87 เรื่องเล็กในเมืองหลวง

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ทหารทั้งหมด ทำการเดินทัพ!!」

โดยคำสั่งของผม กลุ่มก้อนการรวมตัวของทหารที่ชานเมืองของราเฟนเริ่มที่จะเดินหน้าไปทางเหนือ เพราะคำสั่งของราชา ผมเคลื่อนทัพกองทัพของผม เพื่อที่จะเข้าร่วมในการฝึกฤดูใบไม้ผลิที่เมืองหลวง แค่ระหว่างเวลาน้้น งานของรอบเมืองได้หยุด และผู้ใหญ่และเด็กเหมือนกัน ปีนป่ายที่สูงเพื่อที่จะดูกองทัพของผม มีแค่ยามเมืองไม่กี่คนที่จะอยู่ใเมือง

「ถ้าเราถูกโจมตีระหว่างที่ไม่อยู่ ไม่ใช่ว่านั่นจะไม่มีผู้รอดชีวิตเหลืออยู่เลยเหรอ?」

「ถ้ามีโจร แม้แต่กำแพงเมืองที่ยังไม่เสร็จ จะเพียงพอที่จะขัดขวางพวกเขา ถ้ามันเป็นเทรีย งั้นพวกเขาจะโง่สุดขีด กองทัพของทั้งอาณาจัรรวมกันเพื่อฝึก ดังนั้น การโจมตีในเวลานี้ มันเป็นได้แค่ความบ้าอย่างเดียว」

แม้ว่าเราตอบได้ด้วยทั้งประเทศ มันจะเป็นความเสียหายครั้งใหญ่ถ้าพวกเขาเผาเมือง นอกจากนี้ คาร์ล่าและเมลถูกทิ้งไว้ที่นี่ด้วย

「หัวหน้า……หนูหมายถึง วิสเคานต์-ซามะ ถ้ามีอันตรายมาในดินแดนของนาย นักรบของเราจะรีบพุ่งไป ดังนั้น ได้โปรดสบายใจได้ เราจะปกป้องลูกและเมียของนายอย่างแน่นอน」

ในกรณึที่มีศัตรูที่ยามเมืองไม่สามารถที่จะจัดการได้้ ชาติภูเขาจะใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อเสริมกำลังให้พวกเขา และในกรณีที่แย่ที่สุด ครอบครัวของผม สัญญากับผมไว้ว่าพวกเธอจะหนี ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะเชื่อใจพวกเธอที่จุดนี้

「มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่เราไปเยี่ยมเยียนเมลิสซ่าและคนอื่นๆ」

「หนูก็ขอให้พวกเขาดูและหนูด้วย……」

นนน่าและแคทเธอรีนอยู่ในรถม้าใหญ่ตรงกลางกองทัพ คนที่ไม่ได้มากับเรา มีคาร์ล่าและเมล เพราะมันยังไม่นานตั้งแต่พวกเธอคลอดลูกสาว

จุดประสงค์หลักของการฝึกนี้ ไม่เพียงแต่เป็นการเติมเต็มวัตถุประสงค์ของเหล่าหทหาร แต่มันมีเป้าหมายไปที่การรวมขุนนางที่หมกอยู่ในดินแดน และให้พวกเขาโผล่หน้าออกมา เพราะผมจะกลับไปเป็นเวลานาน ผมตัดสินใจที่จะเอาครอบครัวไปด้วยกันกับผม

「ก่อนหน้านี้ ที่เราให้นนน่าและคนอื่นเข้ามาที่ดินแทน มันเป็นปัญหาอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่เห็นด้วยเหรอ?」

「ปีปี้ไม่รู้เกี่ยวกับมัน」

ในเวลานั้น เราถูกโจมตีโดยชาติภูเขา แต่ตอนนี้ พวกเขาเป็นมิตรกับเรา เพิ่มเติมจากนั้น จำนวนของทหารที่เรานำไปด้วย ไปถึงจำนวน 8000 มันอาจจะปลอดภัยมากกว่าที่นี่ มากกว่าเมือง

「เอเกอร์-ซามะ หนูเอาสต็อกของทีมเรามาครั้งนี้ มันจะน่าอายถ้าพ่อไม่สามาระจะรับมือกับเหตุการณ์ ระหว่างการฝึก ดังนั้น ได้โปรดจำมันนะ เค๊?」

ซีเลียมอบรายการที่มีรูปแบบเรียงอยู่ มีความต่างแต่ละจุดระหว่างการใช้ประโยค และมันค่อนข้างน่าสนุก

ลีโอโพลต์จะแค่เขียนจำนวนที่น้อยที่สุดลงไปบนเอกสาร ซึ่งมอบความรู้สึกว่า เขาอยากให้ผมเข้าใจที่เขาเขียน โดยไม่ต้องอธิบาย ซึ่งมันทำให้ผมรำคาญ

อดอล์ฟอธิบาสิ่งต่างๆในเอกสารอย่างสุภาพ แต่เขาจะอธิบายสิ่งต่างแบบละเอียดลึกจริงๆดังนั้นมันค่อนข้างจะนาน วิธีที่เขาชี้จุดผิดพลาดเล็กๆของผม และความซุ่มซ่ามของผม ทำให้ผมรำคาญมากเท่ากัน

90 เปอร์เซ็นต์ของจดหมายคลอเดียไม่มีค่า และในทางปฏิบัติแล้ว ไม่มีเนื้อหาอยู่ข้างใน มันไม่ได้ทำให้ผมรำคาญ แต่มันทำให้จิตใจผมห่อเหี่ยว นนน่ามีการทำแบบนั้นคล้ายๆกันด้วย…….ไม่นานมานี้ นนน่าได้อยู่ในความรีบที่จะมีลูก ดังนั้นผมกังวลว่าเธอจะกลายเป็นเหมือนคลอเดีย

ด้วยสิ่งนั้นมาพิจารณา ซีเลียเขียนได้ดี การจัดเรียงดี มันไม่ได้มีการประชดประชันแปลกๆ และผมอ่านได้โดยไม่ต้องอารมณ์เสีย อย่างไรก็ตาม มีบางโอกาสที่เธอทิ้งจุดสำคัญๆ

「ลูกขาดไปอีกหนึ่งก้าว พ่อเดาว่า」

「? พ่อหมายความว่ายังไง?」

ผมมองดูรายการรูปแบบระหว่างที่ลูบหัวซีเลีย……โอ้ เขียนผิด

กองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร 2000

ทหารราบ 1200, นักธนู 300, พลหอก 300, ทหารม้าหนัก 200

กองทัพส่วนตัว

จำนวนทหาร 3000

ทหารราบ 15000, นักธนู 500, พลหอก 700, ทหารม้าหนัก 300

ทหารม้าธนู

จำนวนทหาร 3000

ทหารม้าธนู 3000

ทีมเสบียง

รถเกวียนใหญ่ 50

รวม 8000 ในกองทัพที่ยิ่งใหญ่

—————————————————————

จริงๆแล้วมีการถกเถียงกับการเดินทัพของทหารม้าธนู ผู้นำของชาติภูเขา ไม่เข้าใจความหมายของการ ฝึก

「ฝึก? มันคือออะไรกัน?」

「มันไม่ใช่การต่อสู้เหรอ?」

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับว่าผมจะอธิบายมันอย่างไร ปีปี้ที่คุ้นชินกับการใช้ชีวิตของเรา อธิบายแทนผม

「ในที่ราบ มีหัวหน้าคนอื่น ที่มีนักรบมากมายใต้การบัญชา และฝึกสำหรับการต่อสู้ ถ้านายไม่พานักรบไปมากพวก พวกเค้าจะล้อนายว่าเป็นหัวหน้าที่อ่อนแอ」

「อะไร?! นั้นไม่ดีเลย!!」

「งั้น เราจะรวมทั้งเผ่า และให้พวกเขาไปด้วยเพื่อที่จะแสดงถึงความยิ่งใหญ่ของหัวหน้าของเรา!!」

ได้โปรดหยุด ถ้าเมืองหลวงรู้ว่ามีกลุ่มใหญ่ของการอพยพ มันจะน่าอายสำหรับผม มากว่าที่จะมีทหารอยู่น้อย

「ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น มันไม่มีความหมายมากที่จะแค่พาจำนวนไป; มีความจำเป็นที่ต้องเป็นนักรบที่มีทักษะ ถ้าพวกเค้าผ่านการฝึกและถูกมอบอุปกรณ์ให้ 3000 ก็พอแล้ว」

「อย่างน้้นเหรอ……?」

「แต่ถ้านายเอานักรบไปทั้งหมด นายเพิ่มจำนวนได้สองเท่านะ」

ผมซาบซึ้ง แต่เกราะของพวกเขาไม่เหมือนกัน และผมไม่อยากให้นักรบวิ่งไปทั่วทั้งๆที่ใส่หนังสัตว์ที่หลังของพวกเขา

「3000 จะสร้างปัญหาในแง่ของอาหารมั้ย?」

นักรบของชาติภูเขา มีหน้าที่ที่จะฆ่าเหยื่อ และเป็นนักกล่าด้วยเช่นกัน ถ้าผมเดินทัพพวกเขามากเกินไป มันจะเป็นอุปสรรคกับวิถีชีวิตของพวกเขา

「ม้าห่วยๆที่หัวหน้าแลกเปลี่ยนกับเรา จะทำหน้าที่เป็นอาหาร เราจะไม่หิว」

「เราจะอยู่ได้วิธีใดวิธีหนึ่ง ถ้าครึ่งหนึ่งของนักรบของเราอยู่ข้างหลัง」

งั้นมันสรุปแแล้ว

「งั้นมันจะโอเคมั้ยที่จะให้ผู้หญิง 100 คนดูแลนายระหว่างการฝึกหรืออะไรก็ตาม?」

「ไอโง่! มันเป็นการรวมตัวของผู้แข็งแกร่ง! มันจะดูไม่ดี ถ้าอย่างน้อยเราไม่พาไป 300 คนกับเค้า!!」

ถ้าผมมีผู้หญิงชาติภูเขา 300 คนล้อมผม ขณะที่ผมเข้าไปในเมืองหลวง ข่าวลือจะแพร่ไปว่า ผมเป็นอะไรที่เหมือนราชาคนป่าเถือน หลังจากนั้น ผู้นำถูกทำให้ใจเย็นลง ได้อย่างไรก็ไม่รู้ผมนำจำนวนที่เราตกลงกันไปด้วยกันกับผม และเราสามาระที่จะออกเดินทาง

「แม้อย่างนั้น สาวคนนั้นนั้นดูเหมือนจะมีความสุข」

ปีปี้วิ่งไประหว่างซีเลียกับผมด้วยม้าของเธอ ซีเลีย……เธอแพร่เจตนาฆ่าที่จริงจังนะตอนนี้

「เธอจะเป็นหัวหน้าของรุ่นต่อไปแน่」

สาวปีปี้ คุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เจอโซนที่ทำให้เงี่ยนที่คของผม เมื่อผมไปข้างทหารที่เดินทัพ สาววิ่งมาระหว่างที่ท้องใหญ่ มันดูเหมือนเธออยากให้ผมตั้งชั่อลูกของเธอ ดังนั้น ผมพูดรายชื่อเด็กชาย และเด็กสาว เธอกลับไปอย่างมีความสุขสุดขีด

「ปีปี้ก็อยากไดลูกของหัวหน้าด้วย」

「หนูก็จะได้รับเกียรติที่จะมีลูกด้วย」

แม้แต่ลูน่าก็แทรกตัวมาที่นี่ เธอมีทักษะมากกว่าปีปี้ในฐานะนักรบ และมากกว่านั้น เธอมีความเป็นผู้นำมากกว่า ดังนั้น ผมให้เธอดูและทหารม้าธนูส่วนหนึ่ง ยังไงคนพวกนั้นก็จะไม่ฟังคำสั่งจากคนนอก นอกจากตัวผมเอง และถ้าปีปี้เป็นกัปตันเธออาจจะแทรกแซงกับกลยุทธ์ของเรา

