ตอนที่  501 : ยืมเงินและธุรกิจ

 

“ เสี่ยวเอ้อ เก็บเงินด้วย ! ”

 

หลังจากที่กินอาหารกันเสร็จ ทุกคนต่างก็พากันพูดคุยกันต่อด้วยบรรยากาศที่เป็นกันเอง อู่โม่เดินออกมานอกห้องพร้อมกับตะโกนบอกเสี่ยวเอ้อที่อยู่ด้านนอก

 

เสี่ยวเอ้อรีบวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีเคารพ  “ นายน้อยอู่ มันเป็นเงินเจ็ดแสนเหรียญ ”

 

“ นี่บัตรแสนเหรียญ 7 ใบ ” อู่โม่เอาบัตรเงินออกมาจากแขนเสื้อและส่งให้กับเสี่ยวเอ้อ  “ เจ้าทำงานได้ดี ”

 

เสี่ยวเอ้อตอบกลับด้วยความเคารพ  “ เป็นเกียรติของข้าที่ได้ดูแลนายน้อย ”

 

อู่โม่หัวเราะออกมา  “ เจ้าพูดได้ดี เอาล่ะ ข้าขอตัวก่อน “

 

เขาไม่ได้มาร้านนี้เป็นครั้งแรก เขาคุ้นกับร้านนี้และเจ้าของร้านเป็นอย่างดี

 

“ งั้นข้าขอตัวเช่นกัน ”  เสี่ยวเอ้อเดินไปที่คอกเสมียนต่อทันที

 

หลังจากที่กลับมาที่ห้องอู่โม่ก็พูดขึ้นมา  “ ข้าจ่ายเงินไปแล้ว เราเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่าเผื่อคนอื่นจะมากินอาหารกันที่นี่ ”

 

ห้องอาหารมักจะมีคนเข้ามาอยู่เสมอ การนั่งคุยกันที่นี่ไม่ใช่เรื่องเหมาะ

 

“ ดีเลย ไปกันเถอะ ” อ้าวอู่เหยียนพยักหน้า

 

เขามองไปที่อู่ซินซินและพูดขึ้นมา  “ อู่ซินซิน,เซียวเหยียน,… พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้ามีเรื่องต้องทำ ข้าจะตามไปทีหลัง ”

 

ตอนที่พูดนั้นเขาก็แอบส่งข้อความหาอู่โม่ “อู่โม่เจ้าอย่าเพิ่งกลับ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า ”

 

หลังจากที่แยกกับคนอื่นๆแล้ว อู่โม่ก็ถามขึ้นมาด้วยความสับสน  “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน ท่านเรียกข้ามีเรื่องอะไรรึ ? ”

 

อ้าวอู่เหยียนแสดงท่าทีลังเลออกมา เรื่องที่เขาจะพูดเหมือนเป็นเรื่องที่น่าหนักใจ

 

อ้าวอู่เหยียนคิดอยู่นาน ก่อนที่สุดท้ายจะพูดขึ้นมา  “อู่โม่เจ้าให้ข้ายืมเงินได้หรือไม่ ? ”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น อู่โม่ก็ถามขึ้นมา  “ หือ ? ยืมเงินรึ ?”

 

เขามองไปที่อ้าวอู่เหยียนด้วยท่าทีเหลือเชื่อ ราวกับจะบอกว่าอ้าวอู่เหยียนเป็นถึงยอดฝีมือระดับสูงสุดและเป็นองค์รัชทายาทมังกร ที่สามารถใช้หินไร้ลักษณ์มาทำแหวนมิติได้ แต่กลับมาขอยืมเงินเขานี่รึ ?

 

อ้าวอู่เหยียนอับอายอย่างมาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำแต่เขาก็ยังรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา  “ ใช่ ข้าต้องการยืมเงินจากเจ้าจริงๆ เจ้าก็รู้ว่าข้ารับปากไว้แล้วไม่เคยผิดคำพูด การพานางไปกินของอร่อยๆนั้นหากไม่มีเงินคงทำไม่ได้ ….”

 

“ กลับเป็นแค่เรื่องเงินเอง ! ข้าคิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่เสียอีก ! ” อู่โม่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาได้พูดขึ้นทันที  “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน ท่านบอกมาว่าต้องการเงินเท่าไหร่ อย่าพูดถึงเรื่องยืมเลย ข้ายกให้ท่าน ! ท่านถึงกับให้แหวนมิติกับข้า  ข้าจะมาคิดมากเรื่องเงินทำไมกัน? ”

 

“ ข้าให้แหวนกับเจ้า เพราะที่เจ้าเลี้ยงอาหารข้ามาก่อนหน้านี้ และมันเป็นสิ่งที่ข้าต้องการทำ ” อ้าวอู่เหยียนส่ายหน้า  “ ข้าเป็นอาจารย์ไม่อาจจะติดหนี้เจ้าได้ ยืมก็คือยืม ข้าจะชดใช้ให้อย่างแน่นอน ! ”

 

อู่โม่ถึงกับกุมขมับ  “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนไม่จำเป็นหรอก แหวนมิติที่ท่านให้ข้ามาไม่อาจจะประเมินค่าได้ แม้ว่าต้องขายกิจการทั้งหมดของตระกูลอู่ ก็ไม่อาจจะมีค่าเท่ากับแหวนนี่ได้ ”

 

“ อย่าพูดอีกเลย ยืมก็คือยืม หากเจ้าไม่ให้ข้ายืม ข้าจะไปหายืมจากคนอื่นแทน ” อ้าวอู่เหยียนคิ้วขมวด

 

“ งั้นท่านบอกมาว่าท่านต้องการเงินเท่าไหร่กัน ? ” อู่โม่ไม่มีทางเลือก

 

อ้าวอู่เหยียนคิดก่อนจะพูดขึ้นมา  “ 100 ไม่สิ….10 ล้านเหรียญ ”  เขามองไปที่อู่โม่ “ เจ้ามีเงินมากพอหรือไม่ ? ”  เพราะอยู่ในโลกมนุษย์มานาน เขาจึงเข้าใจค่าของเงินมากขึ้น เป็นธรรมดาที่เงิน 10 ล้านเหรียญนี้ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ หลายคนใช้ทั้งชีวิตก็ไม่อาจจะหามันมาได้ บางตระกูลยังไม่มีเงินมากเท่านี้เลย

 

อู่โม่คิดก่อนจะพยักหน้า  “ 10 ล้าน ไม่ได้มากอะไร ข้าจะหามาให้เอง ”

 

หากเป็นเมื่อปีก่อน การที่ตระกูลอู่จะสามารถรวบรวมเงินก้อนนี้ได้ก็ต้องขายของไปมากมาย แต่ตอนนี้กิจการของตระกูลอู่เติบโตขึ้นกว่าเดิมถึง 10 เท่า หากมองทั้งเขตตงโจวแล้ว ตระกูลอู่คือหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยที่สุด ต้องบอกว่าพวกเขาเพิ่งยกระดับตัวเองขึ้นมาได้ไม่นานมานี้ นี่ไม่ต้องพูดถึงเงิน 10 ล้านเลย แม้แต่เงิน 100 ล้านก็ไม่ได้มากมายสำหรับตระกูลอู่

 

“ ดีเลย เจ้าให้ข้ายืมก่อน ” อ้าวอู่เหยียนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

 

อู่โม่ไม่ได้เอาบัตรเงินสดออกมาทันที เขาใช้โอกาสนั้นถามขึ้นมาแทน  “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนท่านไม่มีเงินเลยรึ ?”

 

อ้าวอู่เหยียนพูดด้วยสีหน้าสลด  “ เจ้าไม่เห็นหรือไง ? หากข้ามีเงิน ข้าจะไปยืมเจ้าทำไมกัน ? ”

 

“ ข้ามีข้อเสนอ ข้าไม่รู้ว่าท่านจะสนใจหรือไม่ ” อู่โม่สูดหายใจเข้าลึกๆ สะกดความตื่นเต้นที่มีเอาไว้

 

“ ว่ามา ! ”

 

“ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนสร้างแหวนมิติขึ้นมา แล้วให้ตระกูลอู่เป็นคนขายมัน จำนวนก็ไม่มาก แค่ 5 วงก็พอ จากนั้นตระกูลอู่จะเอาส่วนแบ่ง 1 ใน 10 ไม่สิ 1 ใน 20 สำหรับการขาย เงินส่วนที่เหลือจะเป็นของท่าน ! ” อู่โม่มองไปที่อ้าวอู่เหยียนด้วยสายตาตื่นเต้น  “ ดังนั้นท่านก็ไม่ต้องไปหายืมเงินใครอีก เงินจากการขายแหวนมิติไม่กี่วง เพียงพอที่ท่านจะออกไปหาของอร่อยๆทั่วโลกกินได้ ….”

 

อ้าวอู่เหยียนดวงตาเป็นประกายขึ้นมา  “ ข้อเสนอเจ้าฟังดูน่าสนใจ ! ”

 

หากไม่ใช่เพราะอู่โม่ เขาคงลืมไปแล้วว่า แหวนมิติมีค่ามากแค่ไหนในโลกมนุษย์

 

อู่โม่รีบตีเหล็กตอนที่ยังร้อนและกล่อมต่อ  “ แหวนมิติมีค่าเท่ากับเมือง หากมันขายได้ เงินแค่นี้ก็ไม่ใช่ปัญหา…หากท่านมีปัญหา ท่านให้ตระกูลอู่จัดการให้ก็ได้…”

 

“ ได้ ตกลง ! ” อ้าวอู่เหยียนตกลงกับข้อเสนอของอู่โม่ทันที “ แต่ส่วนแบ่ง 1 ใน 20 นั้นน้อยเกินไป เอาเป็น 1 ใน 10 นั่นแหละ ! ”

 

สำหรับอ้าวอู่เหยียนแล้ว การสร้างแหวนมิติเป็นเรื่องง่ายไม่ต่างจากการดื่มน้ำ เขาไม่รังเกียจที่จะเพิ่มส่วนแบ่งให้กับตระกูลอู่

 

อู่โม่รีบส่ายหน้าทันที  “ ไม่ แค่ 1 ใน 20 ก็เพียงพอทำให้ทรัพย์สินของตระกูลอู่เพิ่มสูงขึ้น จนกลายเป็นยักษ์ใหญ่ในอาณาจักรโจวแล้ว…”

 

“ข้าพูดไปแล้ว เจ้าจะมาเถียงทำไมกัน ” อ้าวอู่เหยียนคิ้วขมวดและยืนกรานออกมา  “ เอาตามที่ข้าพูด ! ”

 

เมื่อเห็นว่าอ้าวอู่เหยียนไม่พอใจ อู่โม่ก็ไม่กล้าเถียงอะไรต่อ และได้แต่พยักหน้า  “ ได้ ข้าขอเป็นตัวแทนตระกูลอู่ขอบคุณ อาจารย์อ้าวอู่เหยียน! ”

 

อ้าวอู่เหยียนยิ้มออกมาอย่างพอใจและถามขึ้นมา  “ ใช่สิ เจ้าจะใช้วัสดุอะไรเพื่อทำแหวนมิติ ? หินไร้ลักษณ์รึ ? ”  เขากังวลนิดๆ  “ หินไร้ลักษณ์ข้าเสียไปเยอะแล้ว หากเจ้าต้องการมันเพิ่ม ข้ากลัวว่าข้าต้องหาเวลากลับไปที่เกาะมังกรและขอมันจากพ่อข้า ”

 

“ ไม่จำเป็นต้องใช้ของแบบนั้น ” อู่โม่ส่ายหน้าและอธิบาย  “ ตราบใดที่มันเป็นแหวนมิติ ไม่ว่าจะใช้วัสดุอะไร มันก็มีค่าไม่อาจจะวัดได้ แม้ว่าจะทำขึ้นมาจากไม้ก็ตาม ! ”  คุณค่าของแหวนมิติคือการทำงานของมัน ไม่ใช่วัสดุ

 

“ ไม้แบบไหนก็ได้ ? เจ้ามั่นใจรึ ? ” อ้าวอู่เหยียนสงสัยขึ้นมา

 

“ ข้ามั่นใจ ! ” อู่โม่พยักหน้า

 

อ้าวอู่เหยียนหยิบจานขึ้นมาจากโต๊ะและถามขึ้นมา  “ ไอ้นี่ใช้ได้หรือไม่ ? ”

 

อู่โม่พยักหน้า  “ ได้ ! ”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น อ้าวอู่เหยียนก็ไม่ลังเลทีจะทุบจานออก ก่อนจะใช้เศษจานทำเป็นแหวนมิติ 10 วงส่งให้กับอู่โม่และพูดขึ้นมา  “ เจ้าเอามันไปดูว่าขายได้หรือไม่ ..”  แหวนมิติ 10 วง นี่เท่ากับสองเท่าที่อู่โม่ต้องการในตอนแรก

 

อู่โม่รับแหวนพวกนั้นมาและพูดขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้น  “ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนสบายใจได้ ข้ารับปากว่าแหวนมิติทั้ง 10 วงนี้จะต้องขายในราคาที่ท่านพอใจแน่ ! ”

 

“ ขายได้หรือไม่ บอกตอนนี้ยังเร็วเกินไป ” อ้าวอู่เหยียนยังคิดสงสัยกับการขายแหวนมิติที่ดูธรรมดาพวกนี้

 

อู่โม่พยักหน้า  “ รอดูไปก่อนเถอะ ! ”

 

อ้าวอู่เหยียนเงียบและพูดขึ้นมา  “ เจ้ายังต้องให้ข้ายืมเงินอยู่  ! ”

 

เขาจำได้ว่าเขาต้องยืมเงินจากอู่โม่

 

“ นี่ 30 ล้านเหรียญ จ่ายล่วงหน้า รอให้แหวนมิตินี่ขายได้ก่อน แล้วข้าจะให้ท่านเพิ่ม ” อู่โม่วางบัตรเงินทั้งหมดที่เขามีไว้ตรงหน้าอ้าวอู่เหยียนและพูดขึ้นมา  “ นี่คือเงินทั้งหมดที่ข้ามี หากอาจารย์อ้าวอู่เหยียนคิดว่ามันไม่พอ ข้าจะกลับไปเอามาอีก ! ”

 

“ ไม่จำเป็น ” อ้าวอู่เหยียนรับบัตรเงินมาด้วยสีหน้าพอใจ  “ 30 ล้านเหรียญก็เพียงพอแล้ว ”

 

ด้วยเงินที่มากมายแบบนี้ เขาก็สามารถกินอาหารได้ตามใจ และไม่จำเป็นต้องคิดประหยัดเงิน

 

เขามองไปที่อู่โม่และตบไหล่อีกฝ่าย  “ เด็กน้อย เจ้าทำได้ดีจริงๆ ! ”

 

ตอนแรกเขารู้สึกว่าอู่โม่เป็นเด็กเงียบๆ ดูใจเย็น แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าอู่โม่เป็นเด็กดี ยิ่งมองเท่าไหร่เขาก็ยิ่งพอใจ  เด็กนี่มีสมองที่ปราดเปรื่องดีจริงๆ

 

“ อาจารย์อ้าวอู่เหยียนต่างหากที่ทำได้ดี ” อู่โม่เก็บแหวนและถ่อมตัวทันที

 

อ้าวอู่เหยียนหัวเราะออกมาและพูดขึ้น  “ เอาล่ะ เจ้าไปจัดการธุระของเจ้าซะ ข้าคงไม่รบกวนเจ้าแล้ว เจ้าขายแหวนมิติหมดเมื่อไหร่ค่อยมาหาข้า ”

 

หลังจากนั้นอู่โม่ยังไม่ทันได้ตอบกลับ อ้าวอู่เหยียนก็จากไปและมุ่งหน้ากลับไปยังสำนักคังเฉียง

 

หลังจากที่กลับมายังหอพัก อ้าวอู่เหยียนก็เลิกปกปิดสีหน้าของตัวเอง เขาเอาบัตรเงินออกมาจากแหวนมิติ ก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตาด้วยความพอใจ  “ เงิน 30 ล้านเหรียญ ฮาฮา ! ในที่สุดข้าอ้าวอู่เหยียนก็มีเงินแล้ว ! ”  ด้วยเงินมากมายแบบนี้เขาก็กล้าไปกินอาหารที่ร้านไหนก็ได้  ” ต่อจากนี้ข้าจะกินให้มากๆ เอาอีกสักสองสามชุดจากเดิมเลย ! ”

 

เขาทนทรมานกับการไม่มีเงินมานาน การได้เงินมาแบบนี้เขาไม่รู้ว่าเขาต้องทำตัวยังไง

 

มีแค่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาต้องทรมานมามากแค่ไหน เขาอยากได้อาหารแต่ก็ทำได้เพียงมองตาปริบๆ เขาถึงกับต้องไปหาอู่โม่เพื่อให้อีกฝ่ายเลี้ยง ทั้งๆที่เขาเป็นถึงคนจากเผ่ามังกร !

 

“ ข้าองค์รัชทายาทเผ่ามังกรผู้ทรงเกียรติ ในที่สุดข้าก็ยิ่งใหญ่สมกับเป็นองค์รัชทายาทแล้ว ! ” อ้าวอู่เหยียนเหมือนจะทวงคืนเกียรติขององค์รัชทายาทเผ่ามังกรกลับคืนมาได้ จากนี้ไปเขาก็บอกคนอื่นได้อย่างมั่นใจได้ว่า —- เท่าไหร่ ! บอกมาเลย ข้าอ้าวอู่เหยียนใช่ว่าจะขัดสนเรื่องเงิน !