TB:บทที่ 325 คล้ายคลึง

 

“ก็ได้ๆ ถ้างั้นเธอก็ไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ถ้าเกิดมีคนมาเห็นเธออยู่สภาพมอมแมมแบบนี้ ไหนจะคราบน้ำตาอีก มีหวังโดนอีกฝ่ายหัวเราะเยาะแน่” เฉินหลงตอบด้วยรอยยิ้ม

 

สายตาที่กำลังจับจ้องอยู่ที่ลิลิธ ทำให้เฉินหลงนึกถึงน้องสาวของตนขึ้นมา ตอนเด็ก ๆ น้องสาวของเขามักจะโกหกเขาอยู่บ่อย ๆ เหมือนกัน พอได้มาเจอกับสาวน้อยเจ้าบทบาทเข้า เขาจึงมองออกทันที

จี้โม่ซีลุกขึ้นยืน เธอระบายยิ้มออกมาแล้วเดินไปจับมือลิลิธให้เดินตามเธอไป

เดิมทีจี้โม่ซีสนใจเรื่องแวมไพร์อยู่ก่อนแล้ว นี่ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้ผูกมิตรกับพวกเขา

 

ลิลิธเห็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยกว่าตน จึงรู้สึกริษยาขึ้นมาภายในใจ แต่ก็ยอมกลับไปยังปราสาทกับจี้โม่ซีอยู่ดี

เมื่อเห็นว่าเฉินหลงสามารถจัดการสาวน้อยหัวรั้นคนนี้ได้อย่างง่ายดาย แอนเดสถึงกับชื่นชมเฉินหลงอยู่ในใจเพราะเขาชักจะเหนื่อยกับสาวน้อยหัวรั้นคนนี้เหลือเกิน

เห็นดังนั้น บอร์แมนก็มองกลับไปหาลิลิธแล้วรินไวน์ไวน์ใส่แก้วจากนั้นก็ยกขึ้นดื่ม

ทันทีที่เฉินหลงเห็นท่าทางของบอร์แมน เขาก็รู้ขึ้นมาในทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังสงสัยในตัวลิลิธอยู่แน่นอน

 

“แอนเดส สาวน้อยลิลิธคนนี้คือใครกันแน่ เธอดูเหมือนเป็นผู้ช่วยของคุณแต่กลับไม่ฟังคุณเลยสักนิด” เฉินหลงถามแอนเดสเสียงต่ำ

สุดท้าย แอนเดสก็ต้องยอมอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

 

“เธอคือลูกสาวคนเล็กของท่านวิคเตอร์จากตระกูลวิคเตอร์ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมสภาถึงได้ส่งเธอมา ก่อนหน้านี้ เธอแค่บอกผมว่าเธอมาที่นี่ในฐานะผู้ช่วยของผม แต่คุณคิดว่าคนอย่างผมจะสั่งอะไรเธอได้จริงๆเหรอครับ? ผมคิดว่าจริงๆแล้วท่านวิคเตอร์คงอยากให้ผมช่วยดูแลเด็กคนนี้ ยังดีที่ผมยังมีแวมไพร์ชนชั้นสูงกว่าร้อยตนที่พร้อมทำตามคำสั่งของผม ไม่อย่างนั้นผมคงเป็นผู้นำที่ไม่ต่างอะไรกับท่อนไม้เก่าๆท่อนหนึ่ง…”

 

“แอนเดส แล้วคุณจะเดินทางไปนิวยอร์กเมื่อไหร่ล่ะ?” เฉินหลงนึกสงสารแอนเดสอยู่ในใจ ถ้าจะให้ทางสภาส่งคนมาเพิ่มคงเป็นเรื่องยาก แค่เพียงเพราะเขาไม่สามารถควบคุมเด็กสาวคนนี้ได้ แวมไพร์ชนชั้นสูงอีกร้อยตนก็คงจะไม่ฟังเขาอีกต่อไป

“เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ครับ ผมแทบจะอดใจรอการกระชากวิญญาณของคาร์ลออกมาไม่ไหวแล้ว” ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘คาร์ล’ แอนเดสก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา

“ถ้าอย่างงั้นผมเองก็จะไปกับคุณด้วย” เฉินหลงที่รู้สึกเบื่อที่นี่เต็มทน จึงเลือกเข้าเมืองไปกับแอนเดส

 

“ได้เลยครับ ถ้าอย่างนั้นฉันขอเวลาเตรียมตัวสักครู่” พูดจบ แอนเดสก็กลับไปที่ปราสาทเพื่อเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางโดยเร็วที่สุด

หลังจากแอนเดสกลับไปที่ปราสาท เฉินหลงจึงหันไปพูดกับบอร์แมนว่า “บอร์แมน นายรู้จักลิลิธไหม?”

