TB:บทที่ 101 รู้จักตัวเองและรู้จักศัตรู

หลังจากคุยโทรศัพท์กับ ฮ่าว ฉิเหวิน เสร็จ เฉินหลงก็ออกไป อย่างไรก็ตามของกึ่งสิ่งประดิษฐ์นั้นยังคงแขวนอยู่ในร้านของเขา เฉินหลงไม่สามารถแลกเปลี่ยนสิ่งที่เขาต้องการได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีอะไรต้องทำ ก็เลยเดินเล่นไปแบบนั้น

ฮ่าว ฉิเหวิน นัดให้ไปร้าน ฮาเกน ดาซ เพราะผู้หญิงมีความสนใจในขนมหวานอยู่แล้ว นอกจากนี้ นี่ก็เป็นฤดูร้อน ไอศกรีมแสนอร่อยก็เลยเป็นที่โปรดปรานของหญิงสาว เขาเคยพบกับ ฮ่าว ฉิเหวินมาก่อน ตอนนี้เธอกำลังกินไอศครีม

เฉินหลงขับรถมาเซราติมาที่ร้านที่ ฮ่าว ฉิเหวิน นัด

เฉินหลงเห็น ฮ่าว ฉิเหวินกำลังนั่งอยู่กับ ลู่เชียง เขาเดินเข้าไปในร้าน แต่เฉินหลงไม่รู้จักลู่ เชียง

“นกขนเหมือนกันก็จะบินไปด้วยกันสินะ ” เขากล่าว

เมื่อเห็นว่า ฮ่าว ฉิเหวิน และ ลู่ เชียง เป็นทั้งผู้หญิงที่สวย แต่ก็เป็นคู่ซี้ที่สนิทกันมาก เฉินหลงได้แต่รู้สึกว่าคำพูดของคนสมัยก่อนนี่พูดไว้ได้ตรงมาก

“พี่หลง นี่ค่ะ” เมื่อเห็นว่าเฉินหลงกำลังมา ฮ่าว ฉิเหวิน ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและโบกมือให้เฉินหลงโดยไม่ได้เดินมาหา และวางช้อนลง

เมื่อได้เห็น ฮ่าว ฉิเหวิน กระทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว ลู่ เชียง มองดูเธอแบบพูดไม่ออก เธอเป็นแค่เด็ก เธอต้องการนี่ และดูน่าอายมากที่จะนั่งกับเธอ

ลู่ เชียง คิดอย่างนั้น แต่เมื่อเธอเห็นเฉินหลงมา เธอก็ยังแปลกใจเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกที่ไม่ดีกับเฉินหลง แต่เธอก็ยังต้องยอมรับว่าเฉินหลงดูเป็นเด็กที่ดีมากเมื่อเธอได้พบกับเขา

“ก็ ก็แค่ดูดีเล็กน้อยเอง แต่ คนโกหกก็ยังเป็นคนโกหก” แม้ว่า ลู่ เชียง จะคิดว่า เฉินหลงดูเยี่ยมมากในใจ แต่เธอก็ยังดื้อดึง คิดแต่ว่าเฉินหลงเป็นคนขี้โกหก เป็นคนขี้โกหกที่หน้าตาดีเท่านั้น

“เสี่ยวเวินคุณต้องการให้ผมทำอะไร? ไม่ใช่ว่าจะให้เลี้ยงไอศกรีมนะ” เฉินหลงหัวเราะและพูดแหย่เธอเล็กน้อย ดูจากฐานะความมั่งคั่งในปัจจุบันของเฉินหลงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเลี้ยงไอศครีม เพราะแม้แต่จะซื้อทั้งร้านก็ยังไม่เป็นปัญหาเลย

“ร้ายกาจ” ลู่ เชียง พูดในใจ

เฉินหลงแค่พูดเล่น แต่ ลู่ เชียง ที่มีปัญหากับเขา ฟังแล้วก็ได้แต่คิดว่า ขี้เหนียวสุดๆ

“พี่หลง ไม่เห็นโทรมาหาฉันเลย ให้ฉันโทรหาพี่ไม่ได้หรอ ฮ่าว ฉิเหวินพูด

เมื่อเห็นสีหน้าของ ฮ่าว ฉิเหวิน ลู่ เชียง ก็พูดไม่ออกอีกครั้ง พอได้พบ ก็กระดี็กระด๊าเชียวนะ อยากทำแบบนั้นจริงๆหรอ

“สองวันมานี้พี่ยุ่งๆอยู่น่ะ … ” เฉินหลงพูดด้วยความอาย

พูดตรงๆเลยว่า ฮ่าว ฉิเหวิน เป็นคนสวยมาก พวกเขาเพิ่งรู้จักกันเพียงวันสองวันเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่เฉินหลงจะตกหลุมรัก ฮ่าว ฉิเหวิน ตั้งแต่แรกพบ นอกจากนี้ เฉินหลงก็มี จี้โม่ซี อยู่แล้วด้วย เขาคุยกับ จี้โม่ซี ผ่านวีแชท ทุกวัน เขาจะคิดถึงหญิงอื่นได้อย่างไร

“พี่หลง ฉันขอแนะนำพี่สาวที่แสนดีของฉันนะ ลู่ เชียง” จากนั้น ฮ่าว ฉิเหวิน ก็คงจะเพิ่งระลึกขึ้นได้ว่า ลู่ เชียง ยังอยู่ที่นี่ ก็เลยแนะนำให้รู้จักกัน “แน่นอนว่า คุณยังจำฉันได้ที่นี่” ดูสิ

“สวัสดีคนสวย” เฉินหลงอยากเรียกเธอว่า มิส ลู่ แต่หลังจากคิดๆดูแล้ว ก็เลยเปลี่ยนคำพูด

ลู่ เชียง พยักหน้าให้เฉินหลง ถ้าเธอไม่อยากรู้จักเฉินหลง เธอก็คงไม่ต้องพยักหน้าให้ก็ได้

ฮ่าว ฉิเหวิน มองไปที่ ลู่ เชียง ด้วยสายตาแปลกๆ เกิดอะไรกับพี่สาวเธอในวันนี้ นี่ไม่ใช่วิธีที่จะปฏิบัติกับคนอื่นแบบปกติ ทำไมวันนี้ดูเย็นชาจังเลย กินยาอะไรผิดมาหรือเปล่าเนี่ย

“พี่หลง สิ่งประดิษฐ์ของพี่เป็นไงบ้างแล้วล่ะ” ฮ่าว ฉิเหวิน ถาม เฉินหลงด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าเธอจะทานยาผิดหรือเปล่า

“แน่นอน ว่าไม่มีปัญหาอะไร ผู้บังคับบัญชาส่งคนมาคุยแล้ว จะได้กรรมสิทธิ์ไปหากซื้อในราคาสองพันล้านหยวน” เฉินหลงพูดความจริง

แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่จะต้องปกปิดอะไร ทำไมจะต้องปกปิดด้วยล่ะ มีอะไรที่พูดไม่ได้หรือ

เมื่อได้ยินเฉินหลงพูดว่าสองพันล้านหยวน ฮ่าว ฉิเหวินก็เริ่มรู้สึกไม่สงบในใจแล้ว

และ ลู่ เชียงก็มองว่าเฉินหลงเป็นคนขี้โกหก โกหกมากๆ

“จริงหรือ” ฮ่าว ฉิเหวิน มองไปรอบๆ แล้วพูดเบาๆ กลัวว่าใครจะแอบฟังอยู่

“แน่นอน ไม่เห็นต้องโกหกหนิ” เฉินหลงพูดจริงจัง

“บอกได้ไหมว่าสิ่่งประดิษฐ์นั้นคืออะไรแล้วทำไมถึงได้เงินมากมายขนาดนั้น เงินที่บอกมาไม่ใช่สกุลเงินของญี่ปุ่นหรอกนะใช่ไหม” ลู่ เชียง ถึงคราวพูดบ้างแล้ง และน้ำเสียงก็ดูไม่พอใจมากด้วย โดย ลู่ เชียง ไม่รู้ว่าสิ่งประดิษฐ์ของเฉินหลงเป็นเครื่องกำจัดฝุ่น หากรู้ คงไม่บอกว่าเป็นเงินสกุลญี่ปุ่นอย่างแน่นอน

“จะเป็นเงินญี่ปุ่นไปได้ยังไงล่ะ นอกจากนี้ เครื่องกำจัดฝุ่นของผมก็ไม่ได้ขายให้กับคนไม่ดีหรอกนะ” เฉินหลงขมวดคิ้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบกับ ลู่ เชียง แต่ดูเหมือนเธอโกรธเขา ราวกับว่าเขทกู้เงินเธอมาเป็นล้านและยังไม่ได้จ่ายคืน ไม่เคยทำหน้าดีๆให้เลย แต่ก็ยังตั้งเป้าหมายเองไปซะทุกเรื่อง นี่ทำให้เฉินหลง งงงวย

“เครื่องกำจัดฝุ่นหรอ” จริงหรือเนี่ย” ลู่เชียงมองมาที่เฉินหลง

“รัฐบาลส่งคนมาคุยกับผม คิดว่าโกหกหรือไง” ลู่เชียงกำลังโดนเพ่งเล็งและน้ำเสียงของเฉินหลงเริ่มดูไม่พอใจ

“ใครจะรู้ว่าพูดถึงเครื่องนี้ล่ะ” ลู่ เชียง ก็ดูไม่ค่อยสบายใจเมื่อเห็นสีหน้าของเฉิน หลง เหมือนกับ ลู่ เชียง โกรธเฉินหลงมานานตั้งแต่ชาติปางก่อน และยังคงเป็นแบบนี้มาตลอด

“พี่เซียง ฉันมีไอศกรีมรสชาติอร่อยนะ ลองไหม” หลังจากได้ยินความผิดพลาดที่ลู่ เชียง และ เฉินหลงได้ทำไป ฮาว ฉิเหวิน ก็เลยหยิบไอศครีมชิ้นหนึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วส่งไปที่ปากของ ลู่ เชียง แล้วรีบกระซิบใส่หู “พี่กำลังทำอะไรเนี่ย นี่น้องพาพี่มาให้รู้จักมักคุ้นกัน อย่าทำให้เสียสิ จากนี้ หยุดพูดไปเลยนะ”

ฮ่าวฉิเหวินยังทำอะไรไม่ถูก เห็นว่าทุกคนหันมาสนใจ ลู่ เชียงทำไมวันนี้กลายเป็นเช่นนี้ รู้งี้ไม่พามาด้วยหรอก

“พี่หลง พี่หาเงินมาได้มาก งั้นพี่จะเลี้ยงฉันได้ไหม” หลังจากกระซิบบอกลู่เชียงฮ่าวฉิเหวินก็มองมาที่เฉินหลง อีกครั้ง

“ผมจะทานไอศกรีมของคุณ” เฉินหลงหยอดมุกอีก

“คุณเฉิน คุณทำเงินได้ตั้งสองพันล้านดอลลาร์ การเลี้ยงไอศกรีมเราน่ะ มันราคาถูกเกินไป ลู่ เชียง พูดอีกครั้ง

เมื่อได้ยินลู่เชียงพูด ฮ่าวฉิเหวินก็จิกตามองมายังลู่ เชียง ทำให้เธอสงบลงและหยุดพูด

“จะไม่มีการเซ็นต์สัญญาจนกว่าจะพรุ่งนี้ ไม่มีการเก็บเงินใดๆทั้งสิ้นในวันนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้พึ่งเงินนี้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะอยากกินอะไร ซื้ออะไร หรือ เล่นอะไรในวันนี้ ฉันเลี้ยงหมดเลยนะ” คำพูดของลู่เชียง ทำให้เฉินหลงรู้สึกไม่ดี สิ่งสุดท้ายที่ผู้ชายจะทนฟังไม่ได้ก็คือที่ผู้หญิงพูดใส่เขาว่า “ไม่” “ไม่มีประโยชน์” หรือ “ขี้เหนียว” ลู่ เชียง ใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ งั้นจะทำให้เห็นว่าฉันนี่แหล่ะ ใจร้ายจริงๆ ฉันมีเงินกว่าสองพันล้าน และฉันคิดว่าเธอก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ทำอะไรไม่ได้เลยนั่นแหล่ะ