บทที่ 463 : ห้องชุดของเย่โม่

แม้ว่าพนักงานของแผนกต้อนรับจะไม่อยากทำแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าพูดคำแบบนั้นกับเย่โม่ พวกเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรเข้าไปที่สำนักงานของหวังซือเยวีย

หวังซือเยวียสังเกตเห็นว่าเสียงเงียบลงแล้ว ในที่สุดเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย แต่ในขณะนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

โดยปกติเขาจะไม่รับสายพวกนี้ เขาไม่ต้องการได้ยินเพราะกลัวความไม่พอใจของผู้คนที่อยู่ที่นั่น แต่เขาก็ยังหยิบมันขึ้นมา อธิษฐานว่ามันไม่ใช่คนที่มาเรื่อง

“บอสหวังค่ะ มีคนอยู่ที่แผนกต้อนรับบอกว่าเขาเป็นเพื่อนเก่าของคุณคะ เขาต้องการให้คุณลงมาข้างล่าง” ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับพูดด้วยเสียงตื่นกลัวเล็กน้อย

“โอเคๆ ฉันจะลงไปชั้นล่างเดี๋ยวนี้แหละ” หวังซือเยวียวางสายโทรศัพท์ด้วยรูปลักษณ์ที่ขมขื่น เขาไม่กล้าไม่ไป

เย่โม่ไม่ต้องรอนานก่อนที่ร่างกายกลมๆ ของหวังซือเยวียจะออกมาจากลิฟต์ “เชียนเปยถามหาผมหรอครับ? ผมเองครับ หวังซือเยวีย ฮ่าฮ่า”

ก่อนที่หวังซือเยวียจะมาถึง พวกเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาแล้ว ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขามีความสุขจริงๆ หรือแกล้งทำมันกันแน่

“ฉันเอง นายจำฉันไม่ได้เหรอ?” เย่โม่ยิ้ม

“หืมม นั้นคุณนิ พี่เย่ คุณจริงๆ ด้วย ฉันหวังว่าจะได้พบคุณมาหลายเดือนแล้ว และในที่สุดคุณก็มาที่นี่จนได้!” หวังซือเยวียผ่อนคลายทันที

เย่โม่มาเพื่อพักที่โรงแรม 1 สัปดาห์ เขามีความสามารถมาก แต่ก็ไม่ได้อวดดี เขารู้สึกขอบคุณเย่โม่มากสำหรับของขวัญและไม่ทำให้เขาเกรงกลัว เขารู้ว่าเย่โม่คนที่เข้าได้ง่าย และเขาก็เป็นปรมาจารย์ที่แท้จริง

เย่โม่เห็นว่าหวังซือเยวีย มีความสุขอย่างแท้จริง เขาจึงตบไหล่ของเขาและยิ้ม “ฉันมาที่นี่เพื่อหาห้องพักนะ นายมีห้องเหลือไหม?”

“แน่นอนสิ” หวังซือเยวียกล่าวโดยไม่ลังเล “พี่เย่ เราที่อื่นกันก่อนดีกว่า”

พนักงานต้อนรับสาวมองที่เจ้านายของเธอด้วยความตกใจ “บอสคะ เราไม่มีห้องพักในโรงแรมเหลืออีกแล้วนะคะ” เธอกลัวว่าเจ้านายของเธอจะลืม

“ฮ่าฮ่า คนอื่นอาจจะไม่ได้ แต่พี่เย่มีห้องส่วนตัวในโรงแรมของเรา มันไม่ได้เป็นของโรงแรม แต่เป็นของ พี่เย่” หวังซือเยวียดึงเย่โม่เข้าไปในลิฟต์

ผู้คนที่อยู่รอบตัวพวกเขาจ้องมองที่เย่โม่ ผู้ซึ่งกำลังขึ้นไปแล้ว ชายหนุ่มผู้นั้นทรงพลัง เขาพูดถึงตัวเองเพียงครั้งเดียวและเขาก็ได้ที่พัก ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเขามีห้องชุดของตัวเอง

หลังจากที่เย่โม่หายไป ผู้คนในเลานจ์ก็เริ่มพูดคุยกัน

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันจะมีห้องชุดส่วนตัวในสถานที่ของนายอะ?” เย่โม่ถามอย่างสับสน

หวังซือเยวียยิ้มอย่างชาญฉลาด “ในเวลาอื่นๆ คุณก็สามารถมีห้องได้มากเท่าที่คุณต้องการนะ แต่วันนี้ฉันไม่ได้ตัดสินใจ ฉันคาดการณ์ว่าจะเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นนะ ครั้งก่อนที่คุณไป ฉันตัดสินใจที่จะสร้างห้องชุดบนชั้น 8 มันมีไว้สำหรับคุณนั้นแหละ อย่างที่ฉันบอก มันไม่ได้เป็นของฉัน ฉันให้คุณเห็นรอบๆ ฉันหวังว่าคุณจะชอบมันนะ ฉันคิดว่าไม่แน่คุณจะกลับมาอีก แล้วคุณมจริงๆ มันเป็นเกียรติอย่างแท้จริงเลยละ”

เย่โม่หัวเราะและพูดว่า “ขอบคุณนะ ถ้านายมีปัญหาอะไร ก็เพียงมาขอความช่วยเหลือจากฉันได้เลย วันนี้ฉันเป็นหนี้นายแล้วละ”

หวังซือเยวียยิ้ม “พี่เย่ ดูสิ คุณแก้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของฉันได้แล้วเมื่อคุณมาที่นี่ โรงแรมของฉันได้รับการยอมรับว่าเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวในครึ่งปีเท่านั้นเอง ฉันให้เครดิตคุณ ฉันก็แค่สร้างห้องชุดเล็กๆ เอง มันไม่มีอะไรเทียบได้เลย”

หวังซือเยวียพาเย่โม่ขึ้นไปด้านบนและมีห้องชุดเหมือนคฤหาสน์ ไม่เพียงแต่มันมีดอกไม้ทุกชนิดเท่านั้น แต่ข้างในยังสะอาดอย่างมาก เห็นได้ชัดว่ามีคนทำความสะอาดที่นั่นทุกวัน

“ห้องสวีทนี่น่ารักจัง!” ฮานหยันอุทานออกมา

“ไม่เลวเลยนิ” เย่โม่ชมเชยเช่นกัน สิ่งสำคัญที่สุดคือหวังซือเยวียเป็นผู้จัดการที่ดีอย่างแท้จริง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือไม่ แต่เขาก็เตรียมทุกอย่างให้เขา มันอาจจะดูง่ายสำหรับเขา แต่ความพยายามของเขาได้รับการชื่นชม ไม่น่าแปลกใจที่โรงแรมของเขานั้นดีที่สุดในเมืองผี

ฮานหยันเดินไปรอบๆ อย่างมีความสุข เธอไม่ได้คาดหวังว่าเย่โม่จะสามารถหาที่พักที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ ในใจของเธอความสามารถของเย่โม่เพิ่มขึ้นเช่นกัน

“พี่เย่ ถ้าคุณมีความสุขก็อยู่ที่นี่เถอะ บริกรสามารถเรียกมาได้ตลอด 24/7 สำหรับอาหาร คุณสามารถเลือกได้ว่าคุณต้องการกินที่ชั้นล่างหรือให้บริกรนำมาที่นี่” หวังซือเยวียเห็นว่าเย่โม่มีความสุขมากกับมัน เขาจึงรู้สึกภูมิใจในสิ่งที่เขาเตรียมไว้เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เย่โม่หายไปเพียง 1 เดือนเมื่อเขาเริ่มสร้างมันขึ้นมา ตอนนี้มันถูกใช้งานอย่างแน่นอน เขารู้สึกโชคดีเช่นกันถ้าเขาไม่ได้สร้างมันขึ้นมา เย่โม่ก็จะไม่มีที่อยู่ เขาจะไม่กล้าทำตัวขุ่นเคืองกับใครก็ตามที่อยู่ที่นั่น

“บอสหวัง ฉันมาแล้ว ฉันต้องการความช่วยเหลือ” เมื่อพวกเขากำลังพูด ประตูลิฟต์ก็เปิดขึ้นอีกครั้งและมีชายคนหนึ่งที่ลงพุงเดินเข้ามา

“โอ้ไงนายกเทศมนตรีหวู่ คุณมาถึงที่นี่เมื่อไหร่อะ? ถ้าคุณต้องการอะไรเพียงโทรหาฉันก็ได้นิ ไม่จำเป็นต้องมาถึงที่นี่เป็นการส่วนตัวเลยนะ” หวังซือเยวียเห็นชายคนนั้นและเดินไปหาเขาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

ชายคนนั้นคือหวู่อิงเยวียน รองนายกเทศมนตรีเมืองกุยเฉิง เขารู้อยู่แล้วว่าทำไมเขาถึงมา

ชายคนนั้นมองเย่โม่และฮานหยันอ่างตรวจสอบ และพูดว่า “บอสหวัง โรงแรมของคุณได้นำเกียรติมาสู่เมืองของเรา แต่ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณในวันนี้จริงๆ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งและเขาก็มาแข่งขันเช่นกัน ตอนนี้เขาไม่มีที่พักเลยและคุณรู้ไหมถ้าเขาอยู่ที่อื่น เขาจะเสียหน้า คุณช่วยเอาห้องพักในโรงแรมของคุณให้เขาหน่อยได้ไหม?”

มีโรงแรมระดับ 5 ดาวเพียงแห่งเดียวในเมืองผี และคนส่วนใหญ่ซ่อนตัวอยู่ในนั้น หากคุณอยู่ที่อื่น คุณจะเสียหน้าแน่นอน

หวังซือเยวียพูดด้วยความยากลำบากใจ “ฉันเสียใจจริงๆ นายกเทศมนตรีหวู่ แต่อย่างที่คุณรู้ ฉันไม่ได้ตัดสินใจเรื่องนี้”

ชายคนนั้นไม่ผิดหวังกับคำพูดของหวังซือเยวียเลย เขากลับยิ้มออกมา “ฉันรู้เรื่องนี้แน่นอน ฉันไม่ได้ขอให้คุณเคลียร์ห้องคนอื่นมาให้ แต่ฉันรู้ว่าคุณมีห้องชุดว่างอยู่ที่นิ? คุณคิดว่าไงละ?”

การแสดงออกของเย่โม่ไม่เปลี่ยนแปลง เขากำลังรอดูว่าหวังซือเยวียจะตอบสนองอย่างไร แต่การแสดงออกของฮานหยันเปลี่ยนไป เย่โม่ได้ทำผิดในสองนิกายแล้ว เธอไม่ต้องการคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำให้ขุ่นเคืองอีกครั้ง

ด้วยความคิดเหล่านี้ ฮานหยันก็มองอย่างเป็นห่วงและต้องการเกลี้ยกล่อมเย่โม่ให้เปลี่ยนเป็นโรงแรม แม้ว่าเย่โม่จะแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับคนจำนวนมากได้

หวังซือเยวียไม่ได้ดูมีปัญหาเลย เขาแค่หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายกเทศมนตรีหวู่ถามฉันเรื่องนี้ ถ้าห้องชุดนี้เป็นของฉัน นายกเทศมนตรีหวู่ก็สามารถปล่อยให้ทุกคนอยู่ที่นั่นได้เลย แต่มันเป็นสมบัติของพี่เย่ ฉันเพียงช่วยเขาสร้างมันขึ้นมานะ”

“พี่เย่เหรอ?” หวู่อิงเยวียนมองอย่างประหลาดที่เย่โม่และฮานหยัน