 

เดิมทีเฉินหลงไม่ได้เป็นคนที่อยากรู้เรื่องชาวบ้านสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นปฏิกิริยาของบอร์แมนวันนี้แล้ว จู่ๆมันก็ทำให้เฉินหลงอยากรู้ขึ้นมา

บอร์แมนหันกลับไปหาเฉินหลงด้วยแววตาเศร้าหมองแล้วตอบว่า “ผมไม่รู้จักเธอหรอกครับ แต่พอได้เห็นหน้าเธอแล้วก็รู้สึกว่าเธอคล้ายกับไอดาของผม ถึงอย่างนั้น ผมก็รู้ดีว่าเธอไม่ใช่ไอดาและไม่สามารถแทนที่ไอดาได้ด้วย เพราะงั้นผมถึงได้รู้สึกเกลียดเธอ…”

 

เฉินหลงตบบ่าบอร์แมนพร้อมกับบอกให้เขานั่งพักสักครู่ เฉินหลงหยิบซิการ์ออกมาแล้วส่งให้อีกฝ่ายพร้อมพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“บอร์แมน ฉันรู้ว่านายไม่มีทางลืมไอดาของนายได้ แต่อดีตมันได้ผ่านไปแล้ว เธอไม่มีทางกลับมาหานายได้ ฉันว่าตอนนี้นายควรมองไปข้างหน้าและมีชีวิตใหม่ได้แล้ว”

บอร์แมนไม่ตอบ เขาเพียงรับซิการ์สูบอย่างเลื่อนลอย

ประจวบเหมาะกับที่ลิลิธและจี้โมซีเดินออกมาจากปราสาท

 

เฉินหลงก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า “คุณลิลิธ พวกเรากำลังจะเดินทางไปนิวยอร์ก คุณอยากไปกับเราไหมครับ?”

“หา? เมืองแอปเปิ้ลใหญ่? ที่ไหนกันเหรอ? ที่นั้นปลูกต้นแอปเปิ้ลไว้เยอะหรอ?” ลิลิธไม่รู้จริงๆว่าเมืองแอปเปิ้ลใหญ่อยู่ตรงไหน

 

เฉินหลงตอบคำถามด้วยรอยยิ้มว่า “เมืองใหญ่แอปเปิ้ลไม่ได้ปลูกต้นแอปเปิ้ลเยอะหรอกครับ ที่นั่นคือนิวยอร์ก เมืองที่ใหญ่และเจริญที่สุดในโลก มีเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจมากมายอยู่ที่นั่น พูดได้ว่าที่นั่นเป็นศูนย์กลางทางการเงินระดับโลก แถมยังมีอาหารอร่อยๆ และเรื่องสนุกๆให้ทำมากมาย มีของแบรนด์เนม น้ำหอม อัญมณี เสื้อผ้ามากมายจนนับไม่ถ้วน มีรถสุดหรูและหนุ่มหล่อสาวสวยด้วยครับ ถ้าจะให้พูดก็คือที่นั่นเป็นที่มีทุกสิ่งทุกอย่างใบโลกใบนี้” เมื่อได้ฟังคำตอบจากเฉินหลง ใบหน้าของลิลิธก็เหมือนกับถูกสะกด

 

“ไป! ฉันอยากไปด้วย! แต่ว่า..มันก็จะไม่สนุกนะสิถ้าพวกเราไม่หาอะไรทำ” ลิลิธไม่ใช่เด็กผู้หญิงธรรมดา ด้วยเหตุนี้การช็อปปิ้งหรือการใช้จ่ายไม่สามารถทำให้เธอพึงพอใจได้

“ผมก็ไม่ได้บอกว่าเราจะไปนิวยอร์กเพราะจะไปช็อปปิ้งซะหน่อย ที่นั่นมีผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้เราไม่พอใจ ดังนั้น พวกเราจึงไปนิวยอร์กก็เพื่อไปจำกัดเขา และฆ่าล้างตระกูลของเขาไม่ให้เหลือรอดไปได้สักคน!” เฉินหลงตอบพลางเผยใบหน้าชั่วร้ายออกมา

เนื่องจากลิลิธไม่ใช่มนุษย์ เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอจึงไม่ได้มีปฏิกิริยาเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่น เรื่องนี้ทำให้เธอร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ฆาตกรรม วางเพลิงแล้วก็โจรกรรมเหรอ ว้าว! ฉันจำได้ว่าฉันเคยดูหนังมาหลายเรื่อง ที่เกี่ยวกับนิวยอร์กก็มีนะ ฮ่า ฮ่า พวกเรารีบออกเดินทางกันเถอะ!”

 

“แต่ถ้าไปถึงนิวยอร์กแล้ว เกรงว่าผมจะปกป้องคุณตอนที่สู้อยู่รวมถึงตลอดเวลาที่อยู่นิวยอร์กไม่ได้ เพราะฉนั้นผมคิดว่าคุณลิลิธควรพาคนของคุณไปด้วยครับ” เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่เฉินหลงพูดจบ ลิลิธก็อยากบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเธอเองก็แข็งแกร่งและไม่จำเป็นต้องมีคนคอยปกป้อง แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเปิดปากพูดอยู่นั้น จู่ๆลิลิธก็นึกถึงคำเตือนที่ผู้เป็นบิดาได้บอกเอาไว้ว่า ‘อย่าริอาจเผยพลังออกมาต่อหน้ามนุษย์’ ขึ้นมาได้

 

“ฉันบอกนายได้แค่ว่า ฉันยังมีบอดี้การ์ดอีกร้อยคน ไหนจะสกายกับเหล่าพี่น้องอีก ฉันจะสั่งให้พวกเขาเดินทางไปนิวยอร์กกับฉันด้วยก็แล้วกัน”

เมื่อเห็นลิลิธเห็นด้วย เฉินหลงก็หัวเราะพอใจ

อย่างไรก็ตามบอร์แมนมีสีหน้าเย็นชาและจ้องมองลิลิธอย่างไม่พอใจ “เด็กผู้หญิงที่เอาแต่ดูหนังแล้วก็เที่ยวเล่นไปวันๆ จะไปรู้วิธีต่อสู้ได้ยังไง”

ในใจของบอร์แมน ไอดายังคงเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟ็คที่สุดในสายตาของเขา แม้ว่าลิลิธจะคล้ายไอดามากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถคิดว่าลิลิธคือไอดาได้ ถ้าจะให้ไอดามีนิสัยเหมือนผู้หญิงคนนี้ละก็ เขาคงทำใจยอมรับมันไม่ได้เช่นกัน

 

“นาย… ” เมื่อคิดถึงตอนเธอไม่สามารถทำอะไรกับบอร์แมนร่างเหล็กคนนี้ได้ ลิลิธก็อดไม่ได้ที่จะก่นด่าอีกฝ่ายด้วยเพลิงโทสะ

“พอได้แล้ว บอร์แมน เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง นายไม่จำเป็นต้องไปสนใจเธอหรอก” เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

บอร์แมนหันไปมองลิลิธพลางหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วกลับไปจิบต่อที่ปราสาท เขาละสายตาแล้วมองข้ามเธอคนนั้นไป

เมื่อเธอเห็นว่าบอร์แมนเดินกลับไปแล้ว ลิลิธจึงจิ๊ปากอย่างเกรี้ยวกราด “ชิ!”

ในขณะที่แอนเดสกำลังเดินออกมาจากปราสาทด้วยสีหน้าอย่างคนทำตัวไม่ถูก เขาจ้องมองลิลิธด้วยสายตาเศร้าหมอง แล้วเดินมานั่งรินไวน์ใส่แก้วพร้อมกระดกเข้าปากอยู่ข้างๆเฉินหลง

 

“แอนเดส คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่า?” เมื่อเห็นท่าทางของแอนเดส เฉินหลงสามารถคาดเดาได้ว่าเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องที่แอนเดสเข้าไปพูดคุยกับพวกสมุนแวมไพร์ในปราสาท แต่คงไม่ได้รับคำตอบกลับมาอย่างแน่นอน

ใช่แล้ว แอนเดสเข้าไปในปราสาทเพื่อเจรจากับพวกแวมไพร์ที่ไม่เห็นหัวเขาเลยสักตัว มันน่าเจ็บใจนัก!

“อืม… แวมไพร์พิลึกพวกนั้นไม่ใช่ลูกน้องของผม ผมไม่รู้จริงๆว่าใครเป็นผู้นำหรือใครแข็งแกร่งที่สุด…” แอนเดสกล่าวอย่างหมดหนทาง

“ไม่เป็นไร ผมจะชวนลิลิธไปนิวยอร์กกับพวกเราเองครับ” เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

แอนเดสหันไปมองเฉินหลงด้วยแววตาที่เปล่งประกาย เขาคิดว่าคนตรงหน้าเป็นชายหนุ่มชาวจีนที่สุดยอดไปเลยจริงๆ!