ตอนที่ 314 ร่างกายและหัวใจ   

 

 

ถังโจวโจวพร่ำปลอบใจตัวเองอยู่อย่างนั้น เธอเกลียดที่ไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้ และโง่พอที่จะรอจนกว่าลั่วเซ่าเชินจะมารับเธอกลับไป ความอ่อนหวานที่ถังโจวโจวโจวเห็นเมื่อวานล้วนเป็นยาพิษ  

 

 

เธอยอมที่จะไม่ได้รับความหอมหวานเมื่อวานเสียยังจะดีกว่า “ฮึกฮึก…ลั่วเซ่าเชิน คนสารเลว คนหลอกลวง ทำไมถึงหลอกฉัน”  

 

 

ถังโจวโจวถึงกับลองคาดเดาไปในทิศทางที่เลวร้ายที่สุด หรือเรื่องก่อนหน้านี้ของหันฮุ่ยซินก็เป็นเรื่องจริง ที่จริงพวกเขาสองคนคบกันมานานแล้ว แค่ปิดบังเธอเท่านั้น จนเมื่อรู้ว่าท้อง ถึงต้องมาจัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจน  

 

 

ถังโจวโจวไม่ได้นอนเลย เธอรู้สึกว่าเธอต้องแก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างสามคน แต่มันก็ยากที่จะตัดสินใจ เธอควรจะดีใจ ตอนนี้เธอยังมีที่เหลือสำหรับกลับไปอีกเหรอ  

 

 

ถังโจวโจวกดเปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปมา ลังเลอยู่นาน ในที่สุดเธอก็กดเบอร์ลั่วเซ่าเชินและโทรออก  

 

 

‘ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ….ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’ ถังโจวโจวทำได้แค่วางโทรศัพท์  

 

 

“กำลังอยู่เป็นเพื่อนหันฮุ่ยซินรึเปล่านะ แม้แต่เวลารับสายก็ไม่มีเหรอ” ถังโจวโจวรู้สึกว่าตัวเองคิดอย่างนี้ไม่ถูก แต่เธอก็ควบคุมความคิดตัวเองไม่ได้เลย   

 

 

ลั่วเซ่าเชินไม่รับสายเธอก็ดี เธอจะได้ขอหนีความจริงไปก่อนสักพัก ไม่ต้องคิด ไม่ต้องกังวล แค่เป็นตัวของตัวเองเท่านั้น  

 

 

ถังโจวโจวนอนอยู่ในห้องตลอด จนถึงเวลาที่ลั่วอิงใกล้เลิกเรียนถึงจะออกมา “แม่คะ หนูไปรับลั่วอิงนะคะ”  

 

 

“จ๊ะ รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะได้กลับมากินข้าว” คุณแม่ถังกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวพอดี  

 

 

ถังโจวโจวมารับลั่วอิงที่หน้าประตูโรงเรียน เมื่อกี้รถติดไฟแดงอยู่นานมาก ถังโจวโจวยังคิดว่าจะมาสายเสียแล้ว ที่ไหนได้มาทันเวลาพอดี  

 

 

พอขึ้นรถประจำทาง ถังโจวโจวก็พาลั่วอิงไปนั่งบนชั้นสอง ลั่วอิงก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนวันนี้ให้ถังโจวโจวฟัง  

 

 

“ลูกรัก พรุ่งนี้ให้คุณพ่อมารับกลับบ้านดีไหม”  

 

 

“….ทำไมล่ะคะแม่โจวโจว แล้วแม่จะกลับไปกับหนูไหมคะ” ลั่วอิงไม่เข้าใจ เธอขมวดคิ้ว เธออยู่ที่นี่ก็ดีแล้วทำไมต้องส่งเธอกลับด้วย  

 

 

“ยังหรอกจ๊ะ คงอีกสักพักเลย หรือลั่วอิงไม่คิดถึงคุณพ่อเหรอ ลูกไม่ได้เจอคุณพ่อนานแล้วนะ”  

 

 

“คิดถึงสิคะ แต่หนูอยากให้แม่โจวโจวไปกับหนูด้วย ไม่งั้นพวกเราไปคุยกับคุณพ่อดีไหมคะ” ลั่วอิงคิดว่าคงไม่ยาก คุณพ่อชอบแม่โจวโจวขนาดนั้น ก่อนหน้านี้แม่โจวโจวขอร้องอะไรคุณพ่อก็รับปากตลอด ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน  

 

 

“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ แม่ยังกลับไปไม่ได้ ลั่วอิงเด็กดี ฟังแม่นะ อีกไม่นานแม่จะกลับไปหาลูก” ถังโจวโจวรู้ว่าการกลับไปครั้งนี้คงยากที่จะเป็นจริงได้ ไม่ใช่ว่าเธออยากผิดสัญญา แต่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป เธอเองก็ไม่มีทางเลือกอื่น  

 

 

ลั่วอิงก้มหน้าไม่ตอบ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นริมฝีปากที่เชิดขึ้นได้ ตอนนี้ลั่วอิงอารมณ์ไม่ดี ถังโจวโจวเองก็ไม่มีคำปลอบใจให้เธอ อีกหน่อยลั่วอิงจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง  

 

 

สักวันหนึ่งเธออาจจะต้องจากลั่วอิงไป เมื่อหันฮุ่ยซินเข้ามาในชีวิตของลั่วอิง ถึงตอนนั้นเธอยังจะทำอะไรได้อีก หันฮุ่ยซินเป็นตัวเลือกของลั่วเซ่าเชิน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเธอยังสามารถควบคุมเขาได้ แต่สำหรับลั่วเซ่าเชินนั้น ทั้งหัวใจและร่างกายของเขา…เธอไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้อีกแล้ว  

 

 

 

 

 

ตอนที่ 315 ค่อยๆ ปรับตัว  

 

 

เธอทำได้อยู่แล้ว อย่างนั้นก็ให้ลั่วอิงค่อยๆ คุ้นชินกับวันคืนที่ไม่มีเธออยู่ด้วยก็แล้วกัน รอจนกระทั่งเมื่อวันนั้นมาถึง ถังโจวโจวคิดไว้อย่างละเอียดแล้วว่าเธอจะรอให้ลั่วเซ่าเชินเอ่ยปากก่อน ถ้าเธอจากไปตอนนี้ อย่างนั้นเธอก็ไม่มีแม้จะทั่งสิทธิ์ดูแลหรือไปเยี่ยมลั่วเซ่าเซิน  

 

 

เธอจูงมือน้อยๆ ของลั่วอิงเข้าประตูบ้านไป พ่อของเธอกลับมาแล้ว เห็นถังโจวโจวพาลั่วอิงกลับมาก็รีบร้อนวางมือจากถ้วยน้ำชา “โจวโจว ลั่วอิง กลับมาแล้วเหรอ ทำไมดูท่าทางไม่สบายใจเลยล่ะ?”  

 

 

พ่อของเธอสังเกตเห็นว่าลั่วอิงเบะปาก อีกทั้งสีหน้าดูเศร้าสร้อย ก็รีบโบกไม้โบกมือให้ลั่วอิง “เด็กดี รีบมาหาตาเร็วเข้า บอกตามาซิว่าที่โรงเรียนมีใครแกล้งหลานหรือเปล่า”  

 

 

ลั่วอิงส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ขอบตาแดงรื้นขึ้นในทันที ซบลงกับอ้อมกอดของคุณตาพลางเรียกด้วยน้ำเสียงอ้อยส้อย “คุณตา”  

 

 

“โถ ไม่ต้องร้องไห้ลูก ตาอยู่นี่แล้วนะ จะปล่อยให้ลั่วอิงต้องเสียใจอยู่ได้ยังไง ตาจะไปสั่งสอนเจ้าคนชั่วนั่นให้หลานเอง!”  

 

 

พ่อของเธอมองไปยังถังโจวโจว “โจวโจว ลูกเป็นคนรับลั่วอิงกลับมา พูดอะไรสักหน่อยสิ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”  

 

 

แม่ของเธอเองก็ตื่นตกใจเช่นเดียวกัน ที่ผ่านมาลั่วอิงเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย วันนี้ร้องไห้เข้าจนได้ จะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ เมื่อโอบตัวเข้ามาในอ้อมแขนได้ก็โอ๋เธออยู่สักครู่ “เด็กดี อย่าร้องไห้ไปเลยนะ บอกยายมาซิว่าโจวโจวรังแกหลานหรือเปล่า”  

 

 

“คุณยาย ไม่ใช่คุณแม่โจวโจวหรอกค่ะ หนูแค่ไม่อยากจากตากับยายไป” เมื่อลั่วอิงนึกขึ้นได้ว่าถังโจวโจวจะส่งตัวเองกลับไป น้ำตาก็ไหลรินออกมาหนักขึ้นกว่าเก่า  

 

 

“ใครบอกว่าจะให้หลานจากเราไป โจวโจว ลูกบอกหลานแบบนั้นเหรอ?”   

 

 

“แม่คะ หนูแค่อยากให้ลั่วอิงกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเซ่าเชินเท่านั้นเอง เธออยู่ที่นี่มานานขนาดนี้แล้ว ต้องคิดถึงพ่อแล้วแน่ๆ ลั่วอิงจ๊ะ ใช่หรือเปล่า?”  

 

 

ถังโจวโจวไม่รู้ว่าลั่วอิงตอบว่าอย่างไร ในใจของเธอก็เป็นกังวลอยู่ไม่น้อย เธอเองก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่นี่ก็เพื่อรับมือกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น อย่างไรสักวันหนึ่งลั่วอิงก็จะต้องปรับตัวกับการจากไปของเธออยู่ดี  

 

 

“คุณตา คุณยาย หนูคิดถึงคุณพ่อค่ะ แต่หนูก็ไม่อยากจากคุณตาคุณยายไป เพราะอย่างนั้นถึงได้ร้องไห้ออกมา ไม่ใช่ความผิดของคุณแม่หรอกค่ะ”  

 

 

ลั่วอิงไม่ได้แสดงท่าทางไม่ดีเพราะคำพูดของถังโจวโจว ในใจของเธอถังโจวโจวเป็นเหมือนแม่คนหนึ่งมาโดยตลอด  

 

 

ถังโจวโจวเองก็ผูกพันลึกซึ้งกับลั่วอิง แม้ตอนที่รู้ว่าแม่แท้ๆ ของลั่วอิงคือซูเสี่ยว แต่ความรักที่มีต่อเธอก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลง อีกทั้งยังมากขึ้นด้วยซ้ำ เธอปฏิบัติกับลั่วอิงเหมือนกับว่าเป็นลูกแท้ๆ ของเธอเอง  

 

 

แม้ว่าบางทีเธอจะซุกซนไปบ้าง ทว่าส่วนมากก็เฉลียวฉลาดอีกทั้งยังน่าเอ็นดู คนที่อยู่รอบข้างเมื่อได้พบเธอก็ชมว่าเธอน่ารักไม่ขาดปาก  

 

 

“ลั่วอิงเด็กดี อย่าร้องไห้ไปเลยนะจ๊ะ คิดถึงพ่อก็กลับไปหาเถอะ เอาไว้ค่อยกลับมาอยู่กับคุณตาคุณยายใหม่ก็ได้นะ” แม่ของโจวโจวเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน ลั่วอิงอยู่ที่นี่มานานแล้ว เซ่าเชินจะต้องคิดถึงเธอแน่  

 

 

แม่ของโจวโจวฉุกคิดถึงของตัวลูกสาวเองขึ้นมา เธอกลับมาอยู่ที่นี่นานขนาดนี้แล้ว เอ่ยปากแล้วว่าจะส่งตัวลั่วอิงกลับไป แต่ว่าตัวเองกลับไม่มีท่าทีอะไร นี่มันหมายความว่ายังไงกัน  

 

 

“โจวโจว แล้วลูกล่ะ”  

 

 

“หนูทำไมเหรอคะ?” ถังโจวโจวมองดูตัวเธอเอง เสื้อผ้าวันนี้ก็ดูดีออกนี่นา ผมเผ้าเองก็ไม่ได้ยุ่งกระเซิง ไม่มีตรงไหนผิดปกติสักหน่อย  

 

 

“ลูกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ แม่หมายความว่าลูกจะย้ายกลับไปเมื่อไหร่”  

 

 

“ลั่วอิง หนูเอากระเป๋าหนังสือไปเก็บที่ห้องก่อนนะ”