที่จะจกเข้าไปในจิ๊ของเธอ นิ้วของผมเผชิญหน้ากับการต่อต้านอยู่บ้าง และมันรู้สึกว่าบางอย่างฉีกขาด ขณะที่นิ้วของผมรุกรานรูเธอ ทำให้สาวนั้นส่งเสียงแหลมสูง โอ้ เธอซิง น่าเสียดายจริง มันจะเป็นเรื่องดีกว่านี้ ถ้าผมรอและรับมันด้วยหอกอุ่น

「โอ้ย……กุ่…….」

หลังจากที่ผมแยกจากริมฝีปากของเธอ สาวกดหว่างขาของเธอและล้มลงตรงนั้นเลย เธอน่าจะไม่ต่อต้านอีกต่อไป ผมส่งสัญญานด้วยตาของผม ไปสู่หน่วยคุ้มกันบอกพวกเขาให้พาเธอไป 

「โอ้ย โอ้ย หยุดนะ!」

ซีเลีย พ่อรู้ว่าไม่พอใจ แต่ลากเธอไปโดยการจิกหัวมันไม่ดี

「การต่อสู้มันสรุปไปแล้ว แต่พวกเค้ายังไม่ยอมแพ้」

ไม่ล่าออกความเห็น ก่อนที่จะหายใจ มันจริง มันจะเป็นแค่การสังหารหมู่แล้วถ้าเป็นแบบนี้ แต่ถ้าพวกเขาไม่หยุด เราก็หยุดไม่ได้ด้วยเหมือนกัน

「มันเป็นกฎทั่วไป ที่จะกวาดล้างทุกคนในการกบฏ แต่มันไร้ประโยชน์แม้ว่าพวกเค้าจะยอมแพ้เหรอ?」

หลังจากที่เอาสาวไปทิ้งซักที่ ซีเลียกลับมาข้างผม เธอจ้องผมเล็กน้อย หลังจากที่เช็ดเลือดซิงสดออกจากนิ้วขงผม

「แต่ถ้าเราทำอย่างนั้น จะไม่มีปัญหาอะไรในอนาคตนะ」

ลีโอโพลต์ก็ตัดสินแล้วการต่อสู้สงบลงแล้ว และขึ้นมาข้างหน้า พูดถึงแล้ว อิริจิน่าอยู่หน้าสุดและอาละวาด และจบคนไปประมาณ 10 คนจากอะไรที่ผมเห็นได้ นางไม่ใช่ประเภทที่จะฆ่าโดยไม่จำเป็น แต่มันธรรมชาติ ที่จะฆ่าคนเหล่านั้นทั้งหมดที่ต่อต้าน

「นั่นก็ไม่เป็นไรด้วย แต่ชั้นอยากจะเห็นคน ที่นำชาวนาและทำให้พวกเค้าต่อต้านขนาดนี้ ไม่ใช่นายก็สงสัยด้วยเหรอ?」

「มันอาจจะมีผลประโยชน์ สำหรับการอ้างอิงในอนาคต」

ฟุมุ ถ้าอย่างนั้น เราทำให้พวกเขาออกมากันดีมั้ย?

「ทีมพลธนู ขึ้นลูกธนูไฟ เล็งไปที่อาคารที่ใหญ่ที่สุดตรงนั้น อย่างโดนอะไรอย่างอื่นซักอย่าง」

มีอาคารสูงอยู่ตรงกลางหมู่บ้านของพวกเขา น่าจะเป็นอาคารที่มีความสำคัญมากที่สุด ถ้ามันไหม้ กำลังใจพวเขาน่าจะลดลง เพราะมันไม่ได้ติดอยู่กับอาคารอื่นเลย ไฟจะไม่ลามไปทั้งหมู่บ้าน

เกืบจะเวลาเดียวกันที่ที่คำสั่งถูกมอบ ลูกธนูไฟใกล้กับ 100 ดอก บินไปสู่อาคารอย่างเม็นยำ ผมคิดเกี่ยวกับการดับไฟ แต่เพราะอาคารนั้นสร้างจากไม้ มันเปลี่ยนเป็นหอคอยเพลิงอย่างรวดเร็ว

「บอกกองทัพกบฏ: ถ้าพวกเค้ายอมแพ้ตอนนี้ ชั้นจะไว้ชีวิตทุกคน ยกเว้นคนบงการ ถ้าพวกเค้าต่อต้าน ชั้นจะเผาหมู่บ้านและฆ่าทุกคน」

