โรงเรียนดนตรีหยุนเฉิง ห้องผู้อำนวยการ

หลิวเหมิงเจี๋ย นั่งอยู่ที่โต๊ะ จับเมาส์ไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งเท้าแก้ม แต่แทนที่จะดูคอมพิวเตอร์ เธอกับนั่งเหม่อลอย

เธอกำลังคิดถึงคนๆ หนึ่ง

หลินฟาน.

ฉากเมื่อวานของหลินฟาน ที่เล่นเปียโนที่บ้านของเธอยังคงหลอกหลอนเธออย่างชัดเจนและไม่สามารถลบมันให้กระจายออกไปได้

เธอไม่สามารถลืมเพลงด้นสดของหลินฟานได้เลย มันเป็นเพลงที่ดีที่สุดที่เธอเคยได้ยินและเป็นการแสดงเปียโนที่สมบูรณ์แบบที่สุด เธอเคยฟังปรมาจารย์เปียโนระดับโลกมามากมาย แต่ไม่มีใครเทียบได้กับหลินฟานเลย

เธอเชื่อว่าระดับเปียโนของหลินฟาน มาถึงอาณาจักรเบโธเฟนแล้ว!

เบโธเฟน อัจฉริยะทางดนตรีที่หายากมาหลายร้อยปี

ตอนนี้เธอได้พบคนที่สามารถยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับบีโธเฟนได้แล้ว อารมณ์ของเธอก็จะประมาณนี้

เธอต้องการเชิญหลินฟาน มาสอนที่โรงเรียนดนตรีของเธอจริงๆ เพื่อที่เธอจะได้พบเขาทุกวัน และพูดคุยเรื่องดนตรีกับเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวเหมิงเจี๋ย ก็บ้าไปหน่อยแล้ว

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนก็เคาะประตู แล้วเข้ามา

มันคือเพื่อนของเธอในวงการเพลง, ซูเฉิง ผู้อำนวยการเฝิงเหนี่ยวมิวสิค!

“ตาเฒ่าซู คุณยุ่งมากไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงมีเวลามาหาฉันได้” หลิวเหมิงเจี๋ย ลุกขึ้นยืนและถามอย่างสงสัย

ซูเฉิง : “ไม่ใช่สิ่งที่ฉันบอกคุณเมื่อคืนนี้เหรอ อัจฉริยะคนนั้นปฏิเสธฉัน ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน ฉันมาที่นี่วันนี้เพื่อขอให้คุณช่วยฉัน”

หลิวเหมิงเจี๋ย ถอนหายใจ: “ฉันสามารถช่วยอะไรของคุณได้ ฉันยังไม่ได้แก้ปัญหาของตัวเองเลย”

ซูเฉิง ยิ้มและพูดว่า “คุณขาดครูสอนเปียโนใช่หรือเปล่า ตราบใดที่คุณช่วยฉันหาวิธี ฉันจะหาให้คุณ ฉันรู้จักปรมาจารย์เปียโนหลายคน พวกเขาจะยอมจำนนต่อฉันอย่างแน่นอน”

หลิวเหมิงเจี๋ย ส่ายหัว: “ฉันไม่ต้องการใครอีกแล้ว ฉันแค่ต้องการเขา…”

ซูเฉิง พูดว่า “นั่นคืออัจฉริยะเปียโนที่คุณกำลังพูดถึง?”

หลิวเหมิงเจี๋ย กล่าวว่า: “ถูกต้อง นอกจากเขาแล้ว ไม่มีตัวเลือกที่สอง แม้ว่าการจ้างเขามาเป็นครูสอนเปียโนจะเกินความสามารถไปมาก แต่ฉันควบคุมความคิดนี้ไม่ได้”

ซูเฉิง สังเกตท่าทางของ หลิวเหมิงเจี๋ย และพูดด้วยความประหลาดใจ: “โอ้พระเจ้า เล่าหลิว ไม่ใช่ว่าคุณตกหลุมรักเขาเหรอ ในที่สุดคุณได้พบกับคนที่สามารถทำให้หัวใจคุณเต้นได้”

หลิวเหมิงเจี๋ย อายุ 25 ปี และเด็กผู้หญิงหลายคนก็ยังเป็นเด็กอยู่ แม้กระทั่งวัยนี้ แต่หลิวเหมิงเจี๋ย ไม่เคยออกเดทเพราะเธอไม่เคยพบใครที่ทำให้เธอใจเต้นได้เลย

หลิวเหมิงเจี๋ย หน้าแดงและถ่มน้ำลาย: “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ฉันแค่ชื่นชมเขาในเสียงเพลงของ เขา…”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลินฟาน ก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ และหลินฟาน ในวันนั้น ฉากที่พระเอก ปกป้องสาวงามไว้ได้…

หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นอีก

ไม่ ฉันตื่นเต้นมากไป

โชคดีที่ ซูเฉิง ไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้ต่อไป และพูดว่า: “มาช่วยกันเถอะ คุณช่วยให้ฉันได้รับอัจฉริยะทางดนตรีนั้น ให้เขาเซ็นสัญญากับฉัน และฉันจะช่วยคุณหาวิธีที่จะทำให้คุณได้อัจฉริยะเปียโนคนนั้น ปล่อยให้เขาเป็นของคุณ ครูสอนเปียโนของคุณ”

หลิวเหมิงเจี๋ย คิดว่ามันเป็นไปได้และพูดว่า: “เอาล่ะ บอกฉันที ใครคืออัจฉริยะทางดนตรีของคุณ?”

ซูเฉิง ถอนหายใจ: “ฉันไม่รู้ เขาปฏิเสธ อย่างที่ฉันบอกเมื่อคืนนี้ คุณเป็นอาจารย์ใหญ่ของวิทยาลัยดนตรีและมีความสัมพันธ์มากกว่าฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าคุณน่าจะช่วยค้นหาตัวตนของเขาได้”

หลิวเหมิงเจี๋ย กล่าว “บอกฉันที่ซิ ว่าเขามีลักษณะอย่างไร”

ซูเฉิงกล่าวว่า “เขาอายุประมาณยี่สิบปี หล่อมาก และเขาน่าจะรวยมาก เมื่อคืนนี้เขามีงานเลี้ยงที่ห้องโถงจักรพรรดิแห่งกินซ่า ktv อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะสวมชุดพนักงานส่งอาหาร ซึ่งค่อนข้างไม่สอดคล้องกัน … ”

ซูเฉิงยังพูดไม่จบ หลิวเหมิงเจี๋ยตกตะลึงไปแล้ว ไม่มีทาง คนที่ซูเฉิงกล่าวควรจะเป็น…

ในขณะนั้น ครูหนุ่มรีบเข้ามา: “อาจารย์ใหญ่ มีบางอย่างเกิดขึ้นในห้องสอบ”

หลิวเหมิงเจี๋ยผงะ วันนี้เป็นวันสัมภาษณ์เด็กใหม่ ห้องสอบเป็นระเบียบเรียบร้อยดี และไม่เคยเกิดอุบัติเหตุใดๆ เกิดขึ้นมาก่อน

หลิวเหมิงเจี๋ย รีบถาม “เกิดอะไรขึ้น”

ครูหนุ่มกล่าวว่า “ผู้ปกครองของผู้สมัครกำลังสร้างปัญหา ทำให้สถานที่สอบเป็นอัมพาตไป”

หลิวเหมิงเจี๋ย กล่าวด้วยความโกรธ “ฉันจะไปดู!”

ซูเฉิงกลัวว่าหลิวเหมิงเจี๋ย ไม่สามารถจัดการได้ จึงตามเธอไป

ทั้งสองมาที่ห้องสอบอย่างรวดเร็ว แต่ฉากข้างหน้าทำให้พวกเขาทั้งคู่ตกตะลึง

ห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ไม่มีใครส่งเสียง และดูเหมือนทุกคนจะมึนเมา

บนเวที ชายหนุ่มเผชิญหน้ากับผู้คุมสอบทั้งสามคน และหันหลังให้กับฝูงชน เขากำลังร้องเพลง เขากำลังร้องเพลง “Fireworks Cool Easily” และเขากำลังร้องเพลงถึงจุดไคลแม็กซ์แล้ว

“ฝนตก บ้านเมืองก็เต็มไปด้วยต้นไม้ ฉันได้ยินมาว่าเธออยู่คนเดียวเสมอ”

“ประตูเมืองที่มีรอยกระดำกระด่าง ห้อมล้อมด้วยรากไม้เก่า สะท้อนบนกระดานชนวน…”

เสียงนั้นช่างไพเราะยิ่งนัก การร้องเพลงเป็นสิ่งที่พิเศษมาก ตอนนี้ราวกับว่าอาจารย์กำลังเล่าเรื่องด้วยดนตรี เล่าเรื่องราวความรักที่ฉุนเฉียว ชวนหลงใหลจนทุกคนฟังอย่างเพลิดเพลิน

ผู้คุมสอบทั้งสามคนคุกเข่าลงแล้ว

ซูเฉิง รู้สึกตื่นเต้นทันที เสียงนี้ รูปร่างนี้…

และหลิวเหมิงเจี๋ย จำคนนี้ได้ คนที่อยู่บนเวที

ในตอนท้ายของเพลง สถานที่นี้ทั้งหมดยังคงเงียบและไม่มีใครออกมาจากบทเพลง

หลิวเหมิงเจี๋ย ถามซูเฉิงว่า: “เขาเป็นอัจฉริยะทางดนตรีที่คุณพบเมื่อคืนนี้หรือไม่”

ซูเฉิง พูดโดยไม่รู้ตัวว่า “ใช่ เล่าหลิวดูเหมือนคุณจะรู้จักเขาไหม”

หลิวเหมิงเจี๋ย พยักหน้าและพูดว่า “ฉันบอกคุณก็ได้ เขาคือคนที่ฉันต้องการ และเขายังเป็น . อัจฉริยะเปียโน”

“โอ้พระเจ้า!” ดวงตาของซูเฉิงเบิกกว้าง มันช่างบังเอิญเกินไป พวกเขากำลังพูดถึงคนคนเดียวกัน!

ซูเฉิง รีบถาม “เขาเป็นใคร”

หลิวเหมิงเจี๋ย กล่าวว่า “ชื่อของเขาคือ หลินฟาน และเขาเป็นคนส่งอาหาร”

ในเวลานี้เขาอยู่บนเวที

หลินฟาน ที่ร้องเพลงเสร็จแล้วก็วางไมโครโฟนลง มองไปที่ผู้คุมสอบทั้งสามคน ที่แสดงท่าทางตกตะลึง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมร้องเพลงเสร็จแล้ว อาจารย์ทั้งสามคิดว่าอย่างไร”

ผู้คุมสอบทั้งสามคนกำลังพูดกับตัวเอง .

ผู้คุมสอบ A: “พระเจ้าข้า เสียงดีมาก ทักษะการร้องเพลงสูงเกินไป ฉันไม่เข้าใจทักษะการร้องบางอย่าง จริงไหม ฉันรู้สึกว่าหูของฉันท้อง”

ผู้คุมสอบ B: “ฉันไม่ได้คาดหวังกับมัน เพลงนี้มันน่าทึ่งมาก และคุณยังแสดงได้แบบนี้มันต่างจากนักร้องดั้งเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ไม่ได้ด้อยกว่าต้นฉบับเลย!”

ผู้คุมสอบ C: “ไม่มีใครสามารถเหนือกว่านักร้องดั้งเดิม และการร้องเพลงของเขาได้ อย่าเรียกว่าเหนือกว่า เพราะนี่คือการสร้างแนวความคิดทางศิลปะอีกรูปแบบหนึ่ง สองสุดยอดที่เทียบเท่านักร้องดั้งเดิมอย่างสมบูรณ์!”

ดูเหมือนว่าผู้คุมสอบทั้งสามคนถูกหลินฟาน พิชิตทั้งหมด

ผู้คุมสอบ A อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ขอโทษนะ คุณใช้เทคนิคการร้องอะไรสำหรับเสียงสูงขนาดนั้นเมื่อครู่นี้?”

หลินฟาน พูดเบา ๆ : “ผมเพิ่งร้องเพลงนี้ ในแบบของน้องสาวของผม การร้องเพลงดั้งเดิมคือการใส่อารมณ์ตัวเองลงในบททำนอง และอารมณ์ก็จะฉุนเฉียว สไตล์การร้องเพลงของน้องสาวของฉันคือการเล่าเรื่องนี้ออกไปในฐานะผู้ยืนดู ปรากฎว่า ไม่ว่าสไตล์การร้องเพลงนี้แบบไหนก็ดีหมด ปัญหาของน้องสาวฉันคือเทคนิคของเธอยังเป็นสนิมอยู่ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอจะต้องมาเรียนที่โรงเรียนดนตรีของพวกคุณ คุณอยากให้เธอออกไปไหม” และแล้วผู้คุมสอบทั้งสามคนที่ทำได้เพียงอย่างเดียวคือ หน้าแดง

พวกเขาคิดผิดจริงๆ ที่ปฏิเสธ หลินซานชาน แบบนั้น

“พูดได้ดี!”

เสียงหนึ่งพูดออกมา และหลิวเหมิงเจี๋ยก็มาถึงเวที

อาจารย์ใหญ่มาแล้ว!