บทที่ 416 : ความปรารถนาของหัวใจเพื่อการกลับมา

 

เธอจำได้ว่าในที่สุดเย่โม่ก็ยอมรับเธอที่ด้านล่างของหน้าผาเขาเซิ่นนองเจี๋ย และเธอมีความสุขมากในเวลานั้น เธอไปที่ทะเลทรายอสรพิษ และเขาเซิ่นนองเจี๋ยก็เพื่อเย่โม่

 

เย่โม่ได้ทำสิ่งต่างๆมากมายเพื่อเธอ เธอจึงรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำคือสิ่งที่จำเป็น และเธอยังหลงรักเขาคนที่เธอแต่งงานด้วย

 

สวรรค์ทำให้เธอรู้สึกเศร้าเมื่อเธอเห็นเย่โม่จะต้องตายใต้หน้าผา ที่นั่นเธอมีช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดในชีวิตของเธอ เย่โม่กินนอนกับเธอ สอนการฝึกตน ชำระล้างให้เธอ และพาเธอออกจากเขาเซิ่นนองเจี๋ย

 

เขาพบผลไม้รักษารูปลักษณ์และแม้ว่าจะรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะกินมันทันที แต่เขาก็ยังให้ผลไม้อันมีค่าแก่เธอ เพื่อที่เธอจะได้กิน

 

‘ฉันยังมีอีกเยอะน่า แต่แม้ว่านี่จะเป็นอันสุดท้าย ฉันก็จะให้เธอถ้าเธออยากกินมัน เพราะถ้าเธอชอบมัน ฉันก็จะมอบให้เธอ’

 

นั่นคือสิ่งที่เย่โม่พูดกับเธอ จากนั้นเธอก็บอกว่าเธอเป็นของเย่โม่ตลอดไป

 

แต่ทำไมเธอถึงจำเขาไม่ได้ หลังจากที่เธอได้รับบาดเจ็บ? ทำไมเธอถึงไร้หัวใจแบบนั้น? หนิงชิงเซวียเกลียดตัวเองอย่างกระทันหัน และเกลียดคนที่ทำให้เธอสูญเสียความทรงจำมากยิ่งขึ้น

 

ความรักของเธอสำคัญสำหรับเธอมากเกินกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต แม้แต่ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตามเมื่อเย่โม่ไปหาเธอ เธอกลับบอกให้เขาไสหัวไป

 

“ฉันทำร้ายนายงั้นหรอ?” หัวใจของหนิงชิงเซวียกำลังดิ้นรนจากความเจ็บปวด เธอต้องการที่จะปรากฏตัวต่อหน้าเย่โม่ทันที และบอกเขาว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการจะพูดจริงๆ เธอเสียใจในวันนั้น เธอไม่ควรฟังแม่ของเธอเลย และควรให้เย่โม่พยายามกู้ความทรงจำของเธอ

 

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้ปกป้องความทรงจำนี้ในจิตใจของเธอเมื่อเธอกำลังจะตาย หากเกิดขึ้นอีกครั้ง เธอจะทำอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ว่าจะเป็นชีวิตเดียวหรือ 10,000 ชีวิต เธอจะจดจำเย่โม่ เขาปฏิบัติต่อเธออย่างไรและเธอก็รักเขา หนิงชิงเซวียลืมตาขึ้น น้ำตาปกคลุมใบหน้าของเธอ เย่โม่คือทุกสิ่งของเธอ…

 

เธอขอบคุณลีมู่เหม่ยที่มอบความกล้าหาญให้เธอได้รับความทรงจำกลับคืนมา เธอไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดแม่ของเธอจึงห้ามไม่ให้เธอคืนความทรงจำ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอ

 

“เย่โม่….” หนิงชิงเซวียพึมพำและยืนขึ้น เธอไม่ต้องการที่จะอยู่บนเกาะนี่อีกต่อไป เธอต้องการที่จะเห็นเย่โม่อย่างยิ่ง สำหรับเธอเย่โม่คือทุกสิ่งของเธอ

 

ในที่สุดเธอก็รู้เกี่ยวกับสัมผัสจิตวิญญาณภาพที่เธอเห็นในสมองของเธอว่ามันเป็นจริง เธอนึกถึงผู้หญิงคนนั้นในหนิงไห่ที่ชื่อว่าทังเป่ยเวย ซึ่งบอกว่าเธอเป็นน้องสาวของเย่โม่ เธอรู้สึกแปลกๆ เธอรู้ว่าน้องสาวของ เย่โม่ คือ เย่หลิง ไม่ใช่ ทังเป่ยเวย

 

หนิงชิงเซวียคว้าปืนแล้วออกไปจากถ้ำ เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกแล้ว เธอต้องการกลับไปหาเย่โม่

 

อย่างไรก็ตาม หนิงชิงเซวียหยุดเดิน เธอตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี่เธอเห็นชนพื้นเมืองประมาณ 20 คนเข้าไปในเรือ เธอไม่รู้ว่าเธอใช้เวลานานแค่ไหนในการฟื้นความทรงจำของเธอ แต่จากท้องฟ้ากลายเป็นสีเทาแล้ว เธอสามารถเดาได้ว่ามันน้อยกว่า 8 ชั่วโมง ในขณะนั้นเธอมองกลับไปที่เรือ แต่ไม่เห็นใครเลย คนโบราณเหล่านั้นถูกฆ่าโดยเรือผีหรอ?

 

หนิงชิงเซวียสัมผัสที่ยันต์บอลไฟทั้ง 4 ของเธอโดยไม่รู้ตัว

 

หนิงชิงเซวียรู้ว่าถ้าเธอต้องการออกไป เธอจำเป็นต้องใช้เรือผีนั้น ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่สามารถออกจากเกาะได้

 

เธอตรวจสอบอาวุธทั้งหมดของเธอ และบังคับตัวเองให้สงบลง ความสิ้นหวังของเธอที่จะเห็นเย่โม่ทำให้เธอไม่กลัวเรือผี เธอเชื่อว่าด้วยปืน ยันต์บอลไฟและสร้อยคอ โอกาสในการเอาชีวิตรอดของเธอนั้นยิ่งใหญ่กว่าอยู่บนเกาะ

 

มีชนพื้นเมืองและภูเขาไฟที่ยังคุกรุ่นอยู่บนเกาะ

 

Kyuuu…เสียงกรีดร้องแหลมทำให้หนิงชิงเซวีย ซึ่งเป็นคนที่มีสมาธิมากตัวสั่น เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างสีขาวเกาะอยู่บนกิ่งไม้กำลังจ้องมองที่หนิงชิงเซวีย

 

มันเป็นนกที่แปลกประหลาดเหมือนนกแร้ง มันค่อนข้างแปลกที่จะเห็นแร้งหายากในทะเล

อย่างไรก็ตาม หนิงชิงเซวียสามารถมองเห็นความฉลาดและอารมณ์ในสายตาของแร้งได้ หนิงชิงเซวียลูบตาของเธอ เธอคิดว่าเธอจะตาฟาด นกจะมีอารมณ์แบบนั้นได้หรอ?

 

แร้งเหมือนนกที่วนเวียนอยู่รอบๆ หนิงชิงเซวียและยืนอยู่บนต้นไม้ เมื่อเห็นร่างนี้ หนิงชิงเซวียก็จำได้ว่าเธอเคยเห็นเงาเมื่อวานตอนที่เธอหลับ ดังนั้นมันจึงเป็นนกแร้ง แต่ทำไมมันถึงบินเข้าไปในถ้ำได้ มันพยายามทำร้ายเธอหรอ?

 

หนิงชิงเซวียส่ายหัวของเธอและหยุดคิดถึงนก เธอมองไปที่เรือและตัดสินใจทำมัน แม้ว่าเธอจะไม่ตายที่นี่ เธอก็ไม่ต้องการอยู่แบบนี้ หลังจากจดจำความทรงจำของเธอที่มีต่อเย่โม่แล้ว เธอก็จะใช้ชีวิตอย่างบ้าคลั่ง

 

เมื่อเห็นหนิงชิงเซวียเดินไปที่เรือลำนั้น นกก็ตามเธอไป หนิงชิงเซวียหยุดและมองมันด้วยความอยากรู้ เธอพึมพำกับตัวเองว่า “ฉันจะไปจากที่นี่ ตามฉันมาทำไม?”

 

ราวกับว่าเขาเข้าใจคำพูดของหนิงชิงเซวีย นกนั้นโศกเศร้าและบินไปรอบๆ หนิงชิงเซวียอีกครั้ง

 

หนิงชิงเซวียเห็นการวิงวอนในสายตาของนก หนิงชิงเซวียมั่นใจว่าเธอเห็นมัน นกตัวนี้ช่างเห็นอกเห็นใจ หนิงชิงเซวียลูบตาสีแดงของเธอและมุ่งหน้าไปที่เรือ

 

เมื่อเห็นหนิงชิงเซวียเดินไป นกสีขาวก็หงุดหงิดอีกครั้งแล้วตามหนิงชิงเซวีย วนอยู่รอบตัวเธอ ในที่สุดหนิงชิงเซวียก็เข้าใจว่านกกำลังพยายามบอกบางอย่างกับเธอ

 

“นายต้องการอะไรจากฉัน?” หนิงชิงเซวียถาม แต่แล้วเธอก็รู้ว่านกจะเข้าใจคำพูดของเธอได้อย่างไร

 

แต่แล้วนกก็พยักหน้าอย่างแรง

 

หนิงชิงเซวียแข็งทื่อ นกฉลาดขนาดนี้ได้ด้วยหรอ? มันต้องการอะไรจากเธอละ? หนิงชิงเซวียหยิบกระป๋องอาหารออกมาแล้ววางไว้ข้างหน้านก “นายอยากกินนี่หรือเปล่า?”

 

นกบินลงมาแล้วคว้ากระป๋องด้วยปาก มันนำมันกลับมาไว้ในมือของหนิงชิงเซวีย แล้วบินไปรอบๆ เธออีกครั้ง

 

หนิงชิงเซวียเข้าใจแล้วในครั้งนี้ และมองดูนกตัวนี้อย่างตกใจ “นายต้องการให้ฉันพานายไปกับฉันใช่ไหม?”

 

ทันทีที่หนิงชิงเซวียพูดเช่นนี้ นกก็พยักหน้าอีกครั้ง

 

หนิงชิงเซวียขมวดคิ้ว “เกาะนี้ไม่ดีเหรอ? มีผู้คนอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยนิ นอกจากนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะมีชีวิตรอดในมหาสมุทรนั้นรึเปล่า”

 

นกได้ยินคำพูดของหนิงชิงเซวีย และมันก็กระพือปีกอยู่เหนือหนิงชิงเซวีย มันเหินเวหาในขณะที่บินไปที่ใจกลางเกาะจากนั้นกลับมาที่หนิงชิงเซวีย นอกจากความคาดหมายแล้วยังมีความเศร้าโศกในดวงตามัน

 

หนิงชิงเซวียรู้สึกว่านกมีความผูกพันเป็นพิเศษกับเธอ มันเป็นเพราะการฝึกตนของเธอหรอ? ไม่เช่นนั้นมันก็มีชายพื้นเมืองมากมาย ทำไมมันไม่ไปหาพวกเขาแล้วเป็นเธอแทนละ?

 

ทันใดนั้นหนิงชิงเซวียก็จำได้ว่านกตัวนั้นกำลังหงุดหงิดกับบางสิ่งที่เกิดขึ้นในใจกลางของเกาะ นั่นหมายความว่าภูเขาไฟกำลังปะทุหรอ? แต่เนื่องจากมีชนพื้นเมืองอยู่ที่นั่นมากมาย นั่นหมายความว่าเกาะก็อยู่มาเป็นเวลานาน แล้วภูเขาไฟกำลังจะระเบิดในเวลาเดียวกันนี่ได้ยังไง?

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หนิงชิงเซวียก็ถามว่า “นายกำลังบอกว่าภูเขาไฟของเกาะนี้กำลังปะทุอยู่ใช่ไหม?”

 

ทันทีที่หนิงชิงเซวียเพิ่งพูดจบ นกก็พยักหน้าอย่างแรง

 

หนิงชิงเซวียมองดูนกด้วยความสุข มันแทบไม่มีนกที่ฉลาดแบบนี้เลย อย่างน้อยหนิงชิงเซวียไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

 

และนกตัวนี้ก็ยินดีที่จะไปกับเธอ หากเป็นเช่นนั้นเธอก็จะมีเพื่อนกับเธอระหว่างทางกลับ มันดีกว่าการอยู่คนเดียวบนธารน้ำแข็ง อย่างไรก็ตาม หนิงชิงเซวียยังสงสัยมากว่านกตัวนี้มาถึงนี้เกาะนี้ได้อย่างไร

 

เมื่อมองดูการปะทุของกำมะถันในอากาศที่ใจกลางเกาะมากขึ้นเรื่อยๆ เธอเชื่อว่านกบอกเธอถูถต้อง ภูเขาไฟบนเกาะแห่งนี้กำลังปะทุ

 

“ถ้างั้นก็ตามฉันนะ ตอนนี้ฉันจะไปที่เรือลำนั้น ที่นั่นมันอาจมีอันตราย บินตามฉันมานะ” หนิงชิงเซวียชื่นชอบขนนกสีขาว และนกที่มีความเป็นมนุษยมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย