ชมรมวิทย์มีการจัดการเรียนการสอนในห้องที่ชื่อว่า ห้องแล็บ 1

ตึกที่เรียนอยู่บ่อยๆ จะเป็นตึก 2 ซึ่งติดกับตึก 1 ที่ห้องแล็บตั้งอยู่ หลังเลิกเรียน พวกผมเดินออกมาจากตึก 2 และมุ่งหน้ามาตึก 1

ถ้าให้เทียบกับตึก 2 ตึก 1 นี่ถือว่าเก๋ากึ๊กเลย ทั้งผนังและพื้นต่างเสี่อมโทรมตามชั่วอายุขัยและถึงแม้จะทำมาจากไม้ก็เถอะ แต่ก็ทำให้มึดมนไปตามสถานที่ บางครั้งก็อาจได้ยินเสียงก็อกแก๊กจากใต้เท้า

ห้องแล็บ 1 ตั้งอยู่บนชั้น 1 ของตึก 1 ทางฝั่งขวาของทางเข้า

ระหว่างที่เดินเข้าห้อง ผมเห็นโอตาคุมากมายกำลังเล่นเกมกัน

“โย่!”

มีบางคนสังเกตเห็นและเรียกพวกผม ผมจึงตอบไปว่า “โย่!”

ในห้องแล็บ 1 แน่นอน มีโต๊ะแล็บตั้งเรียงไว้ พวกผมจึงนั่งลงบนโต๊ะที่ว่างไว้ ห้องนี้จะมีกลิ่นตุๆ ตลอด สงสัยจะเป็นกลิ่นสารเคมีในตู้เก็บสารล่ะมั้ง

ยิ่งไปกว่านั้น ชมรมวิทย์ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ คติประจำใจของชมรมวิทย์คือ “เรียนวิทยาศาตร์และศึกษาการใช้ของอิเล็กทรอนิกส์” ซึ่งหมายถึง “การเล่นเกมอย่างขะมักเขม้น” บางครั้งก็ทำสิ่งที่ชมรมวิทย์เขาทำกัน แต่กิจกรรมหลักของเราคือการเล่นเกม ซึ่งจะซ่อนเครื่องเกมไว้ไม่ให้พวกอาจารย์เห็น

ถึงจะมีอาจารย์ที่ปรึกษาอยู่หรอกแต่ไม่เคยเห็นมาที่นี่เลย แม้ว่าจะรู้ แต่อาจารย์ก็รู้สถานการณ์แท้จริงของชมรมนี้เป็นอย่างดี จึงไม่ต้องระวังอะไรเป็นพิเศษ

พวกผมหยิบเครื่องเกมพกพาที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าขึ้นมา ต่างคนต่างเลือกเกมเล่น

อันดับแรก ผมตัดสินใจเลือนเกมสำหรับการศึกษาก่อน เป็นเกมที่ให้แก้โจทย์คำถามแกรมม่าภาษาอังกฤษและเดาความหมายของคำ เพราะว่าใกล้จะสอบกลางภาคแล้วล่ะนะ ผมจึงหาเวลาเรียนเพิ่มเท่าที่จะทำได้

และน่าแปลกที่เกมนี้ดูไม่งี่เง่านัก เวลาที่เสียไปส่วนมากจะอยู่กับการศึกษาแต่ไม่มีสมาธิตั้งใจเล่น ตอนที่เรียนจากเกมอยู่ ก็ไม่ได้เหนื่อยจากการศึกษามากนักและสามารถเรียนได้อย่างถี่ถ้วน ส่วนโจทย์คำถามทำออกมาได้ดีเลย

ระหว่างที่แก้โจทย์อยู่ จู่ๆ ก็มีคนตบไหล่

“โอคุซุ มาoิโอ้คาร์ต*กัน”

*[TL Note: Mario Kart]

ผมเงยหน้าขึ้น เห็นประธานชมรมยืนอยู่

แต่ผมเลือกที่จะเมินเขาเพราะกำลังเล่นโหมดจำกัดเวลา มีหลายครั้งที่ผมอ่านบรรยากาศแบบนี้ไม่ออกอ่ะนะ

“นี่ อย่าเมินกันสิ กล้าเมินคำพูดของรุ่นพี่งั้นเหรอ โห เรียนอีกแล้ว จริงจังไปเปล่า”

ประธานพูดไปเรื่อยเปื่อย ตามปกติเขาจะปากไม่ค่อยดีอ่ะนะ

30 วินาทีผ่านไป พอแก้โจทย์คำถามเสร็จ ผมวางเครื่องเกมพกพาลงบนโต๊ะแล็บและมองหน้าประธานชมรม

“จู่ๆ อย่าเพิ่งรีบพูดสิครับ ผมตั้งตัวไม่ทัน”

“อ้อ โทษทีๆ ถ้าอย่างงั้น เล่นมาoิโอ้คาร์ตกัน”

“ไม่ครับ”

ผมปฎิเสธ ไม่ใช่เพราะผมหมกมุ่นกับแก้โจทย์ภาษาอังกฤษนะ แต่เพราะไม่อยากทำ

“ทำไมเล่า?”

“เพราะยังไงก็ไม่ชนะครับ”

ประธานชมรมเป็นคนเล่นเกมเก่งมาก ไม่ใช่แค่เกมมาoิโอ้คาร์ตเท่านั้น แต่เก่งทั้งเกมแนวต่อสู้ เกมพัซเซิล และเกมเต้น ถึงผมจะเล่นเกมแข่งรถเก่งอยู่หรอก แต่ก็ยังแพ้ประธานอย่างน่าอนาถ

“แต่ตอนนี้โอคุซุคุมรถเป็นแล้วไง แถมบางสนามเหลือแค่ 4 คันไม่ใช่รึ? ไม่เป็นไรหรอก พอถึงตาฉันจะแพ้ เดิ๋ยวก็แพ้เอง”

“….ถึงผมจะเล่นเก่งแล้ว แต่ไม่เหมาะเป็นคู่มือหรอกครับ”

“ก็อย่ามองกระจกหลังก็พอ มาๆ เล่นกัน”

“ทีหลังอย่ามาชวนผมตลอดเพราะว่าไม่มีใครเล่นด้วยนอกจากผมนะ”

“….ก็ไอ้พวกนั่นไม่เก่งอ่ะดิ เอาแต่บอกว่า ‘ถึงจะเล่นยังไง ฉันก็ได้ที่หนึ่งอยู่ดี’ และไม่เล่นด้วยเฉยเลย มีแต่โอคุซุเท่านั้นที่ชนะฉันรอบเดียวจาก 5 รอบ”

“แต่มันชนะแค่ครั้งเดียวเองนะครับ”

ประธานเล่นเกมเก่งจนติดแรงค์สูงๆ เป็นบางคราว ถ้าอยากชนะผมก็ต้องพึ่งโชคเนี่ยแหละ

“งั้นเดิ๋ยวฉันอ่อนให้ เดิ๋ยวต่อให้ครึ่งสนามละกัน”

“ไอ้เรื่องอ่อนให้รู้สึกใจคอไม่ดีเลยนะครับ ทำไมไม่เล่นโหมดออนไลน์คนเดียวแทนล่ะ”

“ทำไมต้องเล่นโหมดออนไลน์ด้วยเล่า ทั้งๆ ที่มีพวกเล่นเกมอยู่ที่นี่หมด!”

ผมเข้าใจความรู้สึกประธานนะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ มาoิโอ้คาร์ตเป็นเกมที่เห็นความแตกต่างของฝีมือได้อย่างชัดเจน มันไม่สนุกหรอกถ้าจะเล่น เว้นแต่คนฝีมือระดับเดียวกัน

“ยังไงก็ขอยอมแพ้ครับ ผมไม่คิดว่าจะมีใครในชมรมอยากเล่นกับประธานชมรมอีกแล้วครับ”

“….เสียดายแฮะ”

ประธานยักไหล่และจากไป

นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้ชอบประธานนะ ค่อนข้างชอบเลย เป็นคนที่น่ารำคาญนิดนึงแต่ก็นิสัยดี และระหว่างที่ชมรมวิทย์ทำอะไร ประธานจะดูแลตลอด จึงเป็นสาเหตุที่ว่าบางครั้งเราได้เล่นเกมด้วยกันแต่ก็ยากที่จะเล่นด้วยตลอด

ขอโทษนะครับ ประธาน แต่ผมอยากให้ความสำคัญกับการสอบกลางภาคก่อน —

— ขอโทษจากใจเลยที่เห็นประธานนั่งเล่นโหมดออนไลน์อยู่คนเดียว

――――――――――――――――――――――――――――――

สามารถติดตามการอัพเดตได้ทางเพจ : Launchmind