ตอนที่ 695 เจ้าไร้ยางอาย  

 

 

ไม่รู้ว่าความโกรธของจวินจื่อหร่านถูกกระตุ้นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เขายกมือขึ้นจะตีนาง ทว่าสติสัมปชัญญะได้บอกให้เขาเก็บมือลงมา  

 

 

อวี้อาเหรามองเขา ไม่พูดไม่จาเช่นเคย  

 

 

จวินจื่อหร่านหันกลับมา ทันใดนั้นก็พยักหน้า “เรารับปากเจ้า แต่ว่าเจ้าคิดจะทำอย่างไรกัน?”  

 

 

“เรื่องนี้องค์ชายใหญ่ไม่ต้องกังวล ขอเพียงท่านตอบรับ ทางสำนักของหม่อมฉันก็จะลงมือเอง แน่นอนว่าจะต้องสามารถล้มรัชทายาทลงได้แน่” อวี้อาเหราพูดจาใหญ่โต แม้ตัวนางเองก็ยังไม่มั่นใจเต็มที่เลยแม้แต่น้อย แต่เพียงต้องการที่จะกลั่นแกล้งจวินจื่อหร่านเท่านั้น จะสำเร็จหรือไม่ อยู่ที่ว่าหนิงจื่อเย่ว่าจะทำอย่างไร  

 

 

หน้าที่ของนางก็ถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว  

 

 

แต่เดิมนางคิดว่าจวินจื่อหร่านจะไม่ยอมรับเรื่องที่จะวางแผนโยนความผิดฐานกบฏให้จวินฉางอวิ๋นเพราะคงจะเป็นกังวลเรื่องชีวิตของอีกฝ่าย ตอนนี้นางเข้าใจทั้งหมดแล้ว ว่าเป็นเพียงกลัวว่าตัวเองจะโดนหางเลขเท่านั้น  

 

 

อำนาจราชวงศ์นั้น ทำให้คนลุ่มหลงได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?  

 

 

ลุ่มหลงเสียจนในคอโหดเหี้ยมอำมหิตถึงเพียงนี้?  

 

 

ช่างน่ากลัวนัก! แม้อวี้อาเหราจะมีชีวิตที่เผชิญกับคมมีดคมดาบอยู่เสมอ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นสันหลังวาบ  

 

 

นางถอนสายตาออกมาจากร่างของจวินจื่อหร่าน ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “องค์ชายใหญ่เชิญพักผ่อนเถิด ขอตัวก่อน”  

 

 

“รอก่อนแม่นาง” จวินจื่อหร่านร้องเรียกนางไว้  

 

 

อวี้อาเหราหันกลับไปหันกลับไปอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก แต่ใครเลยจะคิดว่าอีกฝ่ายกลับโยนกริชเข้ามา ทำให้ผ้าคลุมหน้าของนางแยกออก คมมีดกรีดโดนใบหน้าจนได้เลือด จนทำให้ใบหน้าที่แท้จริงของนางนั้นปรากฏขึ้นมาต่อหน้าจวินจื่อหร่าน  

 

 

เขาชะงักไป เพราะไม่คิดมาก่อนเลยว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเป็นนางไปได้  

 

 

อวี้อาเหรา? เขาไม่ได้มองผิดไปใช่หรือไม่  

 

 

ผู้คนต่างโจษจันกันว่านางอ่อนแอเสียเหลือเกินมิใช่หรือ?  

 

 

อวี้อาเหราตื่นตกใจ นางสูดลมหายใจเพื่อเตรียมที่จะตอบโต้กลับ สวมผ้าคลุมหน้าเสียใหม่ จ้องมองมีดสั้นของจวินจื่อหร่านที่ต่อลำคอของนาง พยายามที่จะทำให้ตัวเองสงบ สูดลมหายใจเพื่อที่จะเอ่ยถามเสียงเย็น “เจ้าคิดจะทำอะไร?”  

 

 

หรือต้องการที่กลับคำ?  

 

 

ระหว่างที่กำลังตื่นตกใจนั้น จวินจื่อหร่านก็ได้สติขึ้นมา จากนั้นก็ยิ้มอย่างสบายใจมากยิ่งขึ้น “เราเอาแต่คิดอยู่ตั้งนาน เหตุใดถึงคิดไม่ออกนะว่าที่จริงแล้วเป็นคุณหนูรองของจวนหลิงอ๋อง ที่แท้เจ้าก็ร่วมมือกับเจ้าลำนักเม่ยเก๋อ เจ้าคิดว่าเราจะร่วมมือกับเจ้าเพียงเพราะคำพูดของเจ้าไม่กี่ประโยคหรือ?”  

 

 

“เจ้าช่างไร้ยางอายยิ่งนัก!” อวี้อาเหราโกรธจัด เขาช่างเป็นคนที่เหลือเชื่อเสียเหลือเกิน ทั้งยังแน่เสียยิ่งกว่าจวินฉางอวิ๋นเสียอีกตั้งไม่รู้กี่เท่า อย่างไรเสียจวินฉางอวิ๋นนั้นชอบที่จะแสดงความโกรธเคืองให้เห็นต่อหน้า ลับหลังก็ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ทว่าคนผู้นี้กลับหน้าซื่อใจคด!  

 

 

“ไร้ยางอายหรือ?” จวินจื่อหร่านหัวเราะอย่างยโส มองไปที่นางอย่างหยิ่งผยอง “คุณหนูรอง เจ้าก็ทำได้แค่ด่าทอนั่นแหละ แต่หากเจ้าร้องให้คนอื่นมาเห็นเข้าแล้ว ดูสิว่าว่าที่พระชายาขององค์รัชทายาทแห่งต้าเยี่ยนที่เข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวขององค์ชายใหญ่ในยามวิกาลเช่นนี้ ฮ่องเต้จะคิดเช่นไร ไทเฮาจะคิดอย่างไร เสด็จพ่อของเจ้าอีกเล่าจะคิดอย่างไร หากข่าวลือแพร่ออกไป จะต้องเสียไปถึงจวินฉางอวิ๋นและตำหนักหลิงอ๋องของเจ้า อย่างมากที่สุดเราก็คงจะกลายเป็นผู้บริสุทธิ์เท่านั้น”  

 

 

อวี้อาเหราไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร เมื่อพบคนสามานย์ชั้นต่ำเช่นนี้แล้ว ก็ทำให้รู้ว่าฉู่ป๋ายนั้นเป็นเพียงคนหน้าหนาเท่านั้น  

 

 

นางไม่มั่นใจว่าจวินจื่อหร่านต้องการที่จะทำอย่างไร ทว่านางไม่ได้ต้องการที่จะเรียกคนให้เข้ามาอยู่แล้ว เพราะอย่างไรนางก็ไม่ต้องการที่จะเปิดเผยสถานะของตัวเองแน่  

 

 

จวินจื่อหร่านก้มหน้าลงเล็กน้อย เพื่อสูดดมกลิ่นหอมที่ลำคอของนาง กำลังของเขามหาศาล ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนมา อวี้อาเหราไม่สามารถสู้กับเขาได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทีหยาบช้าของเขาแล้ว ในใจก็บังเกิดความสะอิดสะเอียนขึ้นมาเป็นอย่างมาก ราวกับมีสัตว์เลื้อยคลานจำนวนนับไม่ถ้วนไต่อยู่บนร่าง นางนึกรังเกียจยิ่งนัก  

 

 

 

 

 

ตอนที่ 696 ความบริสุทธิ์ถูกทำลาย  

 

 

ทว่าแรงกำลังของนางก็ค่อยๆ ถดถอย จนร่างอ่อนปวกเปียกเหมือนน้ำ  

 

 

ชาถ้วยที่สองนั้น  

 

 

มีพิษ!  

 

 

อวี้อาเหรารู้สึกเสียใจยิ่งนัก นางช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน อย่างไรเสียก็ไม่อาจสู้จวินจื่อหร่านที่อยู่ในวังหลวงมานานปีได้ นางถูกหลอกเสียได้  

 

 

จวินจื่อหร่านเอาแต่สูดดมกลิ่นหอมของนาง แต่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น  

 

 

“เจ้า..เจ้าคิดจะทำอะไร?” อวี้อาเหราพยายามรวบรวมกำลังขึ้นถาม เรี่ยวแรงของนางหดหาย หัวสมองมึนงง ราวกับถูกจับกดน้ำไม่มีผิด หัวของนางหนักอึ้ง เงยศีรษะขึ้นไม่ได้เลยทีเดียว  

 

 

“ที่เจ้าพูดมาเมื่อครู่นี้ถูกเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น” มุมปากของจวินจื่อหร่านเผยให้เห็นรอยยิ้ม “ข้าเกลียดชังจวินฉางอวิ๋น แต่ว่าที่พระชายาของเขานั้น ข้าเองก็เกลียดชังเช่นเดียวกัน ไทเฮาแทบรอไม่ไหวที่จะให้เจ้าแต่งงานกับเขา แต่ก็เป็นเพราะต้องการที่ใช้กำลังอำนาจของจวนหลิงอ๋องเท่านั้น แต่ตัวเราจะไม่ยอมให้เขาสมหวังแน่ เจ้าว่าถ้าหากวันนี้เจ้าตกล่องปล่องชิ้นกับข้าแล้ว จะทำอย่างไรเล่า ฮ่องเต้จะทำอย่างไร ไทเฮาจะทำอย่างไร จวินฉางอวิ๋นจะแสดงสีหน้าเช่นไร เฮ้อ ข้าล่ะอยากจะเห็นยิ่งนัก…”  

 

 

“เจ้าไม่กลัวเสด็จพ่อของข้าหรือ…”  

 

 

“กลัว? ข้าจะกลัวทำไม อย่าลืมเสียว่าเป็นเจ้าที่เข้ามาหาข้าถึงในห้องเอง หากเจ้าบอกว่าเจ้าไม่ยินยอม ใครเล่าจะเชื่อ?”  

 

 

ความหน้าด้านของจวินจื่อหร่านยิ่งทำให้นางประหลาดใจมากขึ้นไปอีก นางรู้สึกเกลียดเขาเสียจนต้องกัดฟัน แม้ว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นรอง แต่นางก็ไม่ยอมที่จะทำเรื่องเช่นนี้ได้แน่!  

 

 

ในใจของนางร้อนรนเป็นอย่างมาก จวินจื่อหร่านแบกนางขึ้นมา แล้วเดินไปที่เตียงนอน  

 

 

ดวงตาของนางเริ่มเปียกซึม สวรรค์ นางยอมตายเสียยังดีกว่า!  

 

 

ทำไมนางถึงได้โดนวางยาได้? ถ้าเป็นเช่นนั้น สู้ยอมแต่งงานกับจวินฉางอวิ๋นเสียตั้งแต่แรกยังจะดีกว่า อย่างน้อยทั้งสองคนล้วนแล้วแต่ไม่ชอบหน้ากัน ก็คงไม่มีความสัมพันธ์เช่นสามีภรรยา ทว่าตอนนี้ ความบริสุทธิ์ของนางจะต้องถูกจวินจื่อหร่านทำลายจริงๆ หรือ?  

 

 

ไม่ ไม่ได้ อย่างไรก็ไม่ได้!  

 

 

ความบริสุทธิ์ของนางจะถูกพรากไปไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น…นางยอมตายเสียดีกว่า!  

 

 

ตอนนี้แม้แต่จะพูดนางยังทำไม่ได้ ทำได้แต่เพียงส่งเสียงอึกอักอยู่ในภายใน เพียงเสียงแผ่วเช่นนี้ไม่อาจทำให้จวินจื่อหร่านละทำชั่วได้ แต่นางลืมไปเสียแล้วว่าที่นี่เป็นที่ของจวินจื่อหร่าน แน่นอนว่าคนที่นี่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนของเขา แม้นางจะร้องตะโกนขึ้นมาจริงๆ ทว่าหากไม่มีคำสั่งของจวินจื่อหร่าน คนเหล่านั้นก็คงไม่กล้าที่จะเข้ามาแน่  

 

 

อวี้อาเหราในยามนี้ ล้วนแล้วแต่กระวนกระวายใจเป็นที่สุด  

 

 

จวินจื่อหร่านลับตาลงเพื่อเสพสมความหอมที่แผ่มาจากกายของนาง แววตาเริ่มค่อยๆ เปลี่ยนไปโดยมีอารมณ์อื่นเข้ามาแทนที่ นางเห็นแล้วก็รู้สึกถึงความสะอิดสะเอียนใจเป็นอย่างมาก หากตอนนี้นางมีโอกาสมากยิ่งขึ้น แน่นอนว่านางจะต้องฆ่าเขาให้ตายเป็นแน่!  

 

 

กล้าที่จะลงมือกับนาง นางสาบานว่าจะต้องตอนเขาให้สิ้นซากแน่!  

 

 

อวี้อาเหราโดนบีบเสียจนหลังชนฝา หัวสมองกลายเป็นสีขาวโพลน นี่ต้องโทษหนิงจื่อเย่ ทำไมจะต้องให้นางมาที่นี่ด้วยเล่า คนของเขาก็มีตั้งมากมาย เขาทำให้นางต้องถูกจวินจื่อหร่านทำให้แปดเปื้อน อีกทั้งยังมีฉู่ป๋ายอีก เมื่อก่อนนี้ไม่ว่านางจะไปไหนเขาก็ตามไปทุกที่เลยมิใช่หรือ ไม่ว่านางจะไปที่ไหน เขาก็อยู่ที่นั่น วันนี้เขาไปไหนเสียเล่า?  

 

 

นางรู้สึกเสียใจ  

 

 

เสียใจเหลือเกิน  

 

 

ฝ่ามือของจวินจื่อหร่านนั้นหยาบกระด้างยิ่งนัก ไร้ซึ่งความปรานีใดๆ เขาใช้มือถอดสายคาดเอวของนางออก  

 

 

โชคดีที่คนโบราณมักสวมใส่เสื้อผ้าหลายชั้น แม้เพียงการถอดเสื้อผ้าก็สิ้นเปลืองเวลาเป็นนานแล้ว อวี้อาเหราไม่เคยรู้สึกยินดีเท่านี้มาก่อนในชีวิต!  

 

 

มาถึงตอนนี้ จะเสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ จำต้องก้าวล่วงเข้าไป ลงไปสู่ก้นเหวลึก!  

 

 

จวินจื่อหร่านเห็นว่าถอดเสื้อผ้าอย่างไรก็ไม่ทันใจ จึงใช้แรงฉีกออกอย่างอดรนทนไม่ได้  

Related