แม้จะเป็นการบังคับกลายๆ หลังจากที่ฉันสัญญาว่าจะแข่งกับแอน ฉันก็ศึกษาค้นคว้าเพื่อการสอบวัดระดับ ใช้เวลาว่างทั้งหมดในการอ่านตำรา ในภาคปฏิบัติก็ฝึกใช้เวทมนตร์เพื่อเพิ่มพลังเวทโดยไม่ปล่อยให้ตัวเองหย่อนยานเลย ฉันจริงจังจนคนรอบข้างจำนวนไม่น้อยเอ่ยด้วยความห่วงใยว่าทำเกินไปรึเปล่า

แต่ว่ายังไงครั้งนี้ฉันต้องชนะให้ได้ แม้จะต้องพยายามขนาดไหนก็ไม่ถือว่าทำเกินไปหรอกนะ

แอนจะต้องสั่งฉันว่า 「เลิกมายุ่งกับฉันสักที」 หรือไม่ก็ 「อย่าเข้ามาคุยกับฉันเป็นครั้งที่สอง」 อะไรเทือกนั้นอย่างแน่นอน ฉันไม่คิดจะฟังอะไรทำนองนั้น เพราะงั้น ยังไงก็ต้องชนะการแข่งครั้งนี้ให้ได้

ถ้าไม่ทำแบบนั้น แอนคงไม่คิดจะฟังคำสั่งฉันง่ายๆ เธอจะต้องเอาจริงกว่าครั้งก่อนแน่ๆ เพื่อให้เหนือกว่า ฉันเองก็มีแต่ต้องทุ่มสุดตัวเท่านั้น

และแล้วก็มาถึงวันสอบวัดระดับ ฉันรู้สึกคุ้มค่ากับที่พยายามแทบตายและรู้สึกมั่นใจมาก ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับผลสอบของแอน

แต่เท่าที่ฉันเห็น ถึงแอนจะรอบรู้และใช้เวทมนตร์ได้โดดเด่น แต่ดูเหมือนเธอจะถนัดภาคทฤษฎีมากกว่าปฏิบัติเล็กน้อย

ทว่านั่นก็แค่เมื่อเทียบกับภาคทฤษฎี ―― ถึงยังไงเธอก็เก่งจนคนอื่นเทียบไม่ติดอยู่ดี

แต่นั่นแหละคือช่องว่างที่ทำให้ฉันแทรกเข้าไปได้ ถึงภาคทฤษฎีฉันจะอ่อนกว่าเธอเพียงเล็กน้อย หรือไม่ก็คงได้คะแนนพอๆ กัน

การจะเอาชนะเธอได้ ฉันจำเป็นต้องเหนือกว่าเธอในภาคปฏิบัติให้ได้

「คุณซัมเมอร์ส วันนี้จะประกาศผลสอบแล้วนะคะ เตรียมใจเอาไว้รึยัง?」

แม้จะเป็นวันประกาศผลสอบ แอนก็ยังอยู่ที่สวนด้านหลังคนเดียวเหมือนเดิม

เพราะเธอทำเหมือนไม่สนใจผลสอบ ฉันจึงต้องพยายามลากเธอมาที่จุดแปะประกาศแบบกึ่งบังคับ

แม้จะเป็นคนลากแอนมา แต่ฉันกลับตื่นเต้นสุดๆ ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนขึ้นรถจักรไอน้ำเป็นครั้งแรกเป็นไหนๆ เพราะนี่เป็นศึกชี้ชะตาเลยนะ ถ้าฉันแพ้ หลังจากนี้ฉันคงไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนนี้อีกแล้ว

ฉันค่อยๆ ไล่ลำดับจากข้างล่างช้าๆ ไล่มองชื่อที่ประกาศตามลำดับทีละคนแบบผ่านๆ อย่างหวาดๆ  

―― ขอให้ไม่เจอชื่อแอน ซัมเมอร์สก่อนทีเถอะ

ฉันมองผ่านรายชื่อที่ร้อยเรียงอยู่หลายสิบชื่อ ―― แม้จะใช้เวลาแค่เล็กน้อย แต่ในเวลาสั้นๆ นั้น ฉันอธิษฐานกับพระเจ้าไปแล้วไม่รู้กี่รอบ

「เห」

ในตอนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงอุทานเจือความประหลาดใจดังขึ้น

ทำไมถึงส่งเสียงแบบนั้นกัน ―― ฉันเตรียมใจแล้วมองขึ้นไปที่หัวตารางในทีเดียว

ชื่อที่เจอก่อนคือ ―― แอน ซัมเมอร์ส และชื่อที่อยู่เหนือสุด ―― เหนือแอน ซัมเมอร์สนั้น ―― ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นชื่อของฉัน ―― ลอร่า แอชลีย์

แม้ว่าฉันจะได้ที่หนึ่งมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่รู้สึกดีใจแบบวันนี้ ดีใจจนอย่างจะออกไปเต้นระบำ ถ้าที่นี่มีเพลงบรรเลงออกมาละก็ ฉันอาจจะจับมือแอนที่อยู่ข้างๆ ออกไปเต้นด้วยกันก็ได้

เมื่อลอบมองสีหน้าของแอนที่อยู่ข้างๆ อย่างอารมณ์ดี ก็พบว่าสายตาของเธอจมอยู่กับตารางลำดับอย่างสนอกสนใจ

แม้จะเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นสีหน้าผิดหวัง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็โล่งใจ

「ชัยชนะเป็นของดิฉันสินะคะ คุณซัมเมอร์ส」 ฮุๆๆๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองส่งเสียงดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด 「เรื่องสัญญา ยังคงจำได้สินะ」

แอนถอนหายใจ เธอพูดออกมาอย่างท้อๆ 「ช่วยเบามือด้วยนะคะ」

ฉันก้าวมายืนตรงหน้า หันหน้ามาหาแอนตรงๆ ยกสายตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อลอบมองหน้าของเธอ

ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง ความปรารถนาของที่ฉันต้องการมาตลอด ――

「ชื่อของดิฉันคือลอร่า แอชลีย์ บุตรีคนโตของตระกูลแอชลีย์ ลอร่า แอชลีย์ค่ะ」ฉันจ้องนัยน์ตาของแอน ค่อยๆ เอ่ยชื่อของตัวเองอย่างสุภาพอย่างช้าๆ แบบชัดๆ ยิ่งกว่าสอนเด็กเสียอีก เพื่อให้ชื่อนี้สลักลึกลงไปในตัวเธอ 「ช่วยเรียกชื่อของดิฉันด้วยค่ะ」

ฉันอยากให้เธอรู้ชื่อของฉัน ไม่ใช่แค่คนคนนึงในมวลหมู่มาก ฉันอยากให้เด็กคนนี้เรียกชื่อของฉันที่เป็นปัจเจกบุคคล ―― ในฐานะลอร่า แอชลีย์ ไม่ใช่ใครที่ไหน อยากให้เธอจำฉันได้

หลังจากที่แอนทำหน้างงงวย เธอก็เริ่มหัวเราะคิกคักทันที

ฉันเพิ่งเคยเห็นเธอแสดงสีหน้าแบบนี้เป็นครั้งแรก ทั้งที่ปกติเธอจะทำหน้าเบื่อหน่ายเหมือนกับยอมแพ้ให้กับทุกอย่างอยู่ตลอดเวลาแท้ๆ แต่ในตอนนี้เธอที่เป็นแบบนั้นกลับหัวเราะเสียงดัง

ฉันคิดว่าตัวเองไม่ได้พูดอะไรที่แปลกขนาดนั้นออกไปนะ แม้จะไม่ได้ออกคำสั่งที่เป็นเรื่องเป็นราวนัก แต่การที่เธอตอบสนองถึงขนาดนี้ก็เหนือความคาดหมาย ฉันจึงได้แต่คิดว่าจะทำยังไงดี ขณะที่จ้องมองแอนที่หัวเราะอย่างสนุกสนาน

―― ถ้าทุกคนได้เห็นเธอหัวเราะแบบนี้ จะต้องเป็นที่นิยมในชั่วพริบตาแน่ๆ

อย่างน้อยๆ ในสถาบันนี้คงไม่มีใครอื่นที่รู้ว่าเธอหัวเราะแบบนี้ได้

เดิมทีเธอก็มีเครื่องหน้าที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว แต่เวลาเธอหัวเราะแบบนี้ดูสง่างามกว่าเวลาที่ก้มงุดๆ ทำหน้าเบื่อหน่ายเป็นไหนๆ

แอนหยุดหัวเราะแบบฉับพลันและจ้องตาฉัน คงจะหัวเราะจนพอใจแล้วละมั้ง แต่แอนยังคงอมยิ้มอยู่อย่างนั้น 「มายเลดี้ ―― ไม่สิ ท่านลอร่า ไม่นึกเลยว่าจะอุตส่าห์พยายาม เพื่อให้ฉันเรียกชื่อ เพื่อเรื่องแค่นั้นเองเหรอคะ?」

ในที่สุดสายตาของแอนก็มองมาที่ฉัน ต่างจากที่ผ่านมา เธอรับรู้ถึงตัวตนของฉัน

「ค่ะ แต่ว่า ดิฉันไม่คิดจะพอใจแค่เท่านี้หรอกนะคะ」 ฉันปั้นยิ้มแล้วตอบ 「คราวหน้า ดิฉันจะชนะให้ขาดลอยกว่าเดิม ซักวันนึง ดิฉันจะทำให้คุณคุกเข่าตรงหน้าดิฉันให้ได้ค่ะ」

「เป็นคนที่น่าสนใจจัง ―― ท่านลอร่า งั้นเหรอคะ」 แอนยิ้มแบบไม่หวั่นเกรง 「การสอบครั้งหน้าจะแข่งกันเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ?」

「แน่นอนค่ะ ดิฉันไม่คิดจะภูมิใจกับชัยชนะแค่ครั้งเดียวหรอกนะคะ จะกี่ครั้งดิฉันก็จะลากคุณลงมาเอง」

「ผู้แพ้จะต้องทำตามที่ผู้ชนะบอกทุกอย่าง สินะคะ」 แอนพูดเหมือนต้องการจะกำชับ 「ทุกอย่างจริงๆ เหรอคะ?」

「แน่นอนค่ะ ถ้าอยู่ในขอบเขตที่ดิฉันทำได้ ดิฉันจะทำให้ความปรารถนาของคุณเป็นจริงเอง」

「เข้าใจแล้วค่ะ」 แอนหัวเราะคิกๆ แล้วพูดต่อ 「ฉันเองก็ชักจะมีไฟแล้วสิ」 รู้สึกได้เลยว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปชัดเจน 「ขอบอกเลยนะคะ ว่าคราวหน้าไม่เหมือนเดิมแน่」

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กคนนี้วางแผนร้ายอยู่ยังไงยังงั้น แต่ยังไงก็เถอะ ฉันรู้สึกดีใจมากกว่าที่ในที่สุดเธอก็เริ่มเอาจริง

「นั่นแหละค่ะที่ต้องการ เพราะถ้าคุณไม่เอาจริง ถึงชนะไปก็ไม่มีความหมายหรอกค่ะ」 ฉันยืดอกและตอบไปอย่างนั้น

นี่คือจุดเริ่มต้นของฉันกับแอน เธอผู้ซับซ้อนยิ่งกว่าเวทมนตร์หรือปาฏิหารย์เป็นไหนๆ เธอผู้กวนใจไปฉันตลอดชั่วชีวิต

*****