ตอนที่ 1581 : ประลองและการปฏิเสธ

 

โกโก้เหวยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

 

เธอชอบฮั่วเยี่ยน เธอชอบความตรงไปตรงมาและใสซื่อของฮั่วเยี่ยน แต่ฮั่วเยี่ยนกลับเป็นคนตายด้านชัดแล้วว่าทั้งสองคนชอบกัน แต่ฮั่วเยี่ยนกลับเลือกที่จะไม่บอกความรู้สึกของเขาออกมา

 

บางครั้งโกโก้เหวยถึงกับสงสัยว่าฮั่วเยี่ยนนั้นไม่เข้าใจความคิดของเธอหรือทําเป็นไม่รู้กันแน่ ?

 

ต้องบอกว่าสัญชาตญาณผู้หญิงนั้นรุนแรงมาก ฮั่วเยี่ยนชอบโกโก้เหวย เขาน่าจะรู้ความรู้สึกของเธอด้วยแต่เขาไม่มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีต่อโกโก้เหวยนั้นถึงระดับชอบพอรึยังที่สําคัญที่สุดแม้ว่าโกโก้เหวยจะบอกความรู้สึกในใจของเธอออกมา แต่เขาก็ตอบรับไม่ได้เพราะฐานะของเขากับเธอต่างกันเกินไปมันมีอุปสรรคอีกมากมาย

 

เขาอาจจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของโกโก้เหวย แต่จากรายละเอียดต่างๆก็เห็นได้ว่าฐานะของโกโก้เหวยนั้นไม่ธรรมดา บางทีเธออาจจะมาจากอารยธรรมที่แข็งแกร่งและมีฐานะที่สูงส่ง

 

แต่เขาเป็นแค่เด็กจนๆที่ไม่เคยออกจากดาวเคราะห์แคระ เขามีพรสวรรค์แค่เพียงน้อยนิดไม่มีสิทธิ์คู่ควรกับเด็กสาวที่สูงส่งแบบเธอ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่มีสิทธิ์

 

หากทั้งสองไม่สนใจความแตกต่างเหล่านี้และพื้นที่จะคบกัน งั้นมันคงเป็นหายนะของ อารยธรรมที่เขาอยู่ !

 

ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะประสบความสําเร็จให้ได้ เขาหวังว่าความสําเร็จของเขาจะทําให้ตระกูลของโกโก้เหวย ประทับใจและยอมรับในตัวเขา

 

“ โกโก้เหวย ขอบคุณนะ” ตอนนี้ฮัวเยี่ยนไม่อาจจะหาคําไหนมาตอบเธอได้ เขาต้องบ่มเพาะอย่างหนัก หากในอนาคตเขาประสบความสําเร็จได้อย่างโดดเด่น บางทีเขากับโกโก้เหวยอาจจะได้อยู่ด้วยกัน “ ฉันจะออกไปแล้ว วันนี้ฉันยังบ่มเพาะไม่เสร็จ ”

 

โกโก้เหวยคิ้วขมวด “ ทําไมนายถึงรีบออกไปจัง ?”

 

ฮั่วเยี่ยนยิ้มแห้งๆออกมา “ ทรัพยากรของอารยธรรมเรานั้นมีจํากัด ฉันต้องขยันกว่าคนอื่นเป็นสองเท่าเพื่อไม่ให้ตามหลังคนอื่น…”

 

โกโก้เหวยลังเลราวกับกําลังตัดสินใจครั้งสําคัญ เธอได้บอกกับฮาร์วี่และคนคุ้มกันทั้งสองคน“พวกนายไปก่อน ฉันมีอะไรจะพูดกับฮั่วเยี่ยนสักหน่อย”

 

“ นี่” ฮาร์วี่แสดงท่าที่ไม่เต็มใจออกมา “ คุณหนูเหวย พ่อเธอบอกว่า…”

 

ก่อนที่เขาจะพูดจบ โกโก้เหวย ก็พูดขึ้นมาด้วยท่าที่ไม่พอใจ “ ฉันรู้ว่าพ่อสั่งให้นายทําอะไรแต่เขาสั่งให้นายแค่อยู่กับฉันไม่ได้ให้จับตาดูฉัน ! นายจะอยู่กับฉันตลอดทั้งเวลากินข้าวและนอนรี ไง ? ”

 

มุมปากของฮาร์วี่กระตุกขึ้นมา เมื่อเห็นว่าโกโก้เหวยเริ่มอารณ์เสีย เขาก็ต้องยอมแพ้ “ ฉันไปก่อนก็ได้ ฉันจะไปรอที่ประตู ถ้าเด็กนั่นกล้าทําอะไรเธอ เธอก็แค่ตะโกนออกมา ฉันจะรีบมาทันทีเพื่อปกป้องเธอ”

 

“ นายพูดบ้าอะไร ! “ โกโก้เหวยเริ่มหมดความอดทน “ รีบไปได้แล้ว !”

 

ฮาร์วี่และคนคุ้มกันทั้งสองรีบเดินออกไปทันทีก่อนจะทําการปิดประตูไว้

 

ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวย ด้วยท่าที่สับสน “โกโก้ เธอคิดจะทําอะไร ?”

 

“ ฉันขอโทษ ฉันมีบางอย่างปิดบังนาย” โกโก้เหวยเม้มปากแน่นและพูดขึ้นมา “ ฉันไม่ได้มาจากอารยธรรมระดับ 3 แต่มาจากชนเผ่าใหญ่ในอารยธรรมระดับ 7 เผ่าเทลคอส นายอาจจะไม่เคยได้ยินชื่อเผ่าเทลคอส แต่นายต้องเคยได้ยินเรื่องพ่อของฉัน เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเขา เป็นนักรบคอสมิค โดอัน !”

 

“ โดอัน?” ฮั่วเยี่ยนมองไปที่โกโก้เหวยด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ “ เธอคือลูกของท่านโดอันงนเหรอ ?” เขาคิดอยู่แล้วว่าตัวตนของโกโก้เหวยคงไม่ธรรมดา แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นลูกของโดอัน

 

แต่มีหนึ่งสิ่งที่โกโก้เหวยเดาผิดไป ฮั่วเยี่ยนนั้นไม่ได้ไม่รู้จักเผ่าเทลคอส ในทางกลับกันแล้วเขารู้ถึงความแข็งแกร่งของเผ่านี้ดี นั่นคือชนเผ่าที่ใหญ่ที่สุดในอารยธรรมระดับ 7 ไม่ใช่เหรอโดอัน? เป็นหนึ่งในนักรบคอสมิคของเผ่าเทลคอส แต่โดอันนั้นมีฐานะและแกร่งกว่าคนอื่นๆ

 

“ ไม่แปลกเลยที่มีหลายคนอยากจะท้าสู้กับเธอแต่ก็ไม่กล้า” ฮั่วเยี่ยนกระจ่างทันที “ ไม่แปลกเลยที่ในเมืองนี้เธอจะไปที่ไหนก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ลับแค่ไหนเธอก็เข้าไปได้…”

 

เพราะโลกเสมือนจริงแห่งนี้เป็นของเผ่าทลคอส !

 

สีหน้าของฮั่วเยี่ยนซีดไป “ ฉันรู้ว่าคงมีช่องว่างระหว่างเราแต่ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าช่องว่างมันจะมากแบบนี้เผ่าเทลคอส บางทีในชีวิตนี้ฉันคงไม่อาจจะขึ้นไปเทียบได้”

 

เขามีพรสวรรค์ เขาหวังว่าจะกลายเป็นนักรบดาวเคราะห์ และบางที่สักวันเขาอาจจะเป็นนักรบหลุมดําได้ แต่เขาไม่มีทางฝันว่าตัวเองจะขึ้นเป็นนักรบคอสมิคได้

 

เพราะนักรบคอสมิคคือเครื่องหมายของอารยธรรมระดับสูง !