「นั่นโกหก」 「แกน่าจะพยายามหลอกเรา……」

「ถ้าเป็นแบบนี้ ครอบครัวนายจะตายแน่นอน ถ้านายยอมแพ้ มันยังมีโอกาส ที่ชั้นจะรักษาสัญญา」

ทหารกบฏอยู่ในความเงียบ และครอบครัวที่หวาดกลัว กอดลูกๆ ระหว่างที่ไฟส่งเสียงปริแตกหลังพวกเขา ในท้ายที่สุด ทหารเริ่มจะทิ้งอาวุธของพวกเขา ทีละคนทีละคน สุดท้ายจบการต่อสู้ อื้ม ถ้างัน มาดูหน่อยซิว่าเจ้านี่มันหน้าตาเป็นยังไง มันจะดีนะถ้ามันเป็นสตรีสวยๆ

—————————————————————

「ชั้นเดาว่ามันจะไม่ง่ายขนาดนั้น」

「หือ?」

คนบงการเหล่ากบฏเรียงอยู่ และถูกทำให้คุกเข่าอยู่ที่พื้น ระหว่างที่หน่วยคุ้มกันของผมยึดบริเวณ พวกเขาทั้งหมดห้อยหัว และไม่กล้าที่จะกล่าวซักหนึงคำ ผมสัญญาไว้ว่าจะไว้ชีวิตพลเพมือง แต่ชีวิตของเจ้าคนพวกนี้ มันไม่ได้รับประกัน ไอ้พวกคนเหล่านี้แหละ ที่มันลากคนอื่นเข้ามาในความเละเทะนี้

ส่วนที่สำคัญที่สุด คือพวกเขาทั้งหมดเป็นชายสกปรก ปกคลุมไปด้วยเหงื่อและฝุ่นดิน ทำให้มันดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ต่างอะไรไปจากโจร ไม่มีความหมายที่จะคุยกับพวกเขา

「เฮ้ ใคร คือคนที่บัญชาการการต่อสู้นี้?」

ผมชี้หอกไปที่ชายมีกล้ามที่อยู่หน้าสุด

「ถ-ถ้าไว้ชีวิตเราเดีย งั้น กย้า-!」

ซีเลียเตะชาย

「อย่าเข้าใจผิด! พวกแกมันพวกกบฏ มันเพราะความเมตตาของท่านเอเกอร์ซามะ ที่พวกแกยังไม่ตายห่าตอนนี้ และพวกแกไม่ได้อยู่ในตำแหน่งอะไรเลยที่จะเจรจาซักนิด! ถ้าแกต้องการละก็ กูฆ่าแกเลยตอนนี้- ฟุฮ้า……หยูดนุ๊ได้ปูด!」

พ่อพูดกับพวกเขาไม่ได้ถ้าลูกไปเตะพวกเขา ดังนั้นโปรดใจเย็นหลังจากที่พ่อนวดแก้มหนู

「ชั้นมีเจตนาจะประหารทุกคน แต่ถ้าตอบความจริงมา ชั้นอาจจะเปลี่ยนใจชั้นนะ รู้มั้ย?」

ทุกคน รวมถึงชายผู้ที่โดนเตะ หันตาไปสู่ชายที่ตัวเล็กๆนั่งอยู่ในมุม

「ฮ่าาา……ให้ตายสิ」

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจใหญ่ที่เหนื่อยหน่าย

ผมไม่สนใจในคนบงการอื่น ดังนั้นผมเอาพวกเขาไปขัง ผมอยากจะใช้เวลาของผม และคุยกับชายที่เป็นคนบัญชาการ ผมเลยให้เขานั่งตรงข้ามโต๊ะจากผม ไมล่าและลีโอโพลต์นั่งอยู่ข้างผม ระหว่างที่ซีเลียยืนข้างหลังชาย และอยู่ในความระวังพร้อม อิริจิน่าดูเหมือนจะไปสอบสวนคนอื่นๆ น่าจะเป็นเพราะนางรู้สึกเห็นอกเห็นใจพวกเขาเล็กน้อย

「ยังไงซะ ชื่ออะไรนาย?」

「ท่านเคานต์ซามะ มันคือทริสตันครับ ผมไม่มีนามสกุล」

ตัดสินจากตัวที่ผอมแห้งของเขา มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขามมีประสบการณ์มาก ในการรับใช้กองทัพ แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาแค่เป็นชาวนาทั่วไปด้วยเหมือนกัน

「ฟุมุ ช่างเป็นการบัญชาการที่ยอดเยี่ยมดีนะ ชั้นไม่เคยได้มีวันคิดเลยว่า การรวมตัวกันมั่วๆซั่วๆของชาวนา จะสร้างปัญหาให้เรมากเท่านี้」

