ตอนที่ 47【สองคนที่กลับมา】

 

「อึก อาจารย์？」

 

 

 

「ขอบคุณนะ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยเซคุโดคุง」

 

 

 

ฟรันเบลกล่าวขอบคุณผมขณะที่ซุกตัวอยู่บริเวณหน้าอกของผม

 

ดูท่าเธอจะร้องไห้ออกมามีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย

 

 

 

「……คิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วซะอีก」

 

 

 

「อาจารย์……」

 

 

 

อาจารย์ที่กำลังตัวสั่นเทา ผมจึงกอดเธอ

 

 

 

「ผมเองก็กังวลมากๆเลยล่ะ อาจจะไม่ได้เจอกันแล้ว ผมคิดไปต่างๆนาๆ โชคดีจริงๆที่ปลอดภัย」

 

 

 

「เซคุโดคุง……」

 

 

 

กอดกันอยู่สักครู่และรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของกันและกัน

 

แบ่งปันความสุขที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

 

จู่ๆพวกเราก็จูบกันเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา

 

 

 

ทั้งผมและอาจารย์เองต่างก็จูบแบบดื่มด่ำโดยไม่รู้ตัว

 

　一อาจจะเพราะนี่เป็นครั้งที่สองและพวกเรายังคงทำมันต่อไป

 

ผมมีความสุขเหลือเกินที่ได้จูบกับเธออีกครั้ง

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลมีร่างกายที่อบอุ่น

 

แม้ว่าร่างจะเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ก็มีความร้อนและลมหายใจของการมีชีวิตอยู่

 

ริมฝีปากที่ชุ่มชื้นและนุ่มนวลยังรู้สึกถึงความร้อนที่สัมผัสกัน

 

อาจารย์ยังคงมีชีวิตอยู่

 

 

 

โล่งอกไปที

 

โชคดีที่ทันเวลา

 

คิดอย่างนั้นจากใจจริง

 

 

 

กอดกันให้หายคิดถึงและจูบกันจนกว่าจะพอใจ

 

ผมวางมือและลูบไปที่แก้มของอาจารย์

 

อาจารย์เองก็ลูบแก้มของผมด้วยความดีใจ

 

 

 

「อาจารย์ ถ้างั้นพวกเราไปตามหา【แอมบรอเซีย】อาจารย์ยังไหวอยู่ไหมครับ？」

 

 

 

「อืม ไม่เป็นไร รีบไปกันเถอะ」

 

 

 

※

 

 

 

　หลังจากนั้นก็ได้ออกตามหา【แอมบรอเซีย】กับอาจารย์ฟรันเบลที่【หุบเขากองทัพมังกร】และได้พบสิ่งนี้หลังจากใช้เวลาหาอยู่หลายชั่วโมง

 

　จากนั้นพวกเราก็กลับไปถึงที่【อาณาจักรเอลกันดี】ก่อนจะค่ำ

 

ผมรีบไปข้างหน้าและไม่ลดการป้องกันลงจนกว่าจะช่วยน้องสาวของโรเอะ

 

 

 

ดูเหมือนว่าฟรันเบลเองก็รู้เรื่องนี้เลยไม่ได้พูดอะไรระหว่างเดินทาง

 

เมื่อม้าได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ พวกเราก็เดินทางต่อไปโดยไม่พูดอะไร

 

 

 

เก็บแรงเอาไว้เพื่อเอา【แอมบรอเซีย】ไปส่งให้เร็วขึ้นสักวินาทีหนึ่งก็ยังดี。

 

 

 

※

 

 

 

เมื่อเข้าสู่วันที่ 5 พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน  พวกผมก็กลับมาถึง【อาณาจักรเอลกันดี】

 

 

「หัวหน้า ! อาจารย์！」

 

「เซคุโด！　อาจารย์คะ！」

 

 

 

【กำแพงเมืองที่หนึ่ง】ตรงนั้นมีคาเทียและโรเอะรอต้อนรับอยู่

 

ดูเหมือนว่าจะรอมานานมากแล้ว

 

 

 

「อาจารยยยยยยยยยย์！」โรเอะวิ่งเข้ามากอดฟรันเบล

 

ทั้งคู่ต่างมีผ้าพันแผลพันรอบตัว

 

 

 

「คุณโรเอะ！」

 

「โล่งอกไปทีที่ปลอดภัย โชคดีจริงๆอาจารย์ ไม่ใช่แค่รีเน่แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับอาจารย์ฉันก็คง！」

 

「ต้องขอบคุณ คุณโรเอะต่างหากล่ะที่มาเรียกเซคุโดคุงไปช่วยฉันได้ทันเวลา ขอบคุณจริงๆนะคะ」

 

 

 

โรเอะได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองด้านหลังฟรันเบล

 

ใบหน้าของโรเอะเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา เธอร้องไห้โวยวาย

 

ถ้าผมไปช่วยอาจารย์ฟรันเบลไม่ทัน ผมคิดว่าเธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่นอน

 

แต่ว่าก็น่ารักดี ถึงจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ เธอช่างแคร์คนอื่นจริงๆ

 

 

 

「อาาา เซคุโด หัวหน้าของพวกเรา…….ขอบคุณจริงๆค่ะ！」

 

 

 

ผมส่ายหัวให้กับโรเอะและโค้งคำนับเธอ

 

 

 

「ไม่หรอกครับ ยิ่งกว่านั้นโรเอะที่กลับมาขอความช่วยเหลือต่างหาก」

 

 

 

จากนั้นผมก็เอา【แอมบรอเซีย】ให้กับโรเอะ

 

ตาของโรเอะเบิกกว้าง

 

 

 

「นะนี่มัน！」

 

 

 

「รีบเอาเจ้านี่ไปให้【หมอยา】และให้เขาทำ【ยาลับ】เพื่อช่วยชีวิตน้องสาวคุณเถอะครับ」

 

 

 

「หัวหน้า…..บุณคุณนี้ฉันจะชดใช้แน่นอนค่ะ！」

 

 

 

พูดแบบนั้นแล้วโรเอะก็รีบเอามันไปพร้อมกับไปหา【หมอยา】ทันที

 

แม้ว่าจะดูเจ็บปวดอยู่แต่ดูเหมือนว่าเธอพอจะวิ่งไหวแล้ว

 

 

 

「วู้ววววว~ถ้าน้องสาวโรเอะซังหายดีแล้ว แค่นี้ก็คุ้มค่าเหนื่อยแล้วล่ะ เหนื่อยวุ้ย」

 

 

 

เมื่อผมพูดขณะยืดเส้นสาย คาเทียก็หัวเราะออกมา

 

 

 

「ขอบคุณนะ แต่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมังกรที่เข้าโจมตีโรเอะและอาจารย์เหรอ？」

 

 

 

「อ๋อ ถ้าเป็นไอ้นั่นล่ะก็ฟันขาดเป็นสองท่อนไปแล้ว」

 

 

 

ผมยกนิ้วโป้งพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

 

 

 

「ตู้มต้ามสมกับเป็นเซคุโดจริงๆเลยล่ะ」

 

 

 

ฟรันเบลพูดแก้ไขให้กับผม

 

คาเทียหัวเราะลั่นเลย

 

ดูเหมือนจะเพราะอารมณ์ดีแล้ว

 

 

 

「【การเข้าไปช่วยอาจารย์ฟรันเบล】【ตามหาแอมบรอเซีย】และ【กำจัดมังกรดำแรงค์S】เจ้านี่มันสุดยอดไปเลย สมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดง」

 

 

 

คาเทียพูดแบบนั้นแล้วก็แอบยิ้มให้กับฟรันเบล

 

ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น แต่มันก็มีเรื่องโชคดีอยู่บ้าง

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ไปช่วยอาจารย์ได้ทันเวลา

 

 

 

ถ้าช้ากว่านี้ อาจารย์ฟรันเบลอาจจะถูกมันกิน

 

อย่างไรก็ตามยอกันเกินไปแล้ว

 

ผมเองก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งอะไรขนาดนั้นหรอก

 

แถมยังได้แผลมาด้วยค่อนข้างหงุดหงิดเลย

 

 

 

「ขอบคุณนะครับ คาเทียซัง」

 

 

 

「เหนื่อยมากเลยสินะ แล้วอาหารค่ำจะเอายังไง？」

 

 

 

「อืม เนื่องจากวันนี้อากาศค่อนข้างจะร้อนอบอ้าว เอาไว้หลังจากอาบน้ำเสร็จดีกว่าค่ะ！」

 

 

 

「อาจารย์จะมาด้วยเหรอครับ？」

 

 

 

「อืม ฉันเองก็จะไปด้วย」

 

 

 

「เข้าใจแล้ว ดังนั้นหัวหน้าพักผ่อนให้เต็มที่ ข้าจะไปรายงานเรื่องนี้ให้กับองค์ราชา」

 

 

 

「ถ้างั้นฝากด้วยนะครับ ?」

 

 

 

「อื้อ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะ」

 

 

 

หลังจากพูดแบบนั้น คาเทียก็ออกเดินทางไปยังปราสาท

 

ผมหันไปมองอาจารย์ฟรันเบล

 

 

 

「เอ่ออาจารย์เองก็จะไปที่โรงอาบน้ำด้วยกันเหรอครับ？」

 

 

 

「เอ๋? ไม่หรอกค่ะ ฉันจะไปแช่น้ำที่บ้านต่างหาก」

 

 

 

เอ๊ะ บ้านอาจารย์มีอ่างอาบน้ำด้วยงั้นเหรอ

 

รวยมากเลยนะเนี่ย

 

 

 

「ร่างกายของฉันมันเปื้อนไปหมดเลยล่ะค่ะ ดังนั้นฉันอยากจะผ่อนคลายด้วยการอาบน้ำอุ่นๆและทำความสะอาดร่างกาย ผมของฉันเองก็ยุ่งเหยิงไปซะหมดเลย」

 

 

 

「อย่างไรก็ตาม มีแผลเต็มไปทั่วร่างเลยนะครับ โดนน้ำร้อนจะไม่เป็นไรเหรอ」

 

 

 

「อืม แต่ว่าปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ การปล่อยเนื้อตัวให้สกปรกมันไม่ดีต่อสุขภาพ เพราะงั้นต้องอาบน้ำด้วยน้ำสะอาด」

 

 

 

「งั้นเหรอครับ ถ้างั้นผมก็ขอตัวแค่──」

 

 

 

「อ่า รอแปปนึงสิ เซคุโดคุงถ้าไม่ว่าอะไร ไปอาบน้ำที่บ้านฉันไหมค่ะ？」

 

 

 

「────……เอ๊ะ？」