ปักกิ่งเป็นเมืองที่ใหญ่มากและมีจํานวนประชากรทั้งหมดประมาณ 30 ล้านคน

ตัวเมืองเองประกอบด้วย 16 อาเภอหลักและ 2 มณฑลที่เล็กกว่า ในขณะที่ประชากรมีการกระจายอย่างเท่าเทียมกัน ในเมืองจํานวนมากและแม้แต่เมืองหรือหมู่บ้านเล็กๆ

มหาวิทยาลัยปักกิ่งตั้งอยู่ในเขตหยานชิง ซึ่งประกอบด้วย 3 เมืองใหญ่หรือตาบล 11 เมือง และ 4 หมู่บ้านหรือเขตชนบท ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวงของจีน มหาวิทยาลัยตั้งอยู่ใน 1 ใน 3 ตําบลใหญ่ คือ ตำบลรูลิน

“ฉันจะไปทางใต้” ไปเซหมินทําลายความเงียบและพูดด้วยความมุ่งมั่นเป็นประกายในดวงตาของเขา “พูดอย่างเฉพาะเจาะจง ฉันก่าลังมุ่งหน้าไปยังเขตฉางผิง”

เขตฉางฝั่งติดกับเขตห้วยรู ทางทิศเหนือและเขตฉางยิ่งนั้นอยู่ในทางทิศใต้

เขากล่าวต่อ “ครอบครัวของฉันอยู่ที่เยงฟางและฉันต้องไปที่นั่นโดยเร็วที่สุด”

อีกเหตุผลหนึ่งที่ไปเซหมินยังคงมีความหวังสําหรับครอบครัวของเขาคือเย่งฟางเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่มีประชากรเพียง 50,000 คน นี่หมายความว่าแม้ว่าหลายคนกลายพันธ์เป็นซอมบี้ แต่ก็ยังดีกว่าในสถานที่ที่มีประชากรหนาแน่นและโอกาสในการเอาชีวิตรอดจะสูงขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยในกรณีเช่นนี้

เฉินเหอส่ายหัวและมองไปที่ ซ่างกวน ปิงเสว่ และ อู่ยี่จิน ก่อนที่จะชี้ไปที่เป้าหมายของพวกเขา “ปิงเสว่, จิน และฉันกําลังจะเคลื่อนตัวไปทางใต้เช่นกัน แต่เราตั้งเป้าไปที่ไห่เตี้ยน นั่นคือที่ที่ครอบครัวของเราตั้งอยู่”

ไปเซหมินไม่แปลกใจเลย เพราะเมื่อได้เรียนรู้เกี่ยวกับภูมิหลังทางการทหารของเฉินเหอ เขาได้คาดเดาเกี่ยวกับซ่างกวนปิงเสว่และอู่ยจินด้วยตนเอง

แม้ว่าเขาจะไม่ทราบแน่ชัดว่าพวกเขามีภูมิหลังอย่างไร เพียงพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเฉินเหอ เขาสามารถสรุปได้อย่างง่ายดายว่า พวกเขาเป็นสมาชิกของรัฐบาลหรือกองทัพ ในกรณีนั้น เป็นเรื่องปกติที่พวกเขา 3 คนจะมุ่งหน้าลงใต้ เนื่องจากเขตหยานซึ่งเป็นเขตที่มีพรมแดนติดกับปักกิ่ง และยิ่งไปกว่านั้นอย่างหนึ่งคือจะต้องออกจากเมืองหลวง

“ฉันเดาว่าเราคงเป็นเพื่อนร่วมเดินทางได้แค่ชั่วคราว” ไปเซ์หมินยิ้มเล็กน้อยและมองดูทั้ง 3 คนโดยไม่แสดงความรู้สึกเปิดเผยความคิดภายในของเขา

“เราจะอยู่ในความดูแลของคุณจนกว่าจะถึงเวลานั้น!” อู่ยจินยิ้มอย่างสดใสและลักยิ้มเล็ก ๆ น้อย ๆ 2 ด้านก่อตัวขึ้นบนแก้มของเธอ ขณะที่ดวงตาของเธอแคบลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

เมื่อเห็นการแสดงออกอันอ่อนหวานของเธอ ซึ่งตรงกันข้ามกับร่างกายที่เย้ายวนของเธอ ไปเซหมิน อดไม่ได้ที่จะมองลิลิธ จากมุมตาของเขาและแอบคิดว่าผู้หญิงทั้งสองเป็นเหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย

สําหรับช่างกวน ปิงเสว่ เธอไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลาหลายวินาทีจนกระทั่งในที่สุด เธอก็ถอนหายใจและพูดช้าๆ ว่า “ฉันสงสัยว่ามันจะง่ายขนาดนั้นหรือเปล่า…”

“เอ่อ?” เฉินเหอมองดูเธออย่างสงสัยและถามด้วยความสงสัย “เธอหมายความว่าอย่างไร”

“…ไม่มีอะไร” เธอส่ายหัวและไม่พูดต่อ แต่ไปเซหมินรู้ดีว่าความคิดของเธอ เหมือนกับเขาทุกประการ

ไม่ว่าในกรณีใด ทุกอย่างจะได้รับการพิสูจน์เมื่อพวกเขาพบค่ายมนุษย์แห่งแรก ใน เวลานั้นจะปรากฏขึ้นหากกองทัพของจีนสามารถต่อสู้กับซอมบี้ สัตว์ และพืชกลายพันธ์ หรือหากพวกเขาแทบไม่มีกําลังที่น่าสมเพช

“ข้าจะแยกย้ายไปทางเหนือ” เสียงเข้มแทรกเข้ามา

“โอ๋?” ไปเซหมินและคนอื่นๆ มองเหลียงเผิงซึ่งเงียบมาจนถึงตอนนี้ด้วยความประหลาดใจ

“มีอะไรที่จะพานายไปทางเหนือไหม ครอบครัวบางที?” เฉินเหอถามอย่างลังเล

“ไม่ใช่อย่างนั้น… ครอบครัวที่ใกล้ชิดของฉันเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 4 ปีที่แล้ว… ส่วนที่เหลือ ฉันไม่สนหรอกว่าพวกเขาจะมีชีวิตหรือไม่” เหลียงเผิงถอนหายใจและส่ายหัวก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดต่อว่า “ก่อนที่โลกจะเปลี่ยนไป ฉันเป็นเพียงวิญญาณที่หลงทางอยู่ในโลกนี้ โดยไม่มีจุดประสงค์พิเศษใดๆ แต่ตอนนี้ที่โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว ฉันอยากจะ มองหาตัวเอง… หรืออย่างน้อยก็มีเหตุผลอื่นที่ไม่ใช่เพียงแค่การหายใจ”

หลังจากได้ยินคําพูดของเขา ทุกคนก็เงียบอยู่นานก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าการแยกจากกันมีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดขึ้น หลังจากเกือบครึ่งเดือนของการใช้ชีวิตร่วมกันอย่างต่อเนื่อง หลังจากการต่อสู้กับซอมบี้หรือสิ่งมีชีวิตที่วิวัฒนาการมานับไม่ถ้วนที่พวกเขาเสี่ยงชีวิตเคียงบ่าเคียงไหล่ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกลังเลเล็กน้อย เพื่อบอกลา
ไปเซหมินปรบมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะ ทุกคน มาทํางานให้หนักเพื่อออก ไปจากที่นี่กันสักครั้งเถอะ!”

ด้วยวัตถุประสงค์ที่ชัดเจน คนทั้ง 5 คนออกจากห้องและเริ่มจัดระเบียบผู้รอดชีวิตหลายคนสําหรับงานในวันพรุ่งนี้ รวมถึงการลาดตระเวนอาคารรอบ ๆ ห้องสมุดเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาใหญ่

3 วันผ่านไปในพริบตา
วันนี้หลังจากการมาถึงของแสงแรกจากดวงอาทิตย์ วันที่ 14 นับตั้งแต่การมาถึงของบันทึกวิญญาณได้เปิดออกอย่างเป็นทางการ

เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน โลกอย่างที่ใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าโลกได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงถึงจุดที่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างในอดีต

เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนและโดยพิจารณาจากเปอร์เซ็นต์ของนักศึกษา อาจารย์ และเจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยอื่นๆ ประมาณ 70-80% ของมนุษยชาติได้กลายเป็นซอมบี้เหมือนกับในหนังสยองขวัญ หนังสมมุติที่เมื่อก่อนสนุก แต่ตอนนี้ ทุกคนถูกบังคับให้เป็นตัวละครในภาพยนตร์ที่ทุกคนเป็นตัวละครรอง

14 วันที่แล้ว การเข้านอนและตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้นเป็นเรื่องปกติ ทุกคนถือว่าการกระทําง่ายๆ เหล่านี้ชัดเจนและเป็นธรรมชาติ

เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน การเปิดตู้เย็นและรับประทานอาหารหรือไปร้านอาหารเพื่อทานอาหารเป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติที่สุดในโลกสําหรับทุกคน ออกเดท, ออกไปเที่ยวกับเพื่อน, ประชุม, ทานอาหารเย็น…

อย่างไรก็ตาม ในช่วง 14 วันที่ผ่านมา คนๆ หนึ่งสามารถเข้านอนได้ แต่ไม่จําเป็นต้องตื่นขึ้นในวันถัดไป

เป็นเวลา 2 สัปดาห์แล้วที่อาหารขาดแคลน และตอนนี้กลายเป็นทรัพย์สินที่มีค่ามากกว่าทองคํา ซึ่งผู้คนที่หิวโหยนับไม่ถ้วนยินดีที่จะฆ่าเพื่อขนมปังแห้งชิ้นเล็ก ๆ

ในมหาวิทยาลัยปักกิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยมีชื่อเสียงและมีชีวิตชีวา ซอมบี้เร่ร่อนและคํารามอย่างไร้จุดหมาย ขณะที่ผู้รอดชีวิตหลายคนสะอื้นไห้ในมุมหนึ่ง ต่อสู้กับความกลัวและบ้าคลั่งด้วยความหิวโหยที่ค่อยๆ กลืนกินความรู้สึกที่ขู่ว่าจะทําให้พวกเขาเป็นบ้า
ห่างจากทางออกทางใต้เพียงไม่กี่กิโลเมตร ผืนป่าขนาดใหญ่ในอดีตดูเหมือนจะเป็นป่าที่มีเปลวเพลิงสีแดงเพลิงเล็กๆ ที่แผดเผาในไม่กี่วินาทีต่อมาก็ดับไป เหลือเพียงเถ้าถ่านที่เมื่อเวลาผ่านไปจะถูกพัดพาไปโดย ลมและลืมไปในแม่น้ําแห่งกาลเวลา

ภายในห้องบนชั้น 2 ของห้องสมุด ซึ่งนอนอยู่บนฟูกที่วางอยู่บนพื้นและปูด้วยผ้าปูที่นอนอย่างสบาย ๆ ไปเซหมินค่อยๆลืมตาขึ้นและหาวขณะที่เขายืนขึ้น

“สวัสดีตอนเช้”

เสียงอันไพเราะอ่อนหวานดังห่างออกไปไม่กี่ฟุต เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยกับการได้ยินมาตลอด 14 วันที่ผ่านมา

เมื่อมองไปยังแหล่งที่มาของเสียง เขาเห็นสิ่งมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่เขาเคยรู้จักมาตลอดชีวิต แม้ว่าจะเป็นเวลา 2 สัปดาห์แล้วที่เธอได้ปรากฏตัวในชีวิตของเขาโดยไม่บอกล่วงหน้า แม้ว่าเขาคิดว่าเขาคุ้นเคยกับเธอมากขึ้นก็ตาม ทุกครั้งที่เขาเห็นเธอเมื่อตื่นขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

เธอนั่งข้างกรอบหน้าต่างและถือหนังสือที่มีพระจันทร์เต็มดวงดวงใหญ่อยู่ในมือหญิงสาวสวยคนหนึ่งมองมาที่เขาด้วยดวงตาสีทับทิมที่มีเสน่ห์และรอยยิ้มเล็กๆของเธอ

อาบน้ําในแสงอรุณรุ่ง ร่างกายของเธอที่สง่างามราวกับรูปปั้นของเทพธิดา ผิวของเธอที่ละเอียดอ่อนและสีขาวราวกับกระเบื้องเคลือบดูเหมือนจะเปล่งประกายราวกับเพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่ปกคลุมเธออย่างสมบูรณ์… เธอดูเหมือนจะก้าวออกมาจาก งานศิลปะที่ความงามของเธอได้ทําลายพารามิเตอร์ทั้งหมด

“สวัสดีตอนเช้า” ไปเซหมินตอบก่อนจะเหยียดตรงและยิ้มกลับมาให้เธอ

เป็นเวลา 14 วัน 2 สัปดาห์ ครึ่งเดือนตั้งแต่เขาและเธอได้พบกัน อย่างไรก็ตาม แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกมันจะมากเท่ากับระยะห่างระหว่างสวรรค์และนรก แต่การดํารงอยู่เบื้องล่างและการดํารงอยู่ที่สูงขึ้นก็สบายใจ ซึ่งกันและกันราวกับว่าพวกเขารู้จักกันมาหลายชั่วอายคนแล้ว