"ปล่อยฉันลง ฉันยังมีงานต้องทำ"

ลู่หมิงชูยังคงขับรถอย่างไม่สนอะไร รถแทบจะไม่ได้หยุดวิ่งเพราะทันไฟเขียวตลอดทาง เหมือนกับว่าสภาพบนท้องถนนในวันนี้จะเป็นใจให้เขามาก

"ไปกับผม แล้วคุณจะได้เห็นความจริง"

ลู่หมิงชูเอ่ยพูด "หรือว่า คุณอยากอยู่กับเรื่องโกหก?"

เจี่ยนถงกัดฟัน

รถขับเข้ามาในตึกของบริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ป

"ลงไปสิ" ลู่หมิงชูเปิดประตูลงรถไปก่อน จากนั้นก็เดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งเจี่ยนถง "จะให้ผมอุ้มคุณลงก็ได้นะ"

เมื่อเขาเห็นว่าเจี่ยนถงไม่ยอมลงจากรถ ก็เอ่ยพูดอย่างหยอกล้อ

เจี่ยนถงหันพรึบไปมองลู่หมิงชู สายตานั้น ทำให้ลู่หมิงชูเกิดความคิดชั่ววูบไม่อยากทำมันต่อไป จากนั้นก็รีบหยุดความคิดนั้นเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลากลับมาประดับไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง

"เชิญ"

เธอลงจากรถอย่างเย็นชา

"มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณอย่าคิดหนีเลย"

ลู่หมิงชูเดินนำหน้าไปก่อน พร้อมเอ่ยแหย่หญิงสาวที่ตามมาข้างหลัง

"คุณลงทุนมาดักรอฉันที่ใต้ตึกถึงขนาดนี้ คงไม่ปล่อยให้ฉันหนีไปไหนง่ายๆหรอกใช่ไหม?" หญิงสาวตอบกลับเสียงเรียบนิ่ง พร้อมกับเดินตามหลังลู่หมิงชูไป

เมื่อทั้งคู่เข้ามาในลิฟต์ ลู่หมิงชูก็มองประเมินหญิงสาวอย่างจริงจัง ครั้งสุดท้ายที่ได้มองเธอจริงๆจังๆแบบนี้ คือเมื่อไหร่กันนะ?

เหมือนจะนานมาแล้ว

ลิฟต์เปิดออกอย่างไร้เสียง ลู่หมิงชูแทบจะลืมไปแล้วว่ามาทำอะไร

"คุณชายลู่จะมองอีกนานไหมคะ?" หญิงสาวเลิกคิ้ว เอ่ยถามเสียงเบา

ลู่หมิงชูสะดุ้ง รู้ตัวอีกทีประตูลิฟต์ก็เปิดค้างตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

หญิงสาวข้างกายเตรียมจะก้าวเดินออกไปจากลิฟต์

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปจับเอาไว้ "คุณไม่สงสัยหน่อยเหรอ ว่าผมพาคุณมาดูอะไร?"

"ต่อให้คุณชายลู่จะพาฉันมาทำอะไร แล้วฉันยังสามารถเดินหนีไปต่อหน้าคุณชายลู่ได้เหรอคะ?"เธอมองมาด้วยสายตาเยาะเย้ย

แววตาเยาะเย้ยของเธอ ทำให้หัวใจของลู่หมิงชูบีบรัดอย่างไม่รู้สาเหตุ ดวงตาพลันหดเล็กลง "งั้นก็….เชิญ" คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีความคิดไม่อยากทำมันต่อแล้ว

ไม่ ช่วงเวลาที่เขาเฝ้ารอ กำลังจะมาถึง จะยอมแพ้ในช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ได้ยังไง?

เธอเคยมาที่บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปแล้วหลายต่อหลายครั้ง จนเธอเองก็จำไม่ได้ ว่าเคยมาที่นี่กี่ครั้ง

แต่วันนี้ ทางเดินไปยังห้องประชุมของบริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปกลับดูเหมือนจะไกลแสนไกล

"ไม่เข้าไปเหรอ?" ลู่หมิงชูยืนอยู่ข้างหลังเจี่ยนถง เธอหยุดยืนอยู่หน้าห้องประชุมเป็นเวลานาน

ราวกับกำลังลังเล

ใช่เธอกำลังลังเลจริงๆ

"หรือจะให้ผมช่วย?" ลู่หมิงชูพูดยิ้มๆ แล้วยื่นมือไปทางประตู

มือแตะลูกบิดได้ไม่ทันไร ประตูก็ถูกคนข้างในเปิดออกมา

วินาทีนั้น เวลาพลันหยุดเดิน

สองคนตรงบานประตู

มองหน้ากันโดยไร้ซึ่งคำพูด

เจี่ยนถงมองใบหน้าของคนตรงหน้า มองนัยน์ตาที่หดเล็กลงบนใบหน้าที่คุ้นเคย หน้าของอีกฝ่ายขาวซีด ท่าทางลุกลี้ลุกลน

หัวใจของลู่หมิงชูเต้นรัวเร็ว…..ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง!

"เสิ่นซิวจิ่นโกหกคุณ!"

นัยน์ตาของลู่หมิงชูแผดเผาไม่หยุด!

"หุบปาก!" คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องประชุม คือเสิ่นซิวจิ่นที่ "สติปัญญาถอยกลับไปเป็นเด็กแปดขวบ" คำพูดของลู่หมิงชู แทงใจดำทุกอย่าง ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องประชุมกรุ่นโกรธ ใช้ดวงตาเฉียบคมตวัดมองมาที่ลู่หมิงชู!

"เสี่ยวถง ฟังผมอธิบายก่อน"

ชายหนุ่มมองมาที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างเครียดๆ ลำคอเริ่มแห้งผาก

ในห้องประชุมยังมีอีกหลายคน ไม่ว่าจะเป็นท่านแก่เสิ่น ซีเฉิน และผู้บริหารระดับสูงบางคน สายตาของเจี่ยนถงไล่มองทุกคนในห้อง แต่ทว่าสายตาของเธอกลับหยุดชะงักอยู่ที่คนคนนั้น เพียงแค่สามวิ…..เธอก็ละสายตาหนี ริมฝีปากกระตุกเป็นรอยยิ้มหยัน เริ่มใกล้จะทนไม่ไหว แต่เธอก็เก็บซ่อนมันเอาไว้ภายใต้สีหน้าอันเรียบนิ่ง

แต่คนที่อยู่ในห้องประชุม กลับเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปากของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน……เขากำหมัดแน่น นัยน์ตาดอกท้อทอดมองหญิงสาวเขม็ง

ตอนนี้ทุกคนต่างจดจ้องมาที่เจี่ยนถง

ซีเฉินอ้าปากพูด "เสี่ยวถง อาซิวไม่ได้ตั้งใจโกหก…….."

"เอาสิ อธิบายมา" ท่ามกลางสายตาของทุกคน หญิงสาวกลับไม่ได้มีท่าทีจะระเบิดอารมณ์เหมือนที่ทุกคนคาดการณ์เอาไว้ เธอเพียงแค่เอ่ยตัดบทคำพูดของซีเฉินอย่างเรียบนิ่ง พร้อมกับมองมาที่เสิ่นซิวจิ่นที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยพูดเสียงอบอุ่นไร้แววโกรธว่า "ว่าไง อธิบายมาสิ" ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเพลิงโกรธในน้ำเสียงของเธอ…..นั่นก็เพราะว่ามันเรียบนิ่งมาก