「ผมรู้สึกเป็นเกียรติ ผมก็ด้วยเหมือนกัน ไม่ได้คาดถึง กลยุทธ์ที่ไม่มีสาระเช่นนี้ ผู้บัญชาการที่ยิ่งใหญ่ ความกล้าหาญดิบเถื่อน — ไม่มีไพ่ไหนที่ผมเล่นได้ เมื่อคุณลักษณะทั้งสองนั้นถูกแสดงออกมา」

ทริสตันกางทั้งสองมือและถอนหายใจ เขาดูเหมือนจะเป็นบางคนที่ทำอย่างนั้นมากมาย และแม้วาผมเป็นหนึ่งอย่างที่เขาพูดถึง อีกคนน่ะมันลีโอโพลต์

「เรื่องนั้นพอแล้ว แต่ทำไมบุคคลที่ฉลาดแบบตัวนายเอง วางแผนที่จะกบฏ? เชื่อว่ามันมีโอกาสที่จะชนะงั้นเหรอ?」

ไม่มีทาง ที่ขุนนางจะอนุญาตให้ชาวนากบฏ หรือสร้างระบบการปกครองใหม่ แม้ว่าพวกเขาจะสู้ได้อย่างดิบดี มันค่อนข้างที่จะชัดเชน ว่าไม่ถูกขยี้โดยผม ก็เป็นกองทัพอาณาจักร ที่จะวิ่งควบม้ากันออกมา เพื่อระงับพวกเขา ถ้าสิ่งต่างๆมันเริ่มคุมไม่อยู่ บางที ผู้ว่าเอาอะไรบางอย่างไป นอกจากภาษีที่ผมบอกให้เก็บ และทำให้พวกเขาระเบิดออกมาพร้อมๆกัน เพราะพวกเขาไม่สามารถที่จะทนมันต่อไปได้อีกแล้ว แต่เจ้านี่ มันไม่ได้ดูเหมอนว่าเป็นบางคน ที่จะเลือกทางเลือกที่โงเขลาอย่างนี้ ในความเป็นจริง เขาไม่ได้ดูเหมือนประเภทที่ว่าที่ว่า จะริเริ่มทำอะไรด้วยตัวของเขาเอง

「อาา……ผมถูกบอกว่าเหตุผลนั้นเพราะสิ่งต่างๆ เหมือนภาษีและแรงงาน」

「ถูกบอก? ไม่ใช่ว่านายเป็นหัวหน้าเหรอไง?」

ทริสตันถอนหายใจอีกครั้ง และล้มราบไปบนโต๊ะ ซีเลียคิดกับการทำตัวเยี่ยงนี้ว่าหยาบคาย และขยับเข้าไปเพื่อที่จะจับเขายกขึ้น แต่ผมชูมือเพื่อปรามเธอ

「ผม……ผมเป็นลูกชายของอดีตนายก ที่หมู่บ้านหนึ่ง แต่พ่อแม่ผมตายจากการป่วยไข้ และแม้ว่าผมได้เป็นชาวนา มาเป็นเวลานาน นาที่ติดอยู่กับบ้าน ค่อนข้างที่จะกว้าง ดังนั้นผมได้ใช้ชีวิตอยู่เรื่อยๆ โดยการให้คนอื่นเช่านา ระหว่างที่อ่านหนังสือ ผมไม่เคยได้มีวัน อยากจะสืบทอดตำแหน่งผู้ว่าเลย」

เขาดูอยู่ในตำแหน่งที่มีสิทธิพิเศษ ในหมู่ชาวนา

「ยังไงก็ตาม ชาวบ้านและชาวนาที่เช่านา ไปแขวนคอเจ้าหน้าที่หมู่บ้าน ก่อนที่ผมจะรู้มัน」

เขาพูดมันเหมือนเป็นปัญหาคนอื่นเลย ช่างแย่มาก

「ผมอยู่ที่บ้าน อ่านหนังสือ ระหว่างที่คิดว่ามันเรื่องใหญ่ และจากนั้น อดีตลอร์ดศักดินา……ผู้ว่า เรียกทหารของเขาเพื่อมาที่นี่ แต่ผมเดาว่านั่นมันธรรมชาติ」

แน่นอนสิ เขาจะไม่ปล่อยไว้หรอก ถ้าเจ้าหน้าที่ถูกฆ่า

「ภาษีที่เรียกเก็บจากเรา อาจจะหนัก แต่กฎหมายคือกฎหมาย และผมคิดว่า การฆ่าเจ้าหน้าที่ ต้องลงโทษที่สมควร…… ยังไงก็ตาม ทหารของผู้ว่าไม่ได้หาตัวคนผิด แทนที่จะทำอย่างนั้น พกเค้าเผาบ้านนเรือนอย่างไม่เลือก ฆ่าและข่มขืน ขณะที่ทำตามใจ」

