“คุณคือเจ้าของจริงๆ เหรอ” นายหน้ามองไปที่หลินฟาน และเสียงของเขาก็สั่นเทา

เขาโทรหาเจ้าของ แต่คนส่งอาหารรับสาย!

เขาไม่อยากเชื่อเลย เขาตกใจมาก

เจ้าของเป็นเด็กส่งอาหารได้อย่างไร?

หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “ถูกต้อง ผมเป็นเจ้าของ”

ชายวัยกลางคนยังลังเลที่จะเชื่อ และเปล่งเสียงขึ้น “เป็นไปได้อย่างไรพวกคุณเห็นได้ชัดตอนนี้คุณกําลังหลอกลวงผู้คน คุณไม่สมควรทําอะไรแบบนี้คุณยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันกําลังมองหาห้องชุดไหน คุณรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าของเป็นใคร”

คุณเฉินพูดอย่างเหนื่อยหน่าย“คุณไม่รู้? และฉันไม่จําเป็นต้องรู้ว่าคุณชอบชุดไหนเพราะตึก A ทั้งตึกนี้เป็นของคุณหลิน”

“อะไรนะ”

“โอ้ พระเจ้า!”

ทั้งสองคนตกตะลึง

หลินฟาน เป็นเจ้าของตึก ทอมสัน ยี่ผินทั้งหมด!

มันทําให้ทั้งครอบครัวตกใจ

เขาเป็นแค่ของกินเล่น! บ้าไปไหม?

ใบหน้าของชายวัยกลางคนซีด: “ทําไมล่ะ คุณเป็นคนส่งอาหารไม่ใช่หรือ”
หลินฟานยิ้มและพูดว่า”ฉันเป็นคนส่งอาหารจริงๆใครบอกว่าคนส่งอาหารจะรวยไม่ได้”

นายหน้า – ชายกลางคนพูดไม่ออก

ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนส่งอาหารคนนี้จะไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เมื่อต้องเผชิญเงิน 100,000 หยวนเขาเป็นเจ้าของอาคารชั้นหนึ่งของทอมสันทั้งหมดและมูลค่าสุทธิของเขาคือหลายพันล้านและเขาอาจจะเป็นมหาเศรษฐีด้วยซ้ำ!

นายหน้า ยังอ้าปากกว้างด้วยความตกใจ

เขาคิดว่า หลินฟาน ปฏิเสธ 100,000 หยวนเพียงเพราะหลินฟาน มีกระดูกสันหลังปรากฏว่าคนไม่สนใจมัน

เมื่อมองย้อนกลับไป การพยายามทําให้ หลินฟาน อับอายขายหน้าด้วยเงิน 100,000 หยวนนั้นช่างน่าอายเหลือเกิน กบที่อยู่กันบ่อนั้นกว้างใหญ่ไพศาลเกินไป!

สําหรับนายหน้าก็กลายเป็นหินทันที

ในฐานะตัวกลาง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นเจ้าของอาคาร แต่ที่นี่คือ ทอมสันยี่ผิน!

อาคารในที่อื่นเทียบไม่ได้กับอาคารที่นี่!

ภูมิใจ ภูมิใจมาก เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเจ้าของที่ภาคภูมิใจอย่างหลิน ฟาน

“เป็นอย่างไรบ้างมหาเศรษฐี คุณยังต้องการซื้อบ้านที่ยากจนของฉันอยู่หรือเปล่า” หลินฟานมองชายวัยกลางคนอย่างครุ่นคิด

ใบหน้าของชายวัยกลางคนแดง และเสียงเยาะเย้ยของหลินฟาน ทําให้เขารู้สึกละอายใจ

เป็นเรื่องน่าขันเกินไป เขาเคยทําให้ หลินฟาน อับอายขายหน้าในฐานะผีที่น่าสงสารแต่ตอนนี้เขาตระหนักว่าต่อหน้าหลินฟานเขาเป็นผีที่น่าสงสาร!

แม้ว่าเขาจะมีคุณสมบัติหลายร้อยล้าน แต่ต่อหน้าหลินฟาน เขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นผีที่น่าสงสารเท่านั้น!

“ฮิฮิ นั่น… ฉันเคยทําให้คุณอุ่นเคืองมาก่อน เพราะฉันมีตาและไม่รู้จักภูเขาไท่ซานคุณหลินโปรดยกโทษให้ฉันด้วย”ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ!

เทพเจ้าที่เป็นเจ้าของอาคารทอมสัน ชั้นหนึ่งทั้งหมดอาจไม่ใช่คนที่เขาสามารถกระทําใดๆได้เขาพูดต่อ: “ฉันชอบบ้านบนชั้น 10 มาก ถ้านายหลินต้องการขายกรุณาขายให้ฉันคุณสามารถเสนอราคามาได้”

หลินฟาน กล่าวว่า “ผมไม่ได้วางแผนที่จะขายอาคารนี้ผมต้องการเป็นเจ้าของบ้านเพื่อเก็บค่าเช่าแต่ถ้าคุณชอบมันก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะขาย”

ชายวัยกลางคนดีใจมาก เขาไม่ได้คิดว่าหลินฟาน จะพูดดีขนาดนี้ ตอนนี้เขาไม่สนใจหรอกว่าหลินฟานจะขุ่นเคืองเขาแบบไหนแค่เขายินดีที่จะขายให้แม้ว่าเดิมจะให้เช่าก็ตาม!

ชายวัยกลางคนชมเชย: “คุณหลินเป็นคนใจกว้าง ฉันรู้สึกละอายใจมาก ขอบคุณคุณหลิน”

หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “ไม่ต้องขอบคุณผมเร็วไป ผมยังพูดไม่จบ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะขายตอนนี้ขายได้ แต่มีเงื่อนไขข้อเดียว”

ชายวัยกลางคนรีบพูดขึ้น “เงื่อนไขอะไร?”

“ผมจะลดราคาให้คุณ คุณต้องซื้อสิบชุด!” หลินฟานพูดเบาๆ

อะไร?

ทุกคนตกตะลึง

ใครมันจะบ้า!

ต้องซื้อสิบชุด!

นี่คืออย่างน้อย 1 พันล้านหยวน!

ใบหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน หลินฟานกาลังหยอกล้อเขาอย่างชัดเจนโดยตั้งเกณฑ์ไว้สูงขนาดนี้

“คุณหลิน ฉันต้องการซื้อชุดเดียว คุณขายให้ฉันแค่ชุดเดียวได้ไหม” ชายวัยกลางคนเยาะเย้ย

หลินฟาน ชําเลืองมองเขา: “คุณต้องซื้อชุดเดียว หรือซื้อชุดเดียวได้หรือไม่นั่นคือความแตกต่างใหญ่”

ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างเขินอาย “ฮ่าฮ่า ความแตกต่างคืออะไร?”

หลินฟาน กล่าวว่า “ถ้าเป็นอย่างแรก ผมจะให้ส่วนลด 10% แก่คุณ ซึ่งเท่ากับ 900 ล้านหยวนสําหรับห้องชุดสิบห้อง หากเป็นอย่างหลัง นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

ชายวัยกลางคนเช็ดเหงื่อเย็นของเขา ผู้ชายคนนี้จะซื้อบ้านหรูได้อย่างไร?คุณในฐานะคนขายกะหล่ําปลีจีนเขารวยแค่ไหน?

ปัญหาคือ เขาหาเงิน 900 ล้านไม่ได้ แม้ว่าเขาจะได้ 900 ล้าน แล้วทําไมเขาถึงซื้อบ้านสิบหลังด้วย!

ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถเอาแต่ใจตัวเองได้เหมือนหลินฟานโดยการซื้ออาคารทอมสันยี่ผินทั้งตึกและปล่อยให้เช่า

ชายวัยกลางคนหน้าแดง และพูดว่า “ตามจริงแล้ว ฉัน… สามารถซื้อได้เพียงชุดเดียวเท่านั้น”

หลินฟาน กล่าวว่า “โอ้ ปรากฏว่าเขาเป็นคนจนที่สามารถซื้อได้ชุดเดียวเท่านั้นดังนั้นผมขอโทษนะผมจะไม่ขายมัน!”

ชายวัยกลางคนหน้าแดง มันบ้าอะไร? เขาเป็นมหาเศรษฐีที่สง่างาม แต่เขากลับถูกเรียกว่าคนจนแต่เขาก็ไม่สามารถหักล้างมันได้

ต่อหน้าหลินฟาน เขาเป็นคนยากจนจริงๆ ยากจนเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นได้

เมื่อเห็นฉากนั้นก็น่าอายนิดหน่อย นายหน้ารีบพูดขึ้นว่า “ฮิฮิ เพราะนายหลินต้องการขายสิบชุดน่าเสียดาย นายจาง ทําไมไม่ให้ชั้นพาไปดูที่อื่นล่ะ”

นายหน้า – ชายกลางคนกังวลทุกย่างก้าว ตกลง พยักหน้าอย่างรวดเร็ว.

“คุณหลิน ฉันไปก่อนนะ” ชายวัยกลางคนพูดอย่างสุภาพ และกําลังจะจากไป

“รอสักครู่”

หลินฟาน พูดขึ้นทันที

ชายวัยกลางคนพูดอย่างมีความสุข “คุณหลิน คุณเปลี่ยนใจ และยินดีที่จะขายบ้านให้ฉันใช่ไหม”

หลินฟานกล่าวว่า “ไม่ ผมแค่รู้สึกกระหายน้ำนิดหน่อย คุณช่วยไปซื้อที่นั่นให้หน่อยได้ไหมให้ผมดื่มน้ำหน่อยสิคุณทําให้ได้ไหม”
เขาใช้วิธีของตัวเขาเองเพื่อรักษาร่างกายของเขาเอง!

ชายวัยกลางคนหยิ่งผยองมากในตอนนั่น หลินฟานจะปล่อยให้เขาไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างแข็งที่อเขินอายมาก: “นี่…”

หลินฟาน ดูถูกเขาอย่างโจ่งแจ้ง ยังไงเขาก็เป็นมหาเศรษฐี เขาจะช่วยคนอื่นทําธุระได้อย่างไรนับประสาคนมากมายขนาดนี้ ศักดิ์ศรีของเขาอยู่ที่ไหน?

แต่อย่าไปคิด หลินฟาน อาจไม่รู้ว่าจะทําอย่างไรกับเขา!

หลินฟาน ล้างแค้นสําหรับความผิดของเขาอย่างชัดเจน ถ้าเขาไม่ยอมให้ หลินฟาน?สูดลมหายใจนี้หลินฟานจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน

เขาไม่อยากเป็นศัตรูกับมหาเศรษฐี!

“ฮิฮิ นายหลินจะดื่มอะไร” ชายวัยกลางคนยิ้ม

“น้ำแร่ก็ได้” หลินฟานกล่าว

ชายวัยกลางคนกล่าวว่า “เอาล่ะ คุณหลินรอสักครู่”

เขาเดินไปซื้อน้ำที่ร้านสะดวกซื้ออย่างเชื่อฟัง

ที่เหลือไม่กล้าพูดอะไร แม้แต่ชายวัยกลางคนก็ยอม และพวกเขาไม่กล้าพูดอะไร

“คนสวย คุณชื่ออะไร” จู่ๆ หลิน ฟาน ก็มองไปที่ นายหน้าแล้วยิ้ม

นายหน้ารีบพูดว่า “ฉันชื่อตัวน เสี่ยวเว่ยคะ”

หลินฟาน กล่าวว่า “คุณยังเด็ก และสวยทําไมคุณถึงอยากติดตามชายชราคนหนึ่งถ้าคุณทําเพื่อเงินมีหนุ่มหล่อมีเงินอีกมากมาย!”

นายหน้า พูดว่า: “…”

แน่นอนว่าเธอติดตามชายกลางคน ก็เพื่อเงิน

แต่เมื่อหลินฟานพูดแบบนี้ มันอธิบายไม่ถูก เป็นไปได้ไหมว่าเขากําลังสื่อถึงอะไรบางอย่าง?

จังหวะการเต้นของหัวใจ นายหน้าเร่งขึ้นอย่างกะทันหัน

หลินฟาน ไม่ได้พูดอะไรอีก

ไม่นาน ชายวัยกลางคนก็ซื้อน้ำแร่ขวดหนึ่งแล้วยื่นให้หลินฟานด้วยความเคารพ: “คุณหลินน้ำของคุณ”

หลินฟานกล่าวว่า “ขอบคุณ คุณไปได้แล้ว”

พูดจบเขาก็รับไป ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาหยิบเหรียญ 2 เหรียญมาไว้ในมือของชาย

วัยกลางคน

ชายวัยกลางคน : “…”

ไอ้บ้า เหมือนขอทาน!

ชายวัยกลางคนรู้สึกหดหูในใจ เขาจึงออกไปทันที นายหน้ารีบเดินตามชายกลางคนไป เขาเสียใจมากเกินไป และถ้าเขารู้ เขาจะไม่ยั่วยุหลินฟาน

ต่อมา ชายวัยกลางคนได้ไปบ้านในอาคารอื่น และซื้อมันมา

หลังจากซื้อบ้านแล้ว ชายวัยกลางคนก็ขับรถเบนท์ลีย์ ราคา 3 ล้านและย้ายไปอยู่กับนายหน้า

“เสี่ยวเว่ย เป็นอะไรของคุณ คุณซื้อบ้านมาได้ คุณไม่มีความสุขเหรอ ทําไมคุณถึงดูเหมือนมีอะไรในใจอยู่เสมอ”ชายวัยกลางคนขมวดคิว

เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวเว่ย ไม่มีทางลืมสิ่งที่หลินฟานพูดกับเธอได้เลย

“เลิกกันเถอะ!” เสี่ยวเว่ย กล่าวทันที

ท่าทางของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป: “อะไรนะ”

เขาเพิ่งใช้เงินไป 100 ล้านเพื่อซื้อคฤหาสน์ แต่เสี่ยวเว่ย ต้องการเลิกกับเขา? นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?