กําเนิดดาบปีศาจ กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 50 – การเปลี่ยนรูปร่าง

 

กําเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 50 – การเปลี่ยนรูปร่าง

 

โนอาห์ไม่เคยสู้กับผู้ฝึกตนแบบซึ่งๆ หน้ามาก่อน การต่อสู้ของเขากับวิลเลียมเป็นเพียงแค่หนึ่งในการฝึกฝน และกลุ่มของออร์สันซึ่งเขามีหน้าที่แค่คอยสนับสนุนเท่านั้น เขากําลังคิดเช่นนั้นอยู่ต่อหน้าผู้ฝึกตนตัวจริงตัวต่อตัวและนั่นทําให้เขารู้สึกตื่นเต้นสุดๆ

ในที่สุดก็ได้ประมือกับคนที่ไม่ตายในดาบเดียวจนได้!”

 

ทหารจากตระกูลลานเซย์ตะลึงเมื่อเห็นโนอาห์ยิ้มให้ในตอนแรก แต่จากนั้นก็กลับมาสนใจกับ การต่อสู้อีกครั้งับการต่อสู้อีกครั้งกับการต่อสู้อีกครั้งและพุ่งเข้าหาโนอาห์พร้อมกับยกขวานขึ้นเหนือศีรษะ

 

โนอาห์ไม่รู้ตัวว่าเขายิ้มออกไป เพราะความสนใจทั้งหมดของเขาไปอยู่กับขวานเล่มใหญ่ที่กําลังตรงเข้ามาหา เมื่อขวานเล่นนั้นห่างจากศีรษะโนอาห์เพียงไม่กี่เซนติเมตร เขาก็หลบไปทางซ้ายอย่างรวดเร็วพร้อมกับหมุนดาบที่เล็งไปยังศีรษะของทหารคนนั้น

ทหารคนนั้นกําด้ามขวานแน่นและยกขึ้นมาป้องกันดาบ แต่ก็ยังไม่วายเฉือนเนื้อที่แก้มไปเล็กน้อย ชัดเจนแล้วว่าด้ามขวานไม่ได้ช่วยปกป้องผู้ใช้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

 

เขาถอยห่างออกไปสองสามก้าวและกลับมาตั้งท่าพร้อมโจมตี ทั้งยังคอยระวังเจ้าเด็กฉีกยิ้มที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาอย่างช้าๆ

 

ทั้งคู่กระโดดเข้าหากันและแลกเปลี่ยนการฟาดฟันใส่กันสองสามครั้งก่อนจะเข้าปะทะกันอย่างจริงจังอีกครั้ง ครั้งนี้มีบาดแผลเล็กๆ ปรากฏบนขาขวาของทหาร

 

โนอาห์ไม่ได้เลือกเป้าหมายแบบส่งๆ แต่เขาเลือกคนที่ไม่พร้อมจะรับมือกับการโจมตีอันรวดเร็วจากสองทิศทางของเขาได้แบบง่ายๆ

 

ขวานใหญ่ที่ผู้ฝึกตนถืออยู่นั้นไม่เหมาะสมที่จะสกัดกั้นดาบทั้งสองเล่มของโนอาห์ ด้วยความสามารถในการตอบโต้และและร่างกายอันดับสองที่ใกล้ถึงขั้นสูงสุดของในอันดับ มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะทําลายการป้องกันของทหารคนนี้ลําพังแค่ความแข็งแกร่ง

 

โนอาห์เข้าใจเขาไม่สามารถฆ่าทหารนายนี้ได้ง่ายๆ จนกว่าเขาจะเกิดพลาดและทหารคิดเช่นเดียวกัน ดังนั้นทั้งคู่จึงเข้าปะทะกันอีกครั้งพร้อมทั้งรอที่จะให้ความผิดพลาดเกิดขึ้นกับใครคนใดคนหนึ่งก่อน

 

ร่างกายของทหารเกิดบาดแผลขึ้นอย่างต่อเนื่องเนื่องจากโนอาห์โจมตีใส่เขาทุกครั้งที่เขาคิดจะถอยหนีห่างจากเขาเพื่อตั้งกระบวนท่าป้องกัน

 

หลังจากที่แลกเปลี่ยนการโจมตีใส่กันมากกว่าสิบครั้ง ชุดเกราะของทหารทั้งหมดก็มัวหมองไปด้วยเลือดของผู้สวมใส่

 

แต่อย่างไรก็ตาม ก็ใช่ว่าโนอาห์จะเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ แม้ว่าเขาจะไม่มีบาดแผลเลย แต่ “ลมหายใจ” ในร่างกายเขาถูกใช้ไปจนเหลือเพียงครึ่งเดียวและไม่สามารถปลดปล่อยการโจมตีอันรุนแรงใส่ศัตรูได้

 

จากการต่อสู้อันเร่าร้อนกลายเป็นบททดสอบความอดทน

 

โนอาห์โจมตีอีกครั้งโดยฟาดฟันด้วยดาบทั้งสองและทหารก็ยกขวานขึ้นมาป้องกันเพล้ง

 

เกิดการปะทะกันขึ้นอีกครั้ง แต่ทหารเริ่มรู้สึกสับสนเมื่อเขาได้ยินดาบหนึ่งเล่มตีเข้าที่มือของเขา ขณะเดียวกันนั้น ดาบอีกเล่มก็ได้หายไปชั่วครู่และกลับมาปรากฏอีกครั้งที่ใบหน้าของเขาโดยปลายดาบซื้อยู่ที่ตาข้างซ้าย เขารีบหลบทันทีแต่ในช่วงที่เกิดความตกใจ โนอาห์ก็ใช้ดาบอีกเล่มฟันเข้าที่บริเวณหน้าอกของเขา

แม้จะหลบดาบที่มองไม่เห็นได้แต่กลับต้องถูกดาบอีกเล่มฟันเป็นเส้นตรงเข้าที่หน้าท้องจนเกิดบาดแผลฉกรรจ์

 

โนอาห์ไม่รอช้าและรีบถอยกลับขึ้นไปบนหลังคารถม้าเพื่อฟื้นฟู “ลมหายใจ” ที่จวนจะหมดเช่นเดียวกับทหาร ทําให้เขามีเวลาดูบาดแผลก่อนที่เครื่องในจะออกมากองข้างนอกจนในที่สุดก็ล้มตายลงกับพื้น

 

“อย่างที่คิดไว้เลย กระบวนท่าข้อมืออสรพิษใช้ไม่ได้กับผู้ฝึกตน แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ฉันได้มีโอกาสจบการต่อสู้ได้เร็วขึ้น

 

สิ่งที่เขาใช้คือเคล็ดวิชาแรกที่เขาเรียนรู้เมื่อห้าปีที่แล้วจากการไปหลอกใช้ผู้พิทักษ์คนหนึ่ง เขาไม่เคยใช้มันเลยเพราะเคล็ดวิชาที่เขาได้รับต่อจากนั้นแข็งแกร่งกว่ากระบวนท่าที่ไม่สมบูรณ์ของศิลปะการต่อสู้อันดับสองเสียอีก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะลืมมัน

 

เมื่อเห็นว่าการต่อสู้จะต้องกินเวลานาน โนอาห์จึงเลือกที่จะลองใช้อุบายจากเคล็ดวิชาข้อมืออสรพิษ และถึงแม้มันจะใช้หลอกทหารนายนี้ไม่ได้ แต่มันก็ดีพอที่จะช่วยสร้างช่องโหวให้กับการป้องกันของเขาได้

 

อย่างน้อยก็ทําให้ฉันรู้จุดยืนของตัวเองเมื่อเทียบกับผู้ฝึกตน เคล็ดวิชาของฉันกับกระบวนท่าของพวกเขาต่างสูงกว่ามาตรฐาน แต่ความผิดพลาดที่ไม่มีตันเถียนนั้นย่อมรุนแรงกว่ามาก”

 

เขาเข้าใจว่าตัวเขาเองในตอนนี้ไม่สามารถต่อสู้ที่กินเวลานานได้ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะพักและวิเคราะห์สถานการณ์ เพื่อหาว่าที่ใดที่การยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือของเขาจะเกิดประโยชน์สูงสุด

 

ขณะเดียวกันนั้น ณ ทางเดินเทือกเขา

 

เควินยังคงถูกตรึงด้วยเวทมนตร์น้ําของจอมเวทย์ แต่เขายังปลอดภัยเพราะเออร์วินถูกขัดขวางโดนกลุ่มผู้ที่ไม่ใช่ผู้ฝึกตน แต่อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ไม่ได้ถูกยื้อจนเนิ่นนาน เนื่องจากเออร์วินหยิบแส้ที่เหน็บอยู่ข้างหลังมาสังหารทหารทุกคนที่เขาจู่โจมใส่เขา

 

เควินรู้สึกกระสับกระส่ายขณะดูการต่อสู้ตรงหน้า และผู้ฝึกตนโจมตีขบวนดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะงัดไม้ตายออกมาใช้ ผิวหนังของเขาเริ่มกลายเป็นสีน้ําตาลอมเหลืองและกล้ามเนื้อของเขาเริ่มปูดบวม ความสูงของเขาก็ดูจะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน เขาส่งเสียงคํารามออกมาขณะใช้กําลังทั้งหมดที่มีปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระจากพันธนาการ

 

พื้นดินใต้ฝ่าเท้าแตกร้าวและสายน้ําที่ตรึงร่างกายเขาอยู่ก็ยึดออก จนกระทั่งทานทนความแข็งแกร่งของเควินไว้ไม่อยู่ และแตกสลายในที่สุด

 

เควินเป็นอิสระแล้ว!

 

เมื่อเขาได้รับการปลดปล่อย ร่างกายของเขาก็ค่อยๆ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ จนความสูงของเขาขึ้นไปถึงสามเมตร! เหล่าทหารรอบตัวเขาต่างตัวแข็งที่อเมื่อเห็นรูปร่างของเขาตอนนี้ และแม้แต่สีหน้าของเออร์วินเองก็เริ่มจริงจังมากขึ้นขณะมองยักษ์สีน้ําตาล

 

“ในที่สุดเจ้าก็บรรลุความสามารถเคล็ดวิชาร่างกายของเจ้าแล้วสินะ”

 

เควินไม่ได้ตอบกลับและค่อยๆ เดินไปหาเออร์วินอย่างช้าๆ พร้อมกับควงค้อนในมือ จอมเวทย์ยิงกระสุนน้ําสองนัดแต่เมื่อกระสุนพุ่งชนผิวหนังสีน้ําตาล กลับทิ้งไว้เพียงแค่ร่องรองสีขาวบนผิวหนังเท่านั้น

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น เวทมนตร์ของเออร์วินทําอะไรเขาไม่ได้เลย เออร์วินอัญเชิญสายน้ําสามเส้นหลอมรวมเข้าด้วยกันจนกลายเป็นแส้กึ่งโปร่งแสงที่เขาถือในมือข้างซ้าย จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าใส่เควินพร้อมกับแส้แบบธรรมดาในมือข้างขวา

 

เออร์วินปล่อยการโจมตีด้วยแส้แบบธรรมดาแต่เควินเพียงยกแขนขึ้นมาป้องกันได้อย่างง่ายดาย แส้พันแขนของเขาและจอมเวทย์ก็กําลังจะปล่อยการโจมตีจากแส้นแต่จู่ๆ เควินก็จับแสhและออกแรงดึงสุดกําลัง

 

เออร์วินถูกดึงเข้าหาเควินในทันทีและกําลังจะปะทะเข้ากับค้อนแต่แสน้ํากลับเปลี่ยนรูปร่าง เป็นโล่และป้องกันการโจมตีที่กําลังใกล้เข้ามา

 

โล่น้ําสามารถป้องกันการโจมตีอย่างรุนแรงได้ แต่เออร์วินเองก็ได้รับผลกระทบจากแรงกระแทกและกระเด็นออกไปไกลกว่าสิบเมตร!

 

ไม่มีใครทันสังเกตเห็นรอยแตกเล็กๆ ที่ปรากฏอยู่บนหัวไหล่ของเควินเลย