ICSS บทที่ 77: หนี!

“ห้องเพรสิเดนเชียล สวีท เป็นห้องสำหรับประธานจริงๆ…”

หนิงเทียนหลินกับชูหยิชานใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะสำรวจห้องทุกมุมเสร็จ

ห้องนี้ใหญ่มาก เกือบจะ 1,000 ตรม.ได้ ซึ่งมีห้องทั้งหมดกว่า 10 ห้อง ทั้งห้องนอน, ห้องแต่งตัว, ห้องครัว, ห้องทานอาหาร และแม้แต่ที่สำหรับทำสปาและฟิตเนสด้วย ห้องอาบน้ำเดี่ยวพื้นหินอ่อนมีพื้นที่ 50 ตรม. รวมด้วยอ่างจากุซซี่ขนาด 4 ตรม. และห้องซาวหน้าด้วย

ตู้เย็นและตู้เก็บไวน์ยังไม่ได้พูดถึง

ความหรูหราพวกนี้ลบล้างความเข้าใจก่อนหน้านี้ที่มีต่อโรงแรมของหนิงเทียนหลินไปจนหมดสิ้น แม้แต่กระจก, ประตู และหน้าต่างของห้องนี้ก็เป็นแบบกันกระสุนด้วย!

“เทียนหลิน ในห้องมีหมอน 4 แบบ หมอนฟองน้ำ, หมอนบัควีท, หมอนเมโมรี่โฟม และหมอนแข็งๆ ปกติฉันจะเลือกอันที่มันนอนสบาย”

ชู หยิชานหยิบใบแนะนำของโรงแรมที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาและมองด้วยความสนใจ มันเริ่มแล้วและทุกครั้งที่เธอมองมัน มันก็เริ่มจะน่ากลัวแล้ว

“เทียนหลิน ห้องเพรสิเดนเชียล สวีทนี่มีบริการพิเศษเยอะมากเลย ทุกวันจะมีรถมายบบัคพร้อมคนขับรออยู่ที่โรงรถ พร้อมให้เรียกได้ตลอด”

“แล้วก็มีพ่อบ้านให้เรียกได้ตลอด 24 ชั่วโมงด้วย ผู้หญิงสวยๆที่อยู่ข้างนอกตอนนี้ก็น่าจะใช้ด้วย”
“แล้วก็มีครูฝึกส่วนตัว, บริการสปา และสระว่ายน้ำส่วนตัวที่ชั้นบนด้วย แม้แต่เชฟในห้องครัวก็เป็นเชฟต่างชาติที่มีดาวด้วยนะ ไม่ว่าเราอยากจะกินอะไร เขาทำให้ได้หมดเลย”

ชูหยิชานรู้สึกว่าชีวิตเธอก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือเลย เธอเคยคิดว่าโรงแรมนี้ไม่ใช่ที่แค่สำหรับนอน ทำไมมันช่างแพงขนาดนี้แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าอุปกรณ์และบริการพวกนี้ก็แค่สวรรค์บนดินชัดๆนี่เอง!

การอยู่ที่นี่ก็เหมือนความสนุกของพวกประธานบริษัทใหญ่ๆ!

เธอเคยห่วงว่าชายวัยกลางคนที่พนันกับหนิงเทียนหลินจะเข้ามาแก้แค้นแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้เลย ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเป็นสิบนี่แค่ที่ห้องเพรสิเดนเชียลสวีทที่เดียวนะ และทั้งหมดต่างก็เป็นอดีตทหารที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีแล้วทั้งนั้น! เพื่อแขกที่พักในห้องเพรสิเดนเชียลสวีทสุดหรูนี่เท่านั้นด้วย!

ถ้าไม่ได้รับอนุญาต คนนั้นจะไม่มีทางได้เข้ามาเลยเด็ดขาด!

“ว้าวว”

“ยอดไปเลยเนอะ”

ทุกครั้งที่หนิงเทียนหลินได้ยินชูหยิชานพูด เขาจะพยักหน้า โดยไม่พูดอะไรเหมือนกับว่าเขารู้ทุกอย่างดีอยู่แล้ว แต่ในใจเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะในเวลานี้เขารูสึกว่ามันไม่เกินจริงเลยที่จะเรียกเขาว่าคนรวย
เขาไม่เคยคิดถึงบริการแบบนี้มาก่อนเลย! เขาไม่รู้เลยว่าบริการพวกนี้จะละเอียดได้ขนาดนี้! นี่เกือบจะเป็นทุกอย่างที่เขาต้องการเลย! ช่างเป็นบริการสำหรับจักรพรรดิจริงๆ!
“แต่สิ่งเหล่านี้ก็เป็นวัตถุแปลกปลอมอยู่เสมอ! พวกมันก็แค่ของประดับ! เหมือนอย่างที่สตาร์วอร์สเคยพูดไว้ ภายใต้ท้องฟ้าที่สุกสกาว ก็จะมีห้องเพรสิเดนเชียลสวีท นี่มันราชาของจริงเลยและที่สุดของโลกก็คือสิ่งที่เห็นอยู่นี่”

“ถ้าไม่มีการรักษาความปลอดภัยที่แข็งแกร่ง ทุกอย่างก็จะเปล่าประโยชน์”

“เพียงแค่พลังในการต่อสู้ พลังในการต่อสู้จากฟากฟ้าคือทุกสิ่ง”

เมื่อคิถึงเรื่องนี้หนิงเทียนหลินก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเลยแต่อยู่ดีๆก็กลายเป็นสงบนิ่ง คนรวยพวกนี้ชอบเรื่องพวกนี้ ด้วยพลังในการต่อสู้ของตงเตียน, เงินและอำนาจ ก็สามารถมีทุกอย่างได้ภายในพริบตาแล้ว!
แล้วจักรพรรดิและพระเจ้าแห่งดาวเคราะห์ล่ะ? เมื่อเขาสู้มาทั้งวัน ฆ่าเลย
ถ้าต้องการ! แค่ฆ่าไปเลย!

“นายคิดว่าพวกคนรวยจะมีความสุขแบบนี้ทุกวันไหม?”

ชูหยิชานที่นั่งอยู่บนโซฟาหนัง วางโบชัวร์ของโรงแรมลง เอียงหัวพร้อมทั้งนึกภาพไปด้วยขณะที่ถามหนิงเทียนหลิน

“มีความสุขเหรอ?” หนิงเทียนหลินยิ้ม “พวกเขาเจออะไรแบบนี้มาเยอะแล้วและพวกเขาไม่คิดว่านี่เป็นความสุขหรอก เดาว่าเวลาที่นอนอยู่บนโซฟาแบบนี้แต่หัวก็ยังคิดเรื่องปัญหาของประเทศชาติที่มันวุ่นวายอยู่ดีล่ะมั้ง? แล้วยังเรื่องภัยพิบัติทางธรรมชาติอีก”

เมื่อคิดถึงเรื่องสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยไปแล้ว เราก็จะรู้สึกว่าทุกอย่างมันเป็นเรื่องปกติ เมื่อคิกถึงการมาถึงของประธานาธิบดีสหรัฐ มันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะตื่นเต้นกับของพวกนี้หรอก

“ก็จริง”

“ทุกอย่างที่เป็นปกติ ถึงแม้มันจะดีก็คงไม่น่าตื่นเต้นอยู่ดี ก็เหมือนพวกผู้ชาย เวลาที่เห็นผู้หญิงสวยๆและพอได้ครอบครองแล้วก็คงจะไม่คิดว่าเธอสวยอีกแล้ว”

ชูหยิชานทำงานที่โรงอาบน้ำมากว่าเดือนแล้ว ระหว่างที่นวดเธอจะได้ยินเรื่องซุปซิปมากมายที่ผู้ชายพูดถึงเมียที่บ้านว่านอกจากจะน่าเบื่อแล้วยังซุ่มซ่ามอีก

ก็แค่ว่าพอพวกผู้ชายได้แล้วก็หมดความเชิดชู

“จ๊อกๆ”

“จ๊อกๆ”

แต่ในเวลานี้ อยู่ดีๆท้องของชูหยิชานก็ดังขึ้นมา ทำให้หนิงเทียนหลินหัวเราะออกมาแล้วก็หัวเราะอีก เมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายหิวแล้ว และหัวเราะอีก

“ฉันจะไปตามเชฟมาให้ บอกให้เขาเตรียมอาหารให้เรา ฉันบอกแล้วไงว่าอยากเชิญเธอมากินข้าวด้วย”

ด้วยรอยยิ้มหนิงเทียนหลินหยิบโทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นและกดเบอร์ไปที่โทรศัพท์ของเชฟที่ติดไว้ข้างบน หลังจากคุยไม่กี่คำเขาก็วางสายไป

“เขาถามว่าฉันอยากกินอาหารจีนหรืออาหารฝรั่ง? แล้วนอกจากอาหารจีนก็จะมีอาหารอิตาเลี่ยน, อาหารฝรั่งเศสและอื่นๆอีก?”

“ฉันขอให้เขาขึ้นมาแล้วจะบอก” หนิงเทียนหลินยิ้มให้ชูหยิชาน
“นายอยากกินอะไรล่ะ?” ชูหยิชานไม่ได้ตอบแต่ถามหนิงเทียนหลินแทน เพราะเธอรู้ว่าวันนี้หนิงเทียนหลินเป็นคนจัดการทุกอย่างและเขาคือเจ้าของตัวจริง

“อะไรก็ได้” หนิงเทียนหลินหัวเราะ

“ฉันเชิญเธอมาทานอาหารด้วย แน่นอนว่าต้องตามใจเธอสิ งั้นอาหารฝรั่งเศสแล้วกัน”

“ฉันเคยแต่ได้ยินแต่ยังไม่เคยกินเลย” ชูหยิชานรู้ว่าถามกันไปถามกันมาแบบนี้คงไม่มีประโยชน์ และเธอก็เคยได้ยินในทีวีบอกว่าอาหารฝรั่งเศสมันอร่อยมากแค่ไหนแต่ก็ยังไม่เคยกินเลย

…

เมืองปักกิ่ง

ตลาดสด

“หนี!”

“หนีไปแล้ว!”

“แค่กระโดดออกไปทางหน้าต่างแล้วไม่ยอมเจอหน้าฉันเหรอ!”

เมื่อเจ้าของร้านขายปลาตัวจริงผลักประตูเข้าไป หลินเจียอี้ก็รีบตามเข้าไปทันทีแต่ก็ได้เจอว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยและหนิงเทียนหลินที่เขาตามหาก็ไม่อยู่ในนั้นด้วย มันช่วยไม่ได้นอกจากผิดหวังและโกรธมาก
ในวันที่อากาศร้อน เด็กสาวนั่งรออยู่ข้างนอกตั้ง 5 ชั่วโมงแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเปิดประตูและสุดท้ายก็ไม่อยากที่จะเจอเธอด้วยซ้ำ เขากลับหนีออกทางหน้าต่างไป!

“ฉัน…ฉันไม่น่าไว้ใจงั้นเหรอ?”

ดวงตาของหลินเจียอี้แดงก่ำไปหมด เธอไม่ได้มีเป้าหมายอะไรเลย เธอแค่อยากจะถามเขาว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นและเขาชื่ออะไร เธอไม่รู้ว่าผู้มีบุญคุณของเธอชื่ออะไรแล้วก็อีกอย่าง อยากจะคืนเงิน 400,000 หยวนให้เขาและชวนเขาไปกินข้าวเพื่อเป็นการขอบคุณ

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีโอกาสอีกครั้งแล้ว

เธอไม่รู้ เธออาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว! ปักกิ่งกว้างใหญ่มาก มีคนเป็นสิบๆล้านคน แล้วจะหาเจอได้ยังไง! เธอถามเจ้าของร้าน แต่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรหรือว่าชื่ออะไร รู้แต่ว่าเขาซื้อปลาเยอะมากๆ
มีคนตั้งมากมายแบบนี้จะเจอกันอีกได้ยังไง

“พรุ่งนี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว เดาได้เลยว่าเวลาส่วนใหญ่เราก็คงจะอยู่แต่ที่โรงเรียน เธอจะต้องไม่ได้เจอเขาอีกแน่ๆ”

หลินเจียอี้รู้สึกหมดกำลังใจเล็กน้อย เธอไม่สวยเลยงั้นเหรอ?
เธอก็แค่อยากจะแสดงความขอบคุณเท่านั้นเออง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ให้แม้แต่โอกาสด้วยซ้ำ!

มองไปที่หน้าต่างที่ว่างเปล่า หลินเจียอี้รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย