หลี่ เจี้ยนซินนำผู้คน และขับรถเพื่อไล่ตามหลินฟาน และซูจินจินออกไป เดิมที่เขาคิดว่า หลินฟาน ที่ขับรถไฟฟ้าอยู่นั้น เขาจะแซงมันเมื่อไรก็ได้

อย่างไรก็ตาม ในฐานะคนส่งอาหาร หลินฟาน รู้จักถนนและตรอกซอกซอยของหยุนเฉิงเป็นอย่างดี ราวกับพลิกฝ่ามือ นอกจากนี้ รถยนต์ไฟฟ้าสามารถเข้าไปในตรอกแคบๆ ได้ แต่รถยนต์ปกติไม่สามารถทำได้ ท้ายที่สุด หลินฟาน ก็กำจัดหลี่เจี้ยนซิน และคนอื่นๆ ไป

กลุ่มของหลี่เจี้ยนซิน ตกตะลึง และในที่สุดก็พบว่า หลินฟาน และซูจินจิน หายตัวไปแล้ว

หลี่เจี้ยนซิน โกรธมาก: “หลินฟาน ถ้าแกกล้าที่จะลักพาตัวภรรยาของข้า หลี่ เจี้ยนซิน คนนี้ ฉันจะฆ่าแกซะ!”

เจิ้งเซว่เอ๋อ โกรธมากและโทรเรียกใครซักคนทันทีเพื่อติดตามที่อยู่ของ หลินฟาน และซูจินจิน: ” คุณต้องพาจินจิน กลับมา ตระกูลหลี่ ต้องไม่ปล่อยให้มัน ทำลายแผนการแต่งงานระหว่างทั้งสองตระกูลเป็นแน่!”

หลินฟาน กำลังอุ้มซูจินจิน เข้าไปในตรอกที่เงียบสงบ และไม่มียานพาหนะใดไล่ตามเขามาได้

หลินฟาน ประสบความสำเร็จในการกำจัดพวกเขาออกไป

ซูจินจิน มีความสุข และโล่งใจมาก เธอไม่อยากพาตัวกลับไป

“หลินฟาน ขอบคุณที่ช่วยฉัน” ซูจินจินกล่าวอย่างขอบคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินฟาน เธอคงหนีไม่พ้นอย่างแน่นอน

หลินฟาน กล่าวว่า “คุณมีแผนจะไปที่ไหนไหม ผมจะพาคุณไปที่นั่นเอง”

ซูจินจินพูดอย่างว่างเปล่า: “ไม่… ฉัน.. ในตอนนี้ กลับบ้านไม่ได้แน่นอน และเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันไม่ได้อยู่ในเมืองนี้ … หลินฟาน ถ้ามันไม่สะดวกสำหรับเธอ ปล่อยฉันลง ตรงนี้เถอะ”

หลินฟาน กล่าวว่า “คุณยังสวมชุดแต่งงานอยู่ ผมไม่สามารถทำให้คุณผิดหวังได้ เนื่องจากผมพาคุณออกมา ผมต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของคุณ อืม ผมจะพาคุณไปที่บ้านของผม”

หลินฟาน นำ ซูจินจิน กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ที่เขาเช่า

หลินซานชาน เพิ่งอาบน้ำ และหยิบแอปเปิ้ลไปกินขณะคุยกับ เฉิงเสี่ยวลู่ ทาง WeChat

เฉิงเสี่ยวลู่ ได้ถามเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ของหลินฟาน

“ซานชาน บอกความจริงมา พี่ชายของคุณมีแฟนหรือยัง” เฉิงเสี่ยวลู่ในที่สุดก็ถามคำถามที่เป็นกังวลมากที่สุด

หลินซานชาน กล่าวว่า “ไม่ พี่ชายของฉันโสดมาสามปีแล้ว… เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงถามแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเธออยากเป็นพี่สะใภ้ของฉันเหรอ? ”

เฉิงเสี่ยวลู่ยิ้ม และพูดว่า “ใช่ เธอคิดว่าฉันมีความหวังไหม”

ในขณะนี้ หลินฟาน ผลักประตู และเข้ามาตามด้วยคนงามที่ไม่มีใครเทียบได้ในชุดแต่งงาน

หลินซานชาน ตกใจ จนทำแอปเปิ้ลตกลงบนพื้น และพูดกับปลายสายอีกด้านหนึ่งของ WeChat: “เสี่ยวลู่ ฉันไม่คิดว่าเธอ จะมีหวังมากนัก”

หลังจากวางสายใน WeChat หลินซานชาน พูดด้วยความประหลาดใจ: “พี่ชาย เกิดอะไรขึ้น วันนี้พี่มีลูกค้าแบบไหนกัน ถึงกลับพาเจ้าสาวกลับมา แล้ว ทำไมวันนี้พี่แต่งงานเหรอ? ทำไมพี่ไม่บอกฉันมั่งเลย? ”

หลินฟาน พาซูจินจินเข้าไปในบ้าน ปิดประตู แล้วพูดว่า “ให้พี่แนะนำเธอก่อน เธอคือซูจินจิน และเธอเป็นน้องสาวของผม หลินซานชาน”

ซูจินจินยิ้มและพูดว่า “ซานชาน สวัสดี”

ในตอนแรก หลินฟาน บอกว่าเขาจะพาเธอกลับบ้าน ซูจินจินอายเล็กน้อย แต่เมื่อเธอรู้ว่าหลินฟานมีน้องสาวที่อาศัยอยู่กับเขา เธอก็โล่งใจ

หลินซานชาน ตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ : “ซูจินจิน คุณเป็น… พี่ชายของฉันสถานการณ์มันเป็นยังไง”

แม้ว่าเธอไม่เคยพบกับ ซูจินจิน เธอก็รู้ว่า หลินฟาน และซูจินจิน กำลังเดทกันอยู่แน่ๆ และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น . สถานการณ์ ในตอนนี้ ที่น่าแปลกใจที่สุด

หลินฟาน พูดว่า: “จินจิน เธอหนีจากการแต่งงาน”

หลินซานชาน ตกตะลึง: “หนีการแต่งงาน? พี่ชายคุณกำลังบอกว่าคุณลักพาตัวแฟนเก่าของคุณ จากงานแต่งงานของเธอ พี่ชายคุณดีเกินไปแล้ว และฉันต้องชื่นชมหญิงชรา คุณต้องโยนตัวเองลงไปกับพื้น”

หลินฟาน เหงื่อออก: “อย่าพูดไร้สาระ พี่ไม่ได้ลักพาตัวเธอ แต่เธอต้องการที่จะหนี”

หลินซานชาน มองที่ ซูจินจิน อย่างสงสัย: “ทำไมคุณถึงอยากหนี? ”

หลินฟาน ยังก็สงสัยว่าทำไม

ซูจินจินนั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “ฉันไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับ หลี่ เจี้ยนซิน ฉันเห็นเขาเป็นครั้งแรกเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว การแต่งงานของฉันกับเขาคือการแต่งงานกันด้วยเหตุผลทางธุรกิจ ระหว่างตระกูลหลี่ และซู บริษัทของตระกูลซูไม่ค่อยดี มีเพียงความหวังอย่างตระกูลหลี่ ถ้าฉันไม่แต่งงานกับหลี่เจี้ยนซิง ตระกูลซูก็อาจจะจบลง ฉันเป็นแค่ตัวหมาก และครอบครัวของฉันบังคับให้ฉันต้องเป็นหมากชิ้นนี้ แต่ฉันไม่อยากเป็น”

หลินซานชาน พยักหน้า: “เข้าใจแล้ว! แล้วคุณหาพี่ชายฉันเจอได้ยังไง”

หลินฟาน พูดว่า: “ในตอนเย็น เพื่อนร่วมชั้นของพี่ ได้นัดพบปะกันอีกครั้ง และงานแต่งงานของเธอเกิดขึ้นในที่เดียวกัน และเธอก็จำฉันได้…”

หลินฟาน อธิบายสั้น ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลินซานชาน ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น พวกคุณก็ถูกลิขิตให้เจอกันแล้วจริงๆ พี่ชาย คุณสามารถเป็นเจ้าบ่าวได้นะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูจินจินก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ หลินฟาน กล่าว

ว่า “หลินซานชาน พอแล้ว คืนนี้ให้เธอนอนกับจินจิน แล้วพี่จะไปนอนบนโซฟา” เขามีห้องเดียว เท่านั้น ในที่นี่

หลังจากที่ หลินซานชานไป เขาก็เริ่มนอนบนโซฟา

หลินซานชาน ยิ้มและพูดว่า “โอเค หนูล้อเล่นนะ พี่จินจิน ฉันจะพาคุณไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน .”

ซูจินจินกล่าวว่า: “ขอบคุณ ชานชาน”

ซูจินจินเข้าไปในห้องกับหลินซานชาน

หลินฟานมองดูเธอเข้าไป และสุดท้ายก็นึกถึงเธอสวมชุดแต่งงาน อารมณ์ของหลินฟานค่อนข้างซับซ้อน

ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาสาบานว่าจะให้ซูจินจิน พบกับงานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบที่สุดในอนาคต ให้เธอได้เป็นเจ้าสาวที่ดูดีที่สุด และมีความสุขที่สุดในโลก

เขาจินตนาการถึงชุดแต่งงานของซูจินจินมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้

ชุดแต่งงานของซูจินจินช่างสวยงามจริงๆ สวยงามจริงๆ แต่นี่เป็นงานแต่งงานที่ล้มเหลวอย่างน่าอายมาก

น่าอาย

นอกจากนี้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

เมื่อสามปีที่แล้ว ครอบครัวซูได้ตัดทำลาย จินตนาการของเขาออกไปทั้งหมด

ซูจินจินเข้ามาในห้อง ล้างเครื่องสำอางออก ถอดชุดแต่งงาน หลังจากใส่เสื้อผ้าของ หลินซานชาน พวกเธอทั้งคู่ มีรูปร่างที่คล้ายกัน และเข้ากันได้ดี

