หงไป่จางก็อยู่ที่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์และเห็นการถกเถียงเกี่ยวกับการผ่าตัดซ่อมแซมเส้นประสาทขนาดเล็กเช่นเดียวกัน

 

เขาสามารถพูดได้ว่าการผ่าตัดนี้ดึงดูดความสนใจจากคนมากมาย

 

และในฐานะคนที่มีส่วนร่วมปฏิบัติการนี้ตั้งแต่ต้น เขาก็จำเป็นต้องให้ความสนใจอย่างใกล้ชิด

 

การผ่าตัดประเภทนี้นั้นยากมาก หากว่าประสบความสำเร็จแล้วไม่ต้องสงสัยเลยว่าชื่อเสียงของ Dr.FS จะต้องยกไปสู่อีกระดับหนึ่ง

 

ด้วยใจจริงแล้ว หงไป่จางหวังว่าตัวเขาเองจะสามารถเข้าไปอยู่ในฉากได้รู้เห็นเป็นพยานการผ่าตัดด้วยตาของตนเอง

 

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว หงไป่จางก็ทำการส่งข้อความไปหาเฉิงอี้อย่างหน้าด้านๆ ด้วยหวังว่าเฉิงอี้จะเห็นด้วยว่าเขาควรจะได้ชมฉากการผ่าตัดในวันนั้น

 

เฉิงอี้ตอบข้อความของเขาหลังจากนั้นไม่นาน

 

[ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะอนุญาต คุณต้องหาทางเอาเอง]

 

หงไป่จางได้แต่คิดอยู่ในใจว่า ที่เขาติดต่อไปหาก็เพราะว่าเขาหาทางอื่นไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือไง

 

นอกจากการติดต่อพวกเขาแล้ว หงไป่จางก็ไม่สามารถคิดหาวิธีอื่นใดได้อีก

 

ในขณะที่หงไป่จางกำลังจะตอบกลับ นางพยาบาลก็เข้ามาหาเขา บอกเขาให้ไปที่หอผู้ป่วย 1 เพื่อตรวจอาการของคนไข้

 

“เป็นแค่ลำไส้อักเสบไม่ใช่เหรอ ทำไมผมต้องไปด้วยตัวเองด้วย” หงไป่จางรู้สึกอดรนทนไม่ได้อยู่บ้าง

 

ผู้เฒ่าหญิงของตระกูลเจี่ยนก็เหลือเกินจริงๆ ต้องให้เขาไปด้วยตนเองถึงจะโล่งอก จริงแล้วแค่หมอคนอื่นในโรงพยาบาลก็เพียงพอแล้ว

 

หงไป่จางเดินไปที่หอผู้ป่วย 1 อย่างไม่เต็มใจ

 

เห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆบนเตียงพยาบาลพร้อมกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อีกกองใหญ่ที่วางอยู่ตรงหน้าเธอ เพียงแค่มองผ่านๆ เธอก็จะสามารถเห็นภาพได้จากทุกหน้าจอคอมพิวเตอร์

 

หงไป่จางถอนใจ ผู้ปกครองเดี๋ยวนี้ช่างเอาใจลูกหลานของตัวเองเหลือเกิน พอพวกเขาป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ผู้ปกครองก็ต้องย้ายพวกอุปกรณ์คอมพิวเตอร์จำนวนมากมาที่หอผู้ป่วยด้วย

 

“เป็นยังไงบ้าง ยังปวดอยู่ไหม” หงไป่จางเดินมาที่เตียงแล้วถามอาการของเจี่ยนอีหลิง

 

“ไม่ปวด” เจี่ยนอีหลิงเปลี่ยนภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้กลายเป็นสกรีนเซฟเวอร์ ก่อนหงไป่จางจะเข้าไปถึง

 

หงไป่จางถามเจี่ยนอีหลิงอีกสองสามคำถามตามปกติ และบันทึกรายละเอียดสองสามจุดที่ต้องให้ความสนใจ

 

ลำไส้อักเสบไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ตราบเท่าที่เด็กหญิงคนนี้หยุดไปโน่นไปนี่และไม่ทานอาหารรสจัด ก็จะไม่กลายเป็นปัญหาใหญ่

 

หงไป่จางต้องการที่จะเห็นการผ่าตัดมากกว่าที่จะตรวจดูอาการลำไส้อักเสบของคนอื่น

 

เมื่อเห็นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ตรงหน้าเจี่ยนอีหลิง หงไป่จางก็นึกขึ้นได้ถึงการสนทนาระหว่างเขากับเฉิงอี้

 

“ว่าแต่ คุณหนูเจี่ยน ขออนุญาตถามว่า เกมอะไรที่หนูเล่นกับด็อกเตอร์เฉิงกับด็อกเตอร์หลัว”

 

หงไป่จางยังคงเฝ้าครุ่นคิดถึงอยู่แต่เกมนี้

 

นั่นเป็นสิ่งที่เฉิงอี้พูด แต่เจี่ยนอีหลิงไม่เคยพูด

 

มองไปยังหงไป่จาง เจี่ยนอีหลิงก็ตอบคำถามหลังจากที่เวลาผ่านไปอีกสักพัก “เซิร์กอินเวอร์ชั่น”

 

เธอเพิ่งเล่นเกมนี้ไม่นานนัก

 

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยเล่นเกมนี้กับเฉิงอี้และหลัวซิ่วเอิน

 

สิ่งที่เธอเล่นกับเฉิงอี้และหลัวซิ่วเอินนั้น… เป็นข้อมูลทุกประเภทและการทดลองหลากหลาย…

 

“ฉันดูเหมือนจะเคยได้ยินเกมนี้มาก่อน คนที่มีไอคิวสูงชอบเล่นเกมที่มีความรุนแรงแบบนี้หรือยังไงกัน” หงไป่จางครุ่นคิดรำพัน

 

ถ้าเขาเล่นเกมนี้แล้วได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเทพแห่งการผ่าตัด เขาจะมีโอกาสไปเยี่ยมชมดูการผ่าตัดของท่านเทพหรือไม่

 

บางทีมันอาจจะเป็นไปได้จริงๆ

 

“คุณหนูเจี่ยน หนูจะพอมีเวลาว่างสอนฉันเล่นเกมนี้บ้างไหม”

 

หงไป่จางคิดว่าในเมื่อเจี่ยนอีหลิงสามารถทำความรู้จักกับเฉิงอี้และคนอื่นๆผ่านเกมนี้ เธอน่าจะเล่นเกมได้ยอดเยี่ยมอยู่บ้าง

 

หงไป่จางเชื่อว่าพวกที่เล่นเกมได้กระจอกจะหาเพื่อนได้ยากเมื่อตอนเล่นเกม มีแต่เล่นเกมเก่งๆจึงจะสามารถหาเพื่อนในเกมได้

 

“สอนไม่ได้” เจี่ยนอีหลิงตอบตามความเป็นจริง

 

“สอนไม่ได้เหรอ แล้วหนูเล่นเกมได้ยังไง” หงไป่จางถาม

 

“ความรู้สึก” เจี่ยนอีหลิงตอบด้วยท่าทางจริงจัง

 

การขอคำแนะนำของหงไป่จางนั้นล้มเหลว ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาดูถึงวิธีการเล่นเกมตาม “ความรู้สึก” ในคราวหน้า