เซียวเหิง！

ในที่สุด เจี่ยนถงก็รู้ว่าเกมนี้จัดขึ้นเพื่ออะไรแล้ว

เว่ยซือซานพูด ได้รับความไหว้วานจากคนอื่น ก็ต้องทำให้ดีที่สุด

“คน”คนนี้คือใครไม่สำคัญ

แต่ที่เซียวเหิงมาปรากฏที่นี่ คือความบังเอิญงั้นหรอ？

เธอเสียไตไปไม่ใช่สมอง

เธอเข้าใจทันที เธอไม่ได้หันไปมองเซียวเหิงแต่มองไปทางเว่ยซือซานที่อยู่ข้างๆ เว่ยซือซานเองก็รู้สึกถึงสายตาที่เธอมองมา พอหันไป กลับไม่ได้เห็นความพ่ายแพ้และน่าเวทนาบนใบหน้าของเจี่ยนถง แต่กลับเห็นแววตาที่ใสสะอาดของเจี่ยนถง เหมือนกับมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง

วินาทีนั้น เว่ยซือซานรู้สึกวิตกกังวล ภายใต้สายตาที่มองทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่งของเจี่นรถง เธอรู้สึกเหมือนได้กลับไปเผชิญหน้ากับเจี่ยนถง เมื่อสามปีก่อน……ตอนนั้น เธอประชันกับเจี่ยนถงซึ่งๆหน้าก็ดีหรือว่าแอบลงมือลับๆก็ดี ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ดวงตาของเจี่ยนถงมัดจะเผยให้เห็นแววตาที่เข้าใจทุกเรื่องอย่างปรุโปร่งอยู่เสมอ！

เหมือนกับลูกไม้พวกนั้นของเธอไม่อยู่ในสายตาของเจี่ยนถงเลย……แต่นั่นมันสามปีก่อน！

สามปีก่อน ตอนนั้นเจี่ยนถงยังมีภูมิหลังอยู่！

แต่ตอนนี้ล่ะ？

เจี่ยนถงที่ไม่มีภูมิหลัง ทำไมถึงยังมีดวงตาที่ใสสะอาดแบบนี้ได้อีก？

สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมซะเลย！

ถือสิทธิ์อะไร ผู้หญิงขายตัวที่สำส่อนแบบนี้ ยังคงแววตาแบบนี้ได้อีก！

เซียวเหิงกำหมัดไว้“ผมไม่เชื่อ！คุณหนูเจี่ยนอะไร ？ใช้เงินจ้างนักเลงอะไร？เจี่ยนถงเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา！เธอจะเอาเงินมาทำเรื่องพวกนี้จากไหน！”

เว่ยซือซานโมโหเจี่ยนถง เวลานี้ เห็นเซียวเหิงทุ่มตัวปกป้องผู้หญิงคนนี้ ความริษยาในใจแทบจะกลืนกินเธอทั้งคน “คุณชายเซียวเนี่ยตลกดีนะคะ คนที่ยืนอยู่ข้างกายคุณก็คือพี่ชายของเจี่ยนถง คุณชายเจี่ยนไม่ใช่หรอคะ？แต่ว่า นี่จะโทษคุณชายเซียวก็ไม่ได้ ใครให้คุณย้ายไปอยู่อเมริกาตั้งนานล่ะคะ ไม่รู้เรื่องในประเทศก็ไม่แปลก”

เว่ยซือซานพูดจบก็หัวเราะเยาะเย้ยขึ้นทีหนึ่ง

“ผู้หญิงธรรมดาที่คุณพูดถึง เธอชื่อเจี่ยนถง สามปีก่อนเธอยังคือคุณหนูเจี่ยน ชื่อเสียงของเธอ ตอนนั้นทั่วหาดเซี่ยงไฮ้มีใครบ้างที่ไม่รู้？

แต่ว่าเธอกลับให้ร้ายเพื่อนสนิท ทำให้เพื่อนถูกนักเลงรุมโทรม เพื่อเสิ่นซิวจิ่นผู้ชายคนเดียว เลยทำให้เพื่อนสนิทรับไม่ได้ฆ่าตัวตาย เรื่องนี้ ตอนนั้นสะท้านทั่วหาดเซี่ยงไฮ้และไม่มีใครไม่รู้เหมือนกัน

แต่ที่ตลกก็คือ ผู้ชายที่เธอคิดถึงทุกวี่ทุกวันกลับเป็นคนส่งเธอเข้าคุกเอง”

แววตาที่เซียวเหิงมองไปที่เจี่ยนโม่ป๋ายเต็มไปด้วยความสงสัย “……คือเรื่องจริงหรอครับ？”

เจี่ยนโม่ป๋ายเงียบ แปลว่ายอมรับ

เซียวเหิงตกใจอย่างหนัก เหมือนถูกอะไรหล่นทับ！

เขามองไปที่เจี่ยนถงต่อ “จริงใช่มั้ยครับ？”

เจี่ยนถงมองเซียวเหิงที่มีผู้คนกีดขวางอยู่……แววตาที่สับสนของชายหนุ่มคนนั้นเธอเห็นอย่างชัดเจน

เว่ยซือซานเติมพริกเติมเกลือ “เสิ่นซิวจิ่นเป็นคนระดับไหน คุณชายเซียวไม่เคยได้ยินคงไม่ใช่มั้งคะ？ตอนนั้น เขาเป็นคนส่งเจี่ยนถงเข้าคุกกับมือเอง

ถ้าไม่มีเรื่องนี้อยู่จริง ……นั้นคุณก็ลองถามคุณชายเจี่ยนที่อยู่ข้างๆดูสิคะ ลองถามตระกูลเจี่ยนของพวกเขาดูสิ ว่ายังจำเจี่ยนถงคนนี้ได้มั้ย！”

“ฉันจำได้ว่า ตระกูลเจี่ยนลงข่าวในหนังสือพิมพ์ ไม่ยอมรับว่าตระกูลเจี่ยนมีคนที่ชื่อเจี่ยนถงอยู่”เว่ยซือซานพูด สายตาได้หยุดลงที่หน้าของเจี่ยนโม่ป๋าย “คนนอกอย่างพวกเราไม่เชื่อเธอก็พอเข้าใจ ถ้าแม้แต่คนที่บ้านยังไม่เชื่อเธอละก็ งั้นคุณชายเซียว คุณลองพูดดูว่าเธอมีความผิดมั้ยคะ？”

ถ้าแม้แต่คนที่บ้านยังไม่เชื่อเธอละก็ งั้นคุณชายเซียว คุณลองพูดดูว่าเธอมีความผิดมั้ย！

คำพูดนี้ ทำเอาใจของเซียวเหิงว้าวุ่นไปหมด！

เขามองมาที่เจี่ยนโม่ป๋าย แต่เจี่ยนโม่ป๋ายกลับหันหน้าหนี……ความหมายเห็นได้อย่างชัดเจน——ที่เว่ยซือซานพวกเธอพูดเป็นความจริง！

เซียวเหิงรู้สึกสับสนมึนงง……เขาคิดมาโดยตลอดว่าเจี่ยนถงเป็นแค่ผู้หญิงที่จำใจต้องมาเป็นสาวบริการ

เขากลับไม่รู้ว่าเธอเป็นถึงคุณหนูของตระกูลเจี่ยน เคยทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นมาก่อน！

ใส่ร้าย ว่าจ้าง วางแผน รุมโทรม……ไม่ว่าข้อหาไหนก็ดูต่ำช้าสุดๆ！

เขารู้สึกสับสน จู่ๆมองไปที่กล่องธนบัตรนั่น แล้วนึกถึงคำพูดที่เว่ยซือซานพวกเธอพูดเมื่อกี้ เจี่ยนถง เพื่อเงินแล้ว เธอมันทำได้ทุกอย่าง！

เขายังนึกขึ้นว่าเมื่อวาน ตอนที่อยู่ในห้องVIP คาย์อันที่พูดจาแปลกๆ ……เพราะฉะนั้น ที่แท้ทุกคนรู้หมด มีแต่เขาที่ถูกปิดอยู่คนเดียวงั้นหรอ？

เขาสามารถยอมรับทุกอย่างของเจี่ยนถงได้ แต่……

ความรู้สึกเจ็บใจเหมือนกับคลื่นทะเลได้ซัดเข้ามา！

เซียวเหิงรับไม่ได้ ผู้หญิงที่ตัวเองจริงใจด้วยครั้งแรกในชีวิต……กลับเป็นคนแบบนี้！คนที่เย่อหยิ่งอย่างเขา ทำไมถึงไปรักฆาตกรที่เห็นแก่ตัวเป็นสันดานและต่ำช้าสิ้นดีแบบนี้！

เธอไม่จำเป็นต้องสวย ไม่จำเป็นต้องน่ารัก ร่างกายจะบกพร่องก็ไม่เป็นไร！แต่สิ่งเดียว！

จะบกพร่องความเป็นคนไม่ได้！หัวใจที่เหม็นเน่า สกปรกและดำ！

เขาไม่สามารถรับได้！

ไม่ไม่ไม่……เขาก็แค่หลงใหลร่างกายของเธอ หลงใหลริมฝีปากของเธอ แค่สมองเสื่อมไปชั่วขณะ……เขาเซียวเหิงที่เป็นถึงผู้สืบทอดของตระกูลเซียวจะไปรักผู้หญิงที่เป็นฆาตกร ที่ทั้งต่ำช้าไร้ยางอายและน่าขยะแขยงน่ารังเกียจแบบนั้นได้ยังไง！

เป็นไปไม่ได้แน่！

เขาปฏิเสธทั้งหมดนี้อย่างหนักแน่นในใจ！

ท้ายที่สุด สายตาของเซียวเหิงมองไปที่บนตัวของผู้หญิงที่นั่งคุกเข่าข้างเดียวและกำลังช่วยผู้ชายวัยกลางคนนวดเท้าอยู่ ท่ามกลางผู้คน……“ผมให้โอกาสคุณ ที่พวกเธอพูด……มีคำไหนที่ไม่จริงบ้าง？”

เซียวเหิงในเวลานี้ ไม่ใช่เด็กหนุ่มในสายตาของเจี่ยนถงอีกต่อไป แตกต่างกับผู้ชายร่าเริงแจ่มใสของเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ที่ไม่ไกล ผู้หญิงที่ต่ำช้าน่ารังเกียจในสายตาผู้คน——เจี่ยนถง สายตาของเธอจ้องอยู่ที่ตัวของผู้ชายที่อยู่เคียงข้างเธอมานานระหว่างที่มีผู้คนขวางกั้นอยู่……ท้ายที่สุด เขาก็ได้เห็นอีกด้านที่น่ารังเกียจของตัวเอง รู้ว่าเธอคือใคร และมีอดีตยังไง

เจี่ยนถงมองข้ามความเจ็บปวดในใจ มองไปทางเซียวเหิงระหว่างที่มีผู้คนขวางอยู่……แต่เธอนึกไม่ถึงว่า จะไขกล่องแพนโดร่าด้วยวิธีแบบนี้ เผยให้เขาเห็นอดีตและความทุเรศของเธอ

เธอเปิดปากพูดอย่างช้าๆ “เซียวเหิง”นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อผู้ชายที่เหมือนชายหนุ่มตั้งแต่รู้จักมา “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำร้ายเซี่ยเวยเหมิง คุณจะเชื่อมั้ย？”

เว่ยซือซานหัวเราะ “เจี่ยนถง เธอกล้าทำแต่ไม่กล้ารับ เธอยังมียางอายอยู่หรือเปล่า！ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้อยู่จริง พวกเราจะปรักปรำเธอได้ยังไง？ถึงพวกเราจะปรักปรำเธอ แล้วเสิ่นซิวจิ่นจะปรักปรำเธอด้วยหรอ？

ถ้าเธอไม่ได้ทำจริง เธอลองอธิบายมาสิ ว่าทำไมพ่อแม่แท้ๆของเธอถึงไม่นับเธอเป็นลูก ทั้งๆที่เจี่ยนโม่ป๋ายพี่ชายเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้ เห็นเธอถูกรังแก ทำไมเขาถึงไม่ออกปกป้องเธอ？ปล่อยให้เธอถูกพวกเราเหยียบย่ำแบบนี้？”

ทุกประโยค ทุกคำพูด กระแทกเข้าไปในใจของเจี่ยนถง！

ถ้าเธอไม่ได้ทำ เสิ่นซิวจิ่นจะเข้าใจเธอผิดหรอ？

ถ้าเธอไม่ได้ทำ ทำไมพ่อแม่เธอถึงไม่นับเธอเป็นลูก？

ถ้าเธอไม่ได้ทำ พี่ชายเธอก็ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ปล่อยให้เธอถูกเหยียบย่ำโดยที่ไม่ออกมาปกป้องเธอ！

คำแล้วคำเล่า！

เจี่ยนถงหายใจเข้าลึกๆ หน้าอกเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก……เธอก็อยากจะตะคอกกลับไป

เสิ่นซิวจิ่นเข้าใจฉันผิดเป็นความผิดของฉันงั้นหรอ！

พ่อแม่ไม่นับฉันเป็นลูกก็เป็นความผิดฉันอีกหรอ！

พี่ชายฉันเห็นฉันถูกรังแกต่อหน้าโดยที่นิ่งเฉยไม่ทำอะไรก็เป็นความผิดฉันอีกงั้นหรอ！

เป็นเพราะการตัดสินใจของเสิ่นซิวจิ่น ของพ่อแม่ฉันและพี่ชายฉัน……เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีความผิดก็ต้องกลายเป็นมีความผิดงั้นหรอ！

มีใครบ้างที่สนใจความจริง！

ขนาดเสิ่นซิวจิ่นยังลงมือกับเธอ คาดว่าเรื่องนี้ก็คงจริงไม่ผิด ต้องเป็นเธอทำแน่！

ขนาดพ่อแม่เธอก็ยังไม่นับเธอเป็นลูก ดูท่าเรื่องนี้ต้องเป็นเธอทำแน่！

ขนาดพวกเรารังแกเธอถึงขนาดนี้ พี่ชายเธอที่อยู่ข้างๆไม่ยอมออกมาช่วยเธอพูดต่างสักคำ……ต้องเป็นเธอทำแน่！

สายตาเธอมองดูผู้คนรอบหนึ่ง……ต่างก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น ไม่ใช่หรอ？ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็เลยเพิกเฉยไม่สนใจ เพราะยังไงซะวงการนี้ก่อนหน้ายังเป็นเพื่อนกันอยู่ วินาทีต่อมา พอบ้านไหนตกอับ คนที่ลงมือกับคุณคนแรกก็คือบ้าน“เพื่อนสนิท”ที่ใกล้ชิดที่สุด！

จู่ๆเธอก็หลับตา！แบบนี้ถึงปกปิดอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาอย่างกับพายุมรสุมที่ซัดกระหน่ำเข้ามา！

ปล่อยให้พวกเขาเห็นไม่ได้ เธอไม่ยอมให้พวกเขาเห็น……และพวกเขาไม่คู่ควรที่จะเห็น！