ซูจินจินที่ไม่แต่งหน้ายังคงทำให้ หลินฟาน ประหลาดใจ

เธอสวยมาก เธอไม่เปลี่ยนไปเลย เหมือนเมื่อสามปีที่แล้ว และยังคงเต็มไปด้วยความงาม ที่ดูอ่อนเยาว์

ความทรงจำทั้งหมดของ ซูจินจิน ก็เพิ่มขึ้นราวกับกระแสน้ำ

ซูจินจิน มานั่งข้าง หลินฟาน ด้วยความระมัดระวังเล็กน้อย

ตั้งแต่ที่เธอจาก หลินฟาน เธอเคยคิดว่า เธอจะได้พบกับหลินฟานอีกไหม นับครั้งไม่ถ้วน ที่เธอคิดถึงแต่เรื่องนี้ แต่อย่างไร เธอก็ไม่เคยคิด ว่ามันจะมาอยู่ในสถานการณ์ ตอนนี้ได้

“ฉันอยากจะขอโทษคุณ กับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้” ซูจินจินพูดอย่างเขินอาย

หลินฟาน ยิ้มเล็กน้อย: “ไม่เป็นอะไร ผมไม่สนใจว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร”

ซูจินจินฮัมเพลง หลินฟาน ยังคงเป็น หลินฟาน คนเดิม

ซูจินจินเปลี่ยนเรื่อง: “หลินฟาน คุณเป็นอย่างไรบ้างในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา ตอนนี้คุณทำงานเป็นพนักงานส่งอาหารอยู่หรือ? ”

เธอไม่เคยคิดว่างานของ หลินฟาน เป็นคนขับรถส่งอาหาร แต่เมื่อเธอรู้ เธอก็แปลกใจเล็กน้อย

เมื่อคิด ว่าซูจินจินดูถูกพี่ชายของเธอ หลินซานชานก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่ชายของฉันนั้น…”

เธอต้องการบอกซูจินจินว่าแม้ว่าพี่ชายของเธอจะเป็นพนักงานส่งอาหาร แต่จริงๆ แล้วเขารวยกว่าทุกคน ในครอบครัวซู ของเธอรวมกันอีก

แต่ หลินฟาน หยุด หลินซานชาน เอาไว้ก่อน

หลินฟาน กล่าวว่า “ผมทำงานเป็นคนส่งอาหาร”

หลินซานชาน อธิบาย “พี่ชายของฉันเคยทำงานในบริษัท แต่เขาถูกบังคับให้ตกงาน และกลายเป็นคนส่งอาหารชั่วคราว”

เธอ งงเล็กน้อยว่าทำไม พี่ชายไม่ยอมให้เธอ บอกว่าเขารวย ซูจินจินดูถูกเขาเหรอ?

ซูจินจินยิ้มและกล่าวว่า “อย่าเข้าใจฉันผิด ซานชาน ฉันไม่คิดจะดูถูกคนส่งอาหาร ตราบใดที่มันเป็นอาชีพที่ถูกกฎหมายที่ต้องอาศัยความพยายามของตัวเองในการหาเงิน มันก็ควรค่าแก่การเคารพ”

หลินฟาน ชัดเจนมากเกี่ยวกับบุคลิกของ ซูจินจิน และเธอไม่ได้รังเกียจคนจน หรือรักคนรวย ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่คิดจะคบหา กับเด็กที่น่าสงสารอย่างเขา ในตอนนั้น

เขาไม่ให้ หลินซานชาน พูดว่าเขารวย แต่เขาแค่รู้สึกว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องพูด

หลินฟาน กล่าวว่า “จินจิน คุณมีแผนอย่างไรในอนาคต”

ซูจินจิน พูดอย่างว่างเปล่า “ฉันไม่รู้”

หลินฟาน กล่าวว่า “คุณสามารถอยู่ที่นี่ชั่วคราวได้”

แม้ว่า ซูจินจิน จะอยู่บ้านของเขา เขาก็ไม่มีการคัดค้านใดๆ

ซูจินจินกล่าวว่า “ได้หรอ? ”

เธอเพียงคิดว่าคงจะเป็นการดีที่จะได้พบกับหลินฟาน ในคืนนี้

คืนนี้ ซูจินจิน และหลินซานชานนอนในห้อง และหลินฟานนอนบนโซฟา

เช้าวันรุ่งขึ้น หลินฟาน กลิ้งตัวจากโซฟาแล้วลุกขึ้นนั่ง

“ติง!”

“ระบบแจ้งเตือน คุณสามารถลงชื่อเข้าใช้ได้ในวันนี้ การลงชื่อเข้าใช้จะให้รางวัลเป็นที่ดินในอ่าวดาญ่า คุณต้องการลงชื่อเข้าใช้หรือไม่”