เจี่ยนหยู่เจี๋ยไม่ฟังจี้หมิงไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม เขาก็จะไม่ฟังคนที่พูดไม่ดีกับน้องสาวของเขา

เจี่ยนอีหลิงมองดูด้านหลังของเจี่ยนหยู่เจี๋ย หัวใจของเธออบอุ่น ออกจะร้อนไปสักเล็กน้อยเสียด้วยซ้ำ

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมายืนปกป้องตรงหน้าเธอ

จี้หมิงพูดไม่ออกไปเช่นกัน เมื่อเผชิญหน้ากับพวกซิสค่อน* อย่างเจี่ยนหยู่เจี๋ย เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เหตุผลกับเขา

ผู้แปล * ซิสค่อน คนที่คลั่งไคล้(หวง)พี่สาวหรือน้องสาวอย่างชัดเจน (ยืมมาใช้ ไม่มีในต้นฉบับ (◕‿◕) )

“ได้ได้ได้ ฉันจะไม่เถียงแกแล้ว แกเลือกที่จะหูหนวกตาบอดได้ตามสบาย อย่ามาเสียใจภายหลังถ้าถูกหลอก”

“แกไม่ต้องมาเตือนฉัน แต่แกต้องขอโทษน้องสาวของฉันเลยตอนนี้”

“ขอโทษอะไร ฉันเหยียบเท้าน้องสาวแกแล้วเธอก็เหยียบเท้าฉัน ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย”

ยิ่งนานเสียงของจี้หมิงกับเจี่ยนหยุ่นน่าวก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

หยูซีปรากฏตัวขึ้นเมื่อถึงตอนนี้ “พวกนายถกเถียงอะไรกัน พวกนายจะทำลายสถานที่ของฉันเหรอ”

นี่เป็นงานปาร์ตี้ที่จัดขึ้นโดยหยูซี

จี้หมิงรีบอธิบายให้หยูซีฟัง “พี่หยู นี่ไม่ใช่ว่าฉันต้องการทำเสียงดัง แต่เจี่ยนหยู่เจี๋ยพยายามดึงดันที่จะให้ฉันขอโทษน้องสาวของเขา เดิมทีมันเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่ควรเสียงดังใส่กันเลย แต่เขาไม่ยอมปล่อยฉันไป”

หยูซีจ้องมองไปยังเจี่ยนหยู่เจี๋ยกับเจี่ยนอีหลิงซึ่งเจี่ยนหยู่เจี๋ยปกป้องอยู่

จากนันเขาก็หันไปพูดกับจี้หมิงว่า “ถ้านายไม่ขอโทษ ฉันจะไปพูดกับนายท่านเชิ่งว่าจะให้ฉันจัดการนายยังไง”

“ไม่ พี่ซี นี่ไม่ใช่ความผิดฉัน เป็นความผิดพวกเขา… ฉันไม่ได้ยั่วยุพวกเขาอะไรเลย…”

จี้หมิงอธิบายให้หยูซีฟัง พยายามที่จะทำให้หยูซีเข้าใจว่าไม่ใช่เขาที่ทำผิด ดังนั้นเขาไม่ควรที่จะขอโทษ

“งั้นนายก็ส่งเสียงดังกันต่อไป ฉันจะไปล่ะ แล้วจะมาจัดการกับนายทีหลัง”

หยูซีพูดอย่างตรงไปตรงมา จากนั้นก็ก้าวถอยห่างไปสองสามก้าว

ความหมายในการตัดความสัมพันธ์นั้นชัดแจ้ง

จี้หมิงรู้สึกทรมานใจมาก ทำไมเรื่องนี้ถึงมาลงที่เขา เห็นได้ช้ดว่าเจี่ยนหยู่เจี๋ยไม่ยอมยกโทษให้แน่

จี้หมิงมองไปที่หยูซีอีกครั้ง และก็จำได้ถึงสิ่งที่พ่อของตนเองได้บอกเอาไว้ก่อนที่เขาจะออกมาในเช้าวันนี้ว่าเขาต้องประพฤติตัวให้ดีในงานเลี้ยง

เป็นเรื่องดีมากถ้าหากว่าสามารถได้พูดกับนายท่านเชิ่ง ถ้าไม่สามารถก็อย่าสร้างปัญหาให้นายท่านเชิ่งและทำให้ตระกูลจี้เกิดปัญหา

ตอนแรกเขาเพียงแค่ต้องการที่จะช่วยชิวหยีเจนทำให้เจี่ยนอีหลิงไม่มีความสุข

จี้หมิงยอมแพ้ “ได้ ได้ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรเหยียบเท้าคุณหนูอีหลิง โอเคไหม”

จี้หมิงพูดจบแล้วก็มองไปที่หยูซี

“อย่ามองมาที่ฉัน นายไม่ได้ขอโทษฉัน” หยูซีกล่าว

จากนั้นจี้หมิงก็ลังเลขอร้องหยู่เจี๋ยกับเจี่ยนอีหลิงว่า “ฉันขอโทษ นายต้องการอะไรอีกไหม”

“ไม่” เจี่ยนหยู่เจี๋ยจ้องมองไปยังจี้หมิงที่กำลังขมขื่นใจ จากนั้นก็หันไปจูงมือเจี่ยนอีหลิงเดินจากไป

พวกเขาหามุมที่ค่อนข้างจะมีคนน้อยแล้วเจี่ยนหยู่เจี๋ยก็ให้เจี่ยนอีหลิงนั่นบนโซฟา

“อีหลิงต้องการกินอะไร พี่ชายคนนี้จะไปเอามาให้”

เจี่ยนอีหลิงยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยง เธอคงจะหิวแน่ๆ

“อะไรก็ได้” เจี่ยนอีหลิงไม่ได้จู้จี้จุกจิก

“ถ้างั้นพี่จะไปเลือกมาให้”

เจี่ยนหยู่เจี๋ยเดินไปที่บริเวณของหวานอย่างรวดเร็วและหยิบทาร์ตราสเบอร์รี่ลิ้นจี่โรส พัฟคาราเมลเกลือทะเล นโปเลียนสตรอเบอร์รี่ และโยเกิร์ตผลไม้

เจี่ยนหยู่เจี๋ยรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงไม่ได้เรื่องมาก แต่ชอบของหวาน

หลังจากหยิบของพวกนั้นแล้ว เจี่ยนหยู่จี๋ก็กลับมาอย่างรวดเร็ว

เพราะกลัวว่าถ้าเขาไปนานเกินไป อาจจะมีบางคนมาก่อกวนเจี่ยนอีหลิงอีก

เจี่ยนอีหลิงทานอย่างจริงจัง และเจี่ยนหยู่เจี๋ยที่อยู่ถัดออกไปก็บอกกับเธอเรื่องประสบการณ์ความสนใจล่าสุดของเขา

เจี่ยนหยู่เจี๋ยกับเจี่ยนอีหลิงตั้งสมาธิกับการกิน ในขณะที่จิตใจของคนในงานคนอื่นนั้นมุ่งอยู่แต่นายท่านเชิ่ง ซึ่งยังไม่เคยปรากฏ

เพราะความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลหยู ชิวหยีเจนจึงวิ่งไปถามหยูซีว่า “พี่หยูซี นายท่านเชิ่งอยู่ที่ไหนเหรอ”