ในที่สุดมือของเขาก็หายเป็นปกติ

 

เขากลับมามีอนาคตแล้ว

 

เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวว่า “แต่งานฟื้นสภาพในภายหลังจะไม่ง่ายเกินไปนัก นายต้องเตรียมใจให้พร้อม”

 

“เอ่อ ผมรู้ครับ ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ถ้าผมจะต้องทนอีกสักหน่อย ตราบเท่าที่ผมฟื้นสภาพได้ ก็ไม่สำคัญว่าผมจะต้องทำอะไรอีก”

 

“ดี นายอาการดีขึ้นแล้ว”

 

ใบหน้าของเจี่ยนชูฉิงแสดงให้เห็นถึงความโล่งใจที่ห่างเหินไปนาน

 

เพียงแต่เมื่อคิดถึงลูกสาวตัวน้อยของเขาอีกครั้ง เจี่ยนชูฉิงก็รู้สึกมีความสุขต่อไปไม่ลงจริงๆ และรอยยิ้มของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นขมขื่นอย่างมาก

 

เจี่ยนหยุ่นเฉิงคืนโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ให้เจี่ยนหยุ่นน่าว

 

วิดีโอดังกล่าวยังคงปักหมุดอยู่ในฟอรัมของโรงเรียน

 

เมื่อไหร่ก็ตามที่เจี่ยนหยุ่นน่าวเข้าไป เขาจะสามารถมองเห็นมันได้

 

โทรศัพท์และคอมพิวเตอร์มอบให้กับเขาแล้ว  เขาจะมองเห็นได้เมื่อไหร่นั้นก็ขึ้นอยู่กับโชค

 

อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาล ถ้าเขายังไม่เห็นมันด้วยตัวเอง เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็จะบอกเขา

 

คืนต่อมาคนจำนวนมากจากตระกูลเจี่ยนก็มาเยี่ยมเจี่ยนหยุ่นน่าว

 

เหอเยี่ยน เจี่ยนหยู่หมิน และเจี่ยนหยู่เจี๋ย ทั้งหมดต่างอยู่ที่นี่

 

เมื่อได้ยินว่าการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี ทุกคนก็พากันแสดงความยินดีกับเจี่ยนหยุ่นน่าว

 

เจี่ยนหยู่เจี๋ยรู้ความจริง และรู้สึกไม่สบายใจเสมอ เมื่อเผชิญหน้ากับเจี่ยนหยุ่นน่าว

 

แต่เขาก็ยังหวังเป็นอย่างยิ่งว่า มือของเจี่ยนหยุ่นน่าวจะได้รับการรักษา

 

เพราะว่าเมื่อถึงตอนนั้น ลุงและคนอื่นๆก็จะบอกความจริงกับเขา และน้องสาวก็ไม่ต้องถูกเขากล่าวโทษอีกต่อไป

 

เหอเยี่ยนยิ้ม และกล่าวแสดงความยินดี แต่เธอแอบขบกรามอยู่ในใจ

 

พบวิดีโอกล้องวงจรปิด และมือของเจี่ยนหยุ่นน่าวก็หายเป็นปกติ ทุกอย่างเคลื่อนไหวไปในทิศทางที่เธอไม่ต้องการ

 

หอผู้ป่วยดูมีความสุขสมกลมเกลียว

 

ในเวลานี้ ย่าเจี่ยนก็มาพร้อมกับเจี่ยนอีหลิง

 

ตามความเป็นจริงก่อนที่จะออกมาจากบ้าน ย่าเจี่ยนยังลังเลว่าจะพาเจี่ยนอีหลิงมาดีหรือไม่

 

แต่หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว เธอก็รู้สึกว่าหลานสาวของเธอไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมถึงจะมาไม่ได้ล่ะ

 

เจี่ยนอีหลิงจะดูเหมือนคนทำความผิดถ้าเธอไม่มาเยี่ยมผู้ป่วย

 

ดังนั้นเธอก็ควรที่จะมา ถึงแม้ว่าจะทำให้เกิดความอึดอัด แต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอาย

 

น้องสาวของเขาไม่ได้ทำอะไรผิด เธอไม่เคยทำผิดต่อเจี่ยนหยุ่นน่าว แล้วทำไมเธอถึงมาเยี่ยมไม่ได้

 

หน้าที่ที่น้องสาวควรทำต่อพี่ชาย หลานรักของเธอก็ได้ทำทั้งหมดแล้ว

 

ถ้าเสี่ยวน่าวไม่เห็นคุณค่า ก็อย่าโทษเธอที่จะเปิดเผยความจริงออกมาโดยตรง

 

อย่างไรก็ตามการผ่าตัดก็เสร็จสิ้นแล้ว จะเปิดเผยเร็วหรือช้าต่างก็ล้วนเป็นการเปิดเผย

 

เจี่ยนอีหลิงเดินตามย่าเจี่ยนเข้าไปในหอผู้ป่วย หอผู้ป่วยของสถาบันวิจัยมีพื้นที่กว้างขวางเพียงพอที่จะรองรับผู้คนจำนวนมาก

 

ก่อนที่เธอและหญิงชราจะมาถึง มีหลายคนอยู่ในห้องแล้ว ก่อนที่พวกเธอจะมาถึง ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดคุยถึงเรื่องอะไรกัน บรรยากาศต่างกลมเกลียวเข้ากันเป็นอย่างดี

 

เมื่อเห็นเจี่ยนอีหลิงเข้ามาในหอผู้ป่วย บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไปทันที

 

ปฏิกิริยาของทุกคนแตกต่างกันไป

 

เหอเยี่ยนหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เธอพร้อมที่จะชมการแสดง

 

เธอได้ยินมาว่าเจี่ยนหยุ่นน่าวยังไม่รู้รายละเอียดของเรื่องนี้

 

ตอนนี้ เมื่อเจี่ยนอีหลิงมาเยี่ยมผู้ป่วย จะไม่มีการแสดงสนุกๆให้ดูหรือยังไง

 

เจี่ยนหยู่เจี๋ยรีบวิ่งไปที่เจี่ยนอีหลิง และพูดกับเจี่ยนอีหลิงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “น้องสาวอีหลิงไม่ได้เจอกันนานเลย”

 

เขาไม่ได้เห็นน้องสาวอีหลิงมาเกือบทั้งสัปดาห์แล้ว

 

อีกทั้งน้องสาวอีหลิงไม่ชอบโพสต์ในฟอรั่ม

 

นับประสาอะไรกับการโพสต์รูปเซลฟี่

 

“อืม พี่ชายหยู่เจี๋ยเป็นยังไงบ้าง”

 

เจี่ยนอีหลิงยังคงพูดคำว่า “พี่ชาย” อย่างกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง

 

แต่เจี่ยนอีหลิงรู้ว่า เธอต้องเรียนรู้ที่จะเอาชนะปัญหานี้ ดังนั้นเธอจึงพยายามปรับตัว

 

“โอเค ฉันสบายดีในพักหลังนี้” เจี่ยนหยู่เจี๋ยรู้สึกดีมากพักหลังนี้

 

เหอเยี่ยนไม่กดดันเขาอีกต่อไป ไม่ยับยั้งเขาอีกต่อไป เขาใช้ชีวิตสบายกว่าเมื่อก่อนมากเลยจริงๆ