อูเหิงอ๋องไล่ตามอวี๋เซ่าชิงเข้าไปในป่า

กลางป่ามีกับดักวางเอาไว้แล้ว ทว่าพวกเขาประเมินความสามารถของอูเหิงอ๋องต่ำไป น้องชายแท้ๆ ของท่านข่านแห่งซยงหนูผู้นี้ หาได้ได้รับตำแหน่งผู้บัญชาการทัพมาเพียงเพราะสายเลือดไม่ ทั้งความสามารถ กลยุทธ์ รวมไปถึงวิทยายุทธ์ของเขาล้วนโดดเด่นไม่เป็นรองผู้ใด

ถ้าถามว่าจุดอ่อนของเขาอยู่ตรงไหน ก็คงจะเป็นความเคียดแค้นต่อเซียวเหยี่ยนที่มากเกินไปของเขา

หากไม่เป็นเช่นนั้น เขาก็คงไม่ไล่ตามแม่ทัพเซียว ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็คงไม่รู้สึกกระวนกระวายถึงเพียงนี้ ทั้งที่เห็น ‘แม่ทัพเซียว’ เพียงครั้งเดียว

“คนแซ่เซียว! เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

อูเหิงอ๋องชักดาบโค้งออกมา แล้วร้องคำรามด้วยภาษาฮั่นกระท่อนกระแท่น

“วันนี้ข้าจะต้องเอาชนะเจ้า! ข้าจะทำให้เจ้ารู้! ข้าอูเหิงซั่วนี่สิ คือวีรบุรุษแห่งสนามรบ!”

อวี๋เซ่าชิงหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ หลังพิงกับต้นไม้เย็นเฉียบ พยายามซ่อนเสียงลมหายใจของตน

ความเจ็บปวดแล่นปราดที่หน้าอกของเขา เขายกมือขึ้นคลำดู ก็พบว่าเป็นเลือดสดสีแดงฉาน

เขาถูกลูกหลงจากศรเกาทัณฑ์ขณะกำลังฝังศพแม่ทัพเซียว แต่ไม่ได้บอกให้ผู้ใดรู้

อวี๋เซ่าชิงอดทนต่อความเจ็บปวดอันยิ่งยวด กระชับหน้าไม้ในมือแน่น

อูเหิงอ๋องนั้นแข็งแกร่ง อวี๋เซ่าชิงที่ได้รับบาดเจ็บไม่อาจเอาชนะเขาได้ อวี๋เซ่าชิงจึงรอ รอโอกาสที่จะจัดการศัตรูได้ในคราเดียว

ไม่นาน โอกาสนั้นก็มาถึง

มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นจากด้านหลังต้นไม้ทางทิศตะวันตก

“ข้าจะคอยดูว่าครั้งนี้เจ้าจะหนีไปที่ใด!”

เขาใช้กำลังภายในที่มีอย่างเต็มเปี่ยม ตัดผ่าพุ่มไม้เป็นสองท่อนด้วยความเกรี้ยวกราด!

บัดนี้ความสนใจของเขาไปรวมอยู่ที่ด้านหลังพุ่มไม้ จนมิได้คาดคิดว่าจะมีคนลอบโจมตีจากด้านหลัง

อวี๋เซ่าชิงใช้โอกาสนี้ ยกหน้าไม้ขึ้น เล็งไปยังตำแหน่งของอูเหิงอ๋อง แล้วยิงตรงไปที่เขาโดยปราศจากความลังเล!

ศรห้าดอกพุ่งตรงไปยังอูเหิงอ๋องอย่างต่อเนื่องกันดัง ‘สวบๆๆ’

ทันทีที่ดาบของอวี๋เซ่าชิงแตะถึงด้านล่างของพุ่มไม้ เขาก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งจากด้านหลัง หูของเขาขยับเล็กน้อย พลันเปลี่ยนทิศทางของดาบไปด้านหลัง ฟันลูกศรที่พุ่งเข้ามา ทว่าก็ยังมีหนึ่งดอกที่เล็ดลอด ปักเข้าที่อกของเขา

อวี๋เซ่าชิงไม่มียาพิษ หัวศรทาหมาเฟ่ยซั่นเอาไว้ หมาเฟ่ยซั่นแม้จะไม่มีอันตรายถึงชีวิต ทว่าทำให้อ่อนแรง และหมดสติในเวลาอันสั้น

ทหารบาดเจ็บมีจำนวนมาก หมาเฟ่ยซั่นที่แม่ทัพเซียวทิ้งเอาไว้นับเป็นของล้ำค่า แต่เพื่อที่จะเอาชนะอูเหิงอ๋อง อวี๋เซ่าชิงชโลมตัวยาบนศรถึงสองเท่า

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็คงจะล้มพับลงไปแล้ว ทว่าอูเหิงอ๋องยังมีแรงกวัดแกว่งดาบขึ้นมาขวางเอาไว้

อูเหิงอ๋องปัดกระบี่ของอวี๋เซ่าชิง อวี๋เซ่าชิงเองก็เตะดาบโค้งของเขาทิ้งไป

“เจ้า…เจ้าไม่ใช่เซียวเหยี่ยน!” อูเหิงอ๋องมองเห็นโครงหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจน “เหตุใดเจ้าต้องปลอมเป็นเขาด้วย?”

“แต่นอนว่าเพื่อหลอกให้เจ้าออกมา…แล้วก็ฆ่าเจ้าซะ!” อวี๋เซ่าชิงกล่าวด้วยสีหน้านิ่ง

“พวกคนฮั่น…ทั้งหมด…เจ้าเพทุบาย!”

เขาจะพูดว่า ‘เจ้าเล่ห์เพทุบาย’ น่าเสียดายที่ภาษาฮั่นของเขาไม่แข็งแรงเท่าไรนัก

โทสะของเขาปะทุมากขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับถูกอวี๋เซ่าชิงกดเอาไว้บนพื้นหิมะ

อวี๋เซ่าชิงขี่อยู่บนตัวเขา ดึงมีดสั้นออกมาจากรองเท้า

อูเหิงอ๋องรีบคว้ามือของเขาไว้

โดนหมาเฟ่ยซั่นแล้วยังมีแรงมากเพียงนี้ มิน่าเล่า เขาถึงมีชีวิตรอดแม้แต่ใต้คมดาบของแม่ทัพเซียว!

แน่นอนว่าอวี๋เซ่าชิงก็มิอาจลงมือได้อย่างเต็มที่ ปากแผลของเขาเปิดออก เลือดสดๆ ไหลออกมาจากผ้าพันแผลและชุดเกราะ หยดลงบนร่างของอูเหิงอ๋อง

เมื่ออูเหิงอ๋องเห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บ ก็มีพลังขึ้นมาทันที เขายิ้มเยาะเย้ยพร้อมกับบิดข้อมือของอวี๋เซ่าชิงไปอีกทาง

ในตอนนั้นเอง เหยียนฉงหมิงก็เดินออกมาจากด้านหลังพุ่มไม้

เป็นเหยียนฉงหมิงที่หายตัวไปนานผู้นั้นจริงๆ เมื่อครู่เขาถูกอูเหิงอ๋องทำให้กลัวหัวหดจนไม่กล้าเคลื่อนไหว

หลายวันที่ไม่พบหน้ากัน เหยียนฉงหมิงซูบผอมลง ใบหน้ามีหนวดเครารุงรัง เสบียงที่เขามีนั้นหมดไปนานแล้ว

ลูกน้องทั้งหมดก็ถูกสังหารด้วยศรเกาทัณฑ์ บัดนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว และเขาก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาสามวันแล้ว!

เหยียนฉงหมิงเดินตัวสั่นงกๆ มาทางอูเหิงอ๋องและอวี๋เซ่าชิง

อวี๋เซ่าชิงมองไปยังดาบโค้งและกระบี่บนพื้น แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “งงอะไรอยู่เล่า? ยังไม่รีบฆ่าเขาอีก!”

แม่ทัพกุยเต๋อหลางระดับห้าถูกหัวหน้ากองพันคนหนึ่งตะคอกใส่ เหยียนฉงหมิงตกใจกลัวจนอึ้งไป จนมิได้ใส่ใจว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง เขาเพียงหยิบกระบี่ของอวี๋เซ่าชิงขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ลงมือสิ!” อวี๋เซ่าชิงตะโกนเสียงดัง เขาเสียเลือดไปมาก จนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

“ข้ารู้จักเจ้า!” อูเหิงอ๋องเอ่ยปาก “แม่ทัพกุยเต๋อหลางที่ฮ่องเต้ต้าโจวแต่งตั้ง”

“จะ…เจ้ารู้จักข้าได้อย่างไรกัน?” เหยียนฉงหมิงถามด้วยความตระหนก

อูเหิงอ๋องกล่าวว่า “ข้าได้ยินเรื่องของเจ้า เคยเห็นภาพวาดของเจ้า เจ้าน่าจะเข้าใจ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้หรอก ถึงข้าจะถูกแทงด้วยกระบี่ ข้าก็ยังมีวิธีทำให้เจ้าตายต่อหน้า! หากไม่เชื่อก็เข้ามาลองดู!”

เหยียนฉงหมิงตกใจกลัวในทันที

อวี๋เซ่าชิงจึงกล่าวเสียงแข็งว่า “เลิกฟังเขาพูดไร้สาระเสียที! มือของเขาถูกข้ากดเอาไว้เช่นนี้ จะไปทำอะไรเจ้าได้อย่างไร?”

“อ้อๆๆ…” เหยียนฉงหมิงพยักหน้า เดินเข้าไปด้วยท่าทางหาญกล้า

เมื่ออูเหิงอ๋องใช้วิธีหนึ่งไม่ได้ ก็คิดหาวิธีอื่น “ไม่สู้พวกเราแลกเปลี่ยนกัน เจ้าฆ่าบุรุษผู้นี้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป! ฮ่องเต้ต้าโจวให้เจ้าเป็นแม่ทัพกุยเต๋อหลางได้ พวกข้าก็ให้เจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ได้! ข้าสาบานในนามของราชวงศ์แห่งซยงหนู ไม่โกหกเจ้าหรอก!”

“มะ…แม่ทัพใหญ่?” เหยียนฉงหมิงกะพริบตาปริบๆ

อูเหิงอ๋องกล่าวโน้มน้าวใจเขาต่อ “ใช่ ตำแหน่งแม่ทัพที่ใหญ่กว่าเซียวเหยี่ยน เจ้าสนใจหรือไม่?”

“จะให้ข้าขายชาติรึ?” เหยียนฉงหมิงตกใจ

อูเหิงอ๋องกล่าว “ข้าจำคำพูดหนึ่งของพวกเจ้าชาวฮั่นได้ นกดีเลือกต้นไม้รังแก”

“นกฉลาดเลือกไม้ดีทำรัง ” เหยียนฉงหมิงเอ่ยท้วง

อูเหิงอ๋องกล่าวว่า “ความหมายเดียวกันนั่นแหละ! เจ้าก็เห็นแล้ว สงครามครานี้พวกเราซยงหนูต้องชนะ ขอเพียงเจ้ายอมสวามิภักดิ์ ข้ารับรองได้ว่าทั้งชีวิตของเจ้าจะพบแต่ความมั่งคั่งรุ่งเรืองไม่สิ้นสุด!”

เหยียนฉงหมิงถือกระบี่เดินเข้าไป กรามขบแน่น แล้วแทงกระบี่ลงไป!

“เจ้า…” อูเหิงอ๋องนัยน์ตาเบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อ

เหยียนฉงหมิงใช้สองมือกดกระบี่ให้ลึกกว่าเดิม “ล่อหลอกให้ข้าขายชาติรึ? เจ้าไปตายซะเถอะ!”

อูเหิงอ๋องตาเหลือก กระอักเลือดสดๆ ออกมา

อวี๋เซ่าชิงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เหยียนฉงหมิงปกติมักทำตัวงี่เง่า แต่ถึงเวลาคอขาดบาดตายกลับต้านทานการยุยงได้

เหยียนฉงหมิงเตะร่างของอูเหิงอ๋อง “หึ! รอให้ลูกสาวข้าขึ้นเป็นพระชายาของเยี่ยนอ๋อง ข้าก็จะเป็นญาติกับฮ่องเต้แล้ว ใครจะไปสนใจตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของมารดาเจ้า!?”

อวี๋เซ่าชิง “…”

ในตอนนั้นเอง อูเหิงอ๋องซึ่ง ‘ตายไปแล้ว’ ก็ลืมตาขึ้น เขาแย่งกระบี่มาจากมือของเหยียนฉงหมิง แล้วแทงกระบี่ตรงไปยังอวี๋เซ่าชิง! เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่มีผู้ใดตอบสนองได้ทัน คมกระบี่ปักลงบนชุดเกราะ ทะลุผ่านเสื้อ ปักลงไปยังหัวใจของอวี๋เซ่าชิง

เคร้ง!

ปลายกระบี่ถูกบางสิ่งหยุดเอาไว้

อูเหิงอ๋องชะงัก

อวี๋เซ่าชิงถีบอูเหิงอ๋องจนกระเด็น เขาปามีดออกไป ปักอูเหิงอ๋องเข้ากับต้นไม้

ศีรษะของอูเหิงอ๋องขยับเล็กน้อย หายใจตะกุกตะกักเฮือกสุดท้าย

เหยียนฉงหมิงกลัวจนปัสสาวะราด “ศพกระตุกรึ?! คนแซ่อวี๋ จะ…เจ้า…เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อวี๋เซ่าชิงปาดเลือดที่มุมปาก เขาล้วงห่อผ้ายันต์จากอกเสื้อ แล้วหยิบหยกออกมา

หยกชิ้นนี้ช่วยชีวิตเขาหลายครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเนื้อหยกหรืออย่างไร มีดจึงฟันไม่เข้า แข็งแรงเสียยิ่งกว่าเหล็กกล้า

“อะไรนั่น?” เหยียนฉงหมิงรุดเข้าไปดู ก็เห็นเพียงก้อนหยกที่ดูไม่ยักคล้ายหยกก้อนหนึ่ง บนหินก้อนนี้สลักรูปเปลวไฟสีฟ้า

“เก็บได้จากไหนรึ?”

อวี๋เซ่าชิงเก็บหยกล้ำค่าชิ้นนี้กลับเข้าอกเสื้อดังเดิม “มีคนให้มา”

…………………………………………