ผู้ว่าจะถูกลบแต้ม ผมจะให้เขามีความสุขกับการถูกขังในห้อง จนกว่าผมจะกลับบ้าน

「ผมคิดว่านี่จะกลายเป็นภัยพิบัติ และบ้านผมกับหนังสือจะกลายเป็นกองไฟ ถ้าสิ่งต่างๆยังดำเนินต่อไป ดังนั้

ดังนั้นผมแนะนำไปหาชาวบ้าน ให้เริ่มลุกฮือ นั่นเป็นที่ผมมาบัญชาการได้ยังไง ขับไล่ทหารของผู้ว่า และสามารถที่จะรอดมาได้ถึงทุกวันนี้ โดยไม่มีปัญหาอะไร」

 「เดี๋ยว นายรวมชาวบ้าน และกำจัดทหารของผู้ว่าเหรอ?」   

และนี่ไม่ได้นอนรออยู่ แต่ออกไประหว่างที่เหตุการมันชุลมุน เขาพูดมันค่อนข้างเรียบง่าย แต่มันไม่ใช่บางอย่างที่ทำได้เร็วๆ 

 「ผม หมกอยู่แต่ในบ้านและอ่านหนังสือมากมายเหลือเฟิอ ดังนั้นผมรู้พื้นฐาน ของอะไรอย่างกลยุทธ์ของกองทัพ」   

ชายคนนี้พูดว่า ‘พื้นฐาน’ แต่ตอนนี้อนาคตที่ว่า ความทะเยอทะยานของผม ที่จะเป็นราชา มันดูสิ้นหวัง

 「ยังไงก็ตาม ชาวบ้านไม่ได้ตื่นเต้นกันมากเกินไป เพราะชนะได้อย่างง่ายดายมาก และแม้แต่ให้หมู่บ้านรอบข้างเข้ามาเกี่ยวข้อง สร้างสวรรค์ของตัวเอง…… และแม้แต่พูดบางอย่าง อย่างการวิ่งออกไปที่มากราโด」   

มันปรากฏว่า ทริสตันนั้น ไม่เคยได้มีวันเจตนาที่จะสร้างกองทัพกบฏ

 「พวกเขาถูกแนะนำให้วิ่งหนีหลายครั้ง แต่ไม่เคยได้มีวันฟังผมเลย เมื่อผมบอกว่าผมจะไม่ไป พวกเค้าพูดอยู่อย่างเดียวว่า ผมนั้นเป็นหัวหน้า และผมมันไร้เทียมทาน ฮ่าาา……ขณะที่ผลของมัน ผมคงอยู่ข้างหลังในบ้านไม่ได้ และมาที่นี่ ระหว่างที่รู้ว่ามันโง่เขลาขนาดไหน ท่านรู้ที่เหลือ ไม่ใช่เหรอ? เราขับไล่ทหารของผู้ว่าอยงต่อเนื่อง และคิดว่าครั้งนี้ มันจะจบแล้ว-」   

เขาถอนหายใจอีกครา และหลบการสบตาอย่างกระอักกระอ่วน เมื่อซีเลียและไมล่าจ้องเขา

 「ตั้งแต่ทีแรก ผมน่ะ ไม่ใช่คนประเภทที่เหมาะสม ที่จะมาเที่ยวบอกคนอื่นว่าให้ทำอะไร ผมรู้เรื่องนั้น ดังนั้น ผมอยากอ่านหนังสือด้วยตัวเอง และมีความสุขกับชีวิตของผม แต่ สิ่งต่างๆ มันออกมาเป็นแบบนี้ ผู้คนที่พูดว่า ‘คุณเป็นคนที่เลือกว่าจะใช้ชีวิตของคุณอย่างไร’ นั้นผิด: ไม่มีอะไรที่ท่านทำได้ ด้วยกำลังของท่านคนเดียว ถ้าผมเกิดเร็วกว่านี้ซัก 10 ปี ผมจะไปเปิดร้านหนังสือ และเริ่มใช้ชีวตอยู่ที่เมืองอื่น……」   

เขาเริ่มพึมพำบาางอย่างกับตัวเอง เขานั้นต่างจากลีโอโพลต์โดยสิ้นเชิง แต่มันค่อนข้างที่จะเป็นบุคคลที่น่าสนใจ มากไปกว่านั้น มันหายาก สำหรับซักคน ที่ไม่มีประสบการณ์ในกองทัพ หรือการศึกษาที่ถูกต้อง ที่จะออกมาบัญชาการ เหมือนที่เขาทำ

 「ถ้าอย่างนั้น เกี่ยวกับที่ว่านายจะถูกจัดการ」   

 「ฮ่าาา……คนบงการ ถูกประหาร ใช่มั้ยครับ? มันไม่เหมือนว่าผมผมไปมีความแค้นอะไรกับท่าน ดังนั้น ถ้าผมขอได้ ว่าให้มันบาดเจ็บน้อยที่สุด อย่างน้อยที่สุด……ไม่ นั่นจะน่ากลัวด้วย ดังนั้น บางที ช่วยทำมันตอนผมหลับไปได้มั้ยครับ」   

 「อยากจะมากับชั้นมั้ย?」   

 「หึ้?」   

เขาส่งเสีียงไม่เชื่อ เกือบจะเหมือนว่าเขาไม่เข้าใจ ว่าผมนั้นพูดอะไรอยู่ ไมล่ามองดูผมในความตกใจ ระหว่างที่ซีเลียอารมเสียจัด ถึงจุดที่ว่าน้องนางขนตั้ง

 「พี่บ้าไปแล้วเหรอ? พี่อยากจะแต่งตั้งตำแหน่ง ให้กบฏเนี่ยนะ?」   

 「ให้กับชายที่หยาบคายแบบนี้เนี่ยนะ?!!」   

ซีเลีย เสียงหนูมันเหมือนอิริจิน่าขึ้นทุกวันๆ เธอส่งอิทธิพลให้หนูอย่างช้าๆเหรอ?

 「มันจะเป็นการเสียเปล่า ที่จะฆ่าบางคน ที่มีทักษะในเรื่องทหารที่เท่านาย ถ้านามากับชั้น ความผิดที่ก่อกบฏ จะถูกมองข้าม」   

แน่นอนว่าเจ้าคนนี้มันมีทักษะ และงานของผมในกองทัพ จะลดลงถ้าเขามาขึ้นเรือ ทำให้มันง่ายสำหรับผม ที่จะเหวี่ยงหอกบนสนามรบ

 「ผมปฏิเสธ」   

ศอกทีผมพักไว้บนโต๊ะลื่นหล่นอย่างคาดไม่ถึง ผมไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธ ในสถานการณ์อย่างนี้

 「ไอสัตว์นรก!」   

ซีเลียที่น่ารักของพ่อ อย่าชักดาบ มานั่งที่ตักมา

 「ผมไม่เคยได้มีวันชอบการทำงานตั้งแต่ทีแรก และเป็นทหารมันทำให้ผมปวดหัว ผมไม่อยากที่จะฟัง หรือออกคำสั่งด้วยเหมือนกัน」   

ความไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร มันค่อนข้างจะคล้ายกับนิสัยของอดอล์ฟ แต่มีความต่างที่โดดเด่นระหว่างพวกเขา

 「ผมจะชอบการตายมากกว่าการทำงานเหมือนม้า ให้กองทัพสัตว์ป่าบางคน」   

เขาเกลียดการทำงาน แม่แต่นิดเดียว เขาไม่ต้องการสถานะหรืออำนาจ และมีความคิดนิดหน่อยเกี่ยวกับการทำงาน เพื่อผู้คน เขาแค่อยากจะใช้ชีวิตอยู่สบายๆ

ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้มันจะรวดเร็ว รอยยิ้มเล็กน้อย ปรากฏบนใบหน้าของผม

 「ม่ะ มันมีอะไร?」   

ทริสตันดูเหมือนจะสังเกต และทำหน้าที่ไม่สบายใจ

 「งั้นชั้นยอมแพ้ที่จะแต่งตั้งหน้าที่นายแล้ว แต่นายอาจจะเปลี่ยนใจนะ การประหารมันเลี่ยงไม่ได้……ดังนั้น ทำไมไม่ให้นายทำงานแรงงานหนัก ซัก 10 ปีล่ะ? นายจะทำงานใช้แรง จากเช้าถึงมืดทุกๆวัน」   

หน้าของทริสตันกระตุก

 「ชั้นจะรอในความคาดหวัง กับความสามารถในการบัญชาการของนาย ระหว่างที่นายถูกจับรวมไปกับชายกล้ามแน่นๆ แน่นอน นายจะไปนอนที่เดียวกันกับพวกเค้าด้วย」   

 「คุ……」   

สำหรับเขา งานแรงงานหนัก 10 ปี นั้นแย่กว่าสิ้นชีวิต แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะมีความกล้า และจบชีวิตตัวของเขาเอง

 「ถ้านายมาเป็นลูกน้องของชั้น นายจะมาที่ราเฟน มีร้านหนังสืออยู่ที่นั่น ดังนั้นชั้นคิดว่านายจะสามารถอ่านหนังสือ ได้อีกมากมาย」   

 「กื่อออ……」   

โออ้ เขาหวั่นไหวแล้ว ถ้าผมกดดันเขาได้อีกทีด้วยอะไรบางอย่างได้

 「……ผมอยากจะใจเย็นนิดหน่อย ดังนั้นผมขอชาได้มั้ย」   

โอ้ เขารักชานี่ โชคดีจัง

 「มันไม่มีเทียบพ่อค้าเร่ทั่วๆไป กับราเฟนเมื่อมันมาเป็นเรื่องชา เมียชั้นหมกมุ่นอยู่กับมันมากเลย เห็นมั้ย?」   

นี่คือความจริง เพราะนนน่า ไม่เพียงแต่เรามีใบชาจากทั่วทั้งที่ราบกลาง แต่ก็จากหลายๆที่ในสหพันธรัฐด้วย จำนวนของความหลากหลาย มันสู้ได้แม้แต่เมืองหลวง นี่คืออะไร ที่ผมเคยได้ยินนางโอ้อวดมันกับคาร์ล่าไม่ว่ายังไง

 「ผมเข้าใจ……แต่ได้โปรดอย่าคาดหวังกับผมมากเกินไป ผมไม่มีความสนใจ ที่จะเป็นทหารเลยอย่างแน่นอนที่สุด เพราะเหตุการณ์นี้ ผมได้เริ่มที่จะเกลียดคนที่คาดหวังอะไรจากผม」   

 「ได้เลย ชั้นคาดหวังเยอะเลยจากนาย ทริสตัน」   

 「ฮ่าาา……ผมรู้สึกว่าตัวผมเองในอนาคต 10 ปีข้างหน้า จะพยายามที่จะปฏิเสธข้อเสนอนี้อย่างสิ้นหวัง」   

ทริสตัน ไม่เคยได้มีวันหยุดถอนหายใจ มันจะไม่เป็นความคิดที่ดี ที่จะแต่งตั้งเขาเป็นผู้บัญชาการ ต่อหน้าเหล่าทหาร เขาก่อเหตุเพื่อจะฆ่า ดังนั้นสำหรับตอนนี้ ผมให้เขาเป็นผู้ติดตามก่อน

ดังนั้น ผมได้ชายคนหนึ่งมา โดยเสนอร้านหนังสือและชานิดหน่อย มันโดยไม่ต้องพูดนะ ผมไม่มีแผนจะนอนกับเขา

—————————————————————   

 「ลีโอโพลต์ นายมีความคิดอะไรมั้ย?」   

หลังจากที่พ่ายแพ้โดยเขา เขาอาจจะมีความรู้สึกที่ซับซ้อน เกี่ยวกับทั้งหมดนี้

 「ไม่ การมีบุคคลที่มีทักษะอีกคน เป็นสิ่งดีสำหรับฝั่งเรา」   

 「คิดอย่างนั้นจริงเหรอ?」   

 「ใช่ ผมไม่มีอารมณ์ที่เล็กน้อย」   

ผมคะยั้นคะยอเขาไกลมากขึ้น และถามเขาอีกครั้ง ระหว่าที่แอบมองหน้าเขา ทำให้เขาถอนหายใจ เวลาไอเจ้านี้มันถอนหายใจ มันน่าหงุดหงิดมากกว่าทริสตันหลายๆเท่าเลย

 「ไม่ใช่คุณมีคนอื่น ที่คุณควรไปให้กำลังใจแทนผมเหรอ?」   

ลีโอโพลต์มองไปที่ซีเลีย ที่ปั่นป่วนพอแก้มที่พองเต็มที่ และไมล่า ผู้ที่ดูเหมือนจะใจเย็น แต่เห็นได้ชัดว่าค้อนนิดนึง

 「ถ้างั้นชั้นจะไปละ ชั้นปล่อยที่เหลือให้นายนะ」   

 「ผมเข้าใจ」   

ยังไงสิ่งต่างๆก็ได้ถูกสรุปแล้ว ดังนั้นมันจะดีกว่าทีจะดูแลเหล่านาง

—————————————————————   

 「หนึบบ หนึบ! หนึบ! หนีบ!」   

 「จุ๊จ๊วบ หนึบ-……หนีโบ่ะ!」   

ผมนอนลงที่เตียงขณะที่หอกอุ่นผมยืนพร้อม ไมล่าและซีเลีย เลียหอกอุ่นที่เด่นเป็นหอคอยจากทั้งสองฝั่ง สลับกันยัดมันใส่ในปากพวกนาง

 「นี่มันยอดเยี่ยม มันสุดยอดมาก ทำเร็วกว่านี้นะ」   

 「อึบเค」  「ข่าา」   

เมื่อพวกนางเรื่อมขยับกันเข้มข้นมากขึ้น เสียงดูดน้ำดังสามารถได้ยินได้ ขณะที่ผมนำก้นงอนไว้ให้ใกล้หน้าผมมากขึ้น ลูน่า ที่นั่งอยู่ยอดออกผมเลื่อนกลีบกุหลาบและก้นงามงอบมาใกล้กับปากของผม โดยไม่ลังเล ผมลงลิ้น ดูดเธอ ทำให้เธอครางเสียงแหลมในความสยิว

ตอนแรก ลูน่ายืนกราน ว่าไม่ให้ผมเลียตูด เพราะนางยังไม่ได้อาบน้ำเลย แต่หลังจากที่ผมบอกนาง ว่ามันจะเป็นวิธี ที่ผมจะขอบคุณนางเป็นการส่วนตัว หลังจากทีสู้อย่างหาญกล้า นางขึ้นบนผมอย่างเขินอายลดตูดลงที่หน้าผม นางรักการถูกเลียก้นและกุหลาบ แต่เชื่อว่ามันเป็นอะไรที่หยาบคาย ที่จะมาขอผม นางเลยไม่เคยได้มีวันขอมันเลย เพื่อพิสูจน์เรื่่องนั้น นางบดตูดใส่ผม เมืองผมแทงลิ้นเข้าไปในรูนาง

อิริจิน่าให้ผมใช้ต้นขาของเธอเป็นหมอนระหว่างที่ผมเล่นหน้าอกของเธอ ต้นขาเธอไม่ได้นิ่มขนาดนั้น แต่มันก็ไม่แย่ขนาดนั้น เมื่อผมหยิกหัวนมเธอ เธอเริ่มหายใจและหอบอย่างหนัก

 「นึ้ พี่กำลังจะแตกอีกแล้ว ต่อไปคือไมล่า」   

 「อาา ได้เลย」   

สี่สาวหยุดที่พวกเธอทำ ขณะที่ผมจับมล่าและกดลงใส่เธอ

 「นึ่」   

 「อู้ววว้าาา!!」   

สอดใส่ตัวผมเองเข้าไปในกุหลาบที่ลื่นแล้วของไมล่า ผมขยับสะโพกขงผมอย่างดุดันตั้งแต่แรกเริ่ม และเริ่มการหลั่งรินขณะที่สองเราพันนิ้วเข้าหากัน หลังจากที่จุมพิตคอ หน้าอก และขบเธอเล่นๆบางครั้งบางคราว ผมกลับมานอนหงายหลังอีกครั้ง

สาวๆเปลี่ยนตำแหน่งจากเดิม และเริ่มลูบไล้ผมอีกครั้ง ดัวการลูบไล้ที่อุทิศตัว ผมถูกพามาถึงยอดขุนเขาในไม่นาน ผมเลือกหนึ่งในพวกเธอ เพื่อที่จะก่อความรักกัน และจบจิ๊พวกเธอด้วการน้ำแตก สาวๆดูเหมือนจะรักมันเลย เมื่อผมทำเช่นนี้ ดังนั้นผมทำการนี้ซ้ำให้พวกนางทุกคน พวกเธอชอบ 1 ต่อ 1 กับผมมากที่สุดมากกว่า เมื่อพวกเธอใกล้กับการสุดเขา ไมล่าบ่นอุบ เกี่ยวกับที่เราทำตัวสำส่อนกันมากแค่ไหน แต่น่าจะอัดอั้น หลังจากที่ผ่านศึกความเป็นและความตา เมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอไฟลุกแค่ไหน

แม้อย่างนั้น ชายคนนึงน่ะ มีความสุุขกับการที่ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเลยจะมีความสุขด้วยดอกสุดท้าย

 「อื้ม นี่จะเป็นแตกครั้งสุดท้ายแล้ว!」   

ผมนอนอิริจิน่าที่ตัวใหญ่หงายหน้า และให้ไมล่ากับลูน่าดูดไปบนเอ็นของผม ผมคิดว่าซีเลียอยากจะจูบผม แต่น้องอยากจะความให้ผมเงี่ยนมากขึ้น และเลียตูดผมนี้แทน

 「อุ่โออออ้!!」   

ผมให้เสียงคร่ำครวญหนีไปจากปากของผม ขณะที่ผมดึงเอ็นออกมาจากปากสาวๆ และชี้ไม้เนื้อใส่อิริจิน่า ก่อนที่จะปลดปล่อยภาระเสียวๆของผมออกไป ในทันใด เธอถูกปกคลุมหัวจรดเท้าด้วยเมล็ดพันธุ์ของผม

 「อื้มดี ตอนนี้เลียมันให้เกลี้ยง」   

 「ได้」 「ค่ะ」 「พี่อิริจิน่าซัง……」         

 「โอออ้!? ทุกคนจะทำมันเหรอ!?」   

สามสาวเริ่มเลียเมล็ดพันธุ์ที่ผมอัดฉีดไปที่เรือนกายอิริจิน่า ลิ้นของพวกนางคลานกันไปทั่ว ไปโดนยอดนมและรูเสียวของเธอด้วยเหมือนกันอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้อิริจิน่าดิ้นในความสยิว

 「อย่าขยับสิ」   

ถ้าเธอดิ้นอย่างนี้ต่อไป เธอจะเหวี่ยงซีเลียกระเด็นกระดอนไป ผมเลยจับสองมือของเธอไว้

 「อ๊าา! ลิ้นนุ่มของพวกพี่มันคลานไปทั้งตัวเลย!!」   

การมีน้ำหวานเหนียวถูดดูดออกไปจากเรือนกายนาง ก่อเกิดให้เธอเงี่ยนอย่างประหลาด ไมล่าและลูน่าวิ่งลิ้นผ่านท้องอิริจิน่า และพบพากันเอง พันลิ้นพวกนางเข้าหากัน ระหว่างที่มันไหนๆก็ไหนๆแล้ว ในท้ายที่สุด พวกนางยกหน้าขึ้นจากท้องอิริจิน่า และดูดปากกันอย่างดูดดื่ม

อุมุ มันดีจริงๆที่นักรบหญิงนี้ ที่ใช้สนามรบร่มกัน มาสนิทกันในห้องนอน สองนางดูดปากกันอย่างเละเทะต่อไป ก่อเกิดเสียงดูดน้ำและแลกน้ำลายและเมล็ดพันธุ์ที่พวกเธอโกยกันเข้าปากไปด้วย ฉากนี้นั้นเห็นแล้วอดใจไม่ไหวเลย ขณะที่เอ็นอุ่นของผมเป็นเอ็นแข็งอีกครั้ง ถึงแม้ผมจะคิดไปว่าดอกที่แล้วมันดอกสุดท้ายแล้ว

ซีเลียเห็นเอ็นนี้จากมุมตา และหันตูดใส่ผม แหกกุหลาบออกด้วยสองมือ

 「ท่า่นเอเกอร์ซามะ นี่ค่ะรูไว้ปลดปล่อย」   

ไมล่าและลูน่าที่ไม่เลิกราหันรูเสียวใส่ผมระหว่างที่พันลิ้นกันต่อไป

 「รูตรงนี้ก็มีค่ะ สองรูเลย」   

ก่อนที่ผมจะรู้ตัว อิริจิน่าเริ่มเลียเอ็นของผมระหว่างที่เธอยังนอนหงายหลัง

ค่ำตืนนี้ยังไม่สุดสิ้น

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว –  2130 

ทหารม้าธนู: 800, ทหารราบ: 400, นักธนู: 200, ทหารม้าหอก: 150, คนคุ้มกัน 80, รอพร้อมในราเฟน: 500

สินทรัพย์: 13800 ทอง (แรงงาน -200) (สิ่งก่อสร้างเพิ่มเติม -300) หนี้: 20 000 ทอง

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ,  ดาบเหล็กกล้ามือเดียวชั้นสูง

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย),เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), คู (คนรัก), รู (คนรัก), มิเรล (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสกาม), เคซี่ (ผี). มิทตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์ (ไม่ใช่หนุ่มบริสุทธิ์), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรัก), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), โดโรเธีย (คนรัก อยู่ในเมืองหลวง)

ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ, คลอดด์ (ลูกชาย), โรส (ลูกสาวบุญธรรม)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (คนคุ้มกัน), ทริสตัน (ผู้ติดตามชั่วคราว), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า), ลิเลียน (ดารา)

คู่นอน: 114, เด็กที่เกิดแล้ว: 10

—————————————————————

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 0/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook