บทที่ 81　ขอแค่ได้ล่าเหยื่อ ไม่มีหัวใจ

มือนั้นได้เปิดผมที่หน้าผากเธอออก ถึงเธอจะโง่ แต่ก็รู้ว่าคนคนนี้อยากทำอะไร！

“คุณคาย์อัน คนอย่างคุณไม่รู้จักเคารพความปรารถนาของคนอื่นหรือไงคะ？”

“คน？”ริมฝีปากบางของคาย์อันขยับเล็กน้อย “คุณพูดเองไม่ใช่หรอครับ คุณเป็นผู้หญิงขายตัวที่สามารถทำเพื่อเงินได้ทุกอย่าง

ถึงผมจะไม่ใช่คนจีน แต่ก็เคยได้ยินคำพูดคำหนึ่งของประเทศของคุณ คิดเป็นผู้หญิงขายตัวแล้ว ก็อย่าทำเป็นสูงส่งถือตัวไปเลย ผมพูดถูกหรือเปล่าครับ？”

หึ～

เจี่ยนถงรู้สึกแน่นที่หน้าอกทันที แล้วแอบเยาะเย้ยตัวเองในใจ……เธอมันใจอ่อนเกินไป ขนาดผู้หญิงขายตัวเธอยังยอมเป็นแล้วเลย ยังจะทำเป็นห่วงตัวไปทำมากัน

และมือที่ถูกค่อยไว้ด้านหลังกลับกำจนแน่น ฝ่ามือถูกเล็บทิ่มจนทะลุเป็นแผล เวลานี้กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลย

“ที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ตรงนี้”เธอจ้องตาเขาอย่างแข็งข้อด้วยตาที่แดงก่ำโดยไม่กะพริบตา“ไม่ได้ก็คือไม่ได้”

“ถ้าผมจะเอาให้ได้ล่ะ？”

เจี่ยนถงหลุบตาลง ไม่พูดอะไร……เวลานี้ คาร์อันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ส่องแสงประกายไปทั้งตัว……บนโลกนี้ ทำไมยังมีผู้หญิงแบบนี้อยู่อีก！？

ทั้งตัวเผยให้เห็นความรู้สึกต่ำต้อย แต่กลับกันอีกมุมก็ทะนงตัวอย่างมาก อะไรกันแน่ที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงแบบนี้ ？

วินาทีก่อนหน้านี้ ยังรู้สึกว่าเธอมันน่าเบื่อ เชยมาก ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย แต่ต่อมา คุณกลับเห็นจุดเด่นบนตัวเธอ และขณะเดียวกันก็ทำให้คนไม่อาจล้าสายตาได้

ริมฝีปากค่อยๆแตะลงที่แผลเป็นนั้น คาร์อันรู้สึกถึงร่างของผู้หญิงที่กลัวจนแข็งทื่อได้อย่างชัดเจน และผิวที่ใต้ริมฝีปากของเขาก็เกร็งไปด้วย……แผลนี้ได้มายังไงกันแน่？

แล้วใครเป็นคนทำ…จะดีแค่ไหน …ถ้า ถ้าเขาก็สามารถสร้างบาดแผลไว้บนตัวเธอโดยที่เธอก็ไม่อาจลืมเลือนได้ และไม่ยอมให้ใครแตะถึงมัน

มือที่กำไว้ของเจี่ยนถงยิ่งแน่นขึ้น เล็บทิ่มเข้าไปฝ่ามืออย่างลึก จนก็มีเลือดไหลออกหยดลงพื้น……ทีละหยดทีละหยด

ในที่สุด คาร์อันก็ยอมปล่อยเจี่ยนถงออก

“เพียะ！”

เสียงตบหน้าที่ชัดแจ๋วในยามค่ำคืนที่ในตึกดังขึ้นมาทีหนึ่ง ชัดเจนเป็นพิเศษ

จนคาร์อันหันหน้าไปอีกทาง นานสักพัก ถึงยกมือมาจับที่หน้าอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีที่ไม่อยากจะเชื่อ “ซี้ด～”

“คุณตบได้แรงดีนะ”

มือเจี่ยนถงยังคงสั่นไม่หยุด แต่ตาคู่นั้นกลับดูหนักแน่นไม่เปลี่ยน แถมมีความรู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้น “คุณคาย์อันเป็นคนชอบโรยเกลือบนบาดแผลของคนอื่นงั้นเหรอคะ ตอนนี้คงรู้แล้วใช่มั้ยคะ บาดแผลที่ถูกโรยเกลือแล้วมันจะเจ็บ”

พูดจบ เธอไม่สนใจเลยว่าคาย์อันจะมีท่าทียังไง ลากขาแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างโมโห

คาย์อันยืนอยู่ที่บันไดไม่ได้ตามเธอไป แล้วใช้มือจับหน้าที่ถูกตบจนเจ็บ แต่ตาคู่นั้นกลับมีแสงประกายวับขึ้นมา ใช้สายตาส่งเธอจนหายไปจากสายตาของเขา

เขาเดินลงไปชั้นล่างแล้วได้เดินออกไปนอกโครงการ ไปขึ้นรถสปอร์ตที่จอดอยู่ริมถนน รู้สึกว่าหน้าแสบร้อนไปหมด

เขาจับหน้าอีกครั้ง“ซี้ด～”ขึ้นทีหนึ่ง“เจ็บจัง”

หยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหาลู่เชนโดยตรง โดยที่ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว

“นายรู้มั้ยว่าตอนนี้มันกี่โมง？”ปลายสายมีเสียงอารมณ์ไม่พอใจถามมา

คาย์อันเอาแต่พูดอยู่คนเดียว โดยที่ไม่สนใจเขาพูดอะไรเลย

“ฉันถูกตบมา”

“อีกฝ่ายคือใคร？มีกันกี่คน นายจัดการไหวมั้ย？”ระหว่างที่พูด ปลายสายก็มีเสียงคนกำลังสวมเสื้อดังมา

“แค่คนเดียว”

“คนเดียว？”ลู่เชนยกมือถือไว้แล้วขมวดคิ้วขึ้น……ใคร？ที่สามารถเอาชนะคาย์อันได้เพียงลำพัง ในเมืองＳ ลู่เชนพยายามนึกคิดคนที่อยู่ในหัวของเขาเกือบทุกคนในใจอยู่นาน ลังเลพักหนึ่ง “……เสิ่นซิวจิ่น？”

ไม่ใช่เขาดูถูกคนอื่นๆหรอกนะ เรื่องต่อยตีกันไม่เพียงแค่ดูพละกำลังอย่างเดียว ยังต้องดูอิทธิพลเบื้องหลังคนคนนั้นด้วย

อิทธิพลฐานะของคาย์อันรู้ๆกันอยู่ และฝีมือการต่อสู้ของเขาก็ดีเลิศ

คนที่จะเอาชนะเขาได้ต้องมีเบื้องหลังที่แน่นด้วย

“ไม่ใช่ ฉันถูกตบหน้ามา”

“……”ตบ……หน้า？ฟังยังไงก็ไม่เหมือนการมีเรื่องกันระหว่างผู้ชาย “……ใครตบ？”ลู่เชนแอบรู้สึกประหลาดในใจ

“เหยื่อ ก็เหยื่อที่ฉันเคยบอกนายคนนั้นไง อาเชน ฉันรู้สึกว่ายิ่งอยู่ฉันก็ยิ่งสนใจเหยื่อคนนี้แล้วหว่า ถ้าหาก……ถ้าหากฉันสามารถสร้างบาดแผลที่ไม่อาจลบเลือนและไม่อาจจับต้องไว้บนตัวเธอ……”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกลู่เชนขัดคอขึ้นมา

“คาย์อัน นายรู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่มั้ย！”ลู่เชนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “นายกำลังเล่นกับไฟอยู่นะ！”

“เอาล่ะ ฉันต้องขับรถแล้ว แค่นี้ก่อน”

“นายรีบวางมือซะ ได้ยินมั้ย รีบ……”ลู่เชนพูดยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง“ตู๊ดๆๆ——”เสียงถูกตัดสาย

เขาโยนมือถือในมือลงบนเตียงอย่างแรง

เหยื่องั้นเหรอ？

แค่เหยื่อคนเดียวจริงเหรอ？

แค่เหยื่อคนเดียว จะทำให้คาย์อันผิดแปลกจากเดิมมากขนาดนั้นเชียว？

อย่างน้อย เขาไม่เคยเห็นคาย์อันผิดปกติแบบนี้มาก่อน กับแค่“เหยื่อ”คนเดียว！

“แม่ง～！”ลู่เชนด่าแรงขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วหยิบมือถือขึ้นมาใหม่ ส่งข้อความให้คาย์อัน นายรีบวางมือซะ！อย่ากลายเป็นเหมือนฉันอีกคน！

คาย์อันกำลังผ่านไฟแดงแล้วเปิดข้อความขึ้นมาอ่านพอดี หลังเห็นข้อความแล้ว ก็ยิ้มขึ้นอย่างเยาะเย้ยจางๆ “วางมือ？เหยื่อยิ่งอยู่ยิ่งน่าสนใจ เป็นไปได้ไงให้วางมือ？”

สำหรับคำพูดของลู่เชนที่ว่า“อย่ามากลายเป็นเหมือนฉันอีกคน”คาย์อันยิ่งไม่เอามาใส่ใจเลยแม้แต่นิด

ลู่เชนคือลู่เชน เขาก็คือเขา ลู่เชนเป็นคนมีหัวใจ แต่เขาไม่มี

กดปุ่มๆหนึ่ง หลังคารถก็ถูกเปิดออก ความเร็วรถขนาดนี้ ลมพัดมาด้วยความเร็ว บนถนนที่วางเปล่าในตอนกลางคืน คาย์อันตะโกนขึ้นในท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่ากับสายลมที่พัดมา

Ｊｕｓｔ Ｏｎｌｙ Ｇａｍｅ！

คาย์อัน เฟโรกิเอาแค่เหยื่อ มีแต่เกม ไม่มีหัวใจ！

ลมแรงพัดผ่านเหนือศีรษะจนผมเขายุ่งเหยิง……แต่ก็ไม่เป็นไร

……

เจี่ยนถงเห็นเขาที่หน้าประตูหอพักของตัวเองอีกครั้ง

“บอกแล้วไงว่าอย่ามาอีก ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก” เธอเครียดจนปวดหัวเพื่อเรื่องเงินในช่วงนี้มากแล้ว รู้สึกว่าสมองตัวเองคงมีปัญหาแน่ ที่วันนั้นมีนายทุนเงินหนายืนอยู่ทั้งคนไม่เอา ตอนที่ตัวเองตกยากลำบากแบบนี้ กลับไปขับไล่คนที่สามารถให้เงินเธอที่มีอยู่หนึ่งเดียวไปด้วยตนเอง

เธอรู้สึกว่าแผลที่ตรงหน้าผากเริ่มเจ็บอีกแล้ว

“หิวแล้ว”น้ำเสียงของคาย์อันดึงดูดและเรียบง่าย หยิบเช็กห้าแสนใบหนึ่งยื่นมาตรงหน้าของเจี่ยนถง ถามอย่างยุยง “แน่ใจนะว่าคุณจะปฏิเสธไม่เอาจริงๆ？หวงศักดิ์ศรียอมตายว่างั้น？”

“คุณยังขาดเงินอยู่ห้าล้านถูกมั้ย？เงินห้าล้านนี้สำคัญต่อคุณมาก？สำคัญกว่าชีวิตตัวเอง？คุณแน่ใจนะ ว่าจะไม่ลองคิดดูใหม่？”พอตอนที่คาย์อันพูดแบบนี้แล้ว เจี่ยนถงแอบหวั่นไหวนิดๆ

“อันที่จริง……ถึงผมอยากจะจับแผลของคุณแล้วไง คุณสามารถหลบได้หนิ แค่คุณหลบครั้งหนึ่ง ผมก็จะไม่แตะมันอีก”

นี่คือการแลกเปลี่ยน

มันไม่มีคำว่ายุติธรรมหรือไม่ยุติธรรมไม่ว่ากับใครก็ตาม

คาย์อันต้องการความสุขจากกันที่ได้ไล่ล่าเหยื่อ

ส่วนเจี่ยนถงต้องการเงิน

“อันที่จริง คุณก็น่าจะรู้ดี ไม่ว่าคุณจะตกลงหรือไม่ก็ตาม ผมก็สามารถทำให้คุณยอมอ่อนข้อจนได้ ไม่รอคุณที่นี่ ผมก็สามารถไปเจอคุณที่ตงหวงได้เหมือนกัน”

คนต่ำช้า！เจี่ยนถงโกรธจนลุกเป็นไฟ！