“บ้า…ผึ้งไม่ได้นึกอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนา

“ผึ้งขอเก็บจานไปล้างนะคะ กับแกล้มในจานนี้พี่สิงห์ไม่กินแล้วใช่ไหม”

“อืม…เก็บจานไปได้แล้ว…ทิ้งไว้แต่เหล้า”

หญิงสาวรีบเก็บจานแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ ปล่อยให้สิงหานั่งดื่มต่อไปคนเดียว

กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงตอนดึก น้ำผึ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นแสงไฟที่เทอเรซหน้าบ้านยังเปิดทิ้งเอาไว้ จึงเดินลงมาดู พบว่าสิงหายังคงนอนเหยียดยาวหลับอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก แขนข้างหนึ่งห้อยลงมาแตะพื้น

“ตายแล้ว…พี่สิงห์คะ เป็นอะไรหรือเปล่านี่…โอ๊ย ทำไมต้องปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ด้วยนะ”

หญิงสาวส่ายหน้าอ่อนใจ มองดูสภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคนของพี่เขย ทรุดร่างลงนั่งใกล้เขา มือเขย่าไหล่เบาๆ

“พี่สิงห์คะ…เข้าไปนอนในห้องเถอะค่ะ”

ข้างนอกยุงเยอะ อากาศก็เย็นมาก

“ผึ้งไม่ต้องมายุ่งกับพี่…ปล่อยพี่ไว้อย่างนี้แหละ…ทิ้งพี่ไปเถอะ เหมือนอย่างที่พี่สาวใจร้ายของเธอทำกับพี่”

สิงหาดื้อ น้ำผึ้งไม่เชื่อว่าเขาจะตรอมใจเพราะการจากไปของพี่สาวหล่อน ก็ที่ผ่านๆ มาสิงหาแทบไม่เคยเอ่ยถึงเจนนี่

“ไปนอนในห้องนอนเถอะนะคะพี่สิงห์ อย่าดื้อสิคะ เกาะบ่าผึ้งไว้นะคะ ค่อยๆ ค่ะ…ผึ้งจะพาไปส่ง” หญิงสาวยกท่อนแขนกำยำของเขาวางลงบนบ่าบอบบางของหล่อน

“ตัวหนักเป็นบ้า” บนอุบ แต่ก็ก้มลงค่อยๆ พยุงร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของพี่เขยขึ้นมาจากโซฟาด้วยความทุลักทุเล พามานอนลงบนเตียงในห้องนอนของเขาจนได้

“จะให้ผึ้งเช็ดตัวให้ไหมคะ…จะได้สร่างเมาแล้วค่อยอาบน้ำเนาะ”

“อยากทำอะไรก็ทำ…เอาที่ผึ้งสบายใจ”

น้ำเสียงฟังดูเหมือนประชดประชัน ในระยะหลังๆ มานี้สิงหาเมาบ่อย สาเหตุส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าแอบหึงหวงน้องเมีย ยิ่งเมื่อเอกรัตน์ผู้เป็นเพื่อนสนิทเอ่ยปากขอจีบน้ำผึ้ง แถมหล่อนก็ไม่มีท่าทีว่าจะปฏิเสธไมตรีของเอกรัตน์

สิงหาจึงยิ่งคิดมากกับความสัมพันธ์ของน้องเมียกับเพื่อนรักของตน ความกังวลเกิดขึ้นพร้อมความรู้สึกปวดแปลบในอก น้อยใจที่ตัวเองปล่อยให้ของหวานใกล้มือกำลังจะโดนคนอื่นคว้าไปกิน

“รอเดี๋ยวนะคะ…ผึ้งจะเช็ดตัวให้” หญิงสาวกล่าว สิงหานอนนิ่ง แต่ก็แอบเหลือบตามองตามเรือนร่างรัดรึงของน้องเมีย หล่อนเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมาอีกทีพร้อมกับผ้าผืนน้อยบิดน้ำจนหมาด

“ผึ้งจะเช็ดหน้าให้ค่ะ” หญิงสาวทรุดร่างลงนั่งริมขอบเตียง ลงมือเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขา มือเรียวลูบไล้ผ้าขนหนูผืนน้อยที่เพิ่งบิดน้ำมาหมาดๆ ซับไปทั่วใบหน้าครึ้มเคราของพี่เขย