บทที่ 79 คุณชายคาย์อันฉันต้องการเงินห้าล้าน

ต่อหน้าซูเมิ่ง เมื่อเห็นเช็คที่เจี่ยนถงให้ใบนั้นอีกครั้ง เธอมองไปที่เจี่ยนถง แล้วเก็บเช็คนั้นขึ้นมา

"คุณควรรู้ คนที่ชื่อคาย์อันนี้มีจุดประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์"

“อืม"

อืม?

ซูเมิ่งเลิกคิ้ว "คุณรู้แล้วคุณยังรับเงินของเขาไว้"

เจี่ยนถงไม่ได้พูด

ซูเมิ่งไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธอ เจี่ยนถงต้องใช้เงินก้อนใหญ่อย่างเร่งด่วน

"ไม่กี่วันแล้ว" ซูเมิ่งเตือนสติ

“ ฉัน … ก็ต้องลองดู”

"คุณจะลองอะไร? เจี่ยนถง ยอมแพ้เถอะ”

ไม่"

"… คุณไม่ชอบประธานเสิ่นขนาดนี้เชียวหรอ?” จริงๆซูเมิ่งอยากจะบอกว่า ประธานเสิ่นไม่ได้ร้ายกับเธอขนาดนั้น ตอนเธอป่วย ประธานเสิ่นเป็นคนอุ้มเธอไปโรงพยาบาล ตอนที่เธอป่วยอยู่ดื้อรั้นจะออกมาทำงาน ตอนเธอเป็นลมประธานเสิ่นก็เป็นคนเรียกหมอส่วนตัวมารักษาให้ เขายังไม่ให้ฉันบอกเธอ

ซูเมิ่งไม่รู้เรื่องระหว่างเจี่ยนถงกับเสิ่นซิวจิ่น เห็นเพียงแค่พวกนี้ เธอรู้สึก บางที เจี่ยนถงไม่จำเป็นต้องกลัวประธานเสิ่นขนาดนี้

เจี่ยนถงไม่รู้จะอธิบายยังไงดี … ระหว่างเธอกับเสิ่นซิวจิ่น มันไม่ใช่แค่เรื่อง "รังเกียจ" หรือไม่ "รังเกียจ" อีกต่อไป

“คุณบอกฉัน คุณจะลองยังไง? เหลือแค่อาทิตย์เดียวแล้ว ฉันคำนวณให้คุณแล้ว ตอนนี้ที่คุณสามารถเอาออกมาได้ ยังไม่ถึงหนึ่งล้าน ผมถามคุณ ที่เหลืออีกสี่ล้าน คุณสามารถเอาออกมาได้หรอ?”

ซูเมิ่งขยี้คิ้วของเธออย่างหมดหนทาง เธอคงบอกเจี่ยนถงโดยตรงไม่ได้ เธอก็อย่าฝันอีกเลย ประธานเสิ่นออกคำสั่งไว้แล้ว ไม่ยอมให้งานคุณ ไม่งั้น เธอนึกว่า ช่วงเวลานี้ เพราะอะไรทำไมเธอถึงไม่มีงานเข้ามาสักงานเลย?

“ ฉัน … ต้องลองดู ยังไม่ถึงท้ายสุด”

“ หาใครลอง? อาศัยคนที่ชื่อคาย์อัน บังเอิญไปหาคุณกินอาหารมื้อดึกสักมื้อ จากนั้นก็ให้เช็คแสนหนึ่ง? ถึงแม้เขาจะไปกินอาหารมื้อดึกทุกวัน อย่างน้อยคุณก็ได้แค่เจ็ดแสน”

ซูเมิ่งหวังว่าจะช่วยเจี่ยนถงได้ แต่ที่เธอทำได้คือ ทำได้แค่ปิดบังเสิ่นซิวจิ่นเรื่องเงินก้อนนี้ได้ชั่วคราว

แต่ว่า ซูเมิ่งก็เห็นได้อย่างชัดเจน เจี่ยนถงอยากใช้เวลาที่เหลือนี้ ถึงเป้าหมายตามที่เสิ่นซิวจิ่นกำหนด นอกเสียว่าจะเกิดปาฏิหาริย์

และเธอ ยังหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น

"อีกอย่าง เจี่ยนถง คาย์อันคนนั้นอันตรายมาก"

เจี่ยนถง "สำหรับฉันแล้วคนที่อันตรายที่สุดคือประธานเสิ่น”

“พี่เมิ่ง ฉันออกไปก่อนนะ บางทีอาจจะโชคดีมีงานให้ทำ”

ซูเมิ่งไม่ได้ขัดขวางเจี่ยนถง เพียงแค่มองไปข้างด้านของผู้หญิงที่ขามีปัญหา ในแววตาปรากฏเผยความสงสารขึ้นมา … เจ้าเด็กโง่ เธอไม่มีงานหรอก ไม่ใช่เพราะเธอดวงไม่ดี

…

ในห้องทำงานของฝ่ายประชาสัมพันธ์ เจี่ยนถงรู้สึกผิดหวังกำลังเตรียมตัวจะเลิกงาน … วันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน ไม่มีงานสักอย่าง

เธอไม่ได้โง่ หนึ่งวันสองวันก็เป็นอย่างนี้ สามวันสี่วันก็เป็นอย่างนี้ นี่ก็อาจจะเป็นเพราะดวงเธอไม่ดีจริงๆ

เป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว … เบื้องหลังนี้ เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะเข้าใจว่ามีอะไรแอบซ่อนอยู่

เดินออกจากตงหวง ตลอดทางเดินกลับไปถึงหอพักในหมู่บ้านเล็กๆ

ประตูใหญ่ในบ้าน ยังคงเหมือนเมื่อวาน ชายลูกครึ่งหน้าตางดงาม ก็อยู่ที่นั่น

ครั้งนี้ เจี่ยนถงไม่ได้ถามอะไรสักคำ เพียงแต่ต่อหน้าชายคนนั้น หยิบกุญแจขึ้นมา กึก “เข้ามาเถอะ คุณชายคาย์อัน”

เสียงที่เกรี้ยวกราดพูดอย่างแผ่วเบา "ฉันจะทำอาหารมื้อดึกให้คุณ"

คาย์อันมองเจี่ยนถงที่อยู่ในห้องครัวที่มีเส้นพันกันอยู่ด้านหลัง ยกมุมปากขึ้น ราวกับว่าเขาอารมณ์ดี

เหมือนเช่นเคย บะหมี่ของเขากินจนไม่เหลือ ตอนวางถ้วยกับตะเกียบลง มุมโต๊ะมีเช็คแสนหนึ่งหนึ่งใบ

“อาหารมื้อดึกนี้แพงและหรูหรากว่าร้านอาหารมิชลิน คุณชายคาย์อัน ท่านบอกเหตุผลฉันได้ไหม?”

"เหตุผลอะไร?"

“ ทำไมคุณถึงยอมที่จะออกเงินขนาดนี้ทุกวัน แล้วรอกินอาหารมื้อดึกที่นี่ ฉันรู้ดี มื้อดึกของฉันไม่มีค่าขนาดนี้ แล้วท่าน… อย่าพูดอีกเลยว่าท่านรู้สึกคุ้ม… สิ่งที่ฉันอยากรู้คือ ท่านรู้สึกว่าอาหารมื้อดึกนี้คุ้ม หรือมีอย่างอื่นที่คุ้ม?”

แววตาของคาย์อันทึ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ … เดิมคิดว่าเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่มีความสุขกับเงิน คิดไม่ถึง เธอกลับมองทะลุปรุโปร่ง ไม่ได้เลอะเลือน

"ผมเห็นรอยแผลเป็นบนหน้าผากของคุณ ขวางหูขวางตา สำหรับผม ก็เป็นคนที่สนุกกับการท้าทาย” คาย์อันก็ไม่ได้ปิดบัง “คุณเจี่ยนให้ผมมารักษาบาดแผลบนหน้าผากคุณ เป็นไง”

เขาพูดไป นิ้วที่เรียวยาว ก็ยื่นจะไปแตะที่หน้าผากของเจี่ยนถง ถูกเจี่ยนถงเลิกคิ้ว แล้วหลีกเลี่ยง

“ มันดึกมากแล้ว เชิญกลับเถอะ คุณชายคาย์อัน”

คาย์อันก็ไม่ได้ไม่ไป ไม่พูดสักคำ ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เจี่ยนถงระมัดระวัง แม้ว่าส่งคาย์อันไปที่หน้าประตู แต่ตัวเธอเองห่างจากผู้ชายอันตรายคนนั้น ไม่ถึงหนึ่งเมตร

"คุณชายคาย์อัน ค่อย… กรี้ด~" ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็ถูกชายตรงหน้าจับไว้ แต่เธอรู้สึกได้ถึงอันตราย ยื่นมือมาปิดแผลที่หน้าผากไว้… แต่ก็สายเกินไป สัมผัสที่อ่อนโยน จูบลงที่หน้าผากเธอหนึ่งครั้ง หลังจากหนึ่งครั้ง ก็ถอยออก

เจี่ยนถงรู้สึกโกรธ ครั้งนี้เธอหลีกเลี่ยงการเข้าถึงของเขาอย่างระมัดระวัง!

"สนุกมากไหม!" เธอตะโกน!

“ ถ้าไม่รักษาแผล มันจะเน่า”

เขาพูดเป็นครั้งที่สาม

ในแววตาของเจี่ยนถงพุ่งขึ้นด้วยความโกรธ คนคนนี้ ทำไมต้องต่อต้านความต้องการของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณสามารถบอกให้พรุ่งนี้ผมไม่ต้องมาอีก ผมรับรอง ถ้าหากคุณเจี่ยนพูดกับผมอย่างนี้ ผมจะทำตามข้อเสนอของคุณเจี่ยน”

ฟึบ！

เจี่ยนถงวางมือไว้ที่ข้างๆขา กำหมัดไว้แน่น！

เธอขาดเงิน ขาดเงินที่สุด

ได้แค่เงียบ สีหน้ากลับดูไม่ได้เลย

คาย์อันยกมุมปากเบาๆ……เขารู้ว่าจุดอ่อนของเธอ และความอ่อนแอของเธอ เงินไง เขามีเยอะ สิ่งที่เขาไม่แคร์ที่สุดก็คงเป็นกระดาษแต่ละใบๆพวกนี้แหละ

“ถ้าคุณเจี่ยนไม่พูด งั้นผมถือว่าคุณเจี่ยนยินดีต้อนรับให้ผมมากินอาหารมื้อดึก” คาย์อันหัวเราะ “ถ้างั้นคุณเจี่ยนผมไม่กล้ารับรอง เวลามา ผมจะสามารถทนที่จะไม่ไปจูบแผลของคุณได้”

เจี่ยนถงก้มหน้าลง สีหน้าดูไม่ได้……ถ้าหากเป็นไปได้เธออยากจะไล่คนคนนี้ออกไป ไม่อยากเจอคนคนนี้อีกตลอดไป

แต่เดี๋ยวนี้ ที่มาของเงินที่เธอสามารถหาได้ ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้านี้

“หรือว่า คุณชายคาย์อันชอบเอาเกลือโรยลงบนแผลคนอื่น?”

“ผิดแล้วคุณเจี่ยน ผมช่วยคุณรักษาแผลนะ ถ้าหากระหว่างนี้ คุณเจี่ยนรู้สึกว่าไม่คุ้นเคย นั่นมันก็แค่ชั่วคราว พอรักษาเสร็จสิ้น แผลของคุณเจี่ยนก็จะหายดีแล้ว ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”

หน้าด้าน！

การกระทำที่สามารถโรยเกลือลงบนบาดแผลของผู้อื่นอย่างตามใจชอบ ยังพูดออกมาได้อย่างสง่าผ่าเผย

หน้าด้านที่สุด!

แต่เธอ ณ เวลานี้ กลับไม่สามารถเลือกทางอื่นได้ ใครให้เธอ … เป็นหนี้เสิ่นซิวจิ่นตั้งห้าล้านล่ะ

ภายใต้สายตาของคาย์อัน การต่อต้านของเจี่ยนถง การไม่ยอมของเจี่ยนถง เขียนอยู่บนใบหน้าเธออย่างชัดเจน ทันใดนั้น เจี่ยนถงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "คุณชายคาย์อัน ฉันต้องการเงินห้าล้าน"