หูเจียวเจียวกลัวมาก ความกลัว ความอัปยศอดสู ความสิ้นหวัง อารมณ์ต่างๆ ล้วนกลืนกินเธอ

 

ในเวลานั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน

 

“ไอ้พวกหมาเลวพวกนี้เกิดมามีประโยชน์อะไร ฉันจะตบกบาลห้วหมาพวกนี้ให้หมด”

 

เป็นเสียงของผู้หญิง เสียงของเธอทรงพลัง และแข็งแกร่ง

 

ผู้ชายที่พยายามแกล้งเธอเลิกคุกคามเธอในทันที

 

จากนั้นก็กลายเป็นเสียงของการต่อสู้

 

ต่อจากนั้นหูเจียวเจียวก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้ชายและเสียงวัตถุกระแทกกับผนัง

 

เสียงร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวดของผู้ชายดังเพิ่มขึ้นมาทีละคน

 

สุดท้ายชายคนที่จับมือของหูเจียวเจียวไว้ก็ถูกดึงออกไป

 

หูเจียวเจียวรีบถอดถุงคลุมหัวเธอออก เธอทรุดตัวลงด้วยความอ่อนล้าและหวาดกลัว

 

หูเจียวเจียวมองไปข้างหน้า เธอเห็นพวกอันธพาลหลายคนนอนกองอยู่บนพื้น มือและเท้าของพวกนั้นถูกมัดไว้ พวกนั้นต่างพากันร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดอยู่บนพื้น

 

“เธอเป็นอะไรไหม”

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวถอดถุงคลุมหัวออก หลัวซิ่วเอินก็พบว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ถูกรังแกที่เธอพบก็คือเพื่อนร่วมชั้นของเจี่ยนอีหลิง

 

หลัวซิ่วเอินถอดเสื้อคลุมออกและหุ้มร่างกายที่สั่นเทาของหูเจียวเจียวเอาไว้

 

หูเจียวเจียวมองไปยังหลัวซิ่วเอินแล้ว เธอก็สะกดใจไว้ไม่ไหว น้ำตาเธอก็ไหลออกมา

 

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเด็กหญิง หลัวซิ่วเอินก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง เธอหันไปหาพวกอันธพาลทั้งสามคน

 

เธอกระทืบและเตะต่อยพวกนั้นอย่างรุนแรง

 

“พี่สาว ยกโทษให้พวกเราด้วย…”

 

“พี่สาว เราไม่ได้คิดที่จะทำอะไรเธอหรอก เราเพียงแค่จะทำให้เธอกลัวสักเล็กน้อย…”

 

“ใช่ๆ พี่สาว พวกเรารู้ว่าพวกเราผิด เราแค่อยากจะมอบบทเรียนเล็กๆน้อยๆให้เธอเท่านั้น ถึงพี่สาวไม่มาพวกเราก็จะหยุดในเวลาไม่นาน”

 

เหล่าอันธพาลที่นอนกองอยู่บนพื้นพากันร้องขอความเมตตาและอธิบายว่าพวกเขาเพียงแค่ต้องการทำให้หูเจียวเจียวกลัว และไม่ได้ตั้งใจที่จะทำอะไรกับเธอเลย

 

พวกเขาเป็นแค่อันธพาลธรรมดาที่คอยสร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คน แต่พวกเขาไม่กล้าทำอะไรรุนแรงเป็นเรื่องเป็นราวจริงๆ

 

พวกเขาคิดว่ามันเป็นงานที่ค่อนข้างง่าย

 

เพียงแค่สร้างความกลัวให้กับเด็กหญิงขี้ขลาด

 

โดยทั่วไปแล้วเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้จะหลีกหนีจากคนที่ชื่อเจี่ยนอีหลิงหลังจากที่พวกเขาทำให้เธอหวาดกลัวแล้ว

 

“ไว้ชีวิตแม่แกสิ ไอ้สัตว์ ตอนที่พวกแกรังแกคนไม่เห็นพวกแกนึงถึงความเมตตา แต่ตอนถูกรังแกพวกแกกลับนึกถึง บ๊ะ ฉันขยะแขยงจนอยากจะคายของเก่ามื้อใหญ่ส่งท้ายปีเก่าปีที่แล้วออกมา”

 

หลัวซิ่วเอินถ่มน้ำลายใส่คนทั้งสามตามด้วยการกระทืบเท้าเล็งไปยังส่วนที่เปราะบางของชายคนนั้น

 

บนหลักการที่ไม่ทำให้ตายด้วยการใช้แรงเพียงเล็กน้อย

 

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าความเจ็บปวดนี้จะต้องลึกเข้าไปถึงไขกระดูกไม่มีวันลืมเลือน

 

หลัวซิ่วเอินไม่ได้ละเว้นใคร เธอกระทืบครบทั้งสามคน

 

ชั่วระยะเวลานั้นชายทั้งสามคนต่างก็พากันกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้น น้ำตาไหลพรากปากอ้าค้างสูดลมหายใจลึก เจ็บจนร้องไม่ออก

 

หลัวซิ่วเอินยังรู้สึกว่าไม่พอ แต่เธอได้ยินเสียงสะอื้นของหูเจียวเจียว ดังนั้นเธอจึงหันกลับมาเพื่อปลอบประโลมอีกฝ่ายก่อน

 

ความสามารถในการปลอบโยนของหลัวซิ่วเอินนั้นไม่ดีนัก เธอทำได้แค่พูดว่า “น้องสาว ไม่ต้องกลัว พี่สาวอยู่ที่นี่ พวกนั้นแกล้งเธอไม่ได้แล้ว พี่จำได้ว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของน้องสาวอีหลิง เธอจำพี่สาวได้ไหม”

 

หูเจียวเจียวสะอื้นและพยักหน้า

 

เธอจำหลัวซิ่วเอินได้

 

หลัวซิ่วเอินปลอบใจหูเจียวเจียว กล่าวว่า “วันนี้เมื่อพี่สาวได้พบกับน้อง พี่จะดูแลเรื่องนี้ให้เอง น้องไม่ต้องกังวลสนใจ พวกเลวพวกนี้ พี่สาวจะทำให้เขาเสียใจที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ”