ตอนที่ 55【อดกลั้น】

 

โรเอะซังนั่นงลงบนเตียงของผมและพร้อมให้ผมหนุนตัก

 

จากนั้นผมก็เอาศีรษะวางไว้บนตักของเธอ

 

ความรู้สึกนุ่มนิ่มปกคลุมไปทั่วศีรษะ

 

 

 

「อ่าาาาาาาาาา………..ต้นขาของโรเอะซังรู้สึกดีมากๆเลยล่ะครับ」

 

 

 

「ฮะฮะ ขอบคุณค่ะ ดีใจแล้วล่ะที่หัวหน้าชอบมัน」

 

 

 

โรเอะพูดด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนซึ่งทำให้รู้สึกเหมือนคนเป็นแม่

 

แม้ว่าจะไม่ได้ขอ แต่เธอก็ลูบหัวผมด้วยความเมตตา แค่นี้ก็ทำให้ผมตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว

 

 

 

ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว มันนานแค่ไหนที่ไม่ได้มีคนลูบหัวผม

 

รู้สึกดีที่ถูกลูบมากๆ

 

เหมือนโรเอะจะบอกเป็นนัยๆว่าจะเอาแต่ใจสักหน่อยก็ไม่เป็นไร

 

 

 

กลิ่นความเป็นผู้หญิงของโรเอะ

 

กลิ่นในวันนี้มันหอมหวานมากกว่าปกติ

 

ผมพูดเจาะจงลงลึกไม่ได้แต่กลิ่นมันหอมมากๆ

 

 

 

มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ

 

แถมยังเป็นกลิ่นที่ทำให้ร่างกายผมรู้สึกแปลกๆ

 

 

 

นี่มันอะไรกัน?

 

 

 

「อะ…เอ่อโรเอะซังกลิ่นหอมแปลกๆนี่มันคืออะไรงั้นเหรอครับ? น้ำหอมงั้นเหรอครับ？」  

 

 

 

「อาระ? ดิฉันไม่เคยใช้น้ำหอมนะคะ」

 

 

 

ไม่ได้ใช้

 

สุดยอดเลย

 

ถึงกระนั้นก็ยังมีกลิ่นอันหอมหวานตลบอบอวลอยู่

 

 

 

วันนี้ผิวของโรเอะดูสดใสกว่าปกติมาก และหุ่นยังดูเอ็กซ์สุดๆไปเลย

 

นี่มันหมายความว่าไง?

 

โรเอะดูมีเสน่ห์มากขึ้นผิดปกติมากเลยนะเนี่ย?

 

 

 

「เอ่อ..อืม…นั่นสินะกลิ่นนี้น่ะต่างจากน้ำหอมทั่วไป」

 

 

 

「เป็นอย่างงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「ใช่แล้ว มันทำให้ผมรู้สึกค่อนข้างไม่สบายและใจผมเต้นรัวมากเลย……」

 

 

 

「เฮ้อ…ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะคะว่าทำไม แต่ว่าหัวหน้า」

 

 

 

「อะไรเหรอครับ？」

 

 

 

「กับอาจารย์ฟรันเบลไปถึงขั้นไหนแล้วค่ะ？」

 

 

 

「เอ๊ะ！？　จะจะจะจะจะจู่ๆพูดเรื่องอะไรกันครับ？」

 

 

 

「ฉันรู้นะคะว่าคุณจูบกับเธอไปแล้ว？」

 

 

 

「ความแตกแล้วเหรอ！？」

 

 

 

「อาจารย์เล่าให้ฟังค่ะ」

 

 

 

เอ๋ อาจารย์เล่าให้ฟังงั้นเหรอ?

 

ถ้าคาเทียได้ยินจะโกรธผมเอาไหมเนี่ย

 

 

 

「เป็นไปตามคาด….โกรธสินะครับ？」

 

 

 

「ฉันไม่ได้โกรธหรอกค่ะ มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องโกรธด้วยซ้ำ และฉันไม่มีเจตนาที่จะขัดขวางความสัมพันธ์ของหัวหน้ากับอาจารย์ แต่……」

 

 

 

「อะไรงั้นเหรอครับ？」

 

 

 

「ฉันรู้สึกว่าฉันชิงลงมือก่อนอาจารย์ซะแล้วสิคะ」

 

 

 

「เอ๋」

 

 

 

「ฉันเองก็รักคุณเหมือนกันค่ะ ฉันรักคุณมากๆด้วย….」

 

 

 

　อะ ไชโยยยยยยยย！

 

 

 

「โรเอะซัง จริงงั้นเหรอครับ！？」

 

 

 

「จริงสิค่ะ ฉันคิดว่าวันหนึ่งหากต้องแต่งงานกับใครสักคนละก็ คงจะอยากได้คนแบบเซคุโดมาเป็นสามี ฉันเองก็ไม่ค่อยชอบผู้ชายที่อ่อนแอกว่าฉันหรอกนะคะ……」

 

 

 

「เอ่อโรเอะซังก็ด้วย！」ผมลุกขึ้นมายืนตรงหน้าโรเอะ

 

 

 

「โรเอะซัง ได้โปรดมาเป็นภรรยาของผมด้วยเถอะครับ แม้แต่อาจารย์ฟรันเบลเองก็ต้องยอมรับในตัวคุณแน่！」

 

 

 

ใช่ อาจารย์ฟรันเบลต้องยอมรับโรเอะแน่

 

นี่เป็นเรื่องจริง

 

【คืนนั้น】พวกเราสองคนคุยกันเรื่องนี้

 

 

 

※

 

 

 

『เซคุโดคุง ฉันเองก็ชอบโรเอะและคาเทียเหมือนกันค่ะ』

 

 

 

『เอ๊ะ！？』

 

 

 

『เอ่อ หมายความว่าฉันรู้สึกสนุกเวลาที่พวกเราได้อยู่ด้วยกันค่ะ พวกเธอเหมือนน้องสาวที่น่ารักของฉัน』

 

 

 

『เข้าใจแล้วครับ』

 

 

 

『เพราะงั้นฉันจะดีใจมากเลยนะคะถ้าเซคุโดคุงรับทั้งสองคนเป็นภรรยาด้วย』  

 

 

 

『เอ๊ะ？』  

 

 

 

『อืม พวกเราทุกคนจะกลายเป็นภรรยาของเซคุโด กลายเป็นครอบครัวเดียวกัน ด้วยวิธีนี้แหละค่ะ พวกเราจะกลายเป็นครอบครัวแสนสุข』

 

 

 

※

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลก็กำลังมองหาครอบครัวเช่นเดียวกันกับผม

 

แม้ว่าครอบครัวของอาจารย์จะยังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่ใช่ครอบครัวที่อบอุ่นเลย

 

นั่นอาจเป็นเหตุผลที่เธอพูดถึงขนาดนั้น

 

 

 

「รู้อยู่แล้วค่ะ อาจารย์เองก็ขอให้ฉันไปเป็นภรรยาของเซคุโดเช่นกัน」

 

 

 

「ถ้าเช่นนั้นก็ได้โปรดเถอะครับ ได้โปรดมาเป็นภรรยาของผม ผมจะคอยรับผิดชอบทุกอย่าง ทั้งฐานะ ชื่อเสียง เงินทอง หรือที่ดิน จะไม่ทำให้ทุกคนต้องลำบากครับ！」

 

 

 

「รู้อยู่แล้วค่ะ แต่ว่าสำหรับฉันมันต่างออกไป」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

「ฉันเกลียดตัวเองค่ะ ที่ไม่สามารถเป็นที่หนึ่งในใจของเซคุโดได้」

 

 

 

「！」

 

 

 

「แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะให้เซคุโดสนใจฉันแค่คนเดียวหรอกนะคะ ฉันเองก็ชอบอาจารย์เหมือนกัน ฉันไม่อยากจะทำลายความสัมพันธ์」

 

 

 

「โรเอะซัง……」

 

 

 

「และหัวหน้า ที่สำคัญนะคะ การมีภรรยาหลายคนเป็นระบบสำหรับผู้ชายที่ร่ำรวยเพื่อช่วยเหลือหญิงสาวและลูกๆที่สามีของพวกเขาถูกมังกรสังหารนะคะ ไม่ใช่ระบบฮาเร็มเพื่อสนองความใคร่ของฝ่ายชายเพียงอย่างเดียว？」

 

 

 

「เอ๊ะ งั้นเหรอครับ！？」

 

 

 

　ผมไม่เคยรู้เรื่องแบบนั้นเลย！

 

 

 

「ถูกต้องค่ะ เพราะงั้นคุณควรจะแต่งงานกับอาจารย์ฟรันเบล หัวหน้าฉันจะคอยเอาใจช่วยนะคะ ไม่มีทางที่ฉันจะมีความสุขหรอกค่ะถ้าฉันต้องไปเป็นภรรยาร่วมกับอาจารย์ เพราะงั้นฉันก็เลยอยากผลักดันพวกคุณสองคน」

 

 

 

「แน่นอน สำหรับอาจารย์แล้วผมจะทำให้มีความสุข แต่ว่าสำหรับโรเอะซังเองผมก็จะทำให้มีความสุขเช่นกัน」

 

 

 

จากนั้นโรเอะก็หลับตาและส่ายหัวเล็กน้อย

 

 

 

「มันไม่ดีสำหรับฉันเลยนะคะแบบนั้น เพราะงั้นยอมแพ้เถอะค่ะ ฉันเองก็จะยอมแพ้เรื่องของคุณเหมือนกัน……」

 

 

 

บ้าเอ้ย ไม่ได้จริงๆงั้นเหรอ?

 

 

 

「โรเอะซัง……」

 

 

 

「……ขอโทษนะคะ」

 

 

 

แม้ว่าเธอจะบอกขอโทษ แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยผู้หญิงที่แสนวิเศษอย่างเธอไปได้

 

หากเป็นเช่นนี้ผมคงต้องบังคับออกแรงสักหน่อยแล้ว

 

 

 

「──……โรเอะซัง」

 

 

 

「？」

 

 

 

「ขอจูบกับโรเอะซังได้ไหมครับ？」

 

 

 

「……จูบเหรอคะ」

 

 

 

「ผมอยากจะจูบกับเธอ」

 

 

 

「……จูบเหรอ แบบนั้นไม่ได้นะคะ？」

 

 

 

「คิดว่าผมอดกลั้นมานานแค่ไหนกัน」

 

 

 

「……ถ้าทำแบบนั้นฉันจะเกลียดนะคะ？」

 

 

 

　ผลึ่บ！

 

 

 

「พอแค่นั้นแหละค่ะ……」

 

 

 

แบบนี้ก็โดนขวางทางโดยสมบูรณ์สิ

 

แค่นี้ก็ลำบากจะแย่แล้ว

 

แล้วจะทำยังไงดี……。

 

 

 

「หัวหน้า…ขอเวลาฉันสักพักได้ไหมคะ？」

 

 

 

「เอ๋？」

 

 

 

「ให้ฉันได้คิดทบทวนเรื่องนี้อีกสักหน่อยเถอะค่ะ」

 

 

 

「โรเอะซัง……」

 

 

 

「ช่วยอดทนรออีกสักหน่อยนะคะ」

 

 

 

「……เข้าใจแล้วครับ ผมคาดหวังคำตอบดีๆอยู่นะครับ」

 

 

 

หลังจากพูดแบบนั้นผมก็นั่งลงข้างโรเอะ

 

ผมนอนลงบนตักของโรเอะอีกครั้งและหายใจเข้าลึกๆ

 

โรเอะยิ้มและลูบหัวผมอีกครั้ง

 

 

 

มันรู้สึกดีมาก

 

 

 

การลูบหัวมันก็ดีไปอีกอย่าง แต่ขาอ่อนของโรเอะคือดีเยี่ยม

 

 

 

ว่ากันว่าร่างกายผู้หญิงมีกล้ามเนื้อน้อยกว่าผู้ชาย แต่มันนุ่มและสบายมากเลย

 

 

 

ผมถูกรายล้อมด้วยกลิ่นอันหอมหวาน โรเอะลูบหัวผมเบาๆ ท้ายที่สุดแล้วตักของโรเอะก็เหมือนสวรรค์ดีๆนี่เอง

 

 

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ผมจึงรู้สึกง่วงมากเลยล่ะ

 

เหมือนกับตอนนั้นเลย

 

เมื่อผมพยายามจะหนุนตักโรเอะก็เผลอหลับไปในทันที

 

 

 

ผมคิดว่าโรเอะเองก็คงอุ่นใจเช่นกัน

 

ผมมองดูโรเอะด้วยดวงตาที่กำลังจะปิดลงเนื่องจากความง่วง

 

 

 

โรเอะที่เฝ้าดูผมเป็นเวลานาน เห็นผมง่วงก็ยิ้มออกมาเหมือนสาวแรกแย้ม

 

 

 

「ง่วงก็เชิญหลับให้เต็มที่เลยค่ะหัวหน้า ไม่ต้องอายนะคะ」

 

 

 

「ถ้างั้นขอทำตามที่พูดนะครับ ขอบคุณนะครับโรเอะซัง……」

 

 

 

โรเอะพยักหน้าเบาๆจากนั้นวางมือบนท้องของผมและตบเป็นจังหวะ

 

 

 

การทำแบบนั้นเหมือนกับส่งทารกเข้านอนไม่มีผิด แต่ด้วยเหตุนี้ผมเลยหลับสนิท

 

 

 

※

 

มุมมองโรเอะ

 

เซคุโดที่เริ่มหลับสนิทลงบนตักของโรเอะ

 

ใบหน้าหลับไหลที่ไร้ซึ่งการป้องกันของเซคุโดนั้นน่ารักมาก เขาเชื่อใจฉันและหลับอย่างสบายใจ

 

 

 

เฮ้อ…ใบหน้าตอนหลับของเขามันน่ารักจริงๆนั่นแหละ

 

 

 

เซคุโดแข็งแกร่งกว่าใครในการต่อสู้ แต่เมื่อเขาหลับก็เป็นแค่เด็กที่โตตามวัยเท่านั้น

 

 

 

โรเอะรู้สึกตื่นเต้นกับช่องว่างนั่น

 

 

 

มันน่ารักมากจนโรเอะเผลอเอานิ้วไปจิกแก้มเขา

 

 

 

ฉันค่อนข้างจะตกใจเพราะมันนุ่มอย่างน่าประหลาด

 

 

 

「งืออออ……โรเอะซังงงงงงงง……」

 

 

 

「！」

 

 

 

ฉันตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็ถูกเขาเรียก แต่ดูเหมือนว่าจะนอนละเมอ

 

 

 

「ผมรักคุณนะครับ……」

 

 

 

เขาสารภาพรักฉันในขณะที่หลับอยู่

 

 

 

โรเอะกระซิบข้างหูของเซคุโดขณะหัวเราะคิกคัก

 

 

 

「ฉันเองก็รักเหมือนกันนะ เซคุโด……」

 

 

 

แต่ว่า…นายไม่ได้มองมาที่ฉันเพียงคนเดียว

 

ฉันไม่มีวันที่จะเป็นที่หนึ่งของนายได้…

 

 

 

「ไม่ยุติธรรมเลยนะคะ ผู้ชายเนี่ย……」

 

 

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะบ่น

 

ผู้ชายสามารถมีภรรยาหลายคนได้ แต่ผู้หญิงทำแบบนั้นไม่ได้

 

 

 

ฉันรู้เหตุผลที่แท้จริงของการมีภรรยาหลายคน ดังนั้นจึงไม่สามารถพูดได้เต็มปากนัก แต่ฉันก็คิดว่ามันเหมือนกับนอกใจอยู่ดี

 

 

 

หากฉันมีความสัมพันธ์กับผู้ชายได้หลายคน ฉันก็อยากจะมีสักคนและทำให้เซคุโดต้องกราบอ้อนวอนฉัน

 

 

 

ฉันอยากให้เซคุโดได้สัมผัสของการที่ไม่ใช่ที่หนึ่ง ความเจ็บปวดนี้นายจะเข้าใจมันไหม

 

 

 

　……ฉันกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย

 

 

 

ฉันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

 

ในอีกด้านหนึ่ง ฉันอยากให้เซคุโดมองแต่ฉัน แต่กลับกันเอง

 

ก็มีอาจารย์ฟรันเบลที่เข้ามาในใจของฉัน

 

 

 

ฉันไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ดีที่จะขโมยเซคุโดมาจากอาจารย์ฟรันเบล สุดท้ายแล้ว….

 

 

 

แต่ถึงกระนั้นฉันเองก็รักเซคุโดเหมือนกัน

 

 

 

　ฉันจะอาศัยอยู่กับเซคุโดยังไงโดยที่ไม่ทำร้ายอาจารย์ไปด้วย──