กองทัพอิสระตะวันออก จะอยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรงของผม ระหว่างที่กองทัพส่วนตัว จะถูกบัญชาการโดยอิริจิน่า อย่างไรก็ตาม เพราะนี่เป็นองค์ประกอบของการทำงานสองแบบ ส่วนใหญ่ของมัน จะถูกจัดการโดยผม ลีโอโพลต์ และเจ้าหน้าที่ และซีเลียเป็นผู้ช่วย

สีหน้าของเจ้าหน้าที่ที่ขึ้นบนหลังม้า และผู้ช่วย ที่ดันลูน่าออกไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ ทั้งสองมองดูพวกเธอ พวกเขาได้ถูกมอบหน้าที่ที่กระตุ้นจิตใจ

มันจะต้องใช้เวลาจำนวนมากบนทางไปเมืองหลวง เมื่อเดินทัพกับทหารราบ แต่เมื่อเราไปถึงทางหลวงที่วิ่งผ่านดินแดนของอีริช มากจะราบรื่นมากกว่านี้

「มันยืดมาถึงที่นี่?」

「ถ้ามันยืดมาถึงดินแดนของเรา โลจิสติกค์ของเราจะความเร็วเพิ่มขึ้นทันที」

ลีโอโพลต์ไม่พูดนอกเหนือความเชี่ยวชาญของเขา แต่ถ้าทางหลวงถูกเชื่อมต่องั้นการส่งออกเหล็ก จะเป็นความจริงได้ในที่สุด แคลร์ก็ทำตัวจุกจิก ด้วยการที่เธอร้องขอที่จะยืดเส้นทาง และเธอต้องการให้ราชวงศ์ทำงาน

「แต่ทุกอย่างมันโอเคในดินแดนของอีริชมั้ยนะ?」

จากที่ผมเห็นมันไม่ใช่ภัยพิบัติเหมือนเทรีย แต่พลเมืองที่ดึงหญ้าและทุ่งข้าวสาลีหดหู่และผอม

「มันช่วยไม่ได้ ทุกคนไม่ได้มีพรในเรื่องเงินทุนเหมือนลอร์ดฮาร์ดเลตต์ พยายามจะแยกทุนที่นายยืมมาดามและทองที่นายได้จากการปล้นสะดมของสิ」

แน่นอน มันจะตัวแดง

「แต่กำลังใจของยามเมืองก็ต่ำด้วย?」

มันไม่มีอะไรที่คุณจะเรียกว่ากองทัพในดินแดนของอีริชได้ นั่นเพราะผมสมควรจะจัดการกับสิ่งที่เหมือนโจรและคนป่าเถื่อน สำหรับพวกเราสองคน อย่างไรก็ตาม ผมไปดูุทุกสิ่งทุกอย่างเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นรายวันเหมือนอาชญากรรมเล็กๆ และขโมยไม่ได้ นั่นทำไมมีคนสมควรที่จะคล้ายยามเมือง

แต่……

「ทันทีที่พวกเค้าเห็นพวกเรา พวกเค้าจะทิ้งหอกและยกมือยอมแพ้」

มันน่าตลกที่จะเห็นพวกเขายอมแพ้กับมิตรของพวกเขาเอง ที่จะแค่เดินทางไปฝึก แต่ถ้าเราเป็นศัตรูจริงๆ แม้ว่าพวกเขาจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะสู้เรา อย่างน้อยพวกเขาก็สมควรจะหนีและไปบอกผู้บัญชาการ

「ชั้นจะพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ บวกกับสิ่งที่เกี่ยวกับการแพร่ข่าวเกี่ยวกับลูกของชั้นที่เกิดด้วย」

「แม้ว่าหนูจะคิดว่าพวกเขาจะกลับมาเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งกว่าสองเท่าจากความขัดแย้งก่อนหน้า」

ความรู้สึกหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้นี่มันอะไรกัน ผมหยิบปีปี้ขี้นจากม้าข้างผม และให้เธอนั่งตรงหน้าผม

「นนนุฮ่า! หัวหน้า อย่าถูหน้าหนูแบบนั้นสิ มันจะไม่กลับเป็นปรกติ!」

เมื่อปีปี้ดิ้นรน เอ็นของผมดันขึ้นมากับตูดของเธอ ปีปี้ รูบี้ และคนอื่นจากชาติภูเขา ก็ตัวที่แน่นด้วย และมันมหัศจรรย์ เมื่อผมผมมีโอกาส มันจะดีที่จะตามคำแนะนำของผู้นำ และพ่นเมล็ดพันธุ์ของผมในการหลับนอนหมู่ 100 คน

「เอเกอร์-ซามะ บางอย่างมาทางเราจากทิศตะวันตก」

อัศวินที่แต่งตัวไม่ธรรมดาข้ามเนินเขาและมุ่งหน้ามาหาเรา

 「ท่านดูเหมือนขุนนางโกลโดเนียที่เข้าร่วมการฝึก!」   

 「ชั้นฮาร์ดเลตต์ และนายคือ?」   

อัศวินคำนับและเริ่มการพูด

 「เราเป็นอัศวินของวิสเคานต์ออร์ดัน! เราก็เดินทางไปที่เมืองหลวง และมาที่นี่เพื่อเตือนท่าน ทหารของเราได้ใช้ทางหลวงก่อน ดังนั้นได้โปรดรอพร้อมในบริเวณนี้ชั่วครู่……」   

ในเวลานั้น กลุ่มของทหารม้าธนูวิ่งเหยาะๆมาเพื่อที่จะแซงผมและอัศวินจากข้างหลัง ถนนข้างหน้าดีขึ้น ดังนั้นผมมอบคำสั่งให้พวกเขาเรียงเป็นแถวข้างหน้า ควรจะมีประมาณ 1000 ผมไม่ได้ยินคำพูดของอัศวินเนืื้องจากเสียงควบม้าของทั้งสองฝ่าย

