ตอนที่ 85: การค้นพบที่น่าตกใจของเฉินเหอ (ตอนที่ 1)

มีใครบ้างที่ไม่ต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น แม่ในขณะที่หมดสติ

ในอดีตมนุษย์จะพยายามหาเงินมาเพิ่ม และเมื่อในที่สุด พวกเขาก็มีเงินนั้น พวกเขาก็จะต้องการมากขึ้น เมื่อพวกเขามีเงินเพียงพอที่จะทําให้ชีวิตของพวกเขาหรูหราและสะดวกสบายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มนุษย์จะแสวงหาอํานาจทางการเมืองหรือคําสั่งทางทหาร… จิตใจของมนุษย์ต้องการมากขึ้นเสมอและไม่เคยพอใจจริงๆ แม้ว่าจะบรรลุเป้าหมายที่ผ่านมาแล้วก็ตาม

สิ่งนี้ยิ่งมากขึ้นในโลกใหม่นี้หลังจากการมาถึงของบันทึกวิญญาณบนโลก

ในโลกที่ล่มสลายใหม่นี้ ความเป็นไปได้ที่จะแข็งแกร่งขึ้นมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง สิ่งเดียวที่ต้องทําคือหยิบอาวุธ ใดๆ และออกไปที่ถนนเพื่อต่อสู้กับซอมบี้หรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่จะยอมให้พวกมันวิวัฒนาการโดยไม่คํานึงว่าพวกมันจะอ่อนแอหรือแข็งแกร่ง

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ความเป็นไปได้ของการแข็งแกร่งขึ้นมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง กฎนี้ก็นําไปใช้กับความเป็นไปได้ของการตายด้วย บุคคลนั้นต้องเตรียมจิตใจให้พร้อมสําหรับความจริงที่ว่า ในขณะที่จากไปเขาหรือเธออาจจะไม่กลับมาอีก

ในขณะที่ทุกคนต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น ในขณะที่ทุกคนต้องการอํานาจ การได้รับความเคารพ กินอาหารที่ดีที่สุด และเพลิดเพลินไปกับการสรรเสริญและการจ้องมองของความงาม น้อยคนนักที่จะยอมเสียงเพื่อบรรลุความสําเร็จดังกล่าว

ในตอนนี้ไป่เซหมินได้ให้โอกาสฟู่เชี่ยเฟิงแข็งแกร่งขึ้นมาก แต่เขาล้มเหลวที่จะชื่นชมมันและพลาดไป

การได้มาซึ่งอาวุธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสมบัติระดับหายาก มีความสําคัญมากกว่าการมีอาหารหรือที่พักพิงที่ปลอดภัย เพราะด้วยอาวุธที่มีความสามารถเช่นนี้ แม้แต่มนุษย์ธรรมดาก็ยังได้รับพลังในการต่อสู้กับซอมบี้หรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ วิวัฒนาการ และรับอาหารหรือที่พักพิงด้วยมือของพวกเขาเอง

ฟู่เชี่ยเฟิง ไม่เต็มใจที่จะฆ่า? แน่นอน ไป่เซหมินจะไม่บังคับเขา แต่ถึงแม้เขาจะคุกเข่าอ้อนวอนและร้องไห้ด้วยความเสียใจ มันก็สายเกินไปแล้ว โอกาสดังกล่าวไม่ได้มาโดยง่าย และเนื่องจากเขาเลือกศีลธรรมเหนือสิ่งอื่นใด เขาจึงต้องรับผิดชอบต่อการเลือกและผลที่ตามมาของเขาเอง

เมื่อรู้สึกว่าฟู่เชี่ยเฟิง มองดูเธอด้วยความอิจฉาและเสียใจ ไคจิงยี่กัดฟันและยกกริชด้วยมือที่สั่นเทา

“เดี๋ยวเดี๋ยวก่อน! ฉันขอร้องเธอล่ะอย่าฆ่าฉันเลย!”

ดวงตาของนักเรียนผู้นั้นเบิกกว้างและความหวาดกลัวบนใบหน้าของเขายิ่งใหญ่มากจนดูเหมือนว่าเขาจะเป็นบ้า แต่เขาจะไม่กลัวได้อย่างไร? มันเกี่ยวกับความตาย! ความตายของเขา!

“ลองนึกภาพว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไม่มีพลัง” เสียงของไป่เซหมินดังขึ้นข้างหลังเธอ ให้กําลังใจและให้ความกล้าหาญแก่เธอ “ถ้าคุณโชคไม่ดี บางทีคุณอาจจะตาย ถ้าโชคของคุณคือ… เราจะพูดดีไหม คุณอาจเคยถูกขยะอย่างเขาทารุณกรรม”

เมื่อได้ยินคําพูดของเขา ไคจิงยี่ ก็กัดริมฝีปากของเธอและหยุดลังเล ภายใต้การจ้องมองที่น่าสะพรึงกลัวของนักเรียนและสายตาที่ตกใจของคนอื่นๆ แขนของเธอโบกมือด้วยความเร็วที่ยากให้คนธรรมดาปฏิบัติตาม

นักศึกษาหนุ่มรู้สึกเจ็บหน้าอกและเมื่อเขามองลงไป เขาก็เห็นเลือดเริ่มไหลออกมาจากรอยเจาะเล็กๆ ตรงเข้าไปในหัวใจของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและสบตานักฆ่าของเขาชั่วครู่ ก่อนที่แสงในดวงตาของเขาจะจางลง และ ร่างกายที่ไร้ชีวิตของเขาล้มลงกับพื้น

ใบหน้าของ ไคจิงยี่ เสียสีและเธอก็เอามือมาป้องที่ปากของเธอ ขณะที่เธอมองไปที่เลือดสีแดงที่เปื้อนพื้น เธอถอยหลังไปหลายก้าวอย่างไม่มั่นคง แต่แขนทั้งสองข้างก็เกาะเธอไว้แน่นและป้องกันไม่ให้เธอล้มลงกับพื้น

“ทําได้ดีมาก ตอนนี้เธอไม่เพียงแต่แก้แค้นให้กับผู้ที่เสียชีวิตเพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเท่านั้น แต่ยังได้รับความแข็งแกร่งอีกด้วย ดีไหม?” ไป่เซหมินชื่นชมและให้กําลังใจเธอ

“ช-ใช่… เป็นความจริง…” ไคจิงยี่ แทบจะไม่สามารถพูดและพยักหน้า แม้ว่าคําพูดของไป่เซหมินจะเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมทุกประเภท แต่ความจริงก็คือเธอเต็มใจที่จะยึดมั่นในคําพูดนั้นในเวลานี้

หลังจากสงบสติอารมณ์ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและอยู่ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน ไป่เซหมิน หยิบสิ่งของอีกชิ้นออกจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา

วัตถุนั้นเป็นถุงมือคู่หนึ่งที่มีข้อนิ้วชี้ ซึ่งดูเหมือนจะสามารถทุบหินด้วยความแข็งของพวกมันได้ ถุงมือคู่นี้เป็นของชิ้นที่ 2 ที่เขาได้รับจากลูกแก้วสุดท้ายของเสือกลายพันธุ์ เห็นได้ชัดว่า ไป่เซหมิน โชคไม่ดีเพราะเขามีถุงมือที่ดีกว่า

[ถุงมือพลัง (สมบัติระดับปกติ) : สามารถทําลายการป้องกันของศัตรูที่เลเวลต่ํากว่า 15 ได้ เมื่อสวมใส่มัน จะเพิ่มค่าความแข็งแกร่ง โดยอัตโนมัติ +3]

“ซ่งเต๋อ นายต้องการพวกมันไหม” ไป่เซหมินโบกมือให้ถุงมือและถามในขณะที่มองไปยังชายร่างใหญ่

แม้ว่าถุงมือจะไม่ค่อยดีนัก แต่จํานวนแต้มสถานะก็เทียบเท่ากับเกือบ 2 ระดับ 2 ระดับนั้นเริ่มต้นอาจดูไม่มากนัก แต่หลังจากระดับ 15 การเพิ่มระดับนั้นไม่ง่ายนักและต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ดังนั้น 3 คะแนนของการเพิ่มค่าสถานะนั้นดีมากจากมุมมองนั้น

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเห็น ไคจิงยี่ ลูบอาวุธใหม่ของเธออย่างสงบกว่าเมื่อก่อน ซ่งเต๋อ พยักหน้าและ ก้าวไปข้างหน้า

เขาไม่พูดอะไรและชกตรงหน้าอกของผู้รอดชีวิตอีกคนที่ปลุกปั้นให้เกิดความสับสนวุ่นวาย ทําลายหัวใจของเขาให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมกับกระดูกหลายชิ้น นักเรียนชายถ่มน้ําลายใส่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ทรุดตัวลงอย่างไร้ชีวิตชีวาเหมือนกับเพื่อนคนก่อนของเขา

ใบหน้าของเขาซีดไม่เหมือนกับ ไคจิงยี่แต่ปฏิกิริยาของเขาสงบลงมาก เขาหยิบถุงมือและสวมใส่มันก่อนที่จะเงียบไปอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเขาเป็นคนพูดน้อย ไป่เซหมิน ก็หัวเราะและชมเชย “ทําได้ดีมาก ซ่งเต๋อ”

“คังลาน โอกาสต่อไปที่จะเข้ามาหา ตราบที่มันเป็นสิ่งที่เหมาะกับสไตล์การวิวัฒนาการของคุณ” เขาไม่ลืมผู้ใต้บังคับบัญชาคนสุดท้ายและผู้รักษาคนเดียวในกลุ่ม

คังลานหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้าหนักแน่น เธอรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยที่เธอไม่มีโอกาสได้สมบัติ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็โล่งใจที่ไม่ต้องฆ่าใคร ความรู้สึกที่ขัดแย้งกันดังกล่าวทําให้เธอรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวที่มีเวลามากขึ้นในการปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

หลังจากผู้รอดชีวิตอีก 2 คนเสียชีวิต อีก 4 คนที่สร้างปัญหาก็หวาดกลัวอย่างเป็นธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรออกไป เงาก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าพวกเขาและบีบคอพวกเขาในไม่กี่วินาทีจบชีวิตของ พวกเขาโดยไม่ลังเลและไม่มีคําอธิบายที่ไม่จําเป็น

หลังจากจัดการต้นตอของปัญหาเสร็จแล้ว ไป่เซหมินก็มองไปที่ผู้รอดชีวิต และคราวนี้เขาไม่สนใจรูปลักษณ์ที่เขาได้รับ

“พวกคุณทุกคน ให้ฉันพูดกับคุณเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว.” น้ําเสียงของเขาเย็นเยียบราวกับดวงตาของเขาที่กําลังสะท้อนอยู่ในชั้นใต้ดิน: “ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ถ้าใครกล้าก่อเรื่องเล็กน้อย หรือไม่เชื่อฟังจะถูกเฆี่ยนตีจนรู้สึกว่าเนื้อหลุดออกจากร่าง ไม่อยากทํางาน ไม่อยากช่วยหรือ ได้สิ แล้วอยู่ตรงมุมห้องเงียบๆ อย่าขวางทางเรา! … หากพวกเจ้าคนใดกล้าขัดขวางข้าแม้แต่ครั้งเดียว ขึ้นอยู่กับระดับของปัญหาที่เกิดขึ้น ข้าจะจัดการเองเพื่อจบชีวิตสุนัขของพวกเจ้า!”

ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ซีดและทุกคนก็พยักหน้าซ้ําๆ แม้ว่าจะไม่มีใครทําอะไรผิดเป็นพิเศษ แต่พวกเขาก็แอบเตือนกันซ้ําแล้วซ้ําเล่าเพื่อระวังอย่าฝ่าฝืนกฎที่กําหนดไว้เนื่องจากผลที่ตามมานั้นร้ายแรงเกินกว่าจะรับได้

เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ไป่เซหมิน ก็สรุปอย่างสบายๆ ว่า “ถ้าพวกคุณคนใดไม่พอใจ คุณก็ออกไปจากที่นี่เสีย ไม่ว่าผมหรือใครก็ไม่สามารถที่จะหยุดคุณได้”

บางคนดูลังเลที่จะได้ยินคําพูดสุดท้ายของเขา โดยเฉพาะนักเรียนชายเลือดร้อนที่ไม่ยอมถูกเลี้ยงเหมือนสุนัข อย่างไรก็ตาม เลือดร้อนของคนเหล่านี้เย็นลง เมื่อพวกเขานึกถึงอันตรายภายนอกและกลืนความไม่พอใจทั้งหมดของพวกเขาอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรและไม่มีใครยืนออกไป ไป่เซหมินก็เย้ยหยันอย่างเย็นชา ก่อนที่จะมองไปที่เฉินเหอและคนอื่นๆ