ตอนที่ 742 การหลอกลวง

 

เสียงโหยหวนของขันทีทําให้ทุกคนในปัจจุบันรู้สึกตกใจกับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน

นี่คืออะไร ปล่อยสัตว์ไป 28 ตัวนี้ไม่ใช่การล่าสัตว์หรือ ? เมื่อใดที่มันกลายเป็นความช่วยเหลือ

 

แต่มีบางคนที่กล่าวว่า “แน่นอน องค์ชายเจ็ดเท่านั้นที่จะทําสิ่งนี้ !”

 

ความรู้สึกนี้ได้รับการตอบสนองอย่างเห็นอกเห็นใจอย่างรวดเร็ว ดังนั้นทุกคนจึงมองที่ชวนเทียนชั่วมากกว่านี้ พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นกับซวนเทียนชั่วไม่สามารถเป็นปกติได้อีก ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงเริ่มกล่าวด้วยความชื่นชมว่า “พระองค์เป็นคนใจดี ข้าชื่นชม ! ชื่นชมจริงๆ !”

 

อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วยิ้ม แต่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งนี้ เมื่อเสียงหยุดลงในที่สุดเขาก็ถอยกลับไปสองสามก้าว และกล่าวกับฮ่องเต้ว่า “เสด็จพ่อ ข้าไม่เคยตามล่าสัตว์เล็ก และจะไม่แข่งขันกับพี่ชายของข้าพะยะค่ะ”

 

องค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่จ้องมองเขาด้วยท่าทางที่ขมขึ้นและกล่าวว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะน้องเจ็ดปล่อยไป ข้าก็จะได้อีกสักสองสามตัว”

 

ฮ่องเต้ตะโกนว่า “เจ้าได้ที่หนึ่งแล้วเจ้ายังไม่พอใจกับเรื่องนี้อีกหรือ” หลังจากพูดแล้วเขาก็รับหยกที่ฮองเฮาจัดเตรียมไว้อย่างไม่พอใจและส่งให้จางหยวน “นี่คือรางวัลสําหรับผู้ชนะการล่าสัตว์ในวันนี้ นําไปมอบให้เขา !”

 

แม้ว่าฮ่องเต้จะอนุญาตให้องค์ชายสี่ออกจากพระราชวังเป็นครั้งคราวโดยเริ่มต้นจากงานเลี้ยงฉลองเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง เขายังคงรู้สึกมีหนามในใจของเขาตั้งแต่เมื่อซวนเทียนยและชวนเทียนเยโจมตีพระราชวัง ดังนั้นทัศนคติของเขาจึงไม่ดีมาก หยกหรูยี่ที่เป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะก็ยังไม่ได้รับเช่นกัน

 

แต่ซวนเทียนยี่ก็ไม่ได้คิดมากเพราะเขาทําราวกับว่าเขาไม่เห็นความเงียบสงบของฮ่องเต้ หลังจากได้รับหยกหรู่ยี่แล้วเขาก็คุกเข่าและขอบคุณฮ่องเต้ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วมุ่งหน้าไปยังกลุ่มคุณหนู

 

การเคลื่อนไหวของเขาทําให้ทุกคนรู้สึกงง อย่างไรก็ตามซวนเทียนเก้อดึงแขนเสื้อของเฟิงหยูเฮง และกล่าวว่า “ดูสิ พี่สี่กําลังมองหาเซียงหรู”

 

เฟิงหยูเฮงสามารถมองผ่านความตั้งใจของเขา ทิศทางที่ซวนเทียนยี่มุ่งหน้าไปเป็นที่ซึ่งเฟิงเซียงหรูนั่งอยู่ อย่างรวดเร็วทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน ซวนเทียนยี่ยืนหยกหรูย์ให้และกล่าวว่า “อาจารย์เซียงหรูรับมันไว้ เราได้ตกลงกันแล้วว่าถ้าข้าชนะ รางวัลนั้นจะมอบให้เจ้าเป็นของกํานัลเพื่อขอบคุณอาจารย์”

 

คําพูดเหล่านี้ทําให้ใบหน้าของเฟิงเซียงหรูแดงไปจนถึงคอของนาง ซักครู่นางไม่รู้ว่านางควรทําอะไร เพราะนางโกรธและอายที่ชวนเทียนยทําแบบนี้ นางกัดฟันแล้วกล่าวอย่างเบา ๆ ว่า “พระองค์บ้าไปแล้วหรือ ? ใครบอกพระองค์เลือกให้เวลานี้ พระองค์สามารถให้ขาในภายหลังได้”

 

ซวนเทียนยี่ยังไม่ใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ และกล่าวด้วยเสียงดังทันที “ฮ่า ๆ ! เจ้าคืออาจารย์เย็บปักของข้า ทําไมข้าต้องเลือกระหว่างการให้ตอนนี้หรือให้ภายหลัง เมื่อได้รับมันจะต้องได้รับเป็นธรรมดา รับมันไปเร็ว สิ่งที่เสด็จพ่อให้มานั้นดีมาก” ในขณะที่พูดเขาดูชิ้นหยกอย่างระมัดระวังแล้วกล่าวเสริม “มันเป็นหยกชั้นดีเจ้าได้รับรางวัลใหญ่จริง ๆ ในครั้งนี้ รีบรับไปสิ”

 

เซียงหรูโกรธมากจนนางอยากจะเตะเขา แต่ในท้ายที่สุดนางก็สามารถกลั้นไว้ได้ นางคว้าหยกหรูยี่มาเงียบ ๆ แล้วกล่าวว่า “เร็ว กลับไปได้แล้ว ระวังหลงทาง”

 

“หลงทาง ? หลงทางหรือ ?” ซวนเทียนยี่อารมณ์ดี และเดินกลับไปที่กลุ่มขององค์ชายอย่างมีความสุขโดย ไม่อธิบายให้ใครฟัง แน่นอนการกระทําเหล่านี้ไม่สามารถเป็นปกติอีกต่อไปเมื่อเขาทําพวกเขา

 

สําหรับฮ่องเต้ เขาไม่ได้พูดอะไรเลย มันเป็นฮองเฮาที่กล่าวขึ้นมา “หยกหรู่ยี่ องค์ชายสี่ได้รับรางวัลไปแล้ว ดังนั้นมันจึงเป็นของเขา ถ้าเขามอบให้อาจารย์ของเขามันก็ดีมาก”

 

ซวนเทียนยี่พยักหน้าอย่างไร้ยางอายเป็นเชิงเห็นด้วย อย่างไรก็ตาม มีใครก็ไม่รู้เอ่ยว่า “เงินทองเป็นสิ่งที่จะมอบให้กับคนที่พระองค์รัก องค์ชายสี่และคุณหนูตระกูลเฟิงคือ…”

 

“ฮะ ? ” ซวนเทียนยี่ถามเสียงดัง “ใครมีสายตาที่ชัดเจนเช่นนี้”

 

เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่านางจะไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีก แต่นางก็รู้สึกว่านางไม่สามารถออกจากเวทีได้ในเวลานี้ นางยกแขนของนางขึ้นและปกปิดใบหน้าขณะที่พูดพึมพํากับตัวเองอย่างเงียบ ๆ “ซวนเทียนยี่ เพียงแค่เจ้ารอ ซวนเทียนยี่ เจ้าแค่รอ !” แต่จะให้เขารออะไรนั้น นางยังไม่ได้คิด หากได้เตะเขาสองสามครั้งมันก็จะไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธของนางออกมา แต่นางไม่สามารถที่จะฆ่าเขาได้ใช่หรือไม่ ? แม้ว่านางจะมีความคิดว่าการหยิบมีดมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ นั้นค่อนข้างดี

 

ในท้ายที่สุดซวนเทียนยี่เป็นองค์ชายที่ถูกถอดถอนและไม่ได้อยู่ในตําแหน่งองค์ชายอีกต่อไป เขาแค่มองหาความสุขและความสนุก ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ต้องการสนทนาในเรื่องนี้ของเขา แม้ว่าเขาจะมีความสนใจคุณหนูสามตระกูลเฟิง แต่ก็ดีองค์ชายที่ถูกถอดถอนแต่งงานกับบุตรสาวของอนุจากครอบครัวที่น่าอดสูไม่สามารถเป็นปกติได้อีก

 

แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะคิดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะคิดแบบนี้ ตัวอย่างเช่นท่านผู้หญิงหยวนผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความโกรธ กล่าวด้วยน้ําเสียงไม่ดี “ข้า…ข้า…ข้าจําได้ว่าองค์ชายสี่ถูกขังไว้ แต่เพียงไม่กี่ปีพระองค์ก็ถูกปล่อยออกมา การจําคุกถูกยกเลิกในเวลานี้หรือไม่ ?”

 

เมื่อคําเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมา ทุกคนตกตะลึงและคิดในใจตัวเองแล้ว ท่านผู้หญิงหยวนเสียสติไปแล้วหรือไม่ฮ่องเต้เป็นคนตัดสินให้จําคุก และการปล่อยเขาออกมาก็ถูกตัดสินโดยฮ่องเต้ด้วยเช่นกัน นางฉีกหน้าฮ่องเต้ ในท้ายที่สุดเขายังคงเป็นพระโอรสของฮ่องเต้ เป็นไปได้หรือที่เขาจะถูกขังตลอดชีวิต?

 

ใครจะรู้ว่าก่อนที่ฮ่องเต้จะพูด ซวนเทียนยี่กล่าวออกมาว่า “ถูกยกเลิก ? ทําไมมันถูกยกเล็ก ? ข้าถูกปล่อยตัวออกมา 2 ครั้ง จะถือว่าถูกยกเลิกได้อย่างไร ? นอกจากนี้ข้าไม่ต้องการออกมา แค่พักในตําหนักปิงก็ค่อนข้างดี ข้าสามารถมุ่งเน้นไปที่การเย็บปัก พระสนมหยวน หากเจ้ามีใจกังวลว่าข้าจะถูกปล่อยออกมา มันจะเป็นการดีกว่าถ้าเจ้าจะส่งด้ายคุณภาพสูงให้ข้า สิ่งนี้จะช่วยให้อาจารย์ของข้าไม่บ่นว่าข้าทําด้ายจากร้านค้าของนางเสียเปล่า”

 

คําพูดของเขานั้นอิสระและง่าย จากที่นั่งหลักฮองเฮายิ้มและกล่าวว่า “ยี่เอ่อ หยวนชูได้ถูกลดตําแหน่งเป็นท่านผู้หญิงและได้สูญเสียค่าว่า “ชู” เจ้าไม่สามารถเรียกนางว่าเป็นพระสนมได้อีกต่อไป”

 

“โอ้ ! เร็วมาก ?” ซวนเทียนยี่ตกใจแล้วยิ้มให้ท่านผู้หญิงหยวน “เวลาเปลี่ยนไปเร็วจริง ๆ ระหว่างการไปล่าสัตว์ เจ้าถูกลดตําแหน่งจากพระสนมเป็นท่านผู้หญิง ฮ่าๆๆ ความเป็นมนุษย์มีความผันผวน, ค่อนข้างผันผวนจริง ๆ ! โอ้ ใช่แล้ว คิดเกี่ยวกับมันเช่นนี้เจ้าก็คงเป็นหนึ่งในตําหนักที่มีตําแหน่งต่ําสุดที่ให้กําเนิดองค์ชายใช่หรือไม่ ? ถ้าน้องแปดรู้เรื่องข่าวนี้ ข้าสงสัยว่าเขาจะอายขนาดไหน”

 

ท่านผู้หญิงหยวนตัวสั่นด้วยความโกรธ ขณะที่นางชี้ไปที่ชวนเทียนยและกล่าวว่า “อย่าหยิ่งยโส ! อย่าลืมว่ามารดาผู้ให้กําเนิดของเจ้ายังอยู่ในตําหนักเย็น เจ้ายังกล้ามาเยาะเย้ยข้าหรือ ?”

 

มารดาผู้ให้กําเนิดองค์ชายสี่คือพระสนมรุ่ย เมื่อย้อนกลับไปนางแกล้งเป็นบ้า และจัดการเพื่อหลีกเลี่ยงการประหารชีวิต แม้กระนั้นนางถูกส่งไปยังตําหนักเย็นโดยฮองเฮา ซวนเทียนยรู้สึกเสียใจเรื่องมารดาของเขาเสมอ ตอนนี้ท่านผู้หญิงหยวนนําขึ้นมา มันคงหนีไม่พ้นที่เขาจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ในท้ายที่สุดผู้ชายก็ทนทุกข์ได้มากกว่าผู้หญิงเล็กน้อย เนื่องจากเขาเพิ่งบอกกับท่านผู้หญิงหยวนว่า “มันจะเป็นไปได้อย่างไร อย่างน้อยที่สุดข้าก็ไม่มีความหวังอีกต่อไปสําหรับตัวเอง แต่น้องแปดต่างไปจากเดิม ท่านผู้หญิงคิดเช่นนั้นหรือไม่ ?”

 

ท่านผู้หญิงหยวนแข็งตัว ถูกต้องแล้วองค์ชายสี่ไม่มีความหวังอีกต่อไป นางมียาชนิดใดที่ทําให้มีนเมาทําให้นางพูดอย่างนั้นจริง ๆ ? แม้ว่าองค์ชายสีจะถูกปล่อยออกมา ราชวงศ์ต้าชุนอาจไม่สามารถวางองค์ชายที่ครั้งหนึ่งเคยพยายามก่อกบฎบนบัลลังก์ จะเกิดอะไรขึ้นกับนาง หากนางทําเช่นนี้ต่อไป

 

ท่านผู้หญิงหยวนไม่พูด ก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ไม่สนใจใครอีก

 

ซวนเทียนยี่ยิ้มเยาะเมื่อมองดู ความเย็นชาในดวงตาของเขา แม้กระนั้นเขาไม่ได้พูดอะไร

 

จางหยวนเป็นตัวแทนของฮ่องเต้ในการประกาศการสิ้นสุดของวันแรกของการล่าสัตว์ และให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังพาสัตว์ออกไป จะมีงานเลี้ยงตอนกลางคืนที่พวกเขาจะย่างเนื้อกิน

 

เมื่อกลุ่มลุกขึ้นยืนแล้ว จากนั้นดูเจ้านายออกไป แม้แต่ชวนเทียนเก้อก็ยังอยู่กับพระชายาเหวินซวนเฟิงหยูเฮงไม่ได้เข้าร่วมเพราะนางพาบ่าวรับใช้ของนางมาเตรียมกลับไปที่กระโจม อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขาจากไป พวกเขาเดินเข้าไปท่านผู้หญิงหยวนและได้ยินบ่าวรับใช้ปลอบนาง “ท่านผู้หญิงกลับไปเถิดเจ้าค่ะ ข้างนอกมันหนาว ท่านผู้หญิงหนาวจนตัวสั่นหมดแล้วเจ้าค่ะ”

 

แต่ท่านผู้หญิงหยวนไม่ขยับตัว ขณะที่นางกัดฟันแล้วถามหลู่ซ่ง “ศัตรูในวันนี้ ข้าควรจะหาทางแก้แค้นใคร ?”

 

เมื่อเอ่ยคําเหล่านี้ออกมา นางก็หันหัวของนาง และพบว่าเฟิงหยูเฮงกําลังจะมาถึง สิ่งที่นางเพิ่งพูดนั้นได้ยินจากนาง และนางก็อดไม่ได้ที่จะหยุดและไม่รู้ตัว

 

เฟิงหยูเฮงไม่ได้สร้างปัญหาให้นางเลย เพียงแค่ยิ้มให้นางแล้วกล่าวว่า “ท่านผู้หญิงหยวนไม่รู้ว่าจะแก้แค้นใคร? บุตรสาวของฮ่องเต้คนนี้ลืมที่จะเดือนเจ้าก่อนหน้านี้ว่าจดหมายที่ส่งโดยองค์ชายเก้ากลับบอกว่ามันเป็นท่านผู้หญิงที่ส่งจดหมายถึงองค์ชายแปดเป็นการส่วนตัว องค์ชายแปดเป็นบุตรที่กตัญญจริง ๆ ด้วยคําพูดเพียง บางส่วนจากมารดาของเขา เขาเดินไปข้างหน้าทันที การอุทิศตนในระดับนั้นไม่ชัดเจนในเรื่องเล็กน้อย ทําไม ท่านผู้หญิงไม่รู้ว่าสําหรับข่าวที่จะเดินทางจากเมืองหลวงไปภาคใต้จะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2 เดือน ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนใจแล้ว แต่องค์ชายแปดจะไม่รู้เรื่องทันที ความล่าช้าระหว่างทั้งสองฝ่ายจะทําให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างมาก ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ประเภทใดบ้างที่สามารถเกิดขึ้นได้ ท่านผู้หญิงต้องคิดอย่างรอบคอบ !”

 

ท่านผู้หญิงหยวนงงงวยจากสิ่งที่นางเคยได้ยิน ฮ่องเต้เคยพูดเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ทําไมนางถึงไม่รู้ว่าการแต่งงานระหว่างองค์ชายแปดกับตระกูลหญ่นั้นเป็นสิ่งที่นางเลือก? ตอนนี้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่านางเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปดเมื่อมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น? ทําไมนางถึงไม่รู้เรื่องนี้?

 

ในขณะที่รู้สึกตกใจนางเห็นใครบางคนเดินช้า ๆ เมื่อมองดี ๆ นางคือคุณหนูสามของตระกูลหญ่, หลู่หยานเฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “ว่าที่ลูกสะใภ้มาคารวะท่านแม่สามีของนาง”

 

หลังจากพูดแบบนี้หลู่หยานก็ก้าวไปข้างหน้า นางแสดงความเคารพอย่างลึกซึ้งและกล่าวอย่างหวานชื่นว่า “หยานเอ๋อขอบคุณท่านผู้หญิงสําหรับความเมตตานี้ ท่านผู้หญิงโปรดวางใจ หยานเอ๋อจะสนับสนุนองค์ชายแปด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป และข้าจะสนับสนุนท่านผู้หญิง ข้าจะไม่ยินยอมให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความไม่ พอใจในพระราชวังเจ้าค่ะ”

 

เช่นเดียวกับท่านผู้หญิงหยวนที่ต้องการเดินออกไป นางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวกับหลู่หยาน “คุณหนูตระกูลหลู่ บุตรชายของท่านผู้หญิงกําลังจะแต่งงานกับคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ไม่มีอะไรให้เจ้าต้องเคารพ นางคือท่านผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว”

 

หมู่หยานรู้สึกงุนงงเล็กน้อย และนางก็รู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงกําลังช่วยนางมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่นางก็ยังไม่เข้าใจว่า ทําไมเฟิงหยูเฮงจึงเปลี่ยนใจ ต้องรู้ว่าทัศนคติของนางในตอนเช้านั้นแน่วแน่มาก แต่ไม่ว่านางจะสงสัยมากแค่ไหนนางก็ไม่ได้เปิดเผยบนใบหน้าของนาง นางปฏิบัติต่อมันเมื่อเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนใจให้ช่วยเหลือตระกูลหลู่ ดังนั้นนางจึงรีบขอบคุณอย่างจริงใจต่อเฟิงหยูเฮง

 

ทั้งสองพูดอย่างสุภาพมาพักหนึ่งก่อนที่หลู่หยานจะกล่าวลาท่านผู้หญิงหยวน และจากไป เฟิงหยูเฮงก็เดินออกไป ทําให้ท่านผู้หญิงหยวนยืนอยู่ในความงุนงง จากด้านข้างหยู่ซ่กล่าวกับนางอย่างเงียบ ๆ “ท่านผู้หญิง ดูเหมือนว่าตระกูลหญ่ได้รับความช่วยเหลือจากองค์หญิงจีอัน ในขณะนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่เราจะก้าวไปอีกก้าว เราต้องรอดูก่อนเจ้าค่ะ !”