 「ทำความเคารพ!」   

ระหว่างที่พวกเขาผ่านข้างผม ทหารที่ถือดาบ หลังจากไม่กี่นาที ที่เราได้ยินเสียงคำราของเกือกม้าผ่านไป ในที่สุดพวกเขาก็ผ่านพวกเราไป

 「ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น นายพูดว่าอะไรนะ?」

 「……ผมภาวนาให้ท่านเดินทางไปที่เมืองหลวงอย่างปลอดภัย」      

อัศวินจากไป นั่นมันเรื่องอะไรกัน

 「ตระกูลขุนนางก็กังวลกับเรื่องที่ใครจะใช้ถนน เรื่งของสายเลือดและอำนาจของตระกูลของพี่ และกำลังของคนที่หนุนหลังก็สำคัญด้วย」   

ผมคุยกับนนน่า ที่ยื่นหัวออกมาจากหน้าต่างของรถม้า ขณะที่เราผ่าอัศวินของวิสเคานต์ออร์ดัน ที่จ้องเราด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนข้างทางหลวง ส่งสัญญานมือว่าขอโทษ แต่อัศวินก่อนหน้า ดูเหมือนจะทำหน้าเหมือนกลืนหนอนที่ขมม ช่างเป็นคนที่ประหลาด

—————————————————————   

เมืองหลวง โกลโดเนีย

 「ยินดีต้อนรับกลับมา มาสเตอร์」   

 「ไม่เจอกันนาน เมลิสซ่า มาเรีย ไม่จำเป็นต้องทักทายอย่างเป็นทางการแบบนั้น」   

ผมลูบก้นของเมลิสซ่าและชิงริมฝีปากของเธอ เมื่อเธอทักทายผมที่ทางเข้า

「เห้อ! เธอพยายามที่จะมอบการทักทายที่ฝึกมาด้วยนะ!」     

มาเรียที่เกาะเมลิสซ่าอารมณ์เสีย แต่เธอได้รับจูบและการลูบตูดด้วย ผมต้องทำให้มาเรียนึกถึงผู้ชาย เพื่อที่เธอจะไม่ตกไปอย่างสมบูรณ์ในความเป็นเลสเบี้ยนที่ลึก

 「อ๊า! อ๊าาา อย่า!!」      

ทันทีที่ผมแทรกนิ้วเข้าไปในหว่างขาของเธอ ซีเลียหยุดมัน

 「เอเกอร์-ซามะ ไม่ใช่ว่าพ่อต้องไปที่วังก่อนเหรอ?」   

โอ้ใช่ ก่อนอื่น ผมจะให้ทหารอยู่ในกองประจำการ และะจากนั้นไปที่วังเพื่อยืนยันการเข้าร่วมการฝึก อีริชก็ได้บอกผมด้วย ว่าอย่าไปทำหนึ่งยกที่บ้านก่อนจะมา ดังนั้นระหว่างที่นนน่าและแคทเธอรีนอยู่ระหว่างการเข้าบ้าน ผมขึ้นชวาร์ซอย่างไม่เต็มใจ

 「…………」   

ผมไม่ได้สนใจกับเหตุผลที่ทำไมซีเลียขี่อยู่ข้างหน้ากับผม ผมจะแค่ทำการลูบหัวซีเลียต่อ และเดินหน้าไปที่เมืองหลวงบนม้าของผม

—————————————————————

ในวัง ขุนนางมาก ได้รวมตัวเข้าด้วยกัน พวกเขาน่าจะรอการนำทางเข้าไปเพื่อพบกับราชา ในหมู่ขุนนาง ผมเจอกับอีริช

 「ลอร์ดราดาห์ล ชั้นมีบางอย่างที่จะบอกนาย……」   

ผมเรียกเขาและบ่นเกี่ยวกับการแพร่ข่าวเกี่ยวกับลูกของผม แต่เขาพูดทับผม

 「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ นายทำมันเกินไป」   

 「หือห์?」   

 「ชั้นพูดเกี่ยวกับจำนวนทหาย มีใครที่จะพามา 8000 กับเขาจริงๆมั้ย?! แม้ว่ามาเกรฟ ยังพามาแค่ 3000 นายเป็นแค่วิสเคานต์ ดังนั้นนายไม่ต้องทำมากขนาดนี้……จากที่ชั้นเห็นได้ นายก็ได้พากองทัพตะวันออกมากับนายด้วย แต่สิ่งต่างๆจะโอเคในแง่ของความปอดภัยมั้ย」   

 「มันไม่มีปัญหา ชั้นพากองทัพของราชา มาด้วยกันกับชั้นเพื่อที่จะเข้าร่วมการฝึกแต่กองกำลังสำรองที่ชั้นทิ้งไว้ในดินแดนมันเพียงพอที่จะรักษาความปลอดภัยแล้ว แค่เมื่อวันก่อน พวกเขาวางแผนที่จะระงับคนป่าเถือ่น และภัยได้ลดลง」      

ในความเป็นจริง กองกำลังสำรองที่พูดถึงนั้นก็เป็นคนป่าเถื่อนด้วยนะ ผลของการคุยกับอดอล์ฟและลีโอโพลต์ ผมตัดสินใจที่จะไม่รายงานว่าคนป่าเถื่อนได้ถูกปราบหมดแล้ว

—————————————————————   

 วันต่อมาหลังจากที่ผมนอนกับแคลร์   

「เอเกอร์-ซังหนูได้ยินมาว่ามีเหมืองที่มีแนวโน้มดีในดินแดนชาติภูเขา มากกว่านั้น พวกเค้าถูกปราบ และไม่เป็นอุปสรรค์อีกต่อไป…….หนูได้ยินมาจากการคุยบนหมอน แต่ถ้าเราคุยเกี่ยวกับมันมากมันจะไม่เป็นประโยชน์กับพวกเราทั้งสองคนได้โปรดใช้ความระวังในอนาคต」   

ผมได้ถูกเตือนแบบนั้น ในมุมมองของเธอ เธอจะไม่อยากเพิ่มจำนวนของคู่แข่ง และมันไม่เหมือนว่าผมอยากจะโกหก แต่จริงๆแล้ว ผมไม่ได้เอาชนะชาติภูเขาทั้งหมด เพราะยังมีอีกไม่กี่เผ่า ที่มุมของดินแดนที่ผมปราบไม่ได้ ดังนั้น พูดว่าผมครอบครองพวกเขาทั้งหมดแล้วเป็นการโกหกในทางเทคนิค แต่มาปล่อยมันไว้แบบนั้น

—————————————————————   

 「งั้นนายยังมีกองกำลังสำรอง? ชั้นถูกบอกโดยพระองค์ว่ามันโอเคที่จะเพิ่มจำนวนในกองทัพส่นตัว แต่มันมีขีดจำกัดเรื่องนั้นนะ……」 

การดุของอีริชดำเนินต่อไป แต่ผมตอบอย่างสุภาพและให้คำพูดของเขา เข้าหูซ้ายทะลุหูวา และยืดมือออกไปข้างๆผมและจับตูดของซีเลีย เพราะเธอไม่สามารถที่จะส่งเสียง เธอทนมันด้วยหน้าที่แดง

 「นั่นทำให้ชั้นจำได้ เมื่อชั้นมาที่นี่ ชั้นเห็นชาวบ้านของนาย พบกับความยากจนอย่างมาก」     

 「ช่างเป็นคนที่ตรงไปตรงมา นายพูดผิดนะนั่น พวกเค้ายังไม่ฟื้นจากความวุ่นวายของสงคราม ชั้นรู้ว่ามันเจ็บปวดสำหรับพวกเค้า แต่ชั้นลดภาษีไปมากกว่าที่จำเป็นไม่ได้」   

 「ไม่ใช่ว่าเจ้าหน้าที่ทำตามใจเหรอ?」   

 「คนก่อนที่นำภาษีเข้ากระเป๋าตัวเองได้ถูกตัดสินไปแล้ว……คนที่ทำหน้าที่แทนเขาต่อก็อาจจะทำการทำอะไรที่ไม่ยุติธรรมในระดับที่ต่างกัน ไม่ว่ายังไง ชั้นไม่สามารถที่จะออกจากเมืองหลวงได้บ่อย เพื่อที่จะตรวจดูเรื่องพวกนั้น」

 「นายยุ่งเหรอ?」      

 「มันเนื่่องจากความขัดแย้งที่นายเริ่ม และสิ่งที่ตามมา」   

ถ้าผมล้อเล่นมากไปกว่านี้ ผมอาจจะพูดมากไป ผมรู้สึกเสียใจกับพลเมืองของดินแดนอีริช แต่ผมทำได้แค่หวังให้เขาสนใจพวกเขามากกว่านี้

 「ลอร์ดราดาห์ล ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ราชาต้องการที่จะพบท่าน ได้โปรดมาทางนี้」   

หนึ่งในเจ้าหน้าที่เรียกเราและอนุญาตให้เราเข้าไปในห้อง แค่เมื่อตอนที่ผมเกือบจะทำให้ซีเลียถึงจุดสุดยอดแล้วด้วย ผมดึงนิ้วออกมาจากรูที่เปียก และตามอีริชไป

ด้วยคำทักทายอย่างสุภาพที่ใช้กับราชา ผมใช้คำ ที่ปรกติแล้วผมจะไม่ใช้ และลดหัวให้ราชา

เขาประหลาดใจกับจำนวนหทารที่ผมนำ ปรบมือสำหรับความสำเร็จกับคนป่าเถื่อน และเตือนผมเกี่ยวกับจำนวนของทหารที่ไม่เหมาะสมกับจุดยืนของผม ในการสรุป นั่นคือทั้งหมดที่เกิดขึ้น

 「ทันทีที่ลอร์ดศักดินารวมกัน เราจะทำการฝึกเต็มรูปแบบฉันเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องพูด แต่การฝึกนี้ ไม่ได้เป็นเรื่งของกองทัพเท่านั้น แต่แทนสิ่งนั้น วัตถุประสงค์ที่แท้จริงของมัน นั้นเพื่อแสดงพลังอำนาจของกองทัพ สู่ชาติและคนที่รายล้อมอยู่ ฉันขอให้เจ้าอย่าแสดงพฤติกรรมที่น่าอาย」   

「「ครับท่าน!」」   

ผมเห็นได้ว่าราชามีหน้าตาที่เหนื่อย ดินแดนที่ขุนนางครอบครองเต็มไปด้วยดินแดนที่กว้างขวาง และพวกเขาหลายคน มีอำนาจที่จะรวมขุนนางรอบข้าง เพื่อเรียกพวกเขาทุกคนให้สนิทกัน และมันต้องมีปัญหาแน่ๆ ที่แต่ละคนได้ถูกเชิญ ทีละคนทีละคน และทักทายเสร็จแล้ว และงานเลี้ยงกับงานเต้นรำต้องจัดทุกวัน แม้ว่าราชาได้เพิ่มอำนาจไปมากกว่าราชาคนก่อน เขาไม่โง่พอที่จะเริ่มการวิวาทกับขุนนางที่มีอิทธิพลในเรื่องที่ไม่มีเหตุผล

 「ถ้ามันเป็นชั้น ชั้นมั่นใจว่าชั้นจะค่อนข้างโง่นะ」   

 「นายพูดเกี่ยวกับเรื่องอะไร」   

 「ไม่มีอะไร จริงๆ」   

ยังไงซะ กลับไปที่บ้านและเล่นกับเมลิซ่าและมาเรียเถอะ แคทเธอรีนก็ควรจะหมดความอดทนแล้วด้วย

 「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์! ชั้นได้ยินมาว่าลูกของท่านได้เกิดมาเมื่อวันก่อน และชั้นดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น!」

 「…………」      

 「ชั้นโชคดีจริงๆที่ได้เจอท่านที่นี่ ชั้นได้จัดฉลองในคฤหาสน์ของชั้นคืนนี้ เพราะมันเป็นเวลานานแล้วตั้งแต่ท่านมาที่เมืองหลวง ได้โปรดเข้าร่วมกับชั้นเพื่อให้ความเป็นเพื่อนของเราลึกซึ้งขึ้นกัน ถ้าท่านไม่มีแผนอะไรคืนนี้ได้โปรด…………」  

มันดูเหมือนผมไม่ได้โง่อย่างที่ผมคิด

—————————————————————   

ยามค่ำ

บนทางกลับจากงาน ผมมีความสุขกับยามคำคื่น ระหว่างที่นนน่าอยู่บนรถม้ากลับบ้าน ตอนแรกนนน่าอยากจะลงรถม้าด้วย แต่ผมกล่อมเธอ ว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุด ที่จะให้คนสวยอย่างเธอ มาเดินตอนกลางคืน แม้ว่ามันจะเป็นเมืองหลวง ผมไม่คิดที่จะหาโสเภณีบนถนนเป็นพิเศษ

 「อ๊านน น่าทึ่ง! หนูไม่เคยได้กับขุนนางที่แแข็งแรงขนาดนี้เลย!!」   

 「แล้วที่นี่ล่ะ?」   

 「หอกที่ใหญ่ของท่านอยู่ข้างในหนู! มันลึกมากจนมันเจ็บ แต่มันรู้สึกดี!!」   

บังเอิญ ผมไปเจอโสเภณีที่ขอร้องผมอย่างสิ้นหวังให้ผมซื้อเธอ ดังนั้นนี่มันแค่เนื่องจากผมชอบอารมณ์ของเธอ แต่ผมไม่มีเวลามากนะ ดังนั้น เราทำมันทั้งๆที่ยืนในซอยเปลี่ยว ใช้การแทงแรงๆ

 「ชั้นกำลังจะแแตกแล้ว มันโอเคที่จะแแตกข้างในมั้ย」   

 「แตกข้างในมีปัญหานิดหน่อย แต่ถ้าท่านเพิ่มเหรียญเงิน..」   

ในท้ายที่สุดผมยัดหนึ่งเงินไปที่หน้าอกของเธอ โดยไม่พูดออะไร และสะโพกของผมขึ้นไป และน้ำแตก ขาของผู้หญิงลอยขึ้น และเธอสั่นขณะที่ไม้เนื้อของผมเต้นเป็นจังหวะ

 「อ๊าา เมล็ดพันธุ์ของท่านลอยอยู่ข้างน……หนูอาจจะถูกทำให้ท้องโดยเอ็นใหญ่ของขุนนาง」   

ผมมีผู้หญิงเซ็กซี่มากมายอยู่ที่บ้าน แต่บางครั้งมันดีที่จะมากินขนมแบบนี้ข้างนอก

 「อออุ หนูยืนไม่ไหว พี่พาหนูไปที่ตึกแถวตรงนั้นได้มั้ย……」   

ผมไปเป็นเพื่อนกับโสเภณี ที่เสียขา ไปส่งเธอที่บ้าน และในการตอบแทน เธอทำความสะอาดเอ็นของผมด้วยปากของเธอ นี่เกิดขึ้นมาเพราะอยากทำ ดังนั้นมันสายโดยผมไม่สังเกตมัน ถ้าผมไม่กลับบ้านโดยเร็ว ผมจะทำให้พวกเธอกังวล

 「หยุดมัน!! ไมมมม่!!」   

ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของสาว และเสียงของผ้าที่ถูกฉีก จากนั้นเสียงบางอย่างถูกตี ตอนแรก ผมคิดว่ามันเป็นโสเภณีคนอื่นที่พาลูกค้าไปที่ซอยข้างหลัง แต่การกรีดร้องนั้น ไม่ได้ฟังดูปรกติ ในท้ายที่สุด ผมเดาว่าปากของเธถูกปิด แต่เสียงได้อู้อี้ ผมน่าจะควรไปยืนยันมันแทน ที่จะสรุปสิ่งต่างๆ จากเสียง

 「หยุดมัน! ปล่อยพี่สาวของชั้นนะ!」 

 「หุปปากอีเด็กเหี้ย มึงอยากโดนต่อยอีกใช่มั้ย」     

 「อื้ออออ—-!!」  

 「คคคคุ~ รู้สึกโครตดีเลยว่ะ อีนี่มันดีนี่หว่า!!」   

ถ้านั่นเป็นการละเล่นบางอย่าง งั้นมันอาจจะทำให้เธอไม่มีอารมณ์ถ้าผมเข้าไปขัด ดังนั้นผมโหม่หัวออกไปเพื่อแอบมองพวกเขา; มันดูเหมอนชายสี่คนทำการข่มขู่พวกเธอหยาบๆ!

หนึ่งในพวกเธอ น่าจะเป็นน้องสาว เธอนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พืื้นระหว่างที่ถูกเหยียบมีรอยช้ำอยู่บนหน้าของเธอ

หนึ่งในคนเหล่านั้น เป็นพี่สาว ที่นอนอยู่ หนึ่งในชาย ขี่ขึ้นไปข้างบนและข่มขืนเธอ ชายที่เหลือนอกจากที่จับน้องสาว ยิ้มระหว่างที่ชายส่ายสะโพก โชคร้าย ที่มันดูไม่เหมือนว่าพวกเขาเล่นกันอยู่

 「เฮ้」   

 「ฮ๋าาา? กย่ะะ!」   

ผมจับชายที่ข่มขืนพี่สาวที่ผมและดึงหัวเขามาข้างหลังด้วยกำลังทั้งหมดของผม เอ็นของชายออกมาจากสาวและเขาถอยหลังอย่างต่อเนื่อง จนเขาโดนกำแพงข้างหลังเขา มันมีผมหลุดออกมามาก จากหนังหัวของเขาที่อยู่ในมือของผม ขอโทษ นายอาจจะหัวโล้น

 「อ-อะไร มีปัญหาอะไรวะไอเหี้ย! มึงคิด่ามึงทำอะไรอยู่?!」         

 「มึงอยากโดนกระทืบเหรอ?!!」   

ชายที่เหลือสามคนด่าผม แต่พวกเขาแอบอยู่ที่ซ่อยเปลี่ยวข้างหลัง กับผู้หญิง และขืนพวกเธอ ดังนั้น คำพูดของพวกมัน ไม่มีค่าที่จะสนใจ

 「เอาเท้าออกจากสาวคนนั้นและออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้」   

มันไม่เหมือนว่าผมเป็นทหารลาดตระเวน ถ้าชายหัวล้านวิ่งหนีที่นี่ งั้นผมจะยกโทษให้เขา

 「「อย่ามาเหี้ยกับกูนนะ!!」」   

ชายสองคนนำมีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อเทียบมันกับดาบ ขนาดของพวกนั้นมันเหมือนของเล่น แต่เพราะพวกเขานำมีดออกมา ผมจะปฏิบัติกับพวกเขาเป็นคู่ต่อสู้อย่างจริงจัง

 「เฮ้……ไม่ใช่ว่าไอ้นี่เป็นขุนนางเหรอ?」   

ชายที่ยังวางเท้าอยู่บนสาว พูดระหว่างที่รู้สึกไม่สบายใจ

 「ใช่แล้ว ถ้ามึงออกไปจากที่นี่ทันที กูจะยกโทษให้มึง」   

ผมไม่ถือ ถ้าผมต้องกระทืบพวกมันด้วย แต่ผมอยากจะลองใช้อำนาจของผม

 「เฮ่ะ! ไอ้นี่มันไม่มีอาวุธ ไม่มีใครจะรู้ถ้าเราฆ่ามันและซุกเข้าไว้ที่ไหนซักแห่ง จัดการมันนนน!!」   

สองคนพุ่งเข้ามาหาผม มันจริงที่ว่าถ้าพวกเขาฆ่าและทิ้งผมไว้ในร่องน้ำที่ไหนซักแห่ง ไม่มีใครสามารถจะหาผมเจอ แต่ตัดสินจากการเคลื่อนไหวเหล่านั้น นั่นไม่ใช่คำถามเลย

ผมไม่จำเป็นต้องยั้งมือกับคนเหล่านั้นที่ถือมีด ผมทุบหน้าชายที่มาถึงผมก่อนด้วยกำลังทั้งหมด หมัดของผม เข้าไปในจมูกเขาตรงๆ ผมได้ยินเสียงทื่ๆ และเขาบินไปตลอดทางถึงกำแพง

จากนั้น ผมจับมือของชายที่ถูกเบี่ยงความสนใจ และจับมีดของเขา เพื่อไม่ให้เขาขยับได้

 「เฮะ-เฮ้……รีบๆยืนขึ้นสิวะ!」   

นั่นน่าจะเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขา

 「เฮ้! ……ฮฮฮฮิ้! เค้าตายแล้ว」

ไม่เพียงแต่ผมทำจมูกเขายู่ ผมรู้สึกว่ามีกระดูกแตก เขาจะไม่รอดชีวิต

 「มันเจ็บบบบ หยุดด มันนนนน!!」      

ผมจับมือเขาให้แน่นขึ้น เนื่องจากความเจ็บ เขาทิ้งมีดของเขาไปที่พื้น แต่ผมไม่ปล่อย

 「หยุดดดดดด!! อ๊าาาาาา!!!」   

ผมได้ยินเสียงลั่นเอี๊ยดมาจากมือของเขา และสุดท้าย การแตกหักที่ใหญ่ ชายถึงขีดจำกัด ปล่อยมือของเขา และชายที่ล้มไปยืนกลับมาไม่ได้แล้ว

 「ด้วยเสียงที่ดังขนาดนี้ คนจะรวมตัวกัน รีบๆหนีจากที่นี่เถอะ」   

อย่างไรก็ตาม ชายที่วางเท้าอยู่ที่น้องสาวไม่ยกมัน แต่ว่าผมให้เวลาเขา เขาจะทำให้ผู้หญิงทุกข์ทรมานต่อไป ซึ่งมันชัดเจนว่าจะทำให้เสียอารมณ์ ผมส่งเขาบินไปด้วยการถีบ

 「เลือดมัน-! ขาของชั้น-! มันไม่ขยับ!」   

โอ้ ดังนั้นแกกลัวที่เห็นเพื่อนโดนกระทืบและแม้แต่ขยับก็ยังไม่ได้? ผมทำอะไรที่แย่แล้วสิเนี่ย

ท้องเขาต้องแตก เพราะเขาดิ้นรนอยู่ใรความเจ็บปวดระหว่างที่อ้วกเป็นเลือด ผมขอโทษเขาในใจ และอุ้มน้องสาว เดชะบุญ นอกจากหน้าที่ช้ำ เธอมีแค่รอบข่วน และชีวิตไม่อยู่ในอันตราย

 「แทนที่จะเป็นผม*-! พี่สาวของผม」   

TLN: คนนี้ใช้โบคุครับ ซึ่งแปลได้ว่าผม

ฟุมุ เธอเป็นเด็กดีที่ดูแลพี่สาวขงเธอ ผมรู้สึกรักษาจากเรื่องนี้ หลังจากที่ผมได้ถูกโชว์อะไบางอย่างที่สกปรก

 「เธอก็โอเคด้วยมั้ย」   

พี่สาวจ้องผมอย่างตกตะลึง แต่หลังจากที่ได้สติกลับคนมาจากการได้ยินเสียงน้องสาวของเธอ เธอพยายามจะรวบรวมชุดนอนที่ฉีกขาดและซ่อนตัวของเธอ จากทีผมเห็น ไม่มีแผลภายนอก แต่ช่างโชคร้ายที่เธอยังถูกข่มขืน ไม่มีการบาดเจ็บ แต่นี่อาจจะซีเรียสมากกว่า

พี่สาวใส่กางเกงใน และในที่สุดทหารลาดตระเวนวิ่งมาหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้อง

 「เอะอะอะไรกับ?! บอกชื่อของนายมา」   

 「ชั้นฮาร์ดเลตต์ วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์ของอาณาจกัร」   

หลังจากที่ได้ยืนยันเครื่องแต่งกายและหน้าผม ทหารลาดตระเวนลนลานและคำนับ

 「ขออภัย! ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ สถานการณ์ที่นี่คืออะไรครับ」   

 「พวกอันธพาลเหล่านั้นรุนแรงกับผู้ญิง เมื่อชั้นก้าวเข้ามา พวกเค้าโจมตีชั้น ดังนั้น พวกเค้านอนนอยู่ตรงนั้น สองคนน่าจะยังหายใจอยู่」   

ชายที่ข้อมือหักและชายที่หัวโล้นควรจะยังไม่ตาย คนที่ไอเป็นเลือดและดิ้นไปนั้นอิดโรยแล้ว มนัอาจจะเป็นจุดจบสำหรับเขา

 「มันอย่างที่ขุนนางพูด เราถูกเค้าช่วย……」   

น้องสาวพูดขอกับทหารอย่างสิ้นหวัง แต่เขาไม่สนใจเธอ

 「มัดคนที่ยังอยู่บนพื้น」   

 「งั้น! สาวๆพวกนี้และชั้นไปเลยได้ั้ย?」   

 「ใช่ครับท่าน! ดูจากสถานการที่นี่แล้ว มันชัดเจนที่ว่าคนเหล่านี้ได้กระทำความผิด! ให้ผมไปส่งท่านที่บ้านมั้ยครับ?」   

 「ไม่จำเป็น แต่สำหรับมีดที่ถูกดึงออกมาที่นี่ เมืองหลวงค่อนข้างเป็นที่ที่อันตรายตอนกลางคืนนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?」   

 「ผมอับอายกับความจริงนั้นครับ……」   

ทหารลาดตระเวนต้องคิดว่าผมโทษพวกเขาแน่ แต่พวกเขาลดหัวของชายที่เป็นหัวหน้าแก้งของเหล่าชาย

 「แกทำบาอย่างที่ไม่จำเป็น! เอ้าเดิน ไอ้โล้น!!」   

คุณได้รับสิ่งที่ทำลงไป มันเลี่ยงไม่ได้ ผมบอกพวกเขาว่าผมจะส่งสาวๆกลับไปบ้าน และทหารจัดการที่เหลือ

 「เธอโอเคมั้ย? ถ้ามีอสุจิเข้าไปในเธอ เราไปที่โรงแรมที่มีอ่างน้ำได้」   

เมื่อผมมองพี่สาวที่ใจเย็นลง ผมเห็นได้ว่าหน้าอกเธอค่อนข้างใหญ่ และเธอมีความงดงามที่อ่อนโยนอยู่กับเธอ มันไม่แปลกที่ชายคนอื่น จะพยายามทำให้เธอเป็นของของเขาด้วยกำลัง

ในทางกลับกัน น้องสาวมีหน้าอกที่แบน ตัวของเธอก็ผอมและไม่ทำให้ผมมีอารมณ์ ผมที่สั้นของเธอไม่ได้ถูกดูแลอย่างดี มันไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเธอไม่ได้โดนข่มขืน

 「ท่านช่วยหนูก่อนที่เขาจะปล่อยอะไรออกมา ดังนั้น…… อืม บ้านของเราอยู่ตรงมุมนี้ดังนั้น……」   

เธอเพิ่งโดนข่มขืนดังนั้นเธอไม่อยากใกล้ผู้ชายตอนนี้ ผมควรจะเชื่อฟังและปล่อยเธอไว้ตามลำพัง

 「อ-อืมม!」

น้องสาวมาข้างหน้าและลดหัวของเธอ

 「ฮาร์ดเลตต์-ซามะ! ท่านเท่ไปเลย ขอบคุณที่ช่วยผมและพี่สาวของผม!」

 「แน่นอน จากตอนนี้ไป อย่าไปเดินดึกๆตอนกลางคืนล่ะ」         

พี่สาวน้องสาวคำนับหัวอย่างลึก นอกสาวจ้องผมอย่างหลงใหลที่นี่ ผมจะให้เธอขอบคุณผมนิดหน่อย

 「เอ๋!?」   

ผมยกคางของน้องสาวและจูบเธอเบาๆแค่แตะปากของเธอ

 「เอ๋? เอออ๋!? ทำไม!?」   

น้องสาวดูเหมือนจะสับสน และพี่สาวที่นำมือไปที่ปากในความประหลาดใจ

 「ผม……ผมได้เกลียดมัน……แต่ทำไม? ผม……ผมเป็น……」   

ถ้าเธอไม่ชอบมัน งั้นมันก็โอเค ผมลูบหัวของน้องสาวและจากไป มมันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ที่ผมได้ทำเรื่องดีๆ ดังนั้นมันทำให้ผมมีความสุข

หลังจากนั้น ผมกลับไปที่บ้านและโม้กับนนน่าเกี่ยวกับเรื่องดีๆที่ผมทำ แต่เพราะแอลกอฮอล์ ผมแม้แต่บอกเธอเรื่องเหตุการณ์ที่ผมมีกับโสเภณี ดังนั้นผมจบที่การรับหัวโขกมาเป็นชุด นั่นมันไปได้ไม่สวยเลย

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู มากที่สุด 6000

สินทรัพย์: 9980 ทอง (6800) (วัตถุดิบ -200 ทอง) (แรงงาน -400) (การเดินทาง -400) (นนน่า -20)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), แคทเธอรีน (ลามก), เมลิสซ่า, มาเรีย, เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้, มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูก: ซู , มิว, อีคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

ดินแดน: คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), โยกุริ (แขกของบ้าน)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 51, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord