ตลอดทั้งวัน คนคนนั้นยุ่งกับงานอยู่ในห้องหนังสือ แม้แต่หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว ยังรีบเข้าไปที่ห้องหนังสือ

เพียงแค่กำชับเธอไว้หนึ่งประโยค มีเรื่องอะไร เรียกหาคนใช้ได้เลย

เจี่ยนถงนั่งอยู่ตรงทางเดินด้านนอกคฤหาสน์ มองดูคนสวนตัดหญ้าแต่งดอกไม้ แสงแดดดีมาก ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แม้แต่ลม ยังมีกลิ่นดอกไม้เบาบาง ตกอยู่ในภวังค์ เหมือนย้อนกลับไปในอดีต

ไม่มีใครมารบกวนเธอ ไม่ทันรู้ตัว ก็เอนตัวเผลอหลับไปบนม้านั่งไม้ไผ่ตัวยาว

ทุกอย่างดีไปหมด ดีจนเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง

ถ้ามองข้ามเงาร่างที่แข็งทื่อตรงส่วนท้ายของทางเดินไป งั้นทุกอย่างก็ดีไปเสียหมดจริงๆ

สุดทางเดินที่อยู่ไม่ไกล ผมเงินขาวปลิวตามลม ไม่อาจปกปิดความแค้นภายใต้คิ้วสีเทาและดวงตาแก่ชราได้

พ่อบ้านชรามือข้างหนึ่งจับเสาด้านข้างไว้ ดวงตาทั้งคู่ร้ายกาจหาใดเปรียบ ตกลงบนร่างของคนที่นอนอยู่ตรงทางเดิน…..กึก!

นิ้วมือจับอยู่ที่เสาไม้ เส้นเลือดสีเขียวผุดขึ้นที่หลังมือ เขาไม่พอใจ!

ทำไมคนที่ตายต้องเป็นเวยเหมิงของเขา!

ลูกสาวของเขา กตัญญูและเป็นเด็กดี ทำไมพระเจ้าไม่มองการณ์ไกล ให้คนที่ตายเป็นลูกสาวที่แสนดีของเขา!

ในใจหนักอึ้งหาใดเปรียบ พ่อบ้านชราเดินไปทางคนที่หลับสนิทอย่างเงียบๆ หยุดลงข้างเก้าอี้ยาว ดวงตาชราสีเทา เปรียบราวกับเครื่องจักร เลือดเย็นสุดขีด เย็นเยือกหาใดเปรียบ เลื่อนลงทีละนิ้ว ทีละนิ้ว ทีละนิ้ว อีกทีละนิ้ว…..สายตาหยุดนิ่งลงทันที ล็อกไปที่ใบหน้าของเจี่ยนถง

“ตื่นมาหน่อย”

หลังจากเขามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเก้าอี้ยาวอยู่อีกพักใหญ่ ก็เอ่ยปากอย่างแข็งกร้าว “ตื่นได้แล้ว”

เจี่ยนถงได้ยินเสียงในความสะลึมสะลือ ตกใจตื่นขึ้นมา เมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นพ่อบ้านเซี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆตน ความง่วงที่เหลืออยู่นิดหน่อย จางหายไปทันที

ในตอนที่อ้าปากขึ้น คิดจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆก็ไม่มีเสียง…..เผชิญหน้ากับพ่อของเซี่ยเวยเหมิง เธอสามารถพูดอะไรได้?

เรียกร้องความยุติธรรม?

ร้องทุกข์?

เกรงว่าชายชราคนนี้คงไม่อยากฟังหรอก?

ขอโทษ?

เสียใจ?

……มีสิทธิ์อะไร?

อย่างเรียบง่าย ค่อยๆลดศีรษะลง เธอไม่พูดจา พ่อบ้านชราที่อยู่ด้านข้างกลับมองหญิงสาวตรงหน้าอยู่พักใหญ่….เขาอยากจะรอให้เธอเอ่ยปาก อยากจะฟังดูว่าหลังจากผ่านไปสามปี เธอจะพูดอะไรกับเขา!

พ่อบ้านเซี่ยรอหญิงสาวตรงหน้าได้ไม่นาน คนบาปที่ฆ่าลูกสาวในสายตาเขา ริเริ่มพูดกับเธอก่อน

“คุณเจี่ยน เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหรอ?”

“……”อ้าปากขึ้น หญิงสาวที่นิ่งเงียบ นิ่งเงียบยิ่งกว่าเดิม…..พูดอะไรล่ะ? ให้เธอขอโทษหรอ?

เผชิญหน้ากับใคร เธอก็สามารถพูด “ขอโทษ” ได้อย่างใจเย็นแต่ขัดต่อเจตจำนง เพราะว่า “ขอโทษ” คำคำนี้สามารถแลกกับการเฆี่ยนตีเธอน้อยลง สามารถทำให้คนเหล่านั้นที่แทบทนไม่ไหวที่จะจับศีรษะเธอมายอมรับว่าตนเป็นคนผิดไม่รู้จบเพื่อความพึงพอใจและเห็นแก่ตัวของคนพวกนั้น

แต่ มีเพียงแค่พ่อของเซี่ยเวยเหมิงตรงหน้า…..ชั่วชีวิตนี้เขาอย่าคิดเลยว่าจะได้ยินคำสองคำนั้นที่เขาอยากได้ยินจากปากเธอ!

อย่าคิดตลอดไป!

ในสายตาของคนอื่น เธอต่ำต้อยเกินไป ต่ำต้อยจนสามารถซื้อได้ สามารถไร้ซึ่งศักดิ์ศรี สามารถปล่อยให้คนอื่นมองว่าเธอเป็นตัวตลก…..ใช่ ในสายตาของคนอื่น เธอ—เจี่ยนถง ตอนนี้ ก็เป็นแค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง

“คุณเจี่ยนไม่มีอะไรจะพูดกับฉัน ญาติของเซี่ยเวยเหมิง ชายผมขาวที่ส่งมอบให้คนผมขาว พ่อที่สูญเสียลูกสาวไปเมื่อสามปีก่อน!”

ใจของพ่อบ้านเซี่ยราวกับไฟลุกไหม้ ตะคอกใส่เจี่ยนถงอย่างเคร่งขรึมหาใดเปรียบ!

เขาอยากจะเห็น ต้องเห็นให้ได้ เจี่ยนถงที่ไม่ยอมตายคนนี้ การสารภาพบนหน้าเธอ!

แต่!

หญิงสาวตรงหน้า ศีรษะที่เดิมทีก้มอยู่

ตอนนี้ ภายใต้แววตาที่ตื่นเต้นแค้นเคืองของเขา เธอ—เจี่ยนถงที่เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอด ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ยกศีรษะขึ้นสูง ดวงตาของเธอ สบตากับสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของพ่อบ้านเซี่ยตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ที่แตกต่างกับพ่อบ้านเซี่ยคือ แววตาของเจี่ยนถงชัดเจน ใสสะอาด ตรงไปตรงมา!

“คำที่เธอจะพูดกับฉันล่ะ?” คำสารภาพบาปบนหน้าเธอล่ะ! ทำไมถึงไม่มี?

ทำไมถึงไม่มีอยู่เลย!

ทำไมถึงไม่มีร่องรอยของการสารภาพบาปอยู่บนใบหน้าเธอเลย? ลูกสาวเขาตายแล้ว!

แลกกลับการสารภาพบาปของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้หรอ!

มองดูชายชราที่เผยความน่าเกลียดน่าชังตรงหน้า บนใบหน้าที่สงบนิ่งของเจี่ยนถง ค่อยๆเผยรอยยิ้มเบาๆ “พ่อบ้านเซี่ยดูไม่ออกหรอ? ฉัน ได้ตอบนายไปแล้ว”

เธอมักจะโค้งหลัง ขดตัวอย่างไร้อารมณ์กระทั่งทำท่าทางเหยียดแข้งเหยียดขาออกมาอย่างน่ากลัว มองตรงไปที่สายตาเคียดแค้นของพ่อบ้านเซี่ย ในดวงตาของเธอชัดเจน ใจกว้างและเปิดเผย! – นี่ คือคำตอบของเจี่ยนถง!

จะมีคำใดที่เหนือกว่าการกระทำที่ใจกว้างและเปิดเผยของเธอในตอนนี้?