——

หลังจากแขกเดินทางกลับไป ก็ตั้งใจว่าจะกลับไปใช้ชีวิตประจำวันตามเดิม ไม่ทันไรแขกอีกคนก็มาถึง

คนที่ยังว่างอยู่ต่างก็มารวมตัวกันอยู่ใกล้ ๆ ทางเข้าออกของหมู่บ้านเหมือนกับครั้งก่อน

“นามของข้าคือ โดไรม์ มังกร(Dragon)ผู้ทรงเกียรติแต่โบราณกาล”

ผู้มาเยือนคนดังกล่าวก็คือมังกร(Ryuu)นั่นเอง

มังกรตะวันตกที่มักจะโผล่ออกมาให้เห็นกันบ่อย ๆ ในมังงะไม่ก็อนิเมะ

ดูมีสง่าราศี

ถ้ายืนดี ๆ น่ะนะ

มังกรผู้ถือครองนามว่า โดไรม์ นั้นอยู่ในท่าก้มศีรษะมาทางผม

“ของฝากครับ โปรดรับเอาไว้ด้วย”

ผู้ติดตามของโดไรม์งั้นเหรอ เขาเป็นชายสวมชุดพ่อบ้าน ลักษณะดูเรียบร้อยยืนกล่องที่ถือเอาไว้ในมือมาให้

“ขอบคุณสำหรับความใส่ใจครับ”

ก่อนอื่นก็…รับมาก่อน…ดากะก้าวออกไปรับของชิ้นนั้นแทนผม แล้วจึงนำไปส่งมอบให้กับแอน

หลังจากที่เธอตรวจสอบของที่อยู่ด้านในแล้วก็ถือมาด้านหน้าผม

เป็นดาบที่ถูกประดับด้วยของที่ดูมีราคา แล้วยังมีปลอกดาบอยู่ด้วย

“ปะ เป็นของมีค่ามากทีเดียวนะครับ”

“ไม่หรอกครับ ไม่เลย”

ของฝากเนี่ย ไม่ใช่ว่าควรจะของที่ธรรมดาและเป็นมิตรของผู้รับมากกว่านี้หรอกเหรอ?

อย่างเช่นของกิน

“จะว่าไปแล้ว ไม่ทราบว่าวันนี้เดินทางมาเพราะเหตุใดงั้นเหรอครับ?”

“ครับ นายท่านของผม ท่านโดไรม์พักอยู่ทางตะวันตกของที่นี่ ณ ภูเขาที่สามารถสังเกตุเห็นได้จากที่แห่งนี้ครับ”

“งั้นเหรอ”

“อาจจะห่างกันพอสมควร ทว่าจะนับว่าเป็นเพื่อนบ้านกันก็คงได้ ถึงแม้อาจจะช้าไปเสียหน่อย ”

“ขอบคุณมากครับ เอ่อคือ นายท่านที่ว่าจะก้มศีรษะอยู่แบบนั้น?”

“สำหรับเรื่องนั้นต้องขออภัยด้วยครับ นายท่านโปรดยกศีรษะขึ้นด้วยครับ”

“อะ อือ”

ถ้าไม่ได้ยินแบบนั้น คงจะเชื่อว่าคุณพ่อบ้านคนนี้ต่างหากที่เป็นเจ้านายก็เป็นได้

“เนื่องจากนายท่านไม่ชำนาญในการสนทนากับบุคคลที่เพิ่งได้พบปะกันเป็นหนแรก แทนที่จะให้พูดเรื่องที่ตนไม่ถนัดสู้ให้ผมรับหน้าที่แทนจะเป็นการดีกว่าน่ะครับ หากทำให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจก็ต้องขออภัยด้วยครับ”

“ไม่หรอก อย่าได้ใส่ใจเลย ใช่แล้ว มาแล้วทั้งทีก็อยากจะทำการต้อนรับน่ะนะ แต่ด้วยขนาดตัวแบบนั้นคงจะลำบากไม่ใช่น้อยเลย”

“นั่นสินะครับ นายท่านโปรดลดขนาดตัวลงด้วยครับ”

“อืม”

หลังจากที่มังกรตนนั้นตอบรับ ควันเข้าปกคลุม แล้วร่างกายขนาดมหึมาก็เล็กลงจนเหลือเพียงชายวัยกลางคนร่างสูงผู้มีท่าทางสงบเสงี่ยม

ท่าทางคล้ายกับขุนนาง

“ขออภัยด้วยครับ นายท่าน กล่าวทักทายอีกหนด้วยครับ”

“นามของข้าโดไรม์ มังกรผู้ทรงเกียรติแต่โบราณกาล”

…อย่าบอกนะว่าเตรียมบทพูดมาก่อนล่วงหน้าเพื่อป้องกันข้อผิดพลาดน่ะ

เอาเถอะ ถึงจะตัวสูงแต่ถ้าอยู่ในรูปร่างมนุษย์ล่ะก็ไม่มีปัญหา

ผมชวนเข้าไปที่บ้านพัก แล้วหลังจากนั้นก็กลายเป็นงานเลี้ยงไป

“เหล้ารสเลิศ อาหารถูกปาก ข้าไม่กลับแล้ว จะอยู่ที่นี่แหละ”

“ไม่ได้ครับ ถ้าไม่เฝ้ารังให้ดีจะถูกโกรธเอาในหลาย ๆ แง่นะครับ”

“ไม่มีปัญหา อยู่ที่นี่ก็ตอบโต้กลับไปได้”

“คงจะเป็นเช่นนั้นครับ แต่จะสร้างปัญหาที่แห่งนี้ไม่ได้ได้นะครับ”

“อา สร้างปัญหาเหรอ”

“ใช่สิครับ เรื่องต่อสู้นั้นเป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว ทว่าโดยพื้นฐานแล้วท่านไม่สามารถทำอะไรได้”

“เสียมารยาทจังนะ เห็นอย่างนี้ข้าก็เป็นมังกรผู้ทรงเกียรติแต่โบราณกาลเลยนะ”

“ขออภัยด้วยครับ ขอเอ่ยใหม่อีกรอบ สำหรับเรื่องพื้นฐานในการดำรงชีวิตท่านไม่สามารถทำอะไรได้เลยไม่ใช่เหรอครับ”

“อุ”

“เดินทางกลับในช่วงที่พวกเขายังปฏิบัติต่อพวกเราในฐานะแขกคนหนึ่งเถอะครับ ของฝากก็ได้รับมามากพอสมควรแล้วด้วย”

“แอปเปิ้ล มีแอปเปิ้ลด้วยใช่ไหม”

“อย่าได้กังวลไปครับ ได้รับมาไม่น้อยเลย”

“อืม เข้าใจล่ะ กลับกันเถอะ”

“ครับ อะ จะเปลี่ยนร่างคืน ณ ตรงนี้ไม่ได้นะครับ”

และแล้วด้วยเหตุนี้มังกรก็เดินทางกลับไป

ถึงแม้จะมอบสิ่งของเป็นจำนวนมาก แต่เทียบกับดาบที่ได้รับมาแล้ว ก็ยังคิดว่าคงไม่พอ

ยังไงก็เถอะ ตอนนี้มาพิจารณากันก่อน

หมู่บ้านของเรายังไม่สามารถต้อนรับแขกได้

เดิมทีนั่นก็เป็นเพราะผมไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนั้นเอาไว้ตั้งแต่แรก จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่ว่าจะตัดขาดจากโลกภายนอกเกินไปก็คงไม่ได้

คิดว่าไม่ได้

ไม่ได้ไม่ใช่เหรอไง

–

ก่อนอื่นเลย ไม่ว่าจะให้แขกรอหรือว่าซื้อเวลาเอาไว้นั้นจะให้ยืนรออยู่ข้างนอกก็คงจะไม่ได้

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ถ้าชวนมายังบ้านหลังนี้ การเตรียมการก็จะดูโจ่งแจ้งเกินไปเอาได้

ผมก็ไม่ได้คาดการณ์ถึงห้องรับแขกหรือสิ่งของชั้นหนึ่ง

ดังนั้นแล้วมาสร้างบ้านสำหรับใช้รับแขกไว้ดีกว่า

–

ต่อไปก็การเตรียมการการต้อนรับ

ให้ทุกคนแทบทั้งหมดมารวมตัวกันตอนมีแขกมาเยือนคงไม่เป็นที่ยินดีเท่าไหร่นัก

แม้การต้อนรับแขกจะสำคัญ แต่ยังไงทุกคนก็ล้วนมีหน้าที่หรืองานของตนเองกันทั้งนั้น

ในปัจจุบันนั้น เมื่อแกรนด์มาเรีย คูเดล และโคโรเนะเจอตัวแขกก็จะนำทางมาที่หมู่บ้านแต่ว่า

ด้วยเพราะต้องทำแบบนั้น จึงไม่สามารถติดต่อมาทางนี้ได้

ในตอนนี้ ซาบุตงจะส่งสัญญาณแจ้งให้ทราบเมื่อมีใครเข้ามาใกล้บริเวณหมู่บ้าน

ทุกคนมารวมตัวกันก็เพราะสัญญาณแจ้งเตือนจากซาบุตงนั่นเอง

ผมจึงตั้งสัญญาณรูปแบบใหม่ให้ซาบุตง

สัญญาณแจ้งเตือนภัยอันตรายนั้นยังคงเหมือนเดิม

สัญญาณแจ้งเตือนสำหรับแขกนั้น

สัญญาณใหม่นั้นผมตั้งให้เป็นเสียงคล้ายกับเสียงสั่นระฆัง

ระฆังที่ว่านั้นเป็นของทำมือจากกลุ่มของเรีย

ส่วนตัวคิดว่าแค่ตีเหล็กเสียงที่ออกมาก็คงใช้ได้ระดับหนึ่งแล้ว ทว่าดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น

เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่น้อยกว่าจะได้เสียงที่ดีพอสมควรมา แต่ก่อนหน้านี้พวกเธอทำจนสำเร็จแล้วนำมาส่งให้

เราจะใช้เจ้านั้นกัน

ส่วนเรื่องผู้ที่จะออกไปต้อนรับแขกหลัก ๆ คือผม ลู แล้วก็เทียร์ ทั้งหมดสามคน

พอเสนอออกไปเช่นนั้นแอนเอย เรีย กลุ่มดากะเองก็คัดค้านข้อเสนอที่ว่า

ดังนั้นทั้งสามคน รวมไปถึงทั้งเหล่าเอลฟ์ เมดยักษ์ และเหล่าลิซาร์ตแมนอีกหลายคนก็มาร่วมด้วย

ฟลอร่าเองก็อยากจะเข้าร่วมด้วยเหมือนกัน แต่ผมขอให้เธอจับตาดูแขกตอนที่เข้ามาพักจนถึงช่วงค่ำแทน

เท่าที่ได้ยินมา ลู เทียร์ หรือแม้กระทั่งกลุ่มของเรียหรือแอนนั้นไม่มีปัญหาแม้จะไม่นอนเป็นเวลาหลายวัน แต่ยังไงผมก็อยากให้ทุกคนได้นอนกันอยู่ดี

ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงฝากหน้าที่นี้ให้กับฟลอร่า

แบบนี้จะไปได้สวยไหมนะ

เอาเถอะ คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเรียนรู้แก้ไขจากข้อผิดพลาดหลังจากนี้ล่ะนะ

ยังไงก็คงยังไม่มีแขกมาเร็ว ๆ นี้หรอกนี่นะ

–

ปักธงเอาไว้เสียอย่างนั้น

–

แขกมาเยือน

——