“ไม่เปรี้ยวจ้ะ…อร่อย ผึ้งชอบ”

“พี่ช่วยฝานมะม่วงให้นะจ๊ะ”

สิงหาคว้ามีดในจานนำมาฝานมะม่วงลูกสีเขียวอ่อนเป็นแว่นบางๆ จิ้มน้ำปลาหวานแล้วป้อนใส่ปากภรรยาอย่างเอาอกเอาใจ

“อร่อยดีนะคะพี่สิงห์”

ท่าทางของน้ำผึ้งเอร็ดอร่อยเหลือหลาย สิงหาหยิบมะม่วงในชามอีกชิ้นมาจิ้มกะปิหวาน

“อ้ำ…”

พะเน้าพะนอป้อนเข้าปากเมียรัก ขณะอีกมือรองไว้ใต้ริมฝีปากจิ้มลิ้มด้วยกลัวว่าน้ำตาลจะหยด

“เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเราไปหาหมอกันนะจ๊ะ…ตรวจให้รู้แน่ชัด”

สิงหาใจร้อนจนแทบทนรอไม่ไหว ลูบท้องของน้ำผึ้งเบาๆ เหมือนทักทายอีกชีวิตที่อยู่ในครรภ์ เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันนูนขึ้นมาน้อยๆ จนอยากจะพาภรรยาสุดที่รักไปหาหมอ เพื่อตรวจดูให้แน่ใจ ว่าอาการเปรี้ยวปากอยากมะม่วงของหล่อนนั้นเกิดจากการแพ้ท้องแน่ๆ

ในเวลาต่อมา

ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมง สิงหาก็ขับรถพาน้ำผึ้งเดินทางมาถึงคลินิกแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในตัวเมือง

“เดี๋ยวพี่รออยู่ข้างนอกนะจ๊ะผึ้งจ๋า

เสร็จจากพยุงร่างเอิบอิ่มของน้ำผึ้งเข้ามาส่งในห้องตรวจซึ่งมีคุณหมอนั่งรออยู่ข้างใน

ตอนเช้าตรู่ ที่โต๊ะรับแขกบริเวณเทอเรซหน้าบ้านของสิงหา ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของบ้านกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายสีขาว อ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟไปพลางอย่างอารมณ์ดี

“วันนี้นายไม่ออกไปทำงานหรือคะ”

ป้าชื่นแปลกใจ ถามขณะกำลังยกขนมปังปิ้งสองแผ่นในจานกระเบื้องสีขาวมาวางลงตรงหน้าผู้เป็นนาย ปกติสิงหางานยุ่งมาก บางครั้งวันหยุดก็ต้องไปตรวจงาน แต่วันนี้สายแล้วเขายังนั่งดื่มกาแฟอ้อยอิ่ง

“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันครอบครัวครับป้า ผมอยากอยู่กับลูกกับเมียครับ”

เจ้าของบ้านตอบ

“คุณผึ้งช่างโชคดี…ที่ได้เป็นภรรยาของนาย”

ป้าชื่นกล่าว มองสิงหาด้วยสายตาชื่นชมในความเป็นหัวหน้าครอบครัว ผู้ชายคนนี้รักลูกรักเมีย

เพราะว่าหลังๆ มานี้สิงหาติดลูกติดเมียเหลือเกิน ทุกวันนี้เขาแทบไม่ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูง พอเลิกงานก็กลับถึงบ้านตรงเวลา ช่วยเมียเลี้ยงลูกจนน่าจะได้รางวัลคุณพ่อดีเด่นแห่งปี

“น้องธันน์กำลังน่ารักเชียวค่ะ…ตัวอ้วนจ้ำม่ำ หน้าตาก็หล่อเหมือนคุณสิงห์เป๊ะเลยค่ะ”

ป้าชื่นกล่าวถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของผู้เป็นนาย ก็คือ ‘ธันวา’ หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า ‘ธันน์’ เป็นชื่อที่สิงหาตั้งให้ตามเดือนเกิดของลูก

“ตอนนี้อาหารเช้าพร้อมแล้วนะคะ ประเดี๋ยวป้าขึ้นไปตามคุณผึ้งลงมาทานข้าวกับคุณสิงห์นะคะ”

ป้าชื่นกล่าว

“ไม่ต้องครับ…เดี๋ยวผมไปตามเอง”

เจ้าของบ้านบอกพลางวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ หยัดร่างสูงใหญ่เกินกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง

“ผึ้งจ๋า…อาบน้ำเสร็จหรือยังครับที่รัก ลงไปกินข้าวได้แล้วนะจ๊ะ”