ICSS บทที่ 110: ถ้าทำได้ ก็จัดการเลย

“ไร้สาระ! เทียนหลินไม่ใช่โจรซะหน่อย!”

ทันทีที่หวังน่านหัวเราะและบอกให้เพื่อนหลีกทางให้ชูหยิชาน ชูหยิชานก็ไปยืนอยู่ตรงที่นั่งที่ว่างข้างๆหนิงเทียนหลินแล้วแต่แทนที่จะนั่งลงเธอกลับเผชิญหน้ากับหวังน่านและตำหนิเขาออกมา

“หวังน่าน ถ้าในอนาคตนายไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดก็อย่าพูดอะไรไร้สาระอีกนะ นายไม่รู้หรอกว่าทำให้ใครเสียใจบ้าง!”

เกี่ยวกับเรื่องความจริงที่ว่าหนิงเทียนหลินเป็นโจร สมัยตอนที่เพิ่งจะเข้ามาปีหนึ่งเรื่องนี้เธอจะไม่รู้ได้ยังไงเพราะมันแพร่กระจายไปทั่วทั้งชั้นเรียนและแม้แต่คนมากมายในคณะก็ยังรู้เรื่องนี้เลย ในตอนนั้นเธอสงสัยว่าในเมื่อแผนกรักษาความปลอดภัยก็รับเรื่องไปแล้วแต่ก็ไม่เจอหลักฐานอะไร งั้นทำไมยังบอกว่าเขาเป็นโจรอยู่อีกล่ะ!

แต่ตอนนี้หยิชานรู้สึกมั่นใจมากว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นโจรมากกว่า
หนิงเทียนหลินซะอีก! เขามีเงินตั้งหลายร้อยล้านแล้วจะมาขโมยเงินแค่ 3,000 หยวนได้ยังไง! แค่ 3,000 หยวนยังไม่ได้ค่าอาหารมื้อหนึ่งของเขาเลยด้วยซ้ำมั้ง!

“หยิชานเธอจะทำอะไร?”

หวังน่านถึงกับตะลึง หนิงเทียนหลินก็ตะลึง ทุกคนในชั้นต่างก็ตกตะลึงเพราะคำพูดของชูหยิชานถูกต้องและเขามีน้ำเสียงที่สงสัยและเสียงที่สูงเกินไป คนกว่า 30 คนในห้องต่างก็ได้ยินพร้อมทั้งหันมาจ้องที่ชูหยิชานด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป!

คือเธอจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีหนิงเทียนหลินในช่วงวันก่อนหน้านี้!
หนิงเทียนหลินเป็นโจรจริงหรือเปล่า? จะสำคัญอะไรกับเธอล่ะ?

โดยเฉพาะหวังน่านที่จ้องชูหยิชานด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความรู้สึก “ดีๆ” และของมากมายที่ให้เธอไปเพื่อให้เธอกลับมาด่าเขางั้นเหรอ! มาเถียงแทนไอ้โจรนั่น! และในเวลานี้คนทั้งห้องต่างก็กำลังจ้องมาที่พวกเขา ทำให้มันยากขึ้นไปอีกที่เขาจะเดินหนีออกไปได้!

“หยิชาน เป็นอะไรของเธอเนี่ย?”

หวังน่านเก็บกดความโกรธไว้แล้วแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา

“หนิงเทียนหลินเป็นโจร! เขาขโมยเงินฉันไป 3,000 หยวน ถึงแม้ในตอนนั้นจะไม่มีหลักฐานแต่ในเวลานั้นก็มีแต่เขาที่อยู่ในหอ งั้นถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครล่ะ! ถึงแม้เงิน 3,000 หยวนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย เป็นเงินแค่สำหรับอาทิตย์เดียวแต่ฉันจะปล่อยให้เขามทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้! ถ้าฉันไม่บอกเรื่องนี้ เขาก็อาจจะขโมยอีกเป็นครั้งที่ 2 และ 3 อีก! ในตอนนั้นมันไม่ใช่การปกป้องเขาเลยแต่เป็นการทำร้ายเขาต่างหาก!”

แม้แต่ตอนนี้หวังน่านก็ยังไม่ลืมที่จะอวดรวยใส่ชูหยิชานอยู่ดี เงิน
3,000 หยวนมันก็แค่ค่าขนมอาทิตย์เดียวของเขาและเขาก็พูดแบบนี้กับเพื่อนทุกคน!

“ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้เนี่ย!”

หน้าของชูหยิชานมีสีแดงขึ้นมาเล็กน้อยและเธอไม่อยากที่จะทะเลาะต่อหน้าคนมากมายแบบนี้แต่เธอรู้สึกไม่ดีเลยที่ได้ยินเขาด่าหนิงเทียนหลินและในใจของเธอ หนิงเทียนหลินไม่มีวันเป็นคนแบบนั้นแน่ๆ!
เขาสามารถจ่ายเงินค่าเช่าห้องเพรสิเดนสวีท 30 ล้านหยวนได้โดยไม่ลังเลและจะมาสนใจอะไรกับเงินแค่ 3,000 หยวนล่ะ?

ถ้าเขาทำหล่นก็คงจะไม่เก็บขึ้นมาด้วยซ้ำไป!

“นายบอกเองว่านายไม่มีหลักฐาน แค่เพราะมีหนิงเทียนหลินอยู่คนเดียวนายก็โทษว่าเขาเป็นคนขโมยแล้ว นายไม่มีเหตุผลขนาดนั้นได้ยังไง! แล้วนายก็รู้ด้วยว่าทุกคนชอบเรื่องนี้ เทียนหลินไม่ใช่โจร นายแหละที่น่าจะเป็นโจร!”

“ในอนาคตฉันหวังว่าเธอจะไม่พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้อีกนะ!”

สีหน้าของหวังน่านเปลี่ยนไปนิดหน่อย ในสายตาของคนมากมายเขากำลังถูกตำหนิและนี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาด้วยแต่เขาก็ยังกดมันเอาไว้และพูดออกไป

“หยิชานในตอนนั้นเธอไม่เข้าใจสถานการณ์เลยนะ ในตอนนั้นมีแค่หนิงเทียน มีแค่หลิน…”

“ช่วยเรียกฉันว่าชูหยิชานด้วยนะ ฉันมีนามสกุลด้วย!” ชูหยิชานได้ยินว่าอีกฝ่ายยังพยายามที่จะโยนหมวกใส่หัวหนิงเทียนหลินและสีหน้าของเธอก็เริ่มที่จะแข็งกร้าวขึ้น

“เขาไม่ได้ชื่อเทียนหลิน…”

“หยิชานนั่งลง!” พร้อมกันนั้นมืออันแข็งแรงก็จับเข้าที่ข้อมือของเธอโดยตรงและนี่ก็ขัดสิ่งที่เธอกำลังจะพูดในระหว่างนั้นเธอก็พูดออกมาว่า

“ฉันจะบอกเขาเรื่องนี้”

ตอนนี้หนิงเทียนหลินรู้แล้วว่าเขาจะแกล้งทำเป็นหลับอีกไม่ได้แล้วและชูหยิชานก็เถียงแทนเขาและอยู่เคียงข้างเขา แล้วเขาจะนิ่งเฉยอยู่แบบนี้ได้ยังไง พร้อมกันนั้นเขาก็ลุกขึ้น วางมือลงที่ไหล่ของชูหยิชานและกดให้เธอนั่งลง

“เธอนั่งเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง”

น้ำเสียงแผ่วเบาและสุภาพมากๆแล้วมองไปที่ชูหยิชานพร้อมทั้งมองเธอด้วยสายตาให้ความมั่นใจ พร้อมกันนั้นก็ยิ้มที่มุมปากซึ่งทำให้ชูหยิชานรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“ได้ ฉันรู้ว่านายไม่ใช่โจร”

ชูหยิชานก็ยิ้มไปด้วยเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก

“บ้าไปแล้ว! ชูหยิชานกับหนิงเทียนหลินต้องมีอะไรกันแน่ๆ”

ในตอนนี้มีเพื่อนร่วมชั้นมากมายเริ่มสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างสองคนนี้ ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นเองกับตาก็คงจะไม่เชื่อแน่ๆ!

“ฉันไม่เจอเธอเลยตลอดปิดเทอมหน้าร้อน ใช่แน่เลย” มีบางคนกระซิบออกมา

“เป็นไปได้ยังไง? ตาบอดหรือไง! ชูหยิชานสาวสวยระดับโรงเรียนไปสนใจคนแบบหนิงเทียนหลินได้ยังไง! ธรรมดาเกินไป!” แน่นอน มีหลายคนที่ไม่อยากจะเชื่อและคนที่พูดออกมาคือเด็กสาวหน้าตกกระ แม้แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าหนิงเทียนหลินธรรมดาเกินไปที่จะชายตามามอง

“ใช่แน่เลย ฉันเข้าใจแล้ว ชูหยิชานก็อาจจะแค่มีเจตนาดี ฉันคิดว่าหนิงเทียนหลินก็แค่มีความหวัง เธอแค่พูดออกมาไม่กี่คำเอง ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนั้นได้หรอก” บางคนก็ไม่เห็นด้วยแต่กับกันหวังน่าน ในตอนนี้ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธและมือของชูหยิชาน หนิงเทียนหลินมาจับแบบนี้ได้ยังไง! เธอแตะที่ไหล่ของหนิงเทียนหลินงั้นเหรอ? ชูหยิชานเป็นแฟนลับๆของเขาแน่ๆ ซึ่งหวังนานทำได้เพียงแค่จับมือเธอฝ่ายเดียว!

ถ้ามีใครกล้าขยับเขาจะฆ่าให้หมดเลย!

“หนิงเทียนหลิน เอามือสกปรกของแกออกไปเลยนะ!”

เมื่อเห็นว่ามือของหนิงเทียนหลินจับไปที่ไหล่ของชูหยิชาน หวังน่านถึงกับโมโหและตรงเข้าไปจับแขนเขาและผลักเขาออกไป! และตั้งแต่เริ่มจนจบเขาไม่ได้จับตัวหนิงเทียนหลินเลยสักนิด!

เขากล้าที่จะเรียกอีกฝ่ายว่าโจรมาตลอดทั้งปีเพราะเขารู้สึกว่าหนิงเทียนหลินคือคนที่สามารถแกล้งได้, ไม่พูดอะไรมากและไม่มีเพื่อน
เลยแค่แกล้งเล่นเฉยๆ!

“เปี๊ยะ!”

ทันทีที่หวังน่านกำลังจะจับเข้าที่ข้อมือของหนิงเทียนหลิน หนิงเทียนหลินก็ตบหลังมือเข้าที่หน้าของเขา เสียงดังฟังชัดจนคนทั้งห้องได้ยินอย่างชัดเจน

แม้แต่การตบก็แรงมากๆและตบลงไปที่หวังน่านโดยตรง

“หวังน่าน ฉันไม่ได้ขโมยเงิน 3,000 หยวนของนายไป และนายก็รู้ดีด้วย!”

หนิงเทียนหลินถามมาจากระบบการต่อสู้เลยรู้ว่าอีกฝ่ายเจอเงิน 3,000 หยวนแล้ว แต่ก็ยังเรียกเขาว่าโจร เขารู้สึกโกรธมาก

“แต่ก่อนฉันขี้เกียจที่จะมีเรื่องกับนาย มันไม่คุ้มที่จะโมโหหรือเข้ามาสุงสิงด้วย”

“แต่วันนี้ฉันต้องกระโดดลงมายุ่งด้วยหน่อยแล้ว และฉันจะไม่สุภาพด้วยแน่! เรื่องตอนนั้นเรามีเรื่องกัน! นายไม่ได้บอกเหตุผลกับฉันเลยไม่รู้ว่าใครผิดใครถูก!”

“เพราะคนแบบฉันจัดการปัญหาด้วยตัวเองได้ โดยไม่มีปัญหาอะไรเลย!