ตอนที่ 709 วิกฤตของซูชื่อ

 

เช่นเดียวกับที่กซูถูกตบหน้าด้วยคําว่า “สิ่งที่เห็นนั้นมีไม่มากนัก” มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าพระราชวังในราชวงศ์ต้าชุนต้องต่อสู้กับน้ําหอมที่มีเอกลักษณ์ของพวกเขามากแค่ไหน!นางไม่เข้าใจว่าองค์หญิงจีอันได้รับน้ําหอมที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาจากที่ไหน ? นอกจากนี้ยังมีเป็นขวด มันทําให้นางไม่แน่ใจ

 

ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งกูซูก็เห็นคุณภาพของสิ่งต่าง ๆ ที่ราชวงศ์ต้าชุนของเรามีเราจะอยากได้น้ําหอมพันกลิ่นของเจ้ามาทําอะไร”

 

องค์หญิงแห่งภูซูไม่พูดอะไร

 

เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วหันไปพูดกับฮ่องเต้ “เสด็จพ่อ มันไม่ง่ายเลยที่อาเฮงจะผลิตน้ําหอมแบบนี้ข้าไม่สามารถผลิตได้มากในแต่ละปี แต่จากวันนี้เป็นต้นไป ข้ายังต้องการที่จะนําเสนอของขวัญปีใหม่ที่จะมอบให้กับพระสนมของฮ่องเต้ในตําหนักใน ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่ได้รับน้ําหอมของกูซูเพคะ”

 

เมื่อพระสนมของฮ่องเต้ได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาทั้งหมดต่างยิ้มกว้างและไม่สามารถหุบปากได้ฮองเฮาพยักหน้า ก่อนฮ่องเต้จะพูด ฮองเฮากล่าวว่า “นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ ด้วยการผลิตน้ําหอมของอาเฮงเราจะเอาน้ําหอมจากกูซูมาทําอะไร” หลังจากพูดอย่างนี้ นางพูดกับองค์หญิงแห่งกูซู “องค์หญิงเจ็ดอย่าตําหนิข้าที่พูดมากเกินไป หากคนของกูซูของเจ้าชอบน้ําหอมประเภทนี้เพียงแค่นํามันกลับมาและทําการวิจัยเพื่อใช้สําหรับตัวเจ้าเอง แต่สิ่งที่มีกลิ่นเช่นนั้นไม่ควรนํามาใช้ในราชวงศ์ต้าชุน ข้าเชื่อว่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูยังไม่อยากเสี่ยงต่อการไม่มีบุตรด้วยกลิ่นนี้ใช่หรือไม่ ? ”

 

เมื่อผู้คนได้ยินเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดพยักหน้าและเห็นด้วย “พวกเราย่อมไม่กล้าเป็นธรรมดาเพคะ”

 

ฮองเฮาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ถ้าเจ้าเข้าใจเหตุผลนี้ก็เป็นเรื่องดี” จากนั้นนางมองไปที่องค์หญิงแห่งกูซู และกล่าวเพิ่มเติมว่า “องค์หญิงเจ็ดกลับไปภาคใต้ในวันพรุ่งนี้ ข้าจะส่งคนไปส่งเจ้ากลับ สําหรับการเดินทางมาราชวงศ์ต้าชุนครั้งนี้ กูซูไม่ได้ส่งคําขอมาอย่างเป็นทางการ ดังนั้นถือว่าเป็นการเดินทางมาส่วนตัว มันจะไม่เหมาะสมที่จะเจ้าจะรั้งอยู่นาน เจ้าต้องระมัดระวังในการเดินทางของเจ้าโดยเฉพาะกับน้ําหอมพันกลิ่น เจ้าต้องปกป้องมันอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ตกแม้ แต่ครั้งเดียวหากยังคงอยู่ในดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน”

 

ในตอนท้ายสีหน้าของฮองเฮาได้กลายเป็นเย็นชา องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูไม่ใช่คนโง่ นางรู้ว่าอีกฝ่ายสั่งให้แขกออกไป ดังนั้นนางจึงพยักหน้า หลังจากคํานับนางก็กลับไปนั่ง

 

เฟิงหยูเองไม่ได้อยู่ในสถานที่ต่อไป ในเวลานี้ผู้คนที่หนีจากกลิ่นก็กลับเข้ามาที่ห้องโถงเสียงดนตรีและการร่ายรําเริ่มบรรเลงอีกครั้ง

 

ในขณะที่นางกลับไปที่ที่นั่งของนาง นางจงใจเดินผ่านองค์หญิงแห่งกูซู และทําให้องค์หญิงแห่งกูซูกัดฟันด้วยความโกรธ ด้วยสายตาที่โกรธแค้น นางจ้องมองเชิงหยูเฮง ความเกลียดชังถูกเขียนไว้บนใบหน้าของนาง อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้สนใจ นางทําตัวราวกับว่านางไม่ได้เห็นมัน อย่างไรก็ตามเสียงเย็นชาของนางเข้ามาในหูของเจ้าหญิงกูซู “มันคืออะไร ? เจ้าเกลียดข้าหรือ ? “

 

องค์หญิงแห่งกูซูไม่ได้หลีกเลี่ยงเลย และกล่าวว่า “ข้าเกลียดที่ข้าไม่สามารถบีบคอเจ้าให้ตายได้”

 

เพิ่งหยูเฮงหัวเราะ “เจ้าไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการบีบคอให้ข้าให้ตาย แต่เท่าที่เห็นมันยังไม่ถึงตาเจ้า รอสักครู่ !”

 

ขวดน้ําหอมดิออร์ทําให้เฟิงหยูเฮงกู้หน้าของราชวงศ์ต้าชุน ผู้คนลืมไปแล้วว่ากี่ครั้งแล้วที่องค์หญิงผู้นี้พยายามอย่างยิ่งที่จะให้ภาพลักษณ์ของราชวงศ์ต้าชุนดี พวกเขาเพิ่งรู้ว่าองค์หญิงจีอันผู้นี้ไม่ว่าสถานการณ์ของราชวงศ์ต้าชุนจะย่ําแย่เพียงใด มันจะไม่ใช่สถานการณ์ที่สิ้นหวัง

 

เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ก็คิดเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงยกจอกสุราขึ้นและยกมันขึ้นไปยังตําแหน่งที่เปิงหยูเฮงอยู่ เฟิงหยูเฮงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและดื่มด้วยความเคารพต่อฮ่องเต้

 

ฉากนี้ไม่ได้มีอะไรมากมายสําหรับขุนนางจากเมืองหลวงรวมถึงบรรดาฮูหยินและคุณหนูส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตามจะมีแขกกลุ่มเล็ก ๆ จากนอกมณฑลที่เริ่มมีความรู้สึกไม่ดีในใจโดยเฉ พาะผู้หญิงที่เก่งเรื่องการกระตุ้น ในทันทีมีคนที่เริ่มกระตุ้นเฟิงเฟินไดว่า “คุณหนูสีองค์หญิงเคย ให้น้ําหอมแบบนั้นกับเจ้าหรือไม่ ?”

 

เฟิงเฟินไดตะโกนอย่างเย็นชา “เป็นไปได้อย่างไร นั่นเป็นสิ่งที่พระสนมของฮ่องเต้เท่านั้นที่สามารถใช้ได้”

 

“ใช่ ! นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง ถึงแม้ว่าคนอื่นจะไม่ได้รับส่วนแบ่ง เจ้าก็เป็นน้องสาวของนาง เจ้าไม่ได้รับส่วนแบ่งได้อย่างไร”

 

เป็นไดรู้สึกอิจฉาอย่างยิ่งและนางโลภมาก เมื่อได้ยินถึงการยั่วยุ นางก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ยุติธรรม มีบางคนที่ชอบดูกิจกรรมที่มีชีวิตชีวาโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่หลุดมือไป พวกนางยังคงผลักดันนางต่อไปโดยกล่าวว่า “พี่น้องควรช่วยเหลือซึ่งกันและกันปัจจุบันนางมีตําแหน่งที่

 

ทรงพลัง แต่ในไม่กี่วันนับตั้งแต่เรามาถึงเมืองหลวง เราได้ยินมาว่าตระกูลเพิ่งมีชีวิตที่ย่ําแย่มากดู เหมือนว่านางจะไม่ใส่ใจเจ้า ข้ารู้สึกเสียใจแทนคุณหนูสี่จริง ๆ ”

 

เชิงเฟินไดเริ่มโกรธขึ้นมาเมื่อได้ยินพวกนางพูดสิ่งเหล่านี้ แต่ถ้าความโกรธนั้นลุกยืด ? นางมีประสบการณ์มากในการติดต่อกับเฟิงหยูเฮง และพวกนางล้วนแต่ประสบความพ่ายแพ้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฉากประเภทนี้ แม้ว่านางจะโกรธ นางก็ยังจําได้ว่านางไม่สามารถใช้ความคิดริเริ่มที่จะล่วงเกินพี่สาวคนที่สองของนาง มิฉะนั้นนางจะต้องแบกรับภาระนั้นด้วยตัวเอง ในจิตใจของเฟิงหยูเฮงไม่มีคนตระกูลเฟิงหรือน้องสาวอยู่ มีเพียงคนเดียวที่มีความสําคัญต่อนางคือเพิ่งเซียงหรู

 

เฟิงเฟินไดคิดเช่นนี้ นางจําได้ว่าเฟิงเซียงหรูอาจได้รับน้ําหอมประเภทนั้น และนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกมากขึ้น

 

บนที่นั่งในห้องโถง ฮ่องเต้นั่งอย่างสบาย ๆ ฉากก่อนหน้านั้นเป็นไปตามที่เขาต้อง การเมื่อคิดย้อนกลับไป เขารู้สึกว่ามันสนุกมาก

 

จางหยวนยืนอยู่ข้าง ๆ และเห็นใบหน้าที่ยินดีของฮ่องเต้ เขาอดใจไม่ไหวแล้วเทน้ําเย็นลงบนอารมณ์ของเขา “ฝ่าบาททรงพอพระทัยเรื่องอะไรพะยะค่ะ ? หากไม่ใช่เพราะองค์หญิงจี้อันนํา ขวดน้ําหอมเข้ามาในพระราชวัง ใครจะรู้ว่าสถานการณ์นี้จะได้รับการแก้ไขอย่างไรพะยะค่ะ !”

 

ฮ่องเต้โบกมือแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ “ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใกล้ นางจะไม่ยอมให้เราอยู่ในสถานการณ์ที่ลําบาก”

 

“ฝ่าบาทจะทรงมั่นใจได้อย่างไร ? ” จางหยวนพูดไร้ประโยชน์ แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อยในฉากก่อนหน้านี้ หากพวกเขาไม่ได้ตําหนิองค์หญิงแห่งกูซูสักหน่อย คงไม่ใช่แค่ฮ่องเต้ที่จะตกอยู่ในสถานการณ์ลําบาก มันจะเป็นทั้งหมดของราชวงศ์ต้าชุน ! จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์อันที่จริงตราบใดที่องค์หญิงจี้อันอยู่ด้วย ปัญหาทั้งหมดก็จะได้รับการแก้ไข

 

ดนตรีและการร่ายรํายังคงดําเนินต่อไปตลอดงานเลี้ยง อันที่จริงดนตรีและการร่ายรําเป็นเพียงการสร้างบรรยากาศ เบื้องหลังการร่ายรํา ผู้คนต่างพูดคุยและร่วมมือกัน ฮ่องเต้แสร้งทําเป็นฟังเพลงและดูการร่ายรํา แม้กระนั้นเขาไม่เคยพลาดการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างขุนนางเขาเห็นทุกอย่างและเขายังสามารถเห็นปฏิกริยาของผู้คนในบทสนทนาเหล่านี้ งานเลี้ยงไม่มีอะไรมากไปกว่าการทดสอบเขารู้ว่าขุนนางเหล่านี้มีอะไรอยู่ในใจ

 

“อาเฮง” ซวนเทียนเก้อเดินเล่นผ่านงานเลี้ยง เมื่อนางกลับไปที่ด้านข้างของเฟิงหยูเฮง นางกระซิบบอกเฟิงหยูเฮงนางว่า “ข้าเห็นท่านฮูหยินเหยาคนโตติดตามหลู่เหยาออกจากห้องโถง”

 

“หืม ?” เชิงหยูเฮงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ นางพูดคุยกับเด็ก ๆ นางยุ่งอยู่กับการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ

 

ชวนเทียนเก้อกล่าวต่อ “ดูเหมือนว่านางสงบมาก มันเป็นแค่แม่สามีและลูกสะใภ้ออกไปเดินเล่นงานเลี้ยงได้ดําเนินต่อไปเป็นเวลานาน ไม่มีใครที่สามารถนั่งเฉยต่อได้ ฮองเฮาได้กล่าวไว้แล้วว่าหากฮูหยินและคุณหนูไม่สามารถนั่งนาน ๆ ได้ พวกนางสามารถไปเดินเล่นรอบ ๆ พระราชวังได้มีอุทยานสองสามแห่งพวกนางสามารถเยี่ยมชมได้”

 

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและอยากจะบอกว่ามันดี อย่างไรก็ตามนางรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากคิดไปครู่หนึ่ง นางก็หันหน้ามองไปรอบ ๆ งานเลี้ยง นางเห็นว่าหลู่วิ่ง คุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่ยืนขึ้นในเวลานี้และพยักหน้าตามทิศทางของนาง จากนั้นนางก็นําบ่าวรับใช้ออกไป

 

ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงยืนขึ้น ทําให้ชวนเทียนเก้อตกใจ นางกล่าวว่า “ข้ารู้สึกเบื่อ ๆ เทียนเก้อเราจะออกไปเดินเล่นกัน”

 

ชวนเทียนเก้อเห็นด้วย “ไปสิ ข้าก็รู้สึกเบื่อมาพักหนึ่งแล้ว” ทั้งคู่ก็เริ่มเดินออกไปพร้อมกับพูดหวงซวนและบ่าวรับใช้ของซวนเทียนเก้อรีบตามมาด้านหลัง เมื่อพวกเขาเดินผ่านจาวเหลียนพวกนางเห็นว่าเขาโอบไหล่ของสาวน้อยผู้หนึ่งและกล่าวเสียงดัง “คนงาม ! เท่าที่ข้าเห็นมันไม่มีผู้ชายแม้แต่คนเดียวในห้องโถงแห่งนี้ที่คู่ควรกับเจ้า !” นี่ทําให้คุณหนูยิ้มสดใสมาก

 

เช่นเดียวกับที่คนไม่กี่คนออกจากห้องโถงสวรรค์ และก่อนที่พวกนางจะพูดถึงว่าพวกนางต้องการไปที่ไหน บ่าวรับใช้ในพระราชวังก็รีบวิ่งไปตามทิศทางของห้องโถง เมื่อมาถึงที่ทางเข้า นางบังเอิญเห็นเชิงหยูเฮง นางก็ไปที่นั่นทันทีและกล่าวว่า “องค์หญิงหรูหยาง, องค์หญิงจีอันรีบไปที่สระบัวเพคะ ! ท่านฮูหยินคนโตของตระกูลเหยาและลูกสะใภ้ของนางตกลงไปในน้ําเจ้าค่ะ !”

 

“อะไรนะ ? ” เฟิงหยูเฮงตกใจมาก นางรู้สึกว่าการที่หลู่เหยาและซูชื่อออกมาด้วยกันจะจบลงด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ “นําข้าไป”นางตัดสินใจอย่างรวดเร็วและให้บ่าวรับใช้พาไป ซวนเทียนเก้อก็ไปด้วย พวกเขายกชายกระโปรงของพวกเขาวิ่งไปที่สระบัว

 

สระบัวอยู่ไม่ไกลจากห้องโถงสวรรค์ กลุ่มมาถึงเร็วมาก และเห็นว่ามีคนไม่กี่คนที่สร้างฝูงชน พวกนางทั้งหมดเป็นบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่ออกมาเดินเล่น ในเวลานี้มีคุณหนูตะโกนว่า“ไปเรียกขันที่มาเร็ว เราเป็นผู้หญิงและไม่มีใครว่ายน้ําเป็น เราไม่สามารถช่วยพวกนางได้ !”

 

บางคนกล่าวว่า “นางกํานัลไปแล้ว ผ่านมานานแล้วพวกนางก็ยังไม่มาเลย”

 

เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว มีนางกํานัลและขันทีในอยู่พระราชวัง แต่ทําไมไม่มีขันที่แม้แต่คนเดียวที่อยู่ใกล้สระบัว ? หรือว่าถูกเรียกตัวไป ? เป็นไปได้ไหมที่มีคนส่งพวกเขาทั้งหมดไป ?

 

แต่มีคนกล่าวว่า “ถึงแม้น้ําจะไม่ลึก แต่ก็พืชน้ําอยู่มากมาย ดูเหมือนเท้าของท่านฮูหยินจะถูกพืชน้ําพันอยู่ แม้ว่านางอยากจะยืน นางก็ไม่สามารถยืนตัวตรงได้”

 

“อะไรคือยืนตัวตรง ? ” เด็กสาวอีกคนหนึ่งกระทืบเท้าของนาง “น้ําไม่ลึกก็จริง แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีโคลนใต้น้ํา ? ใครจะยืนได้ หากพวกนางปักเท้าลง พวกนางจะไม่จมลงเหมือนเดิมหรือ !”

 

เฟิงหยูเฮงกังวลเล็กน้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนจากซูชื่อ นางเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น แต่ในเวลานี้ต้องมีการสาดจากน้ํา ขณะที่หลู่เหยาตะโกนเรียกนาง “อาเฮง อาเฮงช่วยเราด้วย ! ช่วยเราด้วย ! ” เมื่อนางตะโกน นางก็เริ่มอ่อนแอลงไปเรื่อย ๆ น้ําค่อย ๆ ปกคลุมศีรษะของนางแล้วนางก็หยุดหายใจ ซูชื่อพยายามที่จะดึงนางแต่ไม่สามารถออกแรงได้ร่างกายของนางก็ยังจมลงเรื่อย ๆ

 

เฟิงหยูเฮงต้องการช่วยพวกนาง แม้ว่านางจะมีความสามารถทุกอย่าง แต่ก็มีข้อเสียเปรียบครั้งใหญ่ นางว่ายน้ําไม่เป็น ! หวงซวนว่ายน้ําได้ แต่นางว่ายน้ําไม่แข็ง แม้ว่าในท้ายที่สุดนางจะฝึกฝนอย่างหนัก แต่นางก็ยังว่ายน้ําไม่เก่ง

 

แต่สถานการณ์ตรงหน้าพวกนางเกิดขึ้นโดยฉับพลัน และหวงซวนไม่มีเวลาคิดมาก ขณะที่หลู่เหยากรีดร้อง นางก็พุ่งออกไปข้างนอกเตรียดที่จะกระโดดลงสระบัว

 

แต่ก่อนที่นางจะกระโดดลงไป อีกร่างก็ปรากฏตัวขึ้นจากภายในฝูงชน ด้วยเสียง “บูม” ผู้หญิงคนหนึ่งจึงกระโดดลงไปในน้ํา

 

Related