 

“ นายกลัวรึไง ?” โกโก้เหวยพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบสั่น ท่าทีของฮั่วเยี่ยนทําให้เธอกังวล

 

ฮั่วเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมา “ กลัวงั้นเหรอ ? ฉันจะกลัวไปทําไม ? เผ่าเทลคอสไร้เทียมทานก็จริง แล้วตระกูลของเธอ มีข้อห้ามไม่ให้เธอเป็นเพื่อนกับคนที่อยู่ในอารยธรรมต่ํากว่ารึไง ? ถ้าเป็นแค่เพื่อนคงไม่มีใครห้าม แต่หากความสัมพันธ์มันมากไปกว่านั้น งั้นมันคงต่างออกไป ”

 

“ ฮั่วเยี่ยน !” โกโก้เหวยจ้องไปที่ฮั่วเยี่ยนพร้อมกับน้ําเสียงที่เปลี่ยนไป “ ฉันชอบนาย !”

 

ฮั่วเยี่ยนนิ่งไปทันที

 

ในห้องมีแต่เสียงโกโก้เหวยที่ดังก้อง

 

เธอไม่ปิดบังความรู้สึกที่มีให้กับฮั่วเยี่ยน เธอกลับพูดมันออกมา “ ที่ฉันบอกว่าเพื่อนสนิทนะฉันแค่หลอกตัวเอง ความจริงแล้วฉันชอบนาย ฉันอยากอยู่ด้วยกันกับนาย ฉันอยากรับรู้ความสุขและความขมขื่นร่วมกันกับนาย เราจะทําสิ่งที่มีความหมายไปด้วยกัน รวมถึงมีลูกของเราด้วย.ฉันชอบนาย !”

 

“ แต่..”

 

“ ไม่มีแต่ 1” โกโก้เหวยยืนกราน “ นายแค่บอกมาว่าชอบฉันรึเปล่า ? นายอ มั้ย ?”

 

* ถ้าชอบแล้วยังไง ?” เมื่อเห็นสายตาจริงใจของโกโก้เหวย ฮั่วเยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะ ก้มหน้าและหัวเราะเยาะตัวเอง “ เราต่างกันขนาดนี้ ถ้าเรายังฝืนคบกัน มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา” แม้ว่าเขาจะมั่นใจในตัวเองแต่ก็ต้องใช้เวลาในการเติบโต เขาไม่คิดว่าตระกูลของเธอจะให้เวลาเขาพิสูจน์ตัวเอง

 

โกโก้เหวยทุบโต๊ะและตะโกนออกมา “ ฉันยังไม่กลัวเลยแล้วนายจะกลัวทําไม ? นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า ?”

 

ฮั่วเยี่ยนเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “ ฉันชอบเธอ แต่ชอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร โกโก้เหวย เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้”

 

โกโก้เหวยมองไปที่ฮั่วเยี่ยน ด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอไม่คิดเลยว่าเด็กชายที่ดูกล้าหาญมาโดยตลอดนั้น ตอนนี้กลับยอมแพ้ เขาไม่คิดที่จะสู้ นี่ไม่เหมือนกับเด็กชายที่กล้าหาญคนเดิมเลย

 

ฮั่วเยี่ยนไม่รู้ว่าโกโก้เหวยนั้นคิดอะไร เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอ่อนล้า “ สถานการณ์ของเราไม่เหมือนกัน โกโก้เหวย บางที่สําหรับเธอแล้วการไล่ตามความรักคือการไล่ตามอิสระซึ่งสําคัญกว่าชีวิต ตระกูลของเธอมีความสามารถพอที่จะปล่อยให้เธอทําตามความฝันและปล่อยให้เธอผิดพลาดได้ แต่ฉันทําแบบนั้นไม่ได้…” น้ําเสียงของฮั่วเยี่ยนเบาลงทันทีเขาพูดออกมาด้วยท่าทีสลด “ ฉันไม่อาจจะทําผิดพลาดได้ ผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่ได้ ! ฉันเป็นคนเดียวที่มีศักยภาพมากพอที่จะกลายเป็นนักรบดาวเคราะห์ของอารยธรรมดาวโลกทุกคนคาดหวังในตัวฉัน ! ฉันไม่ได้เป็นแค่ตัวแทนของตัวเองแต่ยังเป็นตัวแทนของมนุษย์จากอารยธรรม ดาวโลก ! หากฉันยังฝืนอยู่กับเธอ มันอาจจะทําให้พ่อของเธอไม่พอใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่อารยธรรมของ ฉันจะรับไหว !”

 

“ ฉันไม่กลัวตาย แต่ฉันไม่อาจจะปล่อยให้อารยธรรมของฉันทั้งหมดต้องซวยไปด้วยได้ !”

 

“ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่ตามความฝันของตัวเอง เพราะฉันแบกรับความหวังของอารยธรรมโลกเอาไว้ ฉันจะต้องเป็นคนเปลี่ยนชะตากรรมของคนในอารยธรรรมโลก !”

 

ฮั่วเยี่ยนตาแดงก่ําขึ้นมา รอยยิ้มที่เขายิ้มออกมาดูน่าหดหู “ หากไม่ใช่เพราะตระกูลขอ งเธอนั้นยิ่งใหญ่หากฐานะของเธอต่ําต้อยกว่านี้ หากว่าเธอมาจากอารยธรรมระดับ 3 ฉันมั่นใจว่า สักวันฉันจะคู่ควรกับเธอได้ สักวันเราอาจจะอยู่ด้วยกัน…ฉันชอบเธอมาก ความสดใสร่าเริ งของเธอคือสิ่งที่ฉันไม่เคยพบมาก่อนฉันถึงกับฝันถึงเธอบ่อยๆ หากเราได้อยู่ด้วยกันในอนาค ตก็คงจะดี แต่ความเป็นจริงมันโหดร้ายความฝันของฉันนั้นคงเป็นได้แค่ฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนฉันเท่านั้น”

 

ฮั่วเยี่ยนเงียบไปชั่วครู่แล้วยิ้มออกมา “ ขอบคุณนะ โกโก้เหวย ขอบคุณที่ความฝันของเธอมีฉันอยู่ด้วยขอบคุณที่ให้ฉันมีความทรงจําที่งดงาม แต่ตอนนี้ฉันควรจะตื่นได้แล้ว “

 

เขาลูบแก้มของโกโก้เหวยแล้วยิ้มออกมา น้ําตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของเขานั้น เผยให้เห็นถึงความเศร้าในใจ

 

โกโก้เหวยเองก็น้ําตาไหลออกมาเช่นกัน เธอคิดถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีผลลัพธ์แบบนี้เกิดขึ้น ผลลัพธ์เช่นนี้ยากที่เธอจะรับได้

 

ฮั่วเยี่ยนเองก็หดหูอย่างมาก แต่เขาก็ต้องกัดฟันแน่น เขาเช็ดน้ําตาบนใบหน้าของโกโก้เหวยก่อนจะมองเข้าไปในตาของเธอ หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจเขาก็ดึงมือกลับมา ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง เมื่อเดินออกไปได้ครึ่งก้าวเขาก็หยุดแล้วหันกลับมาบอกกับ โกโก้เหวยว่า “ ฉันหวังว่าเธอจะลืมฉันลืมเรื่องทั้งหมดของฉันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข นี่คือความทรงจําที่งดงามที่สุดของฉัน เอาล่ะ โกโก้เหวย ฉันต้องไปแล้ว ฉันคงไม่กลับมาเจอเธออีก”

 

เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปทันที