งานวันเกิด (4)

“เป็นอะไรไป เห็นฉันแล้วดีใจมากเหรอ” เขาหรี่ตาลง สายตาที่ส่งมาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “หรือว่า รู้สึกผิด รู้สึกหวาดกลัว”

อี้เป่ยซีก้มหน้า “ยะ…เยี่ยอิ่ง นายมาประเทศ C ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ดูท่าพี่สะใภ้สุดที่รักของฉันคงไม่ต้อนรับฉันซะแล้ว” ลู่เยี่ยอิ่งยักไหล่ ยิ้มเหมือนจนใจ “ฉันยังนึกว่าพี่สะใภ้จะรักพี่อย่างสุดซึ้ง นึกว่ารักเขาแล้วจะรักฉันด้วยซะอีก ตอนนี้ฉันละปวดใจจริงๆ”

เธอยิ่งก้มหน้าต่ำกว่าเดิม สองมือซ้อนกันตรงหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก กัดริมฝีปากแน่นไม่ได้พูดอะไร

“นั่นสิ ยังไงฉันก็นึกไม่ถึง พี่สะใภ้ตอนนี้น่ะอยู่กับอี้เป่ยเฉินทุกวัน วันๆ มีความรักสดใส จะมาคิดถึงคนเก่าที่ประเทศ U ได้ยังไงกัน เฮ้อ ใช่แล้ว ที่ประเทศ C มีคำพูดที่เรียกว่าคบชู้สู่ชายใช่ไหม พี่สะใภ้รู้สึกหรือเปล่าว่าสี่คำนี้เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้มากเลย” พูดจบลู่เยี่ยอิ่งก็รู้สึกว่าคนตรงหน้าตัวสั่นเล็กน้อย ไม่รู้เป็นเพราะโมโหหรือว่ากำลังกล่าวโทษตัวเอง

เขากระแอมไอ “พี่สะใภ้ ไม่เป็นไรหรอก พี่ใหญ่งี่เง่าของฉันคนนั้นน่ะไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้เลยไม่ใช่เหรอ ใช่แล้ว ถ้าเขาเก็บมาใส่ใจจริงๆ ตอนนั้นจะผลักไสไล่ส่งเธอออกไปได้ยังไง เธอว่าจริงไหม พี่สะใภ้” สองคำสุดท้ายออกเสียงเน้นหนักมาก แฝงด้วยความเหี้ยมโหดที่โจมตีศัตรูถึงตาย เป็นไปตามคาด เขาเห็นเรือนร่างผอมบางนั้นไหวเอนครู่หนึ่ง ยื่นมือไปจับราวจับด้านข้างไว้แน่น ข้อนิ้วมือเปลี่ยนเป็นสีขาว

“แค่นี้ก็รับไม่ได้ เธอจะให้ฉันทำยังไง”

ผ่านไปเนิ่นนาน อี้เป่ยซีสูดหายใจเข้าลึก เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขาน้อยๆ น้ำเสียงอ่อนโยน “ขอบคุณที่นายมาร่วมงานวันเกิดฉัน”

“เฮอะ” เขามองเธออย่างดูถูก “ฉันเหรอ เปล่าๆๆ ฉันมาเพื่อพี่ใหญ่ต่างหาก ถึงยังไงเขาก็รอวันนี้มาตั้งนานแล้ว น่าเสียดายนะ ถึงเวลาแล้วแต่คนกลับไม่เหมือนเดิม เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจะให้เหมือนเดิมได้ยังไงล่ะ”

“ขอโทษที ฉันไม่สบายนิดหน่อย ขอตัวก่อน” เธอก้าวเท้าเดินอ้อมเขาไปทันที

ลู่เยี่ยอิ่งฟังเสียงฝีเท้าที่จากไปสองสามก้าวก็เอ่ยปากอีกครั้ง “เธอรู้ไหมว่าเดิมทีวันนี้ลู่เยี่ยหวาอยากทำอะไร?”

อี้เป่ยซียังคงก้าวเดินไปข้างหน้า ถึงแม้ฝีเท้าหนักขึ้น

“เดิมทีวันนี้ควรจะมีพิธีแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศ U เขาเตรียมการไว้ตั้งแต่สองปีก่อนเพื่อให้เธอประหลาดใจ” ลู่เยี่ยอิ่งขบกรามพูดจนจบ ไม่สามารถควบคุมความโกรธที่แล่นเข้าสู่หน้าอกตัวเองได้

นั่นคือพี่ชายของเขา คนที่ควบคุมทุกอย่างอยู่เบื้องบน คนที่มีอำนาจเหนือทุกอย่างดุจเทพเจ้า ทำไมถึงต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างต่ำต้อยข้างผู้หญิงธรรมดาที่ไร้หัวใจคนนี้ด้วย อี้เป่ยซี จิตใจเธอทำด้วยอะไร เขาเย็นชาถึงขนาดนี้ เธอจะไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับสักนิดเชียวเหรอ?

ตอนนี้พี่เห็นแล้วสิ ลู่เยี่ยหวา สิ่งที่พี่ทำทั้งหมดมันไม่มีความหมายอะไรกับผู้หญิงไร้หัวใจคนนี้เลย หญ้าที่หน้าสุสานพี่ถูกปล่อยทิ้งจนรกชัฏ แต่เธอกลับอยู่ที่นี่ หัวเราะร่าอย่างมีความสุขในอ้อมแขนของผู้ชายคนไหนสักคน ไม่คุ้มค่าจริงๆ เลย ฉันรู้สึกไม่คุ้มค่าแทนพี่จริงๆ

“อี้เป่ยซี เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ ทำให้คนที่หยิ่งยโสแบบนั้นจมอยู่ในกองดิน เหยียบย่ำเขาไปอยู่ในหลุมศพด้วยมือของเธอเอง”

ลู่เยี่ยอิ่งเตะบันไดอย่างแรงแล้วจากไปรวดเร็วดังสายลม อี้เป่ยซีหยุดเดิน กำมือแน่น ถ้ามองอย่างละเอียดจะเห็นว่าไหล่กำลังสั่นเล็กน้อย น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

‘ลู่เยี่ยหวา ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่ตั้งใจทำให้นายเข้าใจผิด ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าใกล้นาย ไม่ได้ตั้งใจจะอยู่กับนาย ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจเลย

ถ้านายที่มองทุกอย่างออกในตอนนั้นผลักฉันออกไปก็คงดี ผลักออกไปให้แรง ไม่ต้องสงสารฉัน ไม่ต้องปล่อยให้เพ้อฝันและให้ความหวังฉัน นายควรจะจากไปโดยไม่ต้องสนใจ จากไปเลย

อี้เป่ยซีไม่คู่ควรกับนายตั้งแต่แรก ไม่คู่ควรกับการทุ่มเทของนายตั้งแต่แรกเลย

ลู่เยี่ยหวา ขอโทษ ฉันขอโทษนายจริงๆ ขอโทษ…’