ตอนที่ 100: รออย่างใจจดใจจ่อ

ขณะที่ไปเซหมินนั่งลงเพื่อพักผ่อนก่อนจะกลับไปทําธุรกิจสําคัญเขาไม่รู้สึกอยากมองดูทักษะที่เพิ่งได้มาและไม่อยากมองว่า 2 ทักษะใดที่เขาสามารถพัฒนาได้

การต่อสู้กับสัตว์อสูรอันดับ 1 ไม่ได้ทําให้ค่าความแข็งแกร่งของเขาเสียถึงระดับอันตราย แม้ว่าโหมดสกิล Blood Will จะระบายออกไปมากก็ตามอย่างไรก็ตามความอ่อนล้าทางจิตใจนั้นมีมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่การต่อสู้จะปะทุอย่างเต็มที่

ท้ายที่สุด ก่อนที่จะปล่อยตรีศูลเลือดที่ปกคลุมไปด้วยเปลวไฟไปเซหมิน นั้นชัดเจนมากว่าหากเขาล้มเหลวในการฆ่าสัตว์ลําดับที่ 1 ด้วยการยิงนัดเดียวโอกาสรอดจะลดลงทันที ดังนั้นแม้ว่าเขาจะดูสงบสุขบนพื้นผิวแต่จริงๆ แล้วเขาอยู่ภายใต้แรงกดดันทางจิตใจอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน ซ่างกวน ปิงเสว่ กําลังมองเขาด้วยสีหน้าขมวดคิ้วและดวงตาของเธอดูลังเลเกี่ยวกับบางสิ่งอย่างไรก็ตาม ในไม่ช้เธอก็ได้รับความสนใจจากคนที่อยู่ข้างๆ เธอ

“ปิงเสา เธอไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหมเกิดอะไรขึ้นภายในป่านั่น?” เฉินเหอถามทั้งที่ยังรู้สึกไม่สงบ

“ขอบคุณสมบัติที่ไปเซหมินมอบให้ฉันก่อนหน้านี้ ฉันสบายดี” เธอพยักหน้าเบา ๆ และสังเกตสภาพแวดล้อมขณะที่เธอค่อยๆ อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นภายในป่า

“อะไรนะ สัตว์ร้ายอันดับ 1 หลายสิบตัว และ… ปิงเสว่ เธอเลเวล 25 แล้วเหรอ!” เฉินเหออุทานด้วยความตกใจและมองดูเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง เมื่อเขาได้ยินว่าเธอได้ฆ่าสิ่งมีชีวิตอันดับ 1 เพียงลําพัง แต่ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกกลัวที่ได้ยินว่ามีสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวมากมายอาศัยอยู่ในป่ากลายพันธุ์

เฉินเหอเพิ่งรู้ตัวว่าโชคดีเพียงใดที่รอดพ้นจากที่นั่นเมื่อวานนี้

“ใช่…” ซ่างกวน ปิงเสา พยักหน้าเล็กน้อยอย่างฟุ้งซ่าน เธอมองไปที่ไปเซหมินที่กําลังหลับตาอยู่ และอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ

ปัจจุบัน เธอถึงระดับ 25 แล้ว และได้รับข้อความจากบันทึกวิญญาณ ซึ่งเธอได้รับตัวเลือกมากมายในการเลือกงานของเธอ ซ่างกวน ปิงเสว่รู้ดีว่าความก้าวหน้าไม่ใช่เรื่องง่าย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นการทําลายล้างของบริเวณโดยรอบ ซากศพของสัตว์ร้ายอันดับ 1 ก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้นและบางส่วนของพวกเขาอยู่ในสภาพที่น่าสังเวช ในที่สุดซ่างกวน ปิงเสว่ ก็ยอมรับอย่างเต็มที่ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นเพียงสัตว์ประหลาดในผิวหนังมนุษย์

ไปเซหมินลืมตาและถอนหายใจ ขณะที่ดึงแท่งช็อคโกแลตออกจากกระเป๋าเป้ของเขา อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะเริ่มกิน เขาได้หยิบแท่งอีก 3 แท่งพร้อมกับโซดา 4 กระป๋องออกมา

เขาขว้างแท่งช็อคโกแลตและกระป๋องให้แต่ละคน ในขณะที่เขาพูดด้วยรอยยิ้มค่อนข้างเหนื่อย “ทําได้ดี มากทุกคน”

เฉินเหอ, ซ่างกวน ปิงเสว่ และ เหลียงเผิง มองหน้ากันก่อนที่จะยักไหล่ ทั้งสามคนนั่งหรือยืนเฉยๆ และเริ่มเติมพลังด้วยการแสดงออกที่สดใส

ไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน ทุกคนก็ทําหน้าที่ของตนในวันนี้ และสามารถเอาชนะความท้าทายที่ยากที่สุดได้ตั้งแต่วันสิ้นโลกและโลกเปลี่ยนไปความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวอาจทําให้ทั้งกลุ่มสิ้นสุดลงและการทําลายล้างของคนเกือบ 500 คนรวมถึงความหวังของคนอื่น ๆ อีกมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงมีความสุขตามธรรมชาติแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม

ซ่างกวน ปิงเสวถึงกับขอบคุณไปเซหมินที่ไว้วางใจเธอมากพอที่จะให้สมบัติล้ําค่าแก่เธอ ซึ่งเขาตอบด้วยรอยยิ้มสบายๆ ส่วนเรื่องช่วยชีวิตเธอก่อนหน้านี้ เธอไม่พูดอะไร และเขาไม่ได้พูดถึงมันด้วยดูเหมือนทั้งคู่จะเข้าใจจิตใจของกันและกันในเชิงกลยุทธ์ ดังนั้นคําพูดจึงไม่จําเป็น

หลังจากพักผ่อนอย่างเหมาะสมเป็นเวลาเกือบ 30 นาที ไปเซหมินก็เริ่มเติมเลือดของเขาให้เต็มภายใต้สายตาที่มองดูของคนอื่นๆ แม้ว่าจะไม่ถูกใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกในเรื่องนี้ และเขาไม่อยากตายเพียงเพราะเขาไม่อยากทํางานสกปรก

ผู้รอดชีวิตกําลังรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่ชั้น 1 ของอาคารห้องสมุดภายใต้การดูแลของไคจึงยี่ และคนอื่นๆ

บรรยากาศในสถานที่นั้นหนักมาก และดูเหมือนมีเมฆสีดําปกคลุมศีรษะของทุกคน เนื่องจากไม่มีใครกล้าพูด แม้แต่คนที่พูดก็เงียบไปพร้อมกับเสียงกระซิบเล็กๆน้อยๆ

ในบางครั้ง ดวงตาของผู้รอดชีวิตอีก 400 คนก็จะหันไปทางทางเข้าอาคารโดยไม่รู้ตัวด้วยดวงตาที่มีความหวัง อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่พวกเขาลืมตาขึ้นด้วยความผิดหวังที่ไม่ได้พบคนที่พวกเขากําลังมองหา ทําให้พวกเขารู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก

“คุณคิดว่าการต่อสู้จบลงอย่างไร” นักเรียนชายคนหนึ่งถามอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ดวงตาของเขาล่องลอยไปที่ประตู

“ไม่รู้สิ… ไม่มีเสียงคํารามและระเบิดที่ไหนมาซักพักแล้ว” ผู้รอดชีวิตอีกคนกระซิบกลับมาขณะที่เขามองไปที่ ฟูเชี่ยเฟิง และคนอื่น ๆ ก่อนที่จะพูดต่อ “ฉันพนันได้เลยว่าการต่อสู้จบลงแล้วนอกจากนี้ แม้แต่พวกเขาสี่คนก็เคลื่อนไหวอย่างกังวลและมองไปที่ประตูเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่หัวหน้ากลุ่มกําลังทําอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องที่เรียบง่าย.”

“มันจะง่ายไปได้อย่างไรลีน่าซึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินการสนทนาและอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงของเธอด้วยความกลัว “พวกเขากําลังเผชิญหน้ากับกองทัพสัตว์ร้ายที่แข็งแรงหรือแข็งแกร่งกว่าซอมบี้ผิวสีฟ้าที่แปลกประหลาด!”

ลีน่าก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่หวาดกลัวอย่างไม่น่าเชื่อไม่… เธอยิ่งกลัวเข้าไปอีก! เพราะเธอตระหนักถึงอันตรายที่ผู้นําทั้งสี่กําลังเผชิญอยู่ในครั้งนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถหยุดคําพูดบางคําไม่ให้หลุดออกจากปากของเธอโดยไม่รู้ตัว

“ซอมบี้ผิวสีฟ้า?”

“เธอหมายถึงอะไร?”

ผู้รอดชีวิตที่อยู่รายรอบเริ่มกระวนกระวายเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้นและมองไปที่ลีน่าเพื่อหาคําตอบ

เพื่อที่จะควบคุมความโกลาหลให้ได้มากที่สุด บุคคลหนึ่งได้เสนอที่จะไม่เปิดเผยการมีอยู่ของสัตว์อสูรอันดับ 1 หรือมอนสเตอร์จนกว่ากลุ่มจะมีอํานาจมากพอที่จะจัดการกับพวกมันได้อย่างปลอดภัย

มิฉะนั้น การให้ผู้รอดชีวิตรู้ว่าข้างนอกมีศัตรูที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม อาจทําให้พวกเขาบางคนคลั่งและเริ่มเสียสติ ทําให้ทุกอย่างยากสําหรับทุกคน

“ลีน่า!” อู่ยจินเรียกเพื่อนของเธอจนตกใจ เธอเป็นคนที่วางแผนความคิดและได้รับการอนุมัติโดย ไปเซหมิน, ซ่างกวน ปิงเสว่, เฉินเหอ และ เหลียงเผิง ในทันทีเนื่องจากทั้ง 4 คนตระหนักถึงบางสิ่งที่พื้นฐานมาก

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังและโกรธของอู่จินลีน่า ก็ตระหนักว่าเธอพูดมากเกินไปและก้มหน้าด้วยความเป็นอายอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังกลัวอยู่

เมื่อเห็นอู่จินเข้ามาแทรกแซงไม่มีผู้รอดชีวิตคนใดที่กดดันเรื่องนี้ต่อไปเนื่องจากพวกเขารู้ว่าเธอเป็นเหมือ นน้องสาวของ ซ่างกวน ปิงเสว จึงไม่มีใครกล้าทําร้ายเธอ อย่างไรก็ตามคําพูดของลีน่าได้กระตุ้นความตื่นตัวของคนบางคนแล้ว และบรรยากาศก็เริ่มแย่ลงอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าจะไม่มีใครทําอะไรโง่ๆ หรือบ้าๆ บอๆ เนื่องจากการสังหารหมู่เมื่อวานนี้ยังคงฝังแน่นในใจของทุกคนพวกเขาทั้งหมดเริ่มมองไปทางทางเข้าด้วยความกลัว รอคอยคําตัดสินสุดท้ายของชะตากรรมของพวกเขา

อู่ยี่จินยังมองไปทางทางเข้าของอาคารและดวงตาโตที่สวยงามของเธอก็ส่องประกายด้วยความหวาดระแวงเล็กน้อย ไม่เพียงแต่เพื่อตัวเธอเองแต่ยังเพื่อความปลอดภัยของผู้ประสบภัยภายนอกด้วย

แม้ว่าเสียงของการต่อสู้จะหยุดลงเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มีเพียงเสียงคํารามอันน่าสะพรึงกลัวและเสียงกระทบกันดังสนั่น รวมถึงการสั่นของพื้นดินอย่างต่อเนื่อง เธอรู้ว่าการต่อสู้ที่กําลังโหมกระหน่ําอยู่ ในขณะนี้มีขนาดที่จิตใจของเธอไม่สามารถเข้าใจได้แม้ว่าจะอธิบายให้เธอฟังเป็นคําพูดก็ตาม