กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 34 – ปัญหา

 

ตั้งแต่ที่โนอาห์ค้นพบหนทางสู่การเป็นผู้ฝึกตนเขาก็ไม่ได้ สนใจความรู้แขนงอื่นใดเลย ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่มีเวลาศึกษา แต่เพราะตารางการฝึกฝนที่เข้มงวด

 

เขามีความเข้าใจระบบอํานาจทางการเมืองเพียงแค่ระดับพื้นฐานเท่านั้นและสภาพแวดล้อมบริเวณใกล้เคียงคฤหาสนของตระกูล

 

การแบ่งอํานาจมีความคล้ายกับระบบศักดินาจากโลกก่อนหน้าของเขา คือ ตระกูลขุนนางขนาดเล็กจะต้องจ่ายภาษีให้กับตระกูลขุนนางขนาดกลางเพื่อรักษาอาณาเขตของตน ทําเช่นนี้ไปจนถึงตระกูลขุนนางขนาดใหญ่จะขึ้นตรงต่อราชวงศ์เท่านั้น

 

ตระกูลขุนนางขนาดใหญ่จะได้ควบคุมเมือง เช่นตระกูลโชสติได้ควบคุมเมืองมอสโกรฟ และกระทําโดยอยู่ภายใต้คําสั่งของราชวงศ์

 

แต่จิตใจของโนอาห์นั้นไม่ได้แสดงถึงความใส่ใจชื่อใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อเหล่านี้เลย เขาเพียงจดจ่ออยู่กับการฝึกตนจนแทบจะจําไม่ได้ด้วยซ้ำว่าประเทศนี้ชื่อว่า ยูทรา

 

‘มันยังมีทางเลือกอื่นอีกนี่! ฉันคงรู้มากกว่านี้หากหัวข้อเรื่องการฝึกตนไม่ได้ถูกปิดบังไปจากสาธารณะ ตอนออกจากตระกูลไปฉันต้องมีหนึ่งหรือสองแผนสํารองเอาไว้’

 

หากมีอยู่สิ่งหนึ่งที่โนอาห์มั่นใจ นั่นก็คงจะเป็นเรื่องที่อนาคตเขาจะไปจากตระกูลแห่งนี้ เขารู้ว่าด้วยสภาพแวดล้อมเช่นนี้ความเป็นไปได้นั้นจะมีเพียงแค่ระดับหนึ่งเท่านั้นเนื่องจากฐานะบุตรนอกสมรสเช่นเขาทําให้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจำต้องอยู่ที่นี่ต่อไป เขาอยากหลบหนีแบบออร์สันมากกว่าที่จะต้องใช้ทั้งชีวิตรับใช้พวกขุนนางโดยที่หวังว่าวันหนึ่งจะได้รับของกํานัลตอบแทน

 

‘เป็นเรื่องแย่ที่ฉันยังอ่อนแออยู่ ต้องรอจนกว่าตันเถียนจะปรากฏและรอความคิดที่แน่วแน่ก่อนจะคิดหนีด้วย ทั้งนี้ยังต้องมีแผนที่จะแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่ต้องให้พวกขุนนางยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ และยังมีเรื่องสถานการณ์ของแม่อีก…’

 

ยังไม่มีวิธีใดที่จะสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้ทันที ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะคิดถึงปัญหาเหล่านี้เมื่อเขาได้เข้าใจสิ่งต่างๆ ได้กระจ่างชัดมากขึ้นกว่าเดิม

 

*****

 

ชีวิตในเขตนอกยังคงดําเนินต่อไปเรื่อยๆ เช่นปกติ เว้นเสีย แต่พิธีศพของซูซาน โนอาห์ไม่ได้ทําอย่างอื่นเลยนอกจากฝึกฝนและกําจัดฝูงของสัตว์เวทมนตร์ตามคําสั่ง

 

มีเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่วันหลังจากที่เขาอายุได้ สิบสองปี จุดฝังเข็มของเขาหยุดดูดซับ “ลมหายใจ” เนื่องจากวัฏจักรที่สามของเขาสมบูรณ์แล้ว! ด้วยวัฏจักรนี้ เขาจะได้รับร่างกายอันดับสอง! ตอนนี้โนอาห์อยู่ในห้องทรมานชั้นใต้ดินของตึกผู้พิทักษ์ เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ถูกผูกติดกับโต๊ะเหล็ก

 

วิลเลียมอยู่ข้างๆ เขาตะโกนจํานวนจุดฝังเข็มที่จะต้องทําลาย “จุดฝังเข็มทั้งเจ็ดถูกทําลายแล้ว วงของการดูดซับกําลังก่อตัวจงตั้งใจ!”

 

โนอาห์คุ้นชินกับการรักษาหรืออย่างน้อยก็ขั้นตอนของมัน ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้จากการที่จุดฝังเข็มแตกสลายนั้นยังคงแย่ไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ ไม่ว่าเขาจะเพิ่มพลังงานจิตมากแค่ไหนเขาก็ต้องใช้สมาธิจัดการเพื่อให้มีสติอยู่ดี

 

ความรู้สึกถึงความตายเช่นครั้งก่อนคลืบคลานเข้ามายังจิตใจของโนอาห์ แต่นั่นก็ไม่ได้ทําให้เขาวูบดับไป เขาตั้งใจอยู่กับการสะสม “ลมหายใจ” ที่แผ่นหลัง

 

หลังจากที่ความหนาแน่นเพียงพอแล้ว เขาก็จัดการให้ “ลมหายใจ” ไหลเข้าไปเติมเต็มพื้นที่ที่จุดฝังเข็มก่อนหน้าอยู่ แต่เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น เมื่อปกติที่ “ลมหายใจ” จะถูกสะสม ณ จุดที่ว่างเปล่าของจุดฝังเข็ม แต่กลับถูกร่างายดูดซับเข้าไปแทน

 

ที่น่ากังวลที่สุดคือโนอาห์ไม่ได้รู้สึกว่าตนแข็งแกร่งขึ้นแต่อย่างใด “ลมหายใจ” กลับหายไปในร่างกายของเขาขณะที่ความรู้ว่าถึงความตายยังคงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และมีแต่จะเร็วขึ้นกว่าเดิม

 

เขาพยายามบังคับให้ “ลมหายใจ” ไหลเข้าไปยังจุดฝังเข็ม ก่อนหน้าอีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม เขาไม่รู้เลยว่า จะต้องทําอะไรต่อ! ทุกครั้งที่เขาพยายามจะสะสม “ลมหาย ใจ” มันกลับถูกร่างกายดูดซับหายไปและเขาไม่รู้ว่าทําไม!

 

ขณะนั้นเอง ของเหลวสีดําก็ไหลออกมาจากแขนขวาของเขา เมื่อเห็นเช่นนั้นโนอาห์ก็เข้าใจได้ทันที่ว่าเขากําลังก้าวเข้าสู่การเปลี่ยนอันดับของร่างกาย!

 

“ลมหายใจ” ที่ถูกดูดซับเข้าไปทําให้อันดับของร่างกายเปลี่ยนงั้นรึ? งั้นก็หมายความว่าฉันจะสร้างจุดฝังเข็มไม่ได้จนกว่าร่างกายจะพัฒนาเสร็จสินะ?”

 

เขาคิดหาคําอธิบายอื่นใดไม่ได้อีกและไม่มีเวลาที่จะถามวิล เลี่ยมด้วยเพราะความมืดได้เข้าครอบงำจิตใจของเขา

 

เขาดูดซับ “ลมหายใจ” อย่างต่อเนื่องแบบไม่หยุดพักเพื่อตรวจสอบดูว่าจุดฝังเข็มใหม่ก่อตัวแล้วหรือยัง ของเหลวสีดําเริ่มไหลออกมาจากร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว

 

วิลเลียมกดตัวศิษย์ไว้ขณะคอยเฝ้าดูกระบวนการนี้ด้วยความกังวล เขาเข้าใจว่าลูกศิษย์กําลังเผชิญหน้ากับปัญหาบางอย่างแต่เขาช่วยเหลืออะไรไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยให้มือเปื้อนของเหลวสีดําอยู่เช่นนั้นขณะกดร่างของโนอาห์ให้อยู่ชิดติดกับโต๊ะ

 

ขณะเดียวกันนั้นทั้งร่างกายของโนอาห์ถูกเคลือบด้วยของเหลวสีดําเนื่องจากเขาเร่งกระบวนการดูดซับเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกความมืดกลืนกิน และในที่สุด “ลมหายใจ” ก็เริ่มสะสมไปยังจุดฝังเข็มของเขาแล้ว เขาเลิกยุ่งกับจุดฝังเข็มใหม่นี้ทันทีเพื่อรอให้มันแข็งตัวและเชื่อมโยงแต่ละจุดเข้ากับร่างกาย เขาไม่สนใจความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากกระบวนการการเชื่อมต่อนี้และจดจ่ออยู่กับการบ่มเพาะส่วนผสมระหว่าง “ลมหายใจ” และชิ้นส่วนกระดูกในร่างกาย ในท้ายที่สุด ส่วนผสมนี้ก็แข็งขึ้นและทําให้เขารู้สึกถึงคลื่นของความแข็งแกร่งอันมหาศาลโถมเข้าใส่เขาอย่างจัง

 

เช่นเดียวกับครั้งก่อน เขารอเวลาก่อนจะปล่อยให้การหลอมรวมรอบๆ จุดฝังเข็มใหม่เพื่อทําให้มั่นใจว่าการรักษาเป็นไปได้อย่างสมบูรณ์

 

เขารู้สึกว่าร่างกายแข็งแรงมาก จิตใจของเขาอ่อนล้ามาก และพลังงานจิตก็แทบจะหมด แต่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มา จากข้างหลังแล้ว เขาใช้กําลังที่มียกแขนและโซ่เหล็กที่คล้องมืออยู่ก็ขาดสะบั้นในทันที เช่นเดียวกับที่ข้อเท้าของเขา เขาลุกขึ้นยืนบนโต๊ะเหล็กเพื่อสัมผัสถึงร่างกายแต่จิตใจกลับอ่อนล้าเกินไปเนื่องด้วยความเจ็บปวดที่เขาต้องทนเพื่อปรับขนาดความแข็งแกร่งใหม่ให้แม่นยํา

 

ขณะเดียวกัน วิลเลียมก็เผยรอยยิ้มอันอบอุ่นขณะมองเขา เขาภูมิใจในตัวลูกศิษย์ที่ใช้ความตั้งใจจริงและความกล้าหาญผ่านอุปสรรคหลายต่อหลายอย่างมาได้อย่างต่อเนื่อง

 

โนอาห์ลงมาจากโต๊ะและโค้งคํานับอาจารย์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขยับเนื้อขยับตัวได้ทันทีหลังจากเสร็จสิ้นการรักษา

 

“ข้าขอบคุณท่านมาก ท่านอาจารย์ ครั้งนี้ข้าไม่ต้องเป็นผู้ป่วยติดเตียงแล้ว ฉะนั้นวันพรุ่งนี้เรามาฝึกการต่อสู้กันเถอะขอรับ ข้ากระหายที่จะได้สัมผัสว่าร่างกายใหม่ของข้านั้นแข็งแกร่งมากขึ้นเพียงใด!”

 

รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของวิลเลียมจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจ

 

“เจ้ามันบ้าการฝึกฝนจนไม่ลืมหูลืมตา วันพรุ่งนี้เราจะทําความสะอาดห้องนี้เพื่อกําจัดสิ่งสกปรกที่ขับออกมาจากตัวเจ้า! และเจ้าจะต้องทําภารกิจพิเศษเพื่อชดเชยแก่โซ่ตรวนเหล่านี้ ที่เจ้าทําขาด!”