ตอนที่ 7 【เบื้องหลังการกำจัดมังกร】

มุมมองโรเอะ

 

「──พูดอะไรน่ะ？」

 

 

 

คาเทียถามด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

 

โรเอะเองก็ไม่เข้าใจคำพูดของเซคุโดได้ เพราะมันไม่ตลกเลย

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าคาเทียนั้นพูดอะไรที่สมเหตุผลออกมา

 

 

 

「ก็บอกแล้วไงครับ ว่ามังกรตัวนี้ไม่ใช่ตัวแรกที่ผมจัดการ แต่เป็นตัวที่ห้าครับ」

 

 

 

โรเอะและคาเทียมองหน้ากัน

 

ไม่ได้หูฟาดแน่นอน

 

เขาบอกว่าเขาจัดการมังกรไปห้าตัว

 

 

 

เป็นเรื่องจริงที่ว่ามังกรนั้นเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

 

มันมักจะมีจำนวนเยอะกว่าตามที่แผนกต้อนรับบอก

 

 

 

มันไม่ได้มีแค่ตัวเดียว แต่มีมากกว่านั้น！

 

เอาจริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องตกใจ

 

 

 

แต่ฉันเองไม่อยากจะเชื่อเลย

 

ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะใช้เวลาอันน้อยนิดในการจัดการกับมังกรห้าตัว

 

 

 

ไม่ว่าจะเป็น【อัศวินแรงค์ S】หรือต่อให้เก่งมากแค่ไหน การต่อสู้กับมังกรหลายๆตัวในคราวเดียวมันอันตรายมาก

 

ยิ่งกว่านั้นหากไม่มีเพื่อนเลยล่ะ

 

มีความเป็นไปได้ที่จะโดนโจมตีจากทุกทิศทาง และหากโดนโจมตีแค่ครั้งเดียวก็เท่ากับตาย

 

 

 

ในหมู่อัศวินการเผชิญหน้ากับมังกรหลายตัวพร้อมกันด้วยตัวคนเดียวก็เหมือนกับการฆ่าตัวตาย

 

 

 

ไม่สิ แต่ถ้าตามความสามารถที่เห็นไปแล้วเขาคนเดียวก็น่าจะจัดการกับมังกรห้าตัวได้จริงๆ

 

ความแข็งแกร่งของเซคุโดมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย ฉันคิดแบบนั้น

 

 

 

ต้องขอบคุณเขาเสียมากกว่า คำพูดของเขาไม่น่าจะใช่คำโกหก และไม่รู้สึกสงสัยในตัวเขาด้วยซ้ำ

 

 

 

แม้ว่าในใจจะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับเพราะทักษะดาบที่น่าหลงใหลนั่น

 

 

 

แม้ว่าจะโกหกเรื่องจัดการมังกรห้าตัว แต่ถ้าเขาแข็งแกร่งในระดับนี้ ฉันเองก็คงยอมรับว่าเขาเป็นอัศวิน หรือในฐานะหัวหน้าทีมของพวกเรา

 

 

 

「เอ่อ มีหลักฐานไหมคะว่าเอาชนะพวกมันทั้งห้าตัวได้? มีศพอยู่แถวๆนั้นใช่ไหม ช่วยพาดิฉันไปดูหน่อยได้ไหมคะ？」

 

 

 

「อะ ใช่แล้ว……ถ้างั้นก็รีบพาพวกข้าไปเดี๋ยวนี้เลย」

 

 

 

ในส่วนลึกของป่าที่เข้าไปนั้น พบกับมังกรสี่ตัวที่ตายไปแล้วจริงๆ

 

ร่างกายของพวกมันโดนตัดเป็นชิ้นๆอย่างสวยงาม

 

ไม่เคยคิดเลยว่าการจะตัดเกล็ดมังกรที่แข็งแกร่ง มันจะดูง่ายดายขนาดนี้ หรือว่าเพราะดาบที่เขาใช้มันคมถึงขั้นนั้น

 

 

 

เป็นเพราะดาบของเซคุโดหรือพลังในตัวของเซคุโดเอง?

 

 

 

「นี่ ขอถามหน่อยเจ้าใช้เวลาในการเอาชนะมังกรตัวแรกเท่าไรรึ？」

 

 

 

เมื่อคาเทียถาม เซคุโดก็เกาแก้มของเขาและตอบอย่างเคอะเขิน

 

 

 

「เอิ่ม น่าจะประมาณ 20 วินาทีนะครับ」

 

 

 

「หะ……！」

 

 

 

โรเอะและคาเทียต่างพูดอะไรไม่ออก

 

แม้ว่าจะไม่คาดคิด แต่มันก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

 

 

 

บันทึกการปราบของพวกเราใช้เวลาเกิน 1 นาทีหน่อยๆ

 

แต่เขาใช้เวลาเพียงแค่ 20 วินาทีเท่านั้น

 

 

 

「เผอิญโชคดีน่ะครับ มังกรตัวแรกนั่นเคลื่อนไหวในแบบที่ผมถนัดซะด้วย ตอนที่มันพ่นลมหายใจออกมาผมก็ใช้【แบล็คโฮล(ブラックホール)】ดูดเปลวเพลิงของมันและใช้มันสวนกลับ ขณะที่ใช้【เคออส เอ็นชาร์ตเม้นต์(カオス・エンチャント)】เสริมเข้าไปในดาบก็เลยจัดการได้ง่ายๆเลยล่ะครับ」  

 

 

 

มันเป็นคำอธิบายที่ชวนงงเพราะมีเรื่องเวทย์ธาตุมืดผสมมาด้วยแต่ก็พอจะเดาได้ว่าเขาใช้พวกมันในการจัดการภายใน 20 วินาที

 

 

 

สำหรับโรเอะแล้ว สถิตินี่แทบจะดีที่สุดเลยก็ว่าได้

 

ฉันค่อนข้างภูมิใจในการล่าครั้งนี้ที่มันออกมาไม่เสียเปล่า

 

 

 

อย่างไรก็ตาม เขาสามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย

 

นักเรียนชั้นปีแรก เซคุโด ฟอร์ส

 

 

 

ถึงแม้จะค่อนข้างตกใจกับข้อเท็จจริงเหล่านั้น

 

ตัวฉันที่อายุมากกว่าเขาและมั่นใจในประสบการณ์การเป็นอัศวินมาก่อนเขา ดันหยิ่งผยอง

 

ความพ่ายแพ้นี้ ไม่อยากจะเชื่อ และรู้สึกเสียหน้าเอามากๆ

 

 

 

แน่นอนว่าฉันไม่ได้แสดงท่าทีออกไป

 

เพียงแค่เก็บไว้ในใจ

 

 

 

บางทีคาเทียที่อยู่ข้างๆก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกัน

 

สีหน้านั้นดูเรียบเฉย แต่ที่มือนั้นกำหมัดเอาไว้แน่น

 

 

 

เซคุโด・ฟอร์ส……。

 

พลังมากมายในวัยเพียงแค่นี้

 

นายเป็นใครกันแน่?

 

 

 

※

 

กลับมามุมมองเซคุโด

 

ตั้งแต่นั้นมา โรเอะและคาเทียก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ

 

การเดินทางกลับไปที่อาณาจักรนั้นค่อนข้างอึดอัดและเงียบที่สุดเท่าที่เคยมีมา

 

 

 

ทั้งสองคนนั้นปล่อยออร่าออกมาว่า『อย่าเพิ่งมาคุยกับฉัน』แบบนั้นเลยล่ะ

 

ด้วยเหตุนี้ ผมเองก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้หรอก

 

 

 

แม้ว่าจะมีความงามระดับเทียร์ S แต่ผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปยุ่ง

 

เสียใจจริงๆ

 

ไม่มีทางเลือกได้แต่จ้องมองผมสีบลอนด์ของโรเอะและผมหางม้าสีแดงของคาเทีย

 

 

 

※

 

 

 

พอมาถึงประตูและรายงานให้กับพนักงานต้อนรับว่าเรากลับมาแล้วก็แยกย้ายกันไป

 

ในท้ายที่สุดโรเอะและคาเทียที่เงียบตลอดมาก็พูดว่า「ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนัก」เพียงแค่นั้นและจากไป

 

ผมตกใจเล็กน้อยที่พวกเธอปฏิบัติกับผมโดยไร้ซึ่งการดูถูก

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ผมถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ดื่มดำกับแรงระยิบระยับกับช่วงเวลาล่ามังกรที่ผ่านไปด้วยความรวดเร็ว

 

 

 

ช่วยไม่ได้

 

ถ้างั้นก็กลับบ้านดีกว่า

 

ทันทีที่คิดแบบนั้นรอบหน้าผมก็เกิดความมืดเข้าปกคลุม

 

 

 

「อ๊ะ！？」

 

「ใครเอ่ย ทายสิ？」

 

 

 

ไม่มีทางที่ผมจะลืมคำพูดอันแสนนุ่มนวลของเธอ

 

เจ้าของมือที่อ่อนนุ่มและอ่อนโยนนี้คืออาจารย์ฟรันเบล

 

 

 

「อาจารย์ฟรันเบลสินะครับ？」

 

「ถูกต้องจ้า~」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลพูดอย่างมีความสุขขณะที่ละสายตาไปจากผม

 

อาาาา หวังว่าอาจารย์จะปิดตาผมนานกว่านี้จัง

 

มือที่นุ่มนวลและเรียบเนียนให้ความรู้สึกที่ดีมาก

 

 

 

「ขอบคุณที่ทำงานหนักนะเซคุโดคุง」

 

 

 

「ขอบคุณครับอาจารย์ ว่าแต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่เหรอครับ？」

 

 

 

「กรีต้าคุงเล่าให้ฟังน่ะ จู่ๆก็โดน คุณโรเอะและคุณคาเทีย แข่งล่ามังกรใช่ไหมล่ะจ้ะ เลยคิดว่าถ้าอาจารย์รออยู่ตรงนี้ก็น่าจะได้พบกับเซคุโดคุงน่ะ」

 

 

 

「เข้าใจแล้วครับ」

 

 

 

「แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ? ได้รับการยอมรับจากสองคนนั้นรึยังเอ่ย~？」

 

 

 

「ก็ประมาณนั้น──」

 

 

 

ผมอธิบายสั้นๆว่าเกิดอะไรขึ้น

 

จากนั้นอาจารย์ฟรันเบลก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

 

 

「อาระอาระ แน่นอนสิจ้ะทำแบบนั้นพวกเธอก็คงจะช็อคนั่นแหละ」

 

 

 

「เอ๋ ช็อค？」

 

 

 

「ใช่ ก็อย่างที่บอกไป ตอนที่อาจารย์แพ้เซคุโดคุง ฉันเองก็อายและต้องช็อคเพราะอาจารย์มีอายุมากกว่านี่จ้ะ」

 

 

 

　เอ๋？

 

　ผมไปแข่งกับอาจารย์ตอนไหนก่อน？

 

 

 

「แต่ช่างมันเถอะจ้ะ ตอนนี้ทั้งสองแค่ต้องใช้เวลาในการทำใจน่ะ อาจารย์แน่ใจว่าพวกเธอจะต้องยอมรับนายเป็นหัวหน้าแน่นอน」

 

 

 

「ถ้าแบบนั้นก็ไม่เป็นไรครับ แต่ หมายถึงว่า ถ้าผมไม่ใช่หัวหน้าและมีอาจารย์ฟรันเบลเป็นหัวหน้าทีม เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นใช่ไหมล่ะครับ」

 

 

 

จากนั้นใบหน้าของอาจารย์ฟรันเบลก็แสดงท่าทีขมขื่นออกมา

 

 

 

「แบบนั้นไม่ได้หรอกนะจ้ะ ประเทศอื่นเองก็มี【กองกำลังล่ามังกร】เหมือนกันหมดเทียบกับกองกำลังของทางฝั่งเราแล้วนี่คือหน่วยที่เต็มไปด้วยผู้หญิงและเด็กนะจ้ะ【อาณาจักรเอลกันดี】มีหน่วยที่ดูอ่อนแอแบบนั้นเป็นภาพลักษณ์น่ะ~」

 

 

 

「เอ๋ ประเทศอืนก็มี【กองกำลังล่ามังกร】เหมือนกันเหรอครับ？」

 

 

 

「ใช่แล้วล่ะจ้ะ？　ว่า・ด้วย・เรื่อง・เวทย์・แห่ง・การ・ตื่น・รู้・นั้นอัศวินหญิงมีกองกำลังน้อยกว่าเป็นธรรมดาอยู่แล้วจ้ะ และเนื่องจากความคิดอุปทานหมู่ เซคุโดคุงจะคิดว่าภายนอกเขาคิดยังไงเหรอจ้ะที่อัศวินสามในสี่ของพวกเราเป็นผู้หญิง และยังต้องมีผู้หญิงเป็นหัวหน้าอีก」

 

 

 

「แบบนั้นผู้ชายก็ดูแย่สินะครับ」

 

 

 

『เพราะเจ้าเป็นผู้ชายคนเดียวในทีม』

 

นั่นเป็นเหตุผลเบื้องหลังคำพูดของราชารึเปล่านะ

 

ผมคิดว่ามันโอเคนะที่ผู้หญิงจะเป็นหัวหน้าทีมตราบใดที่มีความสามารถ

 

โอ้ว มาย ก็อด

 

 

 

ถึงกระนั้น【กองกำลังล่ามังกร】ของประเทศอื่นก็มีแต่พวกสารชั่ว(ผู้ชาย)สินะ

 

สงสัยเป็นแบบนั้นแน่นอน

 

ตรูล่ะภูมิใจจริงๆที่ได้เกิดใน【อาณาจักรเอลกันดี】ที่มีอัศวินสาวสวยแบบนี้

 

คิดแบบนั้นจริงๆนะ

 

 

 

โรเอะ คาเทีย ฟรันเบล ไม่ว่าใครก็เป็นหัวหน้าได้ แต่จะให้ตาแก่ไร้หัวนอนปลายเท้ามาคุมทีม ผมไม่เอาด้วยหรอก

 

 

 

「อาจารย์ ! ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่ได้เกิดในประเทศนี้！」

 

 

 

「อืม…นั่นสิน้าา? เป็นอะไรไปงั้นเหรอคะ？」

 

 

 

「ไม่หรอกครับ จู่ๆผมก็คิดแบบนั้น！」

 

 

 

「อาระอาระ แบบนั้นมันดูแปลกนะจ้ะ~」

 

 

 

อาจารย์ฟรันเบลหัวเราะ

อ่า ชีวิตนี้สงสัยใช้โชคหมดแล